Jun Jiu Ling หวนชะตารัก ภาค 2 ตอนที่ 117 จัดการไว้รอบคอบ
โรงเตี๊ยมยามรุ่งอรุณก็เหมือนเช่นเดิม ไม่ได้วุ่นวายเพราะเสียงร้องไห้โวยวายของใครบางคนในห้องยังคงเงียบสงบไม่มีเสียงเช่นกันคุณหนูจวินผลักประตูเปิดเบาๆ หลิ่วเอ๋อร์บนเตียงข้างหน้าต่างยังคงแผ่แขนขานอนหลับอยู่“ยังไม่ตื่น?” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยถามเสียงเบา เขาหยุดยืนอยู่ด้านนอกประตูคุณหนูจวินพยักหน้า“พวกเราเดินทางกันเร็วมาก นอกจากนี้ยังขี่ม้า” นางเอ่ยเสียงเบา“ถ้าอย่างนั้นก็ร้ายกาจมากจริงๆ” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้น ท่าทางนับถืออยู่บ้าง “ข้าขี่ม้าเดินทางไกลครั้งแรก ลงม้ายังเดินไม่ได้เลย”คุณหนูจวินยิ้ม มองห่อผ้าในมือ“เจ้าไปอาบน้ำก่อนเถิด” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้นทันที “ข้าจะนั่งอยู่ด้านหน้า”เขาพูดจบก็เดินจากไปคุณหนูจวินได้แต่ไม่พูดสิ่งใด ส่ายศีรษะเข้าไปความเคลื่อนไหวในห้องทำให้หลิ่วเอ๋อร์ตื่นขึ้นมา นางบิดขี้เกียจทีหนึ่งก่อน แล้วเพราะความปวดร้าวของร่างกายถึงครวญครางออกมาหลายที หลังจากนั้นก็คิดอะไรได้ลุกพรวดขึ้นมา“เจ้า…” นางตะโกนคำพูดยังไม่ทันออกจากปาก ก็เห็นคุณหนูจวินนั่งหวีผมอยู่ด้านหน้ากระจกหันกลับมา“เจ้าตื่นแล้ว” นางยิ้มเอ่ยขึ้นสีหน้าแจ่มใส แต่งแต้มแป้งฝุ่น ดูแล้วมีชีวิตชีวาเสื้อผ้าก็เปลี่ยนใหม่แล้วหลิ่วเอ๋อร์ลูบหัวยิ้มๆ“คุณหนูท่านตื่นเช้าขนาดนี้เชียว” นางว่าคุณหนูจวินยิ้มไม่ได้เอ่ยตอบ“หิวแล้วสินะ รีบไปล้างหน้าล้างตา พวกเราไปรับประทานอาหารกัน” นางเอ่ยขึ้นหลิ่วเอ๋อร์ขานรับดีอกดีใจลงจากเตียง“แล้วก็เสื้อผ้าใหม่” คุณหนูจวินชี้ไปที่ห่อผ้าน้อยบนโต๊ะหลิ่วเอ๋อร์เดินเข้ามาดวงตาสว่างวาบ ดีอกอีใจหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมา“คุณหนู ท่านไปซื้อมาหรือเจ้าคะ?” นางเอ่ยถามคุณหนูจวินสวมต่างหูอยู่หน้ากระจก“ไม่ใช่” นางเอ่ยขึ้น “คนอื่นมอบให้”หลิ่วเอ๋อร์ร้องอ๋อทีหนึ่ง“ต้องเป็นนายน้อยกำชับคนในร้านเลกเงินไว้แล้วแน่เลย” นางว่า กอดเสื้อผ้าดีอกดีใจเข้าไปแล้วคุณหนูจวินมองนางจากหน้ากระจกอยากพูดอะไรแต่ก็ช่างมันหลิ่วเอ๋อร์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเดินออกมา“คุณหนู พวกเราไปทานที่ไหนเจ้าคะ?” นางเอ่ยถาม เดินตามคุณหนูจวินที่อยู่ด้านหน้าคุณหนูจวินขานรับไม่เอ่ยคำ เพิ่งเดินลงบันไดก็เห็นเสี่ยวติงยื่นศีรษะอยู่ด้านหน้า มองพวกนางดวงตาสว่างขึ้นทันที หดกลับไป“คุณหนู คุณหนูพวกเราไปทานที่ไหนเจ้าคะ” หลิ่วเอ๋อร์ตามมาเอ่ยถามอีกครั้ง“รอประเดี๋ยว ดูว่าผู้อื่นเอาอย่างไรแล้วกัน” คุณหนูจวินเอ่ยขึ้นผู้อื่น?หลิ่วเอ๋อร์งงเล็กน้อยคนจากร้านแลกเงินมาหรือ?