“เดี๋ยว เจ้าอู๋ตี่ สุดท้ายแล้วเจ้าต้องการที่จะทำอะไรกัน?”
“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ ที่นี่คือสวนสมุนไพรวิญญาณที่สำคัญของภูเขาเสือดำของข้า มีสมุนไพรวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกปลูกไว้ เจ้าอาจจะไม่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่แก๊งเสือดำของพวกได้ใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการเพาะปลูกดูแลพวกมัน”
“ไม่ อย่า อย่าดึงดอกบัวฟ้าออกไป นี่คือสมุนไพรวิญญาณที่จะช่วยให้ข้าได้เลื่อนขั้นไปในระดับกายาศักดิ์สิทธิ์ได้ มันกำลังจะเจริญเติบโตเต็มที่ ทำไมเจ้าถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ แย่งชิงสมุนไพรวิญญาณของข้าไป”
“เจ้าอสูร หยุดเดี๋ยวนี้ นี่คือสมุนไพรวิญญาณของภูเขาเสือดำ ไม่สามารถแย่งชิงไปได้”
“แม่เจ้า ไม่มีเหลือ ไม่มีอะไรเหลือ สมุนไพรวิญญาณของพวกเราหายไปอย่างหมดจด สวนสมุนไพรวิญญาณที่แก๊งเสือดำของพวกเราได้ลำบากลำบนดูแลมาเป็นระยะเวลานับสิบๆได้หายไปหมดแล้ว ข้าอยากตาย อ๊าก!”
“เจ้าบัดซบ นี่เจ้าจะต้องดึงหญ้าออกมาด้วยหรือ เจ้าอู๋ตี่ เจ้ายังมีความเป็นมนุษย์หรือไม่? ยังมีจิตใต้สำนึกอยู่หรือไม่? เจ้าบัดซบนี่คิดที่จะถอนรากถอนโคนสวนสมุนไพรวิญญาณของพวกเราไปจนหมดเลยหรือ?!”
สมาชิกของแก๊งเสือดำต่างก็มีสีหน้าที่ซีดเผือด เดิมทีพวกเขาคิดว่าหลังจากที่เซี่ยปิงได้อัดสมาชิกแก๊งเสือดำของพวกเขาจนพึงพอใจนั้น เขาก็จะจากไปเอง ทว่าไม่คาดคิดว่ากลุ่มของเจ้าบัดซบนี่จะเข้ามาปล้นชิงสมุนไพรวิญญาณในภูเขาเสือดำโดยตรง
กลุ่มของเจ้าคนเหล่านี้เป็นเหมือนกับกองโจรก็ว่าได้ ละโมบอย่างถึงที่สุด
โดยเฉพาะกลุ่มเด็กตัวน้อยนั้น เป็นเหมือนกับกลุ่มกองโจรตัวเล็กก็ว่าได้ ดึงสมุนไพรวิญญาณออกมาอย่างร่าเริงและมีความสุข ดึงออกมาจนกระเป๋าใบเล็กๆของพวกเขาเต็ม ในปากก็กำลังคาบและเคี้ยวสมุนไพรวิญญาณบางชนิดอยู่เช่นกัน
แม้แต่หญ้าที่เติบโตขึ้นมาที่พื้นก็ไม่ละเว้น บอกว่าพวกมันอาจจะปนเปื้อนพลังงานฉีของสมุนไพรวิญญาณรอบๆเช่นกัน บางทีอาจจะมีผลประโยชน์ต่อร่างกาย ดังนั้นจึงได้ดึงหญ้าเหล่านี้ออกมาทั้งหมด
ตอนนี้อย่าว่าแต่การที่สวนสมุนไพรวิญญาณแห่งนี้ไม่มีสมุนไพรวิญญาณเหลือเลย แม้แต่พืชสักชนิดก็ไม่มีเหลือ ไม่มีแม้แต่หญ้าใบเดียวให้เห็น ดูเหมือนกับเป็นดินแดนแห้งแล้งก็ว่าได้ เปลี่ยนกลายเป็นทะเลทราย ภาพที่เห็นนี้เหมือนกับว่าถูกฝูงตั๊กแตนตำข้าวทำลายไปก็ว่าได้
