ราชันเร้นลับ 818 : คำเตือน
ไคลน์เลื่อนสายตาออกจากมาดามเวลม่า·กลาดีส มองไปยังเค้กแคร์รอตและมัฟฟินครีมด้านข้าง รวมถึงไก่ย่างทั้งตัว สตูเนื้อแกะ สเต๊กริบอาย และปลาทอดสูตรพิเศษของอ่าวเดซีย์ชายหนุ่มกลืนน้ำลายที่มีอยู่น้อยนิด ฝืนตัวเองให้มองกลับมา เตรียมชวนมาดามแมรี่เต้นรำในรอบถัดไปในฐานะเจ้าภาพ การเต้นรำสามเพลงแรกคือสิ่งที่ห้ามพลาด มันจึงทำได้เพียงอดกลั้นความหิวโหยขณะเดียวกัน เวลม่า·กลาดีส สุภาพสตรีผู้มีท้องนูนยื่นออกมาเด่นชัด เดินไปยังจุดวางถ้วยไอศกรีมและเหยียดแขนออก ก่อนจะหดกลับในเวลาถัดมา“คุณอยากกินหรือ?” สามีของเธอ นายแพทย์อลัน ไม่เข้าร่วมการเต้นรำในเพลงแรก แต่คอยเดินตามภรรยาเวลม่า·กลาดีสส่ายศีรษะขึงขัง“ไม่อยากกิน ดิฉันกำลังตั้งครรภ์ การกินไอศกรีมไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก… แต่ดูเหมือนว่า เด็กน้อยในท้องอยากลิ้มลองคำเล็กๆ … แค่คำเล็กๆ เท่านั้น”นายแพทย์อลันผงกศีรษะเล็กน้อย“ถ้าอย่างนั้นก็ชิมคำเล็กๆ แล้วส่งที่เหลือมาให้ผม”เวลม่าฉีกยิ้มกว้าง“คุณตามใจเด็กคนนี้เกินไปแล้ว!”แต่เธอไม่คัดค้าน ทำเพียงยืนมองสามีตักไอศกรีมเป็นก้อนกลมหลังจากกินไปสองคำ เวลม่าหลับตาลงด้วยความดื่มด่ำ ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งและมองไปรอบๆ พบสตรีกลุ่มหนึ่งซึ่งไม่ได้เข้าร่วมการเต้นในเพลงแรก พวกหล่อนกำลังซุบซิบบางสิ่ง ยิ้มอย่างมีเลศนัย มีการป้องปากหัวเราะเป็นบางครั้งคุยอะไรกันนะ? น่าสนุกจัง… เวลม่าเกิดความสงสัย หลังจากบอกลาสามี เธอเดินไปยังกลุ่มสตรีดังกล่าวทว่า พวกหล่อนสลายตัวอย่างรวดเร็ว คล้ายกับเตรียมเข้าร่วมการเต้นรำในเพลงที่สองพอดีเวลม่าค่อนข้างผิดหวัง กล่าวกับหญิงสาวที่ยังยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม“พวกเขาคุยอะไรกันหรือคะ?”“ไม่ทราบค่ะ ดิฉันไม่ได้สนใจฟัง” เฮเซลกล่าวพลางชำเลืองสตรีท้องแก่ด้านข้างเธอไม่ได้ตำหนิเรื่องที่อีกฝ่ายเสียมารยาท สตรีมีครรภ์มักได้รับการยกเว้นในเรื่องนี้ขณะเดียวกัน เวลม่าพบว่าเฮเซล หญิงงามเจ้าของเส้นผมสีเขียวเข้มที่กำลังถือแก้วแชมเปญ ไม่มีความคิดจะเข้าร่วมการเต้นรำเธอเป็นคนหยิ่งทระนง แต่ก็ถูกสอนมารยาทมาอย่างดี ต่อให้สนทนากับทาสของบารอน ก็ยังรักษากิริยามารยาทขั้นพื้นฐาน… นิสัยเช่นนี้น่าคบหา แต่ปัญหาก็คือ เธอทำแบบนี้กับทุกคน และนั่นถือว่าเย็นชาเกินไป… หรือนี่จะเป็น ‘วัยต่อต้าน’ ที่จักรพรรดิโรซายล์หมายถึง? ในฐานะครูมัธยม เวลม่าอดไม่ได้ที่จะแสดงความเห็น ก่อนจะทิ้งระยะห่างออกมาและมองหาสุภาพสตรีที่คุ้นเคยหลังจากการเต้นรำสามเพลงแรกจบลง ไคลน์มีเวลาพักหายใจ สามารถเดินไปกินอาหารหรือดื่มชาเย็นเพื่อดับกระหาย – เกือบทั้งหมดคืออาหารท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของอ่าวเดซีย์และเนื่องจากกำลังพกพาลางมรณะ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะหิวน้ำบ่อยกว่าปรกติ หลังจากสนทนากับบิชอปอีเล็คตร้าได้ไม่นานก็ต้องขอตัวเข้าห้องน้ำอันที่จริง ไคลน์ยังอดทนเต้นได้อีกสามเพลง แต่เนื่องจากวันนี้ ‘อสรพิษแห่งชะตา’ วิล·อัสตินมาเยี่ยมถึงที่ ชายหนุ่มเชื่อว่าอีกฝ่ายน่าจะมีเรื่องคุยกับตน จึงทำตัวเองให้พร้อมกับการสนทนา มองหาสถานที่ลับตาสำหรับสนทนาแม้ว่าจะ ‘ท่าน’ ผู้นี้จะเป็นเพียงทารกในครรภ์และบังเอิญมาที่นี่เพราะความตั้งใจของมารดา แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ต้องการพบหน้าเรา ยังมีอีกร้อยแปดวิธีในการเปลี่ยนใจมารดา… สรุปโดยสั้น ลองดูก็ไม่เสียหาย… ไคลน์พึมพำพลางเดินเข้าห้องน้ำ ลงกลอนปิดประตูชายหนุ่มลังเลว่าตนควรจัดการกับปัญหาเบื้องล่างก่อนดีหรือไม่ แต่สุดท้ายตัดสินใจยืนรอสองสามนาที จนกระทั่งสัมผัสวิญญาณถูกกระตุ้น จึงรีบมองไปทางกระจกเงาสำหรับล้างหน้าภาพของทารกคนหนึ่งปรากฏบนผิวกระจก นอนอยู่ในรถเข็นเด็กสีดำ ร่างกายถูกปกคลุมด้วยเงาดำจนยากจะมองเห็นรายละเอียด ทราบเพียงว่าร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยรังไหมสีเงินทารกเปล่งเสียงกระจ่างใส“ชะตากรรมของเจ้าพลิกผันเล็กน้อย”“เกิดอะไรขึ้น?” หัวใจไคลน์เริ่มเต้นแรงวิล·อัสตินในร่างทารกยิ้มเยาะ“ลองถามตัวเองดูเถอะ! สิ่งเดียวที่ข้าทราบก็คือ เจ้าน่าจะได้พบกับเทวทูตมา”ไคลน์นึกทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นบนเกาะโบราณและสมมติฐานของตน ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้ว“เทวทูตมองเห็นความพิเศษในตัวผมได้ไหม? ก่อนหน้านี้ ในตอนที่พบกับ ‘แสงส้ม’ เขาบอกว่ามีเพียงสัตว์วิเศษระดับสูงไม่กี่ตน รวมถึงเทพที่ถือครองอำนาจในบางเส้นทาง และผู้วิเศษเส้นทางโชคชะตา จึงจะสามารถมองเห็นความพิเศษในตัวผม แถมยังต้องอยู่ในระยะใกล้มาก”วิล·อัสตินที่กำลังดูดนิ้วในรถเข็นเด็กสีดำ กล่าวพลางยิ้ม“คงไม่ เพราะเจ้าไม่ใช่ตัวอันตราย… นอกจากนั้น สิ่งที่เทวทูตสนใจอาจไม่ใช่ความพิเศษในตัวเจ้า แต่เป็นพวกพ้องหรือวัตถุบางชิ้นที่มีความพิเศษใกล้เคียงกัน”วัตถุบางชิ้น หรือพวกพ้องบางคน… ไคลน์ไตร่ตรองสักพัก จนกระทั่งเริ่มฉุกคิดบางอย่าง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะหลงลืมได้จนถึงตอนนี้ ราวกับถูกใครบางคน ‘ชี้นำทางจิตใจ’ ให้ลืมมันไปในตอนที่สำรวจเกาะโบราณ ชายหนุ่มนำ ‘การเดินทางของกรอซาย’ ติดตัวไปด้วย!