Jun Jiu Ling หวนชะตารัก ภาค 2 ตอนที่ 146 ไม่จำเป็นต้องกังวลใจ
ในยามที่แสงอรุณขมุกขมัว หนิงอวิ๋นเจาก็เดินออกมาจากในห้อง ยืดเหยียดร่างกายตรงทางเดินสักหน่อย พริบตาก็มาถึงเดือนเจ็ดแล้ว การสอบใกล้เข้ามาทุกที เขาก็ปรับจังหวะโดยไม่รู้ตัวด้วย กลางคืนอ่านหนังสือเพิ่มหลายเล่ม ดังนั้นหลับตื่นหนึ่งก็ยังรู้สึกเหนื่อยล้าอยู่“นายน้อย นายน้อย” เสี่ยงติงรีบร้อนเข้ามาจากด้านนอกเวลานี้เขาควรมาส่งอาหารเช้า แต่ครั้งนี้เสี่ยวติงกลับมือว่างเปล่า“ข้าเห็นคนของเต๋อเซิ่งชางกำลังตามหาคุณหนูจวิน” เสี่ยวติงรีบร้อนเอ่ยขึ้นนางเป็นอะไร?หนิงอวิ๋นเจาตกใจ…“บอกว่าออกตรวจ?”เช้าตรู่บนถนนคนเดินไปมาไม่มาก หนิงอวิ๋นเจาก้าวไวๆ เดินพลางเอ่ยถามเสี่ยวติงวิ่งเยาะตามอยู่ข้างหลัง“ใช่ขอรับ ใช่ขอรับ” เขาเอ่ย “ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือหลอก กลางวันยังเดินวนเวียนบนถนนไม่มีคนเรียกให้รักษาอยู่เลย ดึกดื่นจะถูกเรียกไปได้อย่างไร”“พวกพนักงานไม่รู้ว่าไปบ้านไหนหรือ?” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยถาม“บอกว่าไม่มีพนักงานอยู่ที่โรงหมอจิ่วหลิง โรงหมอจิ่วหลิงตอนกลางคืนมีเพียงคุณหนูจวินกับหลิ่วเอ๋อร์สองคน” เสี่ยวติงเอ่ยบอกถึงกับเป็นเช่นนี้?คิ้วของหนิงอวิ๋นเจาขมวด ไม่เอ่ยวาจาอีกก้าวเร็วไวไปตามถนน ไม่นานก็มองเห็นโรงหมอจิ่วหลิงโรงหมอจิ่วหลิงคนไม่น้อยยืนอยู่ นอกจากนี้ยังมีคนเข้าๆ อออกๆ หน้าตาวิตกกังวลดูท่าทางเช่นนี้คนคงยังหาไม่พบหนิงอวิ๋นเจาหยุดเท้า“นายน้อย เข้าไปถามดูสิขอรับ” เสี่ยวติงเอ่ยพวกเขาก็กำลังตามหาคนอยู่ ถามพวกเขาก็ถามอะไรออกมาไม่ได้ ส่วนตนเองทะเล่อทะล่าเข้าไปถามเช่นนี้ เกรงว่าจะทำให้คนของเต๋อเซิ่งชางคิดมากอีก“ดูไปก่อนเถอะ หากไม่ไหว ข้าค่อยไปหาท่านอาคิดหาวิธี” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้นเสี่ยวติงสีหน้าตกใจไปหานายท่านรองให้ช่วยตามหาเด็กสาวคนหนึ่ง นอกจากนี้เด็กสาวคนนี้ยังเป็นคุณหนูจวินครั้งนี้คนที่บ้านคงรู้กันหมดสิ?ถ้าอย่างนั้นคนในบ้านจะคิดอย่างไร?