สมาชิกแก๊งเสือดำบางคนที่มีอารมณ์อ่อนไหวนั้นได้โมโหจนเป็นลมไปโดยตรง ล้มลงไปกับพื้นทันที
“เร็ว รีบขัดขวางพวกเขาเร็ว เจ้าพวกบัดซบเหล่านี้กำลังมุ่งตรงไปที่คลังสมบัติของพวกเรา รีบเข้าไปขัดขวางพวกเขา” สมาชิกของแก๊งเสือดำคนหนึ่งที่มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก เพราะเขาเห็นว่าหลังจากที่กลุ่มของอู๋ตี่ได้ปล้นชิงสวนสมุนไพรวิญญาณเสร็จสิ้นนั้น พวกเขาก็ได้วิ่งไปที่คลังสมบัติของภูเขาเสือดำ
คลังสมบัติแห่งนั้นเป็นที่เก็บทรัพย์สินทั้งหมดที่แก๊งเสือดำได้ปล้นชิงหรือรีดไถ่มา เป็นความมั่งคั่งที่เกิดจากอาชญากรรมทั้งหมด สั่งสมมาเป็นระยะเวลากว่าสิบๆปี ไม่สามารถที่จะสูญเสียไปได้
คลังสมบัติเช่นนี้ แม้แต่หัวหน้าแก๊งก็ต้องทำการตรวจสอบวันละหลายครั้งเพื่อดูให้แน่ใจว่าพวกมันยังคงอยู่ ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถทำการบ่มเพาะหรือว่านอนหลับได้อย่างสบายใจ เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าแก๊งเห็นคลังสมบัติแห่งนี้สำคัญแค่ไหน
หากคลังสมบัตินี้ถูกกลุ่มของกองโจรเหล่านี้ปล้นชิงไปล่ะก็ เห็นได้ชัดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ขัดขวาง? เป็นไปได้อย่างไรที่จะขัดขวาง?”
“ใช่ ก่อนหน้านี้รองหัวหน้าก็ไม่สามารถขัดขวางได้ ถูกหมัดอัดเข้าไปจนร่างกายระเบิดออกมา หากพวกเราเข้าไปขวางทางพวกเขาล่ะก็ คาดการณ์ได้ว่าคงจะหายไปภายในลมหายใจเดียว”
“การที่ผู้คนจำนวนมากก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งเขาได้ พวกเราที่เข้าไปก็มีแต่ความตายเท่านั้นที่รออยู่”
“ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ พวกเราเก็บข้าวเก็บของกันเถอะ หลังจากนี้พวกเราคงต้องยุบแก๊ง”
สมาชิกของแก๊งเสือดำจำนวนมากต่างก็รู้สึกสิ้นหวัง การต่อสู้ก่อนหน้านี้นั้น ยอดฝีมือระดับสูงของแก๊งเสือดำต่างก็ถูกจัดการไป ส่วนใหญ่ถูกสังหาร การที่พวกเขาจะต้องการเข้าไปขัดขวางนั้น ก็มีแต่จะตายไปอย่างไร้ค่าเท่านั้น
หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยปิงและคนอื่นๆก็ได้ทำการปล้นชิงคลังสมบัติจนเสร็จสิ้น จากนั้นก็ได้เดินออกมาจากข้างในอย่างรวดเร็ว
“บัดซบ ทำไมถึงได้ออกมาเร็วนัก? สมบัติของพวกเราไม่มีค่าในสายตาของพวกเราหรือ?”