หนังสือเล่มนี้เขียนโดยเทพบรรพกาล ‘มังกรจินตภาพ’ แอนเคอร์เวล!หากเกาะโบราณมีส่วนเกี่ยวพันกับสภานักสิทธิ์สนธยาจริง เทวทูตที่ถอนหายใจจากส่วนลึกของวิหาร ไม่ว่าจะพลาดการชิงไพ่เย้ยเทพกลับไป หรือจงใจปล่อยให้เรานำกลับ แต่ท่านจะต้องสนใจการเดินทางของกรอซายแน่ เพราะเหนือสิ่งอื่นใด ผู้นำสูงสุดขององค์กรลับนี้คือ ‘เทวทูตจินตภาพ’ บุตรแห่งเทพ อาดัม! หรืออาจกล่าวได้ว่า เป็นเพราะ ‘การเดินทางของกรอซาย’ อีกฝ่ายจึงยอมมอบไพ่ทรราชให้เราอย่างง่ายดาย และกับการไม่ให้เราและแฮงแมนสำรวจลึกเข้าไป? ไคลน์ครุ่นคิดหาคำตอบ“แล้วจะแก้ไขได้ยังไง?”“ไม่จำเป็นต้องแก้ไข ในระยะยาว สิ่งนี้จะเป็นเรื่องดีกับตัวเจ้า เพียงแต่ระหว่างทางอาจมีอุปสรรคค่อนข้างมาก” วิล·อัสตินตอบด้วยเสียงใสกังวาน “แต่สำหรับเจ้าที่มีอุปสรรคในชีวิตอย่างต่อเนื่องอยู่แล้ว เพิ่มไปอีกสักหน่อยก็ไม่เสียหาย ที่ข้าเตือนก็เพราะต้องการให้เพิ่มความระมัดระวัง ไม่ถูกอุปสรรคเหล่านั้นจัดการไปเสียก่อน”สมเหตุสมผล เหมือนกับคนเป็นหนี้ ถ้าเป็นหนี้มากถึงจุดหนึ่งก็เลิกกังวลไปเอง… บางที นี่อาจเป็นโอกาสอันดีที่จะปล่อยให้บรรดาเจ้าหนี้ทะเลาะกัน… หลังจากครุ่นคิดอย่างระมัดระวัง ไคลน์เห็นพ้องก่อนจะหันไปถาม“เพื่อนของผมที่ต้องการเลือดสัตว์ในตำนานหนึ่งหยด คุณต้องการสิ่งใดแลกเปลี่ยน?”“ข้าต้องการสิ่งใด?” วิล·อัสตินเหยียดหยัน “ข้าต้องการหลายสิ่งมาก ยกตัวอย่างเช่น วิธี ‘ปรองดอง’ กับ ‘ลูกเต๋าความน่าจะเป็น’ หรือไม่ก็ช่วยข้าจัดการกับโอโรเลอุส… หากเจ้าทำได้ จะเลือดกี่หลอดก็เอาไปเลย! แล้วทำได้ไหม?”ถ้ามีพลังพอจะทำแบบนั้น ฉันจะเสี่ยงกับโอโรเลอุสทำไม? เชือดทารก ‘อสรพิษแห่งชะตา’ อย่างนายไม่ง่ายกว่าหรือ? นั่นก็ทำให้ได้เลือดเหมือนกัน… ไคลน์ส่ายหน้าพลางรำพัน“ทำไม่ได้”“ถ้าอย่างนั้น เจ้าต้องเป็นฝ่ายเสนอมา ข้าไม่รีบร้อน” วิล·อัสตินเว้นวรรค “…สตรีหยิ่งทระนงคนนั้นกำลังมีปัญหา หากเจ้ามีโอกาสพูดคุยกับเธอ อย่าลืมชักนำบทสนทนาเข้าสู่หัวข้อความฝัน”เฮเซล? ความฝัน? ไคลน์พยักหน้าพลางครุ่นคิด“ตกลง”เมื่อเห็นวิล·อัสตินกำลังจะกลับ ชายหนุ่มรีบเสริม“นกกระเรียนกระดาษใกล้จะขาดแล้ว หากมีเหตุฉุกเฉินในอนาคต ผมจะติดต่อคุณยังไง?”