แต่ก็เข้าใจได้เหมือนกัน ผู้ชายที่มีคนในใจอย่างไรก็มักจะทำเรื่องโง่เขลามากจำนวนหนึ่งเสมอเสี่ยวติงยืนอยู่ด้านหลังเขามองโรงหมอจิ่วหลิงไม่พูดจาแสงตะวันค่อยๆ สว่างขึ้น คนบนถนนค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น เพียงแต่คนที่เดินมาเดินไปสุดท้ายก็ยังไม่มีเด็กสาวคนนั้น“ไป” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้นหมุนตัวยังรอได้ไม่เท่าไรเลย เสี่ยวติงวิตกอยู่บ้างหมุนตัวตาม“นายน้อยพวกเราลองไปถามพวกเขาดูว่าตามหาเป็นอย่างไรบ้างเถอะขอรับ” เขาเอ่ย“ไม่ต้องถามแล้ว พวกเขาตามหาเช่นนี้ก็ไม่ใช่หนทางแก้” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้น พ่นลมหายใจหันกลับไปมองประตูโรงหมอจิ่วหลิงอีกครั้ง “พวกเขา ยังไงก็ไม่ใช่นายหญิงผู้เฒ่าฟาง”ทำไม่ได้และไม่กล้าทำให้เรื่องใหญ่ขึ้นเสี่ยวติงร้องอ๋อ มองหนิงอวิ๋นเจาแต่ท่านก็ไม่ใช่นายหญิงผู้เฒ่าฟางนะ…ไปหานายท่านรองหนิงให้ออกหน้าตามหาคนก็ไม่ใช่เรื่องเล็กเหมือนกันเขาอยากจะพูดอะไร หนิงอวิ๋นเจาก็เดินก้าวยาวไปข้างหน้าแล้วนายน้อยอยากกล่อมคนอื่นเหตุผลเป็นชุดๆ ผู้อื่นอยากกล่อมนายน้อยเป็นเรื่องที่ไม่เคยมีมาก่อนเสี่ยวติงส่ายศีรษะได้แต่ตามไป เดินไปไม่ถึงสองก้าวก็เห็นหนิงอวิ๋นเจาหยุดชะงักเกิดอะไรขึ้น?เขามองไปด้านหน้าโดยไม่รู้ตัว ตะลึงไปเหมือนกัน“คุณหนูจวิน…” เขาเอ่ยพึมพำตรงหน้าพวกเขานี่เอง เด็กสาวสองคนกำลังคุยเล่นหัวเราะก้าวช้าๆ มา บนร่างล้อมด้วยแสงอรุณ หน้าตาเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง แต่มีชีวิตชีวา หีบยาสะพายอยู่ข้างหลัง ธงม้วนอยู่ ในมือหลิ่วเอ๋อร์ยังหิ้วห่อกระดาษน้ำมันอยู่สองห่อเหมือนกับเพิ่งเดินตลาดตอนเช้ากลับมาคงไม่ใช่เดินตลาดตอนเช้ากลับมาจริงๆ หรอกนะ?“คุณชายหนิง” คุณหนูจวินก็มองเห็นพวกเขาแล้ว เดินเข้ามาหลายก้าวหยุดยิ้มคำนับ “บังเอิญขนาดนี้?”ครั้งนี้หนิงอวิ๋นเจาไม่ได้ตอบว่าบังเอิญจริงๆ“พวกเจ้าไปที่ไหนกันมา?” เขาเอ่ยถาม“พวกเราไปตลาดเช้าทานอาหารมา” หลิ่วเอ๋อร์ตอบอย่างที่คิด…เหมือนเรื่องที่เกิดที่หยางเฉิงคนกลุ่มหนึ่งก่อความวุ่นวายสะเทือนฟ้าสะเทือนดินทั้งคืน ผลสุดท้ายเด็กสาวคนนี้หิ้วตะกร้าเดินทอดน่องกลับมา บอกว่าไปเก็บสมุนไพรโชคดีครั้งนี้ยังไม่นับว่าเป็นเรื่องขึ้นมาในใจเสี่ยวติงคิดหนิงอวิ๋นเขาก็ไม่ได้เอ่ยวาจา ยิ้ม“คุณชายหนิง ท่านคงไม่ใช่จะเชิญคุณหนูของข้าไปทานอาหารอีกกระมัง?” หลิ่วเอ่อร์ส่งเสียงประหลาดใจ เอ่ยว่า “ครั้งนี้ไม่บังเอิญแล้ว พวกเราทานมาแล้ว”หนิงอวิ๋นเจายิ้ม“ใช่” เขาเอ่ย “ครั้งนี้ไม่บังเอิญจริงๆ”คุณหนูจวินยิ้ม ส่งหีบยาให้หลิ่วเอ๋อร์หลิ่วเอ๋อร์วันนี้หัวไวยิ่ง เข้าใจว่านี่คือคุณหนูต้องการพูดกับคุณชายหนิง นางกลอกสายตา โบกมือให้เสี่ยวติงเสี่ยวติงเดินเข้ามาไม่เข้าใจ หลิ่วเอ๋อร์ก็ส่งห่อกระดาษน้ำมันให้เขา“ให้เจ้าทาน” นางเอ่ย คนก็พาเสี่ยวติงถอยหลังไปก้าวหนึ่งด้วยคุณหนูจวินฝั่งนี้แย้มยิ้มเปิดปากเอ่ยถาม“มีอะไรหรือ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” นางเอ่ยถาม“โรงหมอจิ่วหลิงของเจ้าที่นี่ทิ้งพนักงานไว้เพิ่มสักหลายคนเถอะ” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้น เขายื่นมือชี้ด้านหลังร่าง “ดูสิ ตกใจแย่กันหมดอีกแล้ว”คุณหนูจวินมองผู้คนที่สีหน้าวิตกเข้าๆ ออกๆ ด้านนั้น พลันเข้าใจ“นี่คิดไม่ถึงจริงๆ เป็นข้าเลินเล่อแล้ว” นางเอ่ยอย่างจริงใจ“แม้เจ้ารับประกันได้ว่าปลอดภัยไร้อันตราย แต่ข้า..พวกข้าไม่รู้ ยังไงก็ย่อมกังวลใจ” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยคุณหนูจวินพยักหน้า“รู้แล้ว” นางเอ่ยจริงใจ “หลังจากนี้ข้าจะทิ้งพนักงานไว้ในร้าน กลางคืนรับรักษา ให้สองคนตามไป คนหนึ่งเฝ้าร้านรอข่าวคราว เช่นนี้ข้าไปที่ไหนทุกคนก็วางใจได้แล้ว”เด็กสาวคนนี้บทจะดื้อก็ดื้อ แต่ผิดก็ยอมรับทันที ใจกว้างทั้งจริงใจ ไม่มีขอไปทีสักนิดรู้ผิดทั้งยังแก้ไข นางก็เป็นเช่นนี้ เหมือนแบบนั้นที่เขาคิดหนิงอวิ๋นเจายิ้มพยักหน้า“รีบไปเถอะ พวกเขาร้อนใจแล้ว” เขาเอ่ยคุณหนูจวินจะพูดอะไร พนักงานด้านนั้นก็มองเห็นคุณหนูจวินกับหลิ่วเอ๋อร์แล้ว“ท่านผู้ดูแลใหญ่ ท่านดู คุณหนูจวินกลับมาแล้วขอรับ” พนักงานคนหนึ่งร้องตะโกนผู้ดูแลใหญ่รู้สึกเพียงก้าวเท้าเบาหวิวอยู่บ้าง ชั่วขณะหนึ่งมองไปก็มองไม่ชัด“เฮ้อ มาด้วยกันกับผู้ชายคนหนึ่ง” มีพนักงานเอ่ยขึ้น “ดูเหมือนจับเป็นคู่กลับมา สาวใช้หลิ่วเอ๋อร์ยังกำลังแบ่งของกับเด็กรับใช้คนนั้นอยู่อีก”ผู้ชาย…คนที่อยู่ที่นั่นตะลึงไปผู้ดูแลใหญ่หลิ่วมองด้านนั้น ในที่สุดก็มองเห็นคุณหนูจวินรวมถึงผู้ชายคนนั้นชัดคุณหนูจวินกำลังยิ้มแย้มคำนับบอกลากับผู้ชายคนนั้น“นั่นมันคุณชายตระกูลหนิง” ผู้ดูแลใหญ่หลุดปากเอ่ยขึ้น“คุณชายตระกูลหนิงหรือ?” พนักงานคนหนึ่งเข้ามาสมทบ “แต่คนละคนกับผู้ชายคนนั้นวันนั้น”เช้าตรู่ผู้ชายคนหนึ่งถูกคุณหนูจวินส่งออกมาจากในโรงหมอจิ่วหลิง แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาด้วยกันกับคุณหนูจวินที่ทั้งคืนไม่กลับมา ที่แท้ผู้ชายกี่คน?