“ผายลม กลุ่มของกองโจรเหล่านี้ที่ดึงแม้กระทั่งหญ้าออกมานั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะเพิกเฉยต่อสมบัติของพวกเรา”
“เจ้าพวกโง่ กลุ่มของพวกบัดซบเหล่านี้ไม่ได้หลงเหลืออะไรไว้แม้แต่อย่างเดียว แม้แต่โต๊ะไม้ภายในคลังสมบัตินั้นก็ถูกยกออกมา หลอดไฟบนเพดานก็หายไป ไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด”
“เวรเอ๊ย นี่มีที่ไหนที่เรียกว่าการปล้นสมบัติ เห็นได้ชัดว่าเป็นการเก็บกวาด ปล้นชิงทุกสิ่งทุกอย่างไป กลุ่มของพวกบัดซบเหล่านี้มีต้นกำเนิดมาจากเผ่าพันธุ์เทาเที่ยหรือ? ไม่หลงเหลืออะไรไว้สักอย่าง”
กลุ่มของสมาชิกแก๊งเสือดำโมโหจนเจียนตาย พวกเขาต่างก็กัดฟันอย่างแน่น มองดูเซี่ยปิงและคนอื่นๆที่ได้ขนย้ายสมบัติทุกอย่างภายในคลังสมบัติออกมาด้วยกระเป๋าขนาดต่างๆ ดูสะดวกสบายเหมือนกับการเข้ามาในบ้านของตนเองก็ว่าได้
บางคนจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง สมบัติเหล่านี้แม้แต่หัวหน้าแก๊งลู่หู่ก็ไม่กล้าที่จะนำออกมาใช้ ตอนนี้กลับถูกเจ้าพวกบัดซบเหล่านี้ปล้นชิงไปทั้งหมด ไม่มีอะไรเหลือ
นี่มันเป็นการขูดเลือดขูดเนื้อของพวกเขาอย่างแท้จริง
ทว่าพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะขัดขวางอะไรกับกลุ่มพวกบัดซบเหล่านี้ได้ ทำได้เพียงแค่จ้องมองอย่างไร้หนทาง เป็นสถานการณ์ที่น่าหดหู่อย่างมาก
“ขอบคุณสหายแก๊งเสือดำที่มอบของขวัญให้ข้า ครั้งหน้าหากเป็นไปได้ ข้าจะมาอีก”
ก่อนที่จะจากไป เซี่ยปิงก็ได้กล่าวลากลุ่มคนเหล่านี้ มีท่าทางที่อบอุ่นอย่างมาก
อะไรนะ?!
กลุ่มของสมาชิกแก๊งเสือดำต่างก็มีสีหน้าที่มืดมนอย่างอย่างกะทันหัน ขอบคุณตูดข้าสิ ใครกันที่ต้องการคำขอบคุณของเจ้า สมบัติเหล่านี้ไม่ใช่ของขวัญ ทว่าเป็นสิ่งที่บุคคลที่ไร้ยางอายอย่างเจ้าได้ปล้นชิงไป
ทว่าหลังจากที่ได้ยินคำทิ้งท้ายนั้น สีหน้าของพวกเขาก็มืดมนมากกว่าเดิม มืดยิ่งกว่าถ่านเสียอีก ครั้งหน้าหากเป็นไปได้จะมาอีก? แม่เจ้า ไม่คาดคิดว่าเจ้าบัดซบนี่ต้องการที่จะมาอีกครั้ง ละโมบอย่างแท้จริง เห็นภูเขาเสือดำของพวกเขาเป็นบ้านของตนเองหรือ? นึกจะมาก็มาได้อย่างนั้นหรือ?!
นี่เป็นเหมือนกับการพูดว่าภูเขาเสือดำของพวกเขาเป็นเครื่องกดเงินก็ว่าได้ หากขาดแคลนเงิน ก็สามารถที่จะเข้ามาขอเงินในภูเขาเสือดำของพวกเขาได้?! นี่มันอะไรกัน เมื่อไหร่กันที่แก๊งเสือดำของพวกเขาเป็นกลุ่มคนที่สามารถรังแกได้อย่างง่ายดาย?!
พวกเขาปรารถนาที่จะกระโจนเข้าไปอัดเจ้าบัดซบนี่อย่างป่าเถื่อนทันที ไม่คาดคิดว่าจะกล้าดูถูกพวกเขาแก๊งเสือดำเช่นนี้ ช่างล้ำเส้นเกินไป ทว่าพวกเขาก็ได้แค่คิด ไม่กล้าที่จะลงมือ
การที่ฝ่ายตรงข้ามมีพลังการต่อสู้ที่เหนือธรรมชาติเช่นนี้ หากพวกเขากระโจนเข้าไปล่ะก็ ก็คงจะตายไปภายในหมัดเดียว
ท้ายที่สุดกลุ่มของสมาชิกแก๊งเสือดำเหล่านี้ก็ทำได้เพียงแค่มองดูเซี่ยปิงและคนอื่นๆที่จากไปอย่างไร้หนทาง ไม่สามารถที่จะทำอะไรเพื่อขัดขวางได้
…………
ไม่นานหลังจากนั้น ลู่หู่ที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงก็ได้ทราบข่าวเรื่องที่เซี่ยปิงได้บุกรุกเข้าไปในภูเขาเสือดำ เพราะว่ารองหัวหน้าแก๊งและคนอื่นๆก็ถูกเซี่ยปิงสังหารไป ถูกขับไล่ออกมาจากเครือข่ายเสมือนจริงเช่นกัน พวกเขาก็ได้เข้ามารายงานเรื่องนี้กับลู่หู่อย่างรวดเร็ว
“พวกเจ้าว่าอย่างไรนะ?!”