วิล·อัสตินกล่าวหลังจากเงียบไปสักพัก“เจ้าหวังให้ข้าพับนกกระเรียนกระดาษในครรภ์มารดารึไง? หรือต่อทำให้ได้ เจ้าก็เอาออกไปไม่ได้! หากข้าต้องการพบเจ้า ตราบใดที่ยังอยู่ในเมืองนี้ ข้าสามารถไปหาได้ทุกเมื่อ… หากมีเหตุฉุกเฉิน แค่แวะมาหาพ่อข้าก็พอ! จากนั้นก็รอสักพัก เหมือนกับที่เจ้ารอหลังจากใช้นกกระเรียนกระดาษ… เอาล่ะ ในฐานะทารกในครรภ์ ข้าต้องนอนหลับให้เพียงพอ ไว้คุยกันวันหลัง”ไคลน์พยักหน้ารับ“เชิญ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว”ขณะภาพของวิล·อัสตินกำลังเลือนหาย ฉากบนกระจกหยุดชะงักราวสองวินาที ก่อนจะส่งเสียง“ยังมีอีกหนึ่งเรื่อง”“เรื่อง?” ไคลน์เริ่มเครียดอีกครั้งวิล·อัสตินกระแอมในลำคอและตอบ“ไอศกรีมที่พ่อครัวของเจ้าทำ รสติดหวานเกินไป…”หา? ไคลน์ตอบสนองไม่ถูกไปสักพัก จนกระทั่งทารกในรถเข็นสีดำหายไปจากกระจก มันเพิ่งเข้าใจความหมาย มุมปากกระตุกแผ่วเบาอย่างมิอาจหักห้ามหลังจากจัดการปัญหาช่วงล่างของตัวเองเสร็จ ไคลน์ล้างมือและออกจากห้องน้ำ มองหาบุรุษรับใช้ริชาร์ดสันและออกคำสั่ง“ไปที่ห้องครัว บอกให้พวกเขาลดความหวานของไอศกรีมตั้งแต่ชุดถัดไป”ริชาร์ดสันไม่ถามถึงเหตุผล ตอบรับอย่างว่าง่ายและเดินไปทางห้องครัว จนกระทั่งใกล้ถึงครัว มันเริ่มเอะใจมิสเตอร์ดอน·ดันเตสยังไม่ได้ไปยุ่งกับไอศกรีม แล้วทำไมเขาถึงรู้ว่ารสชาติหวานเกินไป?แต่เพียงไม่นานก็ได้คำตอบให้ตัวเอง นั่นคือ คงมีแขกสักคนที่ลองกินและปัญหามาบอกกับเจ้าภาพแม้จะค่อนข้างเสียมารยาท แต่ก็ไม่ใช่เหตุการณ์แปลกใหม่ เคยเกิดขึ้นหลายครั้งในกรณีที่เจ้าภาพและแขกสนิทกันมาก เป็นการตักเตือนด้วยความหวังดี จะได้รีบแก้ไขปัญหา ไม่ทำให้ชื่อเสียงของเจ้าภาพเสื่อมเสียปัจจุบัน เนื่องจากการเต้นรำเพลงล่าสุดยังไม่จบ ไคลน์ไม่รีบร้อนหาคู่เต้น เพียงเดินไปยังสุดขอบโต๊ะอาหารยาว เตรียมเร่งมือลิ้มรสอาหารอันโอชะขณะหยิบชิ้นปลาทอดเดซีย์ไร้ก้าง มุมสายตาชำเลืองเห็นเวลม่า·กลาดีสเดินเข้ามาใกล้ หยิบแก้วชาเย็นหญิงสาวผงกศีรษะทักทายเจ้าภาพ ยิ้มและกล่าว“เครื่องดื่มชนิดนี้อร่อยมาก ดิฉันเพิ่งเคยดื่มเป็นครั้งแรก”“ชาเย็นจากทวีปใต้ครับ” ไคลน์อธิบายด้วยรอยยิ้ม ก้มมองครรภ์และพูด “เขาทำตัวเรียบร้อยดีนะครับ… เอ่อ… ไม่สิ อาจจะเป็น ‘เธอ’ ก็ได้”เวลม่ายิ้ม“ใช่ค่ะ ส่วนใหญ่จะเรียบร้อย มีแค่ตอนกลางคืนที่นานๆ ครั้งจะเล่นซน”ตอนกลางคืน… นานๆ ครั้ง… ตอนที่ตอบคำถามของเรา? ไคลน์รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็แสร้งหูทวนลม หันเหความสนใจกลับไปยังจานอาหาร ส่วนเวลม่าดื่มชาเย็นและกลับไปยืนในจุดที่เคยสนทนากับกลุ่มสตรีจนกระทั่งการเต้นรำรอบใหม่ใกล้เริ่มขึ้น ไคลน์วางจานและแก้วให้กับบริกรชายด้านข้าง มองหาเฮเซลและเดินตรงไปทักทาย“มิส… เป็นเกียรติมาเป็นคู่เต้นให้ผมได้ไหม?”เฮเซลเงียบไปสักพัก วางแก้วแชมเปญลงบนถาดเงินในมือบริกร ตอบกลับอย่างสุภาพ“เป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ”…………………………………………………
คอมเม้นต์