เจี่ยนอีหลิงรู้ว่าเจี่ยนชูฉิงและเวินน่วนไม่เต็มใจที่จะให้สิ่งนี้เกิดขึ้น
เพราะว่าในนิยายต้นฉบับที่เธอได้อ่าน ฉากนี้ก็ได้เกิดขึ้นเช่นกัน
แน่นอนว่าเจี่ยนอีหลิงคนเดิมนั้นมีปฏิกิริยารุนแรงมาก เธอร้องไห้และกระทืบเท้าโยนข้าวของ
ผลสุดท้ายก็คือเจี่ยนชูฉิง เวินน่วน ใจอ่อนและไม่ได้ส่งเจี่ยนอีหลิงไปยังบ้านเก่า
แต่ผลที่ได้รับนั้นช่างโหดร้าย เพราะว่าเจี่ยนหยุ่นน่าวที่กลับคืนมายังบ้านตระกูลเจี่ยนและเจี่ยนอีหลิงกลายเป็นเหมือนกระบี่แหลมคมสองเล่มที่แขวนอยู่เหนือหัวของคนในบ้านตระกูลเจี่ยน
ความขัดแย้งระหว่างคนทั้งสองนั้นทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นและทั้งบ้านตระกูลเจี่ยนตกอยู่ในความทุกข์ทรมานเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด
ดังนั้นเมื่อเปรียบเทียบกับผลลัพธ์นั้นแล้ว เจี่ยนอีหลิงจึงเลือกที่จะเชื่อฟังคำสั่งและกลับไปบ้านเก่าตระกูลเจี่ยนเพื่ออยู่ที่นั่นสักพัก
เช้าตรู่ก่อนที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงจะทันได้ส่งสิ่งของของเจี่ยนอีหลิงไปยังบ้านเก่า ย่าเจี่ยนก็มาถึงก่อนแล้ว
มันเป็นเวลาแปดนาฬิกาในยามเช้า และเจี่ยนชูฉิงก็ยังไม่ได้ออกไปจากบ้าน
“แม่ ทำไมแม่มาที่นี่ แม่เพียงแค่บอกให้คนขับรถมา หรือไม่ก็ให้หยุ่นเฉิงส่งของพวกนี้ไปให้ที่นั่นในภายหลัง”
หญิงชราไม่สนใจเจี่ยนชูฉิง เธอเดินตรงเข้าไปในประตูและพบกับสิ่งของของเจี่ยนอีหลิงกองอยู่ที่หน้าประตูห้อง เธอจึงบอกให้คนขับรถช่วยขนของทั้งหมดนี้ไปใส่รถ
“แม่ อย่าโกรธนะ แม่รู้ว่าผมกับเวินน่วนไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้…”
เจี่ยนชูฉิงรู้ว่าแม่ของตนเองโกรธ เขามีสีหน้าเจ็บปวดและทำอะไรไม่ถูก
“ฉันไม่ได้พูดว่าแกทำอะไรผิด” หญิงชราทำหน้าบูดบึ้งและไม่ได้ให้เหตุผลกับลูกชาย “แกมีปัญหา แกมีเหตุผล และแม่เข้าใจ แล้วจะเป็นเรื่องผิดหรือไงที่คนแก่อย่างฉันรู้สึกเสียใจกับหลานรักที่ฉันเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก แกไม่สามารถดูแลเธอ แล้วแกจะไม่อนุญาตให้คนแก่อย่างฉันรู้สึกเสียใจกับเธอหรือยังไง”
“ครับแม่ ผมรู้ คงต้องรบกวนให้อีหลิงอยู่กับแม่ไปสักพัก” เมื่อนึกถึงท่าทางเชื่อฟังของเจี่ยนอีหลิงเมื่อคืนนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปในจิตใจ
“ฉันไม่มีปัญหา ฉันมีความสุข เพียงแค่อย่าพาเธอกลับในภายหลัง เก็บเธอไว้ที่นั่นให้คนแก่อย่างฉัน”
หญิงชราไม่พอใจ และสิ่งที่เธอพูดแน่นอนว่าต้องฟังแล้วไม่รู้สึกดี
เจี่ยนชูฉิงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเพียงรับฟังอย่างเชื่อฟัง เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะยอมให้ย่าเจี่ยนดูแลเจี่ยนอีหลิงตลอดไป เจี่ยนชูฉิงต้องการที่จะนำเจี่ยนอีหลิงกลับหลังจากที่เจี่ยนหยุ่นน่าวมีท่าทีผ่อนคลายต่อเจี่ยนอีหลิงลงแล้ว
หญิงชราได้แสดงทัศนคติของเธอให้แก่เจี่ยนชูฉิงก่อนจากไปว่า “ไม่ว่าอย่างไร ฉันไม่เชื่อว่าเซี่ยวหลิงจะเป็นเด็กที่ชั่วร้าย และหากว่าเธอได้ทำแบบนั้นจริง ฉันก็เชื่อว่านั่นก็เป็นแค่อุบัติเหตุ ไม่ใช่เจตนาของเธอ”
เจี่ยนชูฉิงได้แต่มองดูหญิงชราจากไป หัวใจของเขาหวั่นไหวไปบ้างเล็กน้อย
###
ในตอนเย็น ย่าเจี่ยนได้รอที่ประตูโรงเรียนมัธยมเชิ่งหัวก่อนถึงเวลาเลิก
เธอรู้สึกไม่สบายใจถึงแม้ว่าให้คนขับรถมารับตัวเจี่ยนอีหลิงแล้วก็ตาม ดังนั้นเธอก็จึงมาด้วย
ก่อนที่จะถึงเวลาโรงเรียนเลิก ย่าเจี่ยนก็อดที่จะชะโงกหน้าออกไปดูไม่ได้
“ย่า อย่ากังวล คุณหนูจะต้องออกมาทันเวลาแน่นอน” คนขับรถกระซิบหว่านล้อม
“แกไม่เข้าใจ หลานสาวของฉันอาจจะดูท่าทางดุ แต่จริงแล้วเธอเป็นคนอ่อนไหว” ย่าเจี่ยนเลี้ยงดูลูกชายสามคนด้วยตนเองและมีหลานอีกหลายคน หญิงชรารู้วิธีดูแลเด็กเป็นอย่างดี
จากนั้นย่าเจี่ยนก็ถอนหายใจ “ไม่ว่าเธอจะเอาแต่ใจแค่ไหน ก็เป็นเรื่องปกติที่เด็กหญิงตระกูลเจี่ยนจะเอาแต่ใจ ฉันแค่เกรงว่าปมขัดแย้งในใจของเด็กสองคนนี้จะไม่มีวันคลาย”
หลังจากที่รออยู่สักพัก เจี่ยนอีหลิงก็ออกมา และย่าเจี่ยนก็เข้าไปรับกระเป๋านักเรียนและพาเธอไปนั่งข้างตัวเธออย่างมีความสุข
“หลานรัก ย่าคิดถึงหลานมาก จริงแล้วย่าได้บอกพ่อของหลานในครั้งนี้ว่าต้องให้หลานมาอยู่เป็นเพื่อนกับย่าที่บ้านเก่า และพ่อของหลานก็ขัดย่าไม่ได้”
“ค่ะ” เจี่ยนอีหลิงพยักหน้า ไม่ได้เปิดเผยว่าเธอรู้ความจริงทุกอย่าง