ได้ยินคำพูดของรองหัวหน้าแก๊งและคนอื่นๆ ลู่หู่ก็จ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างพร้อมกับพูดออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง “ไอ้ลูกหมาอู๋ตี่นั่นได้บุกรุกเข้าไปในภูเขาเสือดำอย่างไม่คาดคิด อีกทั้งยังได้ปล้นชิงทรัพย์สมบัติของแก๊งเสือดำของข้าอย่างละโมบหรือ?!”
“เขากล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไรกัน นี่เขาต้องการที่จะมีความอาฆาตแค้นที่ไม่มีที่สิ้นสุดกับแก๊งเสือดำของพวกเราหรือ!?”
เขาเดือดระอุขึ้นมาอย่างแท้จริง
เมื่อคิดได้ว่าสมบัติจำนวนมหาศาลที่เขาได้เก็บไว้ในภูเขาเสือดำรวมถึงสมุนไพรวิญญาณนับไม่ถ้วนที่อยู่ในสวนสมุนไพรวิญญาณถูกปล้นชิงไปทั้งหมดนั้น เขาก็คลุ้มคลั่งออกมา
เพราะว่าสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ลู่หู่ได้ใช้อิทธิพลของแก๊งเสือดำในการครอบครองมา ลำบากลำบนอย่างมาก เรียกได้ว่าสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เขาได้ใช้ความทุ่มเทและความพยายามอย่างหนักมานานนับสิบๆปี
ทว่าสิ่งเหล่านี้กลับถูกเซี่ยปิงปล้นชิงไปทั้งหมด ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปในพริบตา เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้เขาจะรู้สึกเคียดแค้นเซี่ยปิงเพียงใด ต้องการที่จะสังหารผู้คนใจจะขาด
“หัวหน้า เขานั้นมีความอาฆาตแค้นกับพวกเราอย่างที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่แล้ว ตั้งแต่ที่พวกเราส่งคนออกไปจัดการกับเขา อีกทั้งยังต้องการที่จะจับตัวมารีดค่าไถ่” รองหัวหน้าแก๊งและคนอื่นๆพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง
เห็นได้ชัดว่าการที่เจ้าอู๋ตี่ได้บุกรุกเข้ามาในภูเขาเสือดำนั้นเป็นการล้างแค้นแก๊งเสือดำ ฝ่ายตรงข้ามนั้นกระทำการอย่างเปิดเผยและไม่เกรงกลัว ไม่ได้ปกปิดเจตนาของตนเองแม้แต่น้อย
ทว่าการที่ฝ่ายตรงข้ามมีพลังอำนาจที่น่าสะพรึงกลัวเกินไปนั้น พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะขัดขวางได้
“เจ้าอู๋ตี่ รอข้าก่อนเถอะ ความแค้นครั้งนี้ข้าจะต้องชำระให้ได้ ข้าจะต้องชำระความแค้นครั้งนี้อย่างโหดเหี้ยม!”
ลู่หู่กัดฟันอย่างแน่น เหมือนกับเลือดหยดออกมาในหัวใจ คิดว่าทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่ตนเองได้สั่งสมมาเป็นระยะเวลานานได้หายไปทั้งหมดนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ระยะเวลาอีกนานแค่ไหนกว่าที่จะทดแทนสิ่งที่สูญเสียไปได้
ในตอนนี้เขาก็คิดว่าโลกทั้งใบมืดมิดลงทันที ทุกๆที่มีแต่ความว่างเปล่า