ตอนที่ 1687
 “ไม่สิ! นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้” หมอเถื่อนสวมหน้ากากอนามัย วางยาลงทันที “ผมเคยดูคุณเล่นเกมออนไลน์มาก่อน โคตรเท่เลย ทำไมคุณไม่ไปแข่งล่ะ มาที่นี่ทำไม? อย่าบอกนะว่าคุณไม่คิดจะแข่งแล้ว ผมอุตส่าห์ซื้อตั๋วแข่งระดับเอเชียไว้เรียบร้อยแล้วนะ ขอบอก ถ้าคุณไม่แข่ง ผมจะฉีกตั๋วทิ้ง!”
ป๋อจิ่ว “…”
หมอเถื่อนชะงัก ก่อนจะพูดต่ออย่างเขินอาย “ผมเป็นแฟนคลับคุณ”
ในขณะที่ป๋อจิ่วกำลังคิดว่าจะตอบอย่างไรดี คุณหมอเถื่อนก็แนะนำตัวเองอีกครั้ง “ทุกครั้งที่ชื่อคุณโผล่ออกมาบนแพลตฟอร์มไลฟ์สด ผมก็จะปรากฎตัวออกมา คนซื้อเหรียญให้คุณในเกมมากที่สุดก็คือผมเอง!”
ป๋อจิ่วพูดหน้าตาเฉย “คุณจำคนผิดแล้ว”
“ผมจำคนผิดเหรอ?” หมอเถื่อนดึงผ้าปิดปากออก “คุณอย่าดูถูกพลังของแฟนคลับอย่างพวกเรานะ เดี๋ยว คุณดำขึ้นนี่ แถมจมูกก็ไม่โด่งเหมือนเมื่อก่อน หรือว่านี่คือผลจากการหลุดออกจากจินตนาการ ไม่สิ ดำเกินไป ปลอมตัวเหรอ? โห สุดยอด ทำไมผมถึงโง่อย่างนี้ คุณต้องปลอมตัวแน่ๆ สีย้อมผิวที่ผมเตรียมให้ คุณน่าจะไม่ได้ใช้ มันช่วยลดต้นทุนได้เยอะเลยนะ”
ป๋อจิ่วหัวเราะ “ใช้ต้นทุนแค่นี้ ยังต้องลดอีกเหรอ?”
“ก็ลดต้นทุนมาซื้อเหรียญเชียร์คุณไง” หมอเถื่อนพูดอย่างสมเหตุสมผล
ป๋อจิ่วพูดในใจ…นายน่าจะให้อะไรที่มันใช้ได้ เยอะกว่านี้หน่อยนะ”
สุดท้ายก็เคาะโต๊ะ “เอาของมานี่”
คุณหมอเถื่อนพูดเรื่องจริงจังขึ้นมาที ก็น่าเชื่อถือมากเลยทีเดียว “อยู่ในนี้ทั้งหมด ผมขอให้ของอย่างอื่นกับคุณละกัน  สิ่งที่สำคัญที่สุดนะท่านเทพ เดี๋ยวคุณออกไปก็อ้อมสักสองรอบนะ คิงจะได้ไม่สงสัยผม แล้วผมจะได้ฉวยโอกาสหนีไปภายในสองวันนี้ ส่วนค่ายาพวกนี้ ผมให้คุณฟรี ในป่ามีงูเยอะนะ แถมมีพิษด้วย คุณเอาไปอย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัว”
ป๋อจิ่วมองดูกล่องยาของเขาแล้ว ยิ้มขึ้น “ไม่ต้องเอากำมะถันมาหรอก มียาชาไหม? ขอเข็มฉีดยาให้ฉันสักสิบเล่มสิ”
หมอเถื่อนย่อมให้ความช่วยเหลือ แต่ต่อจะให้ความช่วยเหลืออย่างไร เขาก็คิดไม่ถึงว่าไอดอลของเขาจะเอาของไปจนหมด
หลังจากที่ตะลึงไปนาน เขาจึงตะโกนไล่หลังป๋อจิ่ว “พูดตรงๆ นะ คุณกลับทีมไดมอนด์เถอะ ถึงจะเป็นผู้หญิงแล้วจะเป็นไรไป เหมือนผมนี่ไง พอรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงก็อยากขอคุณแต่งงานทันที แต่ไม่รู้ว่าคุณมีแฟนหรือยัง”
“มีสิ” เป็นครั้งแรกที่ป๋อจิ่วตอบคุณหมอเถื่อนตรงๆ นับตั้งแต่ที่เข้ามายังที่แห่งนี้ ราวกับนึกถึงคนบางคนขึ้นมาได้ มุมปากยังติดรอยยิ้ม “เขาเป็นคนดี ฉันกำลังขอเขาแต่งงานอยู่”
หมอก็งงสิ อยู่ดีไม่ว่าดี อกหักเฉยเลย แถมยังโดนยัดอาหารหมาเข้าให้อีกต่างหาก
เป็นผู้หญิงแท้ๆ จะไปขอผู้ชายแต่งงานได้ไง!