นางตามคุณหนูจวินก้าวเข้าไปในโถงด้านหน้า ยังไม่ทันมองเห็นคนด้านในโถงชัดก็ได้ยินเสียงผู้ชายเอ่ยขึ้นข้างๆ หู“ด้านข้างเป็นร้านของตระกูลเติ้ง สั่งอาหารบางอย่างไว้แล้ว ร้านนี้ข้าไปทานบ่อย คนครัวเป็นชาวหรู่หนาน”หรู่หนาน?หลิ่วเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกายแล้วแม้นางกับคุณหนูเติบโตที่ฝู่หนิง แต่นายท่านจวินเป็นชาวหรู่หนาน คนรับใช้ที่พามาก็ล้วนเป็นคนหรู่หนาน ทั้งบ้านกินดื่มล้วนเป็นความคุ้นชินแบบหรู่หนานตระกูลฟางที่หยางเฉิงทำไมต้องแยกห้องครัวต่างหากทำอาหาร ก็เพราะรสที่กินแตกต่างกับคนตระกูลฟางคนตระกูลฟางตอนนี้ยิ่งหัวไวใส่ใจขึ้นทุกทีแล้วหลิ่วเอ๋อร์พอใจมากมองไปทางคนที่เอ่ยคำพูด ใบหน้าที่ยิ้มแย้มฉับพลันชะงักค้าง เบิกตาโต“ท่าน ท่าน…” นางเอ่ยขึ้นติดอ่าง แล้วมองไปทางคุณหนูจวิน “คุณหนู ข้าไม่ได้ฝันใช่ไหมเจ้าคะ ข้ายังไม่ตื่นหรือ? ทำไมข้ามองเห็นคุณชายสิบหนิงเล่า?”หนิงอวิ๋นเจาหัวเราะ“เพราะข้าก็บังเอิญอยู่ที่เมืองหลวงเหมือนกัน” เขาเอ่ยขึ้นจริงรึ?หลิ่วเอ๋อร์มองเขาสีหน้าประหลาดใจเหมือนเก่า“เมื่อครู่ข้าออกไปข้างนอกบังเอิญพบกับคุณชายหนิงเข้า” คุณหนูจวินเอ่ยบอกบังเอิญขนาดนี้?“ในเมื่อพบแล้ว ทั้งยังเป็นคนบ้านเดียวกัน ข้ามาที่นี่ก่อนพวกเจ้าย่อมควรแสดงน้ำใจของเจ้าถิ่นให้เต็มที่” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยต่อหลิ่วเอ๋อร์มองหนิงอวิ๋นเจาแล้วก็มองคุณหนูจวิน“พวกท่านพูดสอดรับกันจังนะเจ้าคะ” นางเอ่ยพึมพำสาวใช้คนนี้คิดมากแล้วเหมือนกับคนอื่น แค่เห็นชายหญิงยิ้มให้กันพูดจากันก็ต้องเกิดความคิดประหลาดๆ บางอย่างหนิงอวิ๋นเจายิ้มเล็กน้อย สายตามองไปทางคุณหนูจวินคุณหนูจวินก็ฉีกยิ้มเช่นกัน แม้กระทั่งสีหน้าลำบากใจยังไม่มีนางไม่มีทางคิดมากหนิงอวิ๋นเจารอยยิ้มกดลึกขึ้น“ตอนนี้ต้องแสดงน้ำใจของเจ้าถิ่นให้เต็มที่ ก่อนหน้านี้ที่หยางเฉิงทำไมท่านไม่ทำล่ะเจ้าคะ?” หลิ่วเอ๋อร์ยังคงบ่นโกรธแค้นไม่ยุติธรรม“เพราะตอนนั้นพวกเรายังไม่รู้จักกัน” หนิงอวิ๋นเจาไม่ร้อนรนไม่โกรธยิ้มเอ่ยตอบ พูดจบก็มองคุณหนูจวินทีหนึ่งหลิ่วเอ๋อร์ยิ่งไม่เข้าใจตอนนั้นไม่รู้จัก? ตอนนี้รู้จักแล้ว? ตอนนี้รู้จักกันเมื่อไร?ตอนนั้นวันที่สามเดือนสามที่หอจิ้นอวิ๋นหลิ่วเอ๋อร์ไม่ได้ไป ต่อมาดึกดื่นเที่ยงคืนลอบพบ ที่เหลาสุราพบหน้าหลิ่วเอ๋อร์ก็ล้วนไม่รู้“เจ้าหิวหรือไม่หืม?” คุณหนูจวินยิ้ม เอ่ยกับหลิ่วเอ๋อร์นี่คุณหนูหมายความว่าไม่ให้ถามแล้ว หลิ่วเอ๋อร์ยังคงฟังออก ช่างเถิด พวกเขาตระกูลหนิงติดค้างคุณหนูอยู่ เขาอยากเลี้ยงถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาเลี้ยงไปกินให้มากหน่อย!…“น้ำแกงพริกไทยมาอีกชาม”หลิ่วเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งเอ่ยขึ้นเสี่ยวติงที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองนางตาโตอ้าปากค้าง“เจ้า เจ้ายังกินลงหรือ?” เขาอดไม่ได้เอ่ยถามหลิ่วเอ๋อร์กลอกตาใส่เขา“เพิ่มเต้าหูแห้งผัดน้ำตุ๋นไก่จานหนึ่ง” นางเอ่ยขึ้นเสี่ยวติงมองหนิงอวิ๋นเจาที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง หนิงอวิ๋นเจากำลังคีบเส้นหมี่ผัดสองเส้นวางไว้ตรงหน้าตนเองอย่างระมัดระวัง แล้วเชิญคุณหนูจวินคุณชายทานอาหารมาแล้ว ถึงกับยังกินเส้นหมี่ผัดได้อีกสองเส้นเอาเถอะ ความอยากอาหารของทุกคนมากพอดูเสี่ยวติงเรียกพนักงานมาสั่งอาหารที่หลิ่วเอ๋อร์ต้องการ“นี่เป็นเส้นมันภูเขาเย็นแท้ๆ” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ย “ข้ารู้สึกว่ากินได้ถึงรสดั้งเดิม”คุณหนูจวินยกแขนเสื้อใช้ช้อนตักชิมคำหนึ่ง“อร่อยมาก” นางยิ้มเอ่ยขึ้นส่วนถึงรสดั้งเดิมหรือไม่ นางกลับไม่รู้ เพราะนางไม่ใช่คนหรู่หนานแท้ๆแต่อาหารมื้อนี้กินอย่างสำราญยิ่งนัก อย่างไรนางก็หิวอยู่จริงๆ คืนวานตอนอยู่ในตลาดกลางคืน นางอยากกินอะไรอยู่บ้าง จนใจที่ไม่ได้นำเงินไปนางกินอย่างสง่างามและสำราญใจ ที่สง่างามคือท่าทาง ที่สำราญคืออารมณ์ หนิงอวิ๋นเจารู้สึกว่าทานอาหารกับเด็กสาวที่แท้ทานแล้วมีความสุขนักแน่นอนว่านี่สาเหตุเพียงพราะนางคือนางเด็กสาวคนอื่นย่อมไม่แน่ ก่อนหน้านี้เขาเคยร่วมงามเลี้ยงมาก่อนเหมือนกัน นั่งร่วมกับผู้หญิงมาก่อนเช่นกันหนิงอวิ๋นเจาอยากพูดอะไร แล้วก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรจะพูด“เรื่องเหล่านั้นของเจ้าข้าได้ยินมาหมดแล้ว” เขาคิดนิดหนึ่งก็พูดขึ้น ทั้งพยักหน้า “เจ้าทำได้ดีนัก ทำให้คนนับถือ”นี่เป็นคำชมจริงใจจากใจ คุณหนูจวินยิ้ม“ข้ารู้สึกว่าก็ไม่เลว” นางคิดนิดหนึ่งก็พูดออกมาบ้างแม้มีปริศนาที่อธิบายไม่ได้มากมาย และมีสิ่งไม่คาดฝันมากมาย แต่สิ่งที่นางต้องการก็นับว่าได้มาแล้ว อย่างเช่นเฉิงอวี่รักษาหายดีแล้ว อย่างเช่นนางไม่ต้องกังวลเรื่องเงินใช้แล้วด้วย ที่ดีใจยิ่งกว่าคือนางมาถึงเมืองหลวงแล้วเช่นกันหนิงอวิ๋นเจาหัวเราะลั่นแล้ว รู้สึกว่านางตอบได้ตรงไปตรงมาทั้งยังเหมาะสมจริงๆเขาคิดไม่ถึงแต่ก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผล ทำให้คนเบิกบานคุณหนูจวินวางตะเกียบลง เช็ดมุมปากลุกขึ้นเอ่ยขอบคุณ“ขอบคุณคุณชายหนิงที่ต้อนรับ” นางว่าหนิงอวิ๋นเจาลุกขึ้นคำนับคืน“คุณหนูของเจ้าจะไปแล้ว” เสี่ยวติงเอ่ยเตือนหลิ่วเอ๋อร์ที่ยังกินอยู่หลิ่วเอ๋อร์ตอนนี้ถึงเหรอ ลุกขึ้นยืน“พนักงาน ห่อกลับ” นางไม่ลืมเอ่ยขึ้นนี่สาวใช้อะไรกัน มีท่าทางของสาวใช้…ของหญิงผู้ไม่ธรรมดาสักนิดที่ไหนเสี่ยวติงทนมองตรงๆ ไม่ได้……………………………………….
คอมเม้นต์