ผู้ดูแลใหญ่หลิ่วคิดโดยไม่รู้ตัวเขาส่ายศีรษะสลัดความคิดเหลวไหลออกไป รีบก้าวเร็วไวเข้าไปรับ“คุณหนูจวิน ท่านไปที่ไหนมา?” เขารีบร้อนเอ่ยเสียงแหบแห้งคุณหนูจวินมองพวกเขาที่เดินเข้ามา สีหน้ารู้สึกผิดอยู่บ้าง“ข้าไปรักษาคนมา” นางว่า…บรรยากาศตึงเครียดในโรงหมอจิ่วหลิงจางหายไปแล้ว พนักงานมากมายที่ไปๆ มาๆ ก็ไล่ไปแล้ว เหลือเพียงผู้ดูแลใหญ่หลิ่ว“ไม่ว่าอย่างไร คุณหนูจวินครั้งต่อไปท่านบุ่มบ่ามเช่นนี้ไม่ได้แล้วนะขอรับ” ผู้ดูแลใหญ่หลิ่วเอ่ยขึ้น “ที่นี่แม้อยู่ใต้เบื้องพระบาทโอรสสวรรค์ แต่ก็มีปลามังกรปะปน”คุณหนูจวินรับคำ สีหน้าจริงใจทั้งยังสำนึกผิดผู้ดูแลใหญ่หลิ่วยังอยากพูดอะไร หลิ่วเอ๋อร์ก็เดินออกมาจากด้านใน ยกชามาสองถ้วย“คุณหนู ชาชงเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยขึ้น“ผู้ดูแลใหญ่หลิ่วเชิญดื่มชา” คุณหนูจวินเอ่ย ส่งสายตาให้หลิ่วเอ๋อร์ยกข้ามไปผู้ดูแลใหญ่หลิ่วยืนขึ้นมารับไป“ลำบากแม่นางหลิ่วเอ๋อร์แล้ว” เขายิ้มเอ่ย“ผู้ดูแลใหญ่หลิ่วคืนวานท่านร้อนรนโจมตีจิตใจ ทั้งยังไม่ได้นอนข้ามคืน ชาสมุนไพรถ้วยนี้คลายความวิตกทำให้เลือดลมไหลคล่อง ท่านรีบดื่มเถิด ดื่มสองถ้วย คอนี่ก็ไม่แหบแล้ว” คุณหนูจวินว่าที่แท้ชงชาให้ตนเอง?หลิ่วเอ๋อร์อึ้งไป ผิดคาดไปบ้างนายบ่าวสองคนนี้เข้าประตูมา คุณหนูจวินก็ให้หลิ่วเอ๋อร์ไปชงชาพวกเขามายามเที่ยงคืน ทั้งรีบร้อนตามหาคน ไหนเลยทันสนชงชา ผู้ดูแลใหญ่หลิ่วเดิมทีคิดจะตำหนิคุณหนูจวิน คิดไม่ถึงนางจะให้สาวใช้ชงชาให้ตนเองยังชงชาให้เขาเป็นพิเศษด้วยผู้ดูแลใหญ่หลิ่วพริบตารู้สึกเพียงทั้งร่างชาหนึบๆ เหมือนกับวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอกหลายวันกลับมาถึงบ้านหลานชายตัวน้อยโถมเข้ามายัดน้ำตาลแสนหวงเข้าปากเขานาทีนั้น ความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดหายไปสิ้นนี่ เด็กคนนี้ เจ้าคิดว่านางไม่เชื่อฟังกระทำการตามใจ แต่นางก็ทั้งรู้ความเช่นนี้ ช่างทำให้คน…ไม่รู้จะพูดอย่างไรดีจริงๆ“รีบดื่มเถิด” คุณหนูจวินยิ้มเอ่ยถ้าอย่างนั้นก็ดื่มเถอะผู้ดูแลใหญ่หลิ่วดื่มชาคำเดียวหมด……………………………………….
คอมเม้นต์