ป๋อจิ่วไม่ฟังเสียงหมอที่โหยหวนอยู่ในใจหรอก หลังจากเธอเตรียมทุกอย่างพร้อมสรรพ ก็ขับรถออกไปด้วยความเร็วเหนือนรก
ไม่ว่าอย่างไร เธอต้องตามหาท่านเทพให้เจอ แล้วพาเขากลับเมืองเจียงเฉิง เหมือนอย่างที่คุณหมอเถื่อนพูดไว้นั่นแหละ ที่นั่นยังมีการแข่งขันระดับเอเชียที่รอให้พวกเขาไปแข่งอยู่
ไม่ใช่เพื่อคนอื่น  แต่เพื่อตัวเอง
มีเพียงสนามแข่งเท่านั้นที่เป็นความชอบของเขาอย่างแท้จริง
“เหลืออีกยี่สิบกิโลเมตรก็จะถึงที่หมาย ข้างหน้ามีแม่น้ำ จะเปลี่ยนร่างไหม” เสียงของเสี่ยวเฮยดังขึ้น
ป๋อจิ่ววสะบัดท้ายรถ “เปลี่ยน”
“การเปลี่ยนร่างจะต้องเปิดระบบด้วยแรงตัวเอง ตอนนี้เริ่มเข้ากระบวนการ ล้อหน้าเตรียมพร้อม เปลี่ยนกระจก นับเวลาถอยหลังเริ่มต้น 10 9 8…1!
…………………………………………
ตอนที่ 1688
เมื่อมาถึงหมายเลข 1  มือขวาของป๋อจิ่วก็ผลักเกียร์เพิ่มความเร็ว เธอกุมพวงมาลัย ขับรถลงน้ำ!
เป็นที่รู้ดีว่า เมื่อขับรถลงแม่น้ำ น้ำจะไหลเข้ามาทุกทิศทาง กระทั่งรอดเข้ารอยต่อกระจกอย่างรวดเร็ว ซึ่งภายในไม่กี่วินาที รถจะเต็มไปด้วยน้ำ แล้วมันจะจมดิ่งลงสู่ด้านล่างจนมิดหัว ซึ่งคนที่นั่งในรถย่อมหนีไม่รอด
แต่เมื่อรถคันนี้ขับตะลุยสู่ผืนน้ำ กระจกก็เปลี่ยนไป เสียงปุดๆ ดังขึ้นตามจังหวะที่รถจมน้ำ ประตูที่เหมือนปีกค้างคาวของรถแลมโบกินี่ มูร์เซียราโก้ก็ลู่ไปด้านหลัง ล้อเปลี่ยนทิศทางราวกับมีเครื่องช่วยเลื่อนไถล ซึ่งแม้ว่ารูปร่างจะไม่เปลี่ยน แต่คุณสมบัติของมันเปลี่ยนไปจนหมดสิ้น โดยไม่เพียงแต่กันน้ำได้ ยังมีใบพัดที่สร้างกระแสน้ำให้ผลักรถไปด้านหน้า ไฟหน้ารถยังสว่างมากกว่าปกติถึงห้าเท่า ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าอยู่ในน้ำก็ยังมองเห็นทางข้างหน้าชัดเจน
“การเปลี่ยนสภาพเสร็จสมบูรณ์ โดยอยู่ในโหมดกลางน้ำด้วยระยะทางสี่สิบลี้ ปริมาณน้ำมันเพียงพอ ปัญหาที่เจอคือ ความดันน้ำไม่เสถียร ต้องใช้แรงผลัก”
ระบบจีพีเอสสะบัดคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่า
ป๋อจิ่วเอนตัวไปด้านหลัง เงยหน้าขึ้น กดปุ่มหลังคากระจก เครื่องผลักที่ซ่อนไว้ก็โผล่ออกมา
“เพิ่มความเร็ว” เมื่อคำสั่งสั้นดังขึ้น
