ตอนที่ 1628 ภูเขาจิตวิญญาณเที่ยงแท้
ผิวของมารอสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้เปล่งแสงสีม่วงสว่างวาบ ม่านลำแสงหนาแน่นขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ในเวลาเดียวกันก็ไม่สนใจมือยักษ์สีเขียวนั้นอีก แต่ขวางกระบี่ยักษ์เอาไว้อย่างร้อนรน คาดไม่ถึงว่าคิดจะใช้มันเป็นโล่ต้านทานเอาไว้กลางอากาศ ครู่ต่อมาเสาลำแสงสีทองก็ชิงเปล่งแสงสว่างวาบแล้วโจมตีไปยังกระบี่ยักษ์ เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง กระบี่ยักษ์สั่นเทา ประจุไฟฟ้าสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนสลายตัวออกราวกับตาข่ายแมงมุม เสียง “ครืนๆ” ดังขึ้น วานรยักษ์รู้สึกเพียงว่าสองแขนหนักอึ้ง ราวกับว่ามีภูเขายักษ์กดลงบนกระบี่ยักษ์ จากพลังเทวะในตัวมันแล้วก็ไม่อาจต้านทานได้ อานุภาพการสำแดงเคล็ดวิชาอัญเชิญอัสนีอย่างอัสนีเทวาปัดเป่าภยันตราย เหนือกว่าที่มันคิดเอาไว้ ประกอบกับที่เสาอัสนีสีทองปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย จากสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ก็ไม่อาจไม่เสียเปรียบได้จริงๆ มารอสูรตัวนี้พลันรู้สึกตกตะลึง สูดลมหายใจเข้าไปเฮือกหนึ่งอย่างไม่ต้องขบคิด ไอทมิฬสีดำแดงกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาจากส่วนลึกของจุดตันเถียน หลังจากสลายตัวออก ก็กลายเป็นไอมารบริสุทธิ์พุ่งไปที่จุดชีพจรต่างๆ ตามร่างกาย ชั่วขณะนั้นร่างของวานรมารตนนั้นพลันมีเสียงระเบิดดังขึ้น ร่างกายที่อยู่ด้านนอกไอมารสีดำแดงขยายใหญ่ขึ้น ในเวลาเดียวกันแขนทั้งสองก็มีลำแสงสีดำแดงเปล่งแสงสว่างวาบ หนาขึ้นเป็นเท่าตัว กระบี่ยักษ์สีม่วงที่แต่เดิมจะหลุดออกจากมือได้ตลอดเวลา พลันเปล่งแสงเจิดจ้าแล้วกลับมามั่นคงอีกครั้ง แต่ดูจากสีหน้าที่เคร่งขรึมของวานรมารแล้ว ก็แค่พอฝึกต้านทานเอาไว้ได้เท่านั้น และในยามนั้นเองมือยักษ์สีเขียวก็กดลงไปหาตัวที่ผุดขึ้นมาจากใต้ดินตามลำแสงสีทองไปติดๆ ตะปบไปครั้งหนึ่งก็ปกคลุมครึ่งท่อนบนของร่างนั้นเอาไว้ วานรมารกลับไม่สนใจสิ่งนี้เลยสักนิด อีกด้านหนึ่งเขาคิดว่ามีเกราะสีม่วงปกป้องอยู่ แค่ภาพลวงตาจากเคล็ดวิชาทมิฬเคล็ดวิชาหนึ่ง คงไม่อาจทำอันตรายเขาได้ อีกด้านหนึ่งคือภายใต้การคุกคามของอัสนีเทวาปัดเป่าภยันตราย มารตนนี้คงไม่อาจแยกจิตได้มากนัก วานรมารในยามนี้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่หยุด กระตุ้นเคล็ดวิชามารในร่างอย่างต่อเนื่อง แค่หมายจะดิ้นให้หลุดออกจากอานุภาพที่แข็งแกร่งของอัสนีเทวาปัดเป่าภยันตรายแล้วค่อยว่ากัน มารตัวนี้รู้ดีว่าเคล็ดวิชาอัญเชิญอัสนีมีอานุภาพที่น่าตกตะลึง แม้ว่าเขาจะอยู่ในยามที่ฟื้นฟูเต็มที่ก็ต้องหวาดกลัวอยู่หนึ่งถึงสองส่วน แต่การสำแดงเคล็ดวิชานี้มันค่อนข้างยุ่งยาก ขอแค่รับมือได้หนึ่งหน คู่ต่อสู้ก็ไม่มีโอกาสได้สำแดงครั้งที่สองแล้ว แต่เมื่อมือยักษ์สีเขียวสัมผัสกับลำแสงสีม่วงที่ห่อหุ้มร่าง วานรมารก็ไม่ได้ไม่ป้องกันตัวเองอะไรเลย ลำแสงสีม่วงพลิ้วไหว กลายเป็นโล่ลำแสงใบหนึ่ง ต้านทานการตะปบลงมาของมือยักษ์สีเขียวเอาไว้อย่างพอดิบพอดี! หลังจากเสียงปริแตกอันไพเราะดังขึ้น วานรมารระดับศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้กลับรู้ว่าตนเองพลาดไปแล้ว ยามที่คิดจะสำแดงอิทธิฤทธิ์อื่นออกมาต้านทานอย่างร้อนรนนั้น มันกลับสายไปเสียแล้ว พลังมหาศาลกลุ่มหนึ่งโจมตีโล่ลำแสงให้แตกละเอียดได้อย่างง่ายดาย ชั่วครู่ก็ส่งมาถึงร่างของวานรมารใต้เกราะสงคราม! คาดไม่ถึงว่าเกราะสงครามสีม่วงจะไม่อาจแก้ไขได้มากนัก! วานรมารออกแรงทั้งหมดในการประคองกระบี่ให้ต่อกรกับเสาอัสนีสีทองเหนือศีรษะ แม้ว่าร่างกายจะแข็งแกร่ง แต่เมื่อตกอยู่ภายใต้การโจมตีที่คาดไม่ถึงทั้งสองฝั่ง ร่างกายก็ไม่อาจมั่นคงได้อีก หลังจากเสียง “สวบ” ดังขึ้น ร่างทั้งร่างก็ถูกชนจนกระเด็นลอยออกไป ยามนี้มือยักษ์สีเขียวถึงได้เปล่งแสงสว่างวาบแล้วปรากฏรูปร่างที่แท้จริง เป็นสีดำสนิท เปล่งแสงสีเทาขาว นั่นก็คือภูเขาเทวะดูดปราณ สมบัติชิ้นนี้ถูกหานลี่ตั้งใจหลอมเอาไว้ตั้งนานแล้ว ประกอบกับเขตอาคมกระบี่ที่อำพรางอยู่ คาดไม่ถึงว่าจะถูกส่งออกมาด้านล่างเขตอาคมกระบี่โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ และทำการโจมตีอย่างคาดไม่ถึง แม้ว่าวานรมารจะมีอิทธิฤทธิ์เนตรวิญญาณ แต่ในชั่วพริบตาก็ไม่อาจแยกแยะความจริงเท็จได้ ตกอยู่ในกลอุบายนี้เข้าจริงๆ ต้องเข้าใจว่าหลังจากที่หลอมภูเขาเทวะดูดปราณลูกนี้ไปสองครั้ง น้ำหนักของมันนั้นแม้แต่หานลี่เองก็ไม่กล้ารับไว้ตรงๆ แม้ว่าวานรมารจะมีพลังเทวา แทบจะเหนือกว่าหานลี่ขั้นหนึ่ง แต่เมื่อถูกภูเขาเทวะดูดปราณชนเข้าอย่างไม่ทันตั้งตัว แน่นอนว่าย่อมไม่อาจต้านทานได้พลางกระเด็นลอยไป หานลี่ที่อยู่นอกเขตอาคมกระบี่รู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้ว จึงใช้มือหนึ่งชี้ไปกลางอากาศอย่างรวดเร็ว! กระบี่ยักษ์สีม่วงที่แต่เดิมถูกต้านทานเอาไว้ด้วยเสาลำแสงอัสนีพลันบิดเบี้ยว ชั่วขณะนั้นลำแสงสีทองพลันเปล่งแสงสว่างวาบขึ้นทั้งสองฝั่งของกระบี่ยักษ์สีม่วง ครู่ต่อมาลำแสงอัสนีที่หนาแน่นก็โจมตีไปยังร่างของวานรมารที่เพิ่งกระเด็นลอยมา หลังจากเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ประจุไฟฟ้าสีทองก็ดีดตัวเปรี๊ยะๆ ตาข่ายสีทองผืนใหญ่ปกคลุมร่างของวานรมารเอาไว้ จากนั้นก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ลำแสงสีทองระเบิดตัวออก ท่ามกลางเสียงฟ้าผ่า ลำแสงอัสนีสีทองปกคลุมวานรมารเอาไว้ข้างในจนมิด และทุกอย่างนี้ล้วนเกิดขึ้นเพียงชั่วลมหายใจเท่านั้น! ยามนั้นในเขตอาคมกระบี่พลันมีลูกธนูสีเขียวปรากฏขึ้นไม่หยุด กลายเป็นลำแสงสีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนทยอยกันจมหายเข้าไปในแสงสีทอง ทำให้เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นหลายส่วน แต่กลอุบายสังหารที่แท้จริงของหานลี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ท่ามกลางลูกธนูสีเขียวที่พุ่งเข้ามา มียี่สิบสามสิบดอกที่เปล่งแสงสว่างวาบ ฉับพลันนั้นกลายเป็นเส้นไหมสีเขียวบางๆ ดุจเส้นผมยี่สิบสามสิบเส้น ความเร็วนั้นเหนือกว่าลูกธนูดอกอื่นๆ สองสามเท่า สั่นไหวและทะลวงผ่านลำแสงสีทองไป จากนั้นพลันเปล่งแสงสว่างวาบแล้วจมหายเข้าไปในอีกด้านหนึ่งของม่านลำแสง ในลำแสงที่เดิมยังคงเงียบสงัดกับการโจมตีเมื่อครู่ พลันมีเสียงร้องคำรามด้วยความโกรธแค้นออกมา คิดไม่ถึงว่าเส้นไหมสีเขียวที่ดูไม่สะดุดตาเหล่านี้จะทำร้ายมารตนนี้ได้จริงๆ หานลี่ที่อยู่ด้านนอกพลันเผยสีหน้ายินดีออกมา ทันใดนั้นมือหนึ่งพลันตบไปที่หน้าผากของตนเองอย่างไม่ลังเลอีก เทวรูปสามเศียรหกกรที่อยู่เหนือศีรษะพลันยืดตัวขึ้น ชั่วครู่ก็จมหายเข้าไปในม่านลำแสงสีเขียวแล้วหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นร่างของหุ่นเชิดเงาสองตัวที่ยืนอยู่ด้านหลังของหานลี่ก็บิดเบี้ยว หายวับไปภายใต้เงาของหานลี่ทันที ครู่ต่อมากลางเขตอาคมกระบี่พลันมีระลอกคลื่นปรากฏขึ้น ลำแสงสีทองหกดวงหมุนคว้าง กลายเป็นกำปั้นยักษ์สีทองเรืองรองหกกำปั้น ทุบลงมาจากท้องฟ้าอย่างรุนแรง กลางพื้นดินด้านล่างมีเงาสีทองสองสายเปล่งแสงสว่างวาบ กระบี่ยาวสีทองสองเล่มและดาบสีทองเล่มหนึ่งปรากฏขึ้น เพียงพลิ้วไหวก็กลายเป็นลำแสงเย็นเยียบม้วนวนขึ้นไปด้านบน เมื่อเห็นว่าการโจมตีระลอกที่สองกำลังจะจมเข้ามาในลำแสงยักษ์ เสียงกรีดร้องแหลมสูงพลันดังออกมา คาดไม่ถึงว่ากลุ่มลำแสงจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ! จากนั้นลำแสงสีโลหิตพลันเปล่งแสงเจิดจ้า สายรุ้งสีโลหิตสายหนึ่งพุ่งออกมาจากกลุ่มลำแสง เริงระบำราวกับลูกไฟในเขตอาคมกระบี่เทพเซียนออกมาจากสรวงสวรรค์ จากนั้นพลันเปล่งแสงสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง แล้วหยุดชะงักอยู่กลางอากาศกลายเป็นเงาลำแสงสีโลหิต คาดไม่ถึงว่าจะเป็นจิตวิญญาณดั้งเดิมของวานรมารที่หานลี่เคยเห็นมาก่อนหน้า! แต่แค่ในมือของมันกำใบมีดชำรุดเล่มนั้นเอาไว้ ในยามนี้ใบมีดไม่เพียงจะไม่กลับมาอยู่ในสภาพเดิม สีสันยังเปลี่ยนเป็นสีแดงสดราวกับโลหิต ดูแล้วแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง! เสียง “ครืน” ดังขึ้นพร้อมกันจากทั้งด้านบนด้านล่าง กำปั้นสีทองหกกำปั้นและดาบกระบี่สีทองด้านล่างล้วนเปล่งเสียงไพเราะออกมาแล้วแยกออกเป็นสองส่วน ส่วนลูกธนูสีเขียวที่ปรากฏขึ้นรอบด้านไม่หยุดก็สลายหายไป ยามนี้ไม่อาจปรากฏขึ้นได้อีก ด้านล่างตรงจุดที่ลำแสงปริแตก ร่างของวานรมารปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่ใบหน้าของเขากลับซีดขาว เกราะสงครามสีม่วงบนเรือนร่างล้วนปริแตกและมีรอยไหม้เกรียมอยู่ไม่น้อย และมีรูขนาดเท่าหัวแม่มือยี่สิบสามสิบรูปรากฏขึ้นทั่วทั้งเกราะสงครามอาบย้อมไปด้วยโลหิตแดงฉาน เห็นได้ชัดว่ากายเนื้อกายนี้ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย นี่จึงบีบให้วานรมารจำใจต้องสำแดงเคล็ดวิชามารจิตวิญญาณดั้งเดิมหลีกหนีอีกครั้ง