ระบบจีพีเอสตอบสนอง ใบพัดหมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆ ความเร็วในการหมุนทวีสูงขึ้นกว่าเมื่อครู่เกือบเท่าหนึ่ง ฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำต่างหนีไป ราวกับไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีมนุษย์เข้ามาในถิ่นของมัน…
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สี่โมงเย็น ท้องฟ้าเริ่มพลบค่ำ แสงตะวันรอนรานไล่หมอกหนา จนเห็นพื้นที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
ฉินมั่วและพวกมาถึงริมแม่น้ำก็ถูกแมงป่องพิษพาเข้าไปนั่งในรถออฟโรด สิ่งเดียวที่ต่างออกไปคือ คราวนี้พวกเขาไม่ได้ถูกปิดตา และด้วยเหตุนี้ เจ้าชายน้อยจึงรับรู้ได้มากกว่าเดิม
ที่นี่สวยมาก สวยจนยากจะบรรยาย มีดอกไม้สีสันสดใสมากมายราวท้องทะเล ปลายสุดคือกระท่อมไม้
เดิมสถานที่ที่ถูกขนานนามว่าแดนสวรรค์ กลับกลายทำให้คนต้องหนาวลึกถึงกระดูกเพราะประเภทของดอกไม้ดังกล่าว
ฝิ่น เป็นวัตถุดิบในการผลิตยาเสพติดทุกชนิด
เมื่อเดินเข้าไป แมงป่องพิษยังคงยิ้ม “อย่าดมเต็มแรงนะครับ เพราะกลิ่นดอกไม้ที่นี่ฉุนมาก ดมเข้าไปมากๆ เดี๋ยวจะติดเอา”
เจ้าชายน้อยที่เดิมมือเกร็งอยู่แล้ว กลิ่นที่โชยเข้าจมูกมันฉุนมาก มากขนาดที่เขารู้สึกไม่สบายใจ
ฉินมั่ววางมือไว้ที่ริมหน้าต่าง เส้นผมสั้นเซอร์ถูกลมพัด ดูเหมือนเขากำลังดื่มด่ำอยู่ “เหรอ? ถ้าได้นอนในที่แบบนี้ คงสบายไม่เบา”
“ประธานหรงคิดเหมือนคิงของพวกเราเลยครับ” ดูเหมือนแมงป่องจะตะลึงกับคำพูดของชายหนุ่ม เมื่อคิดอีกที คนที่กล้าทำเรื่องใหญ่ๆ ย่อมไม่สนทั้งนั้นแหละว่าสิ่งเหล่านี้จะทำร้ายคนอื่นหรือเปล่า เพราะในสายตาของพวกเขา ผลประโยชน์สำคัญที่สุด
แมงป่องคิดมาถึงตรงนี้ก็ยิ้ม นี่แหละคือคนที่พวกเขาควรจะร่วมค้าขายด้วย แต่กระนั้นมันกลับไม่รู้ว่านับตั้งแต่เข้าใกล้ดงดอกไม้นั่น ไม่ว่าจะเป็นเจ้าชายน้อยหรือนักมายากลต่างก็กลั้นหายใจอัตโนมัติในระดับหนึ่ง
การกลั้นลมหายใจอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง ก็เพื่อจะไม่ติดยานรกนั่น
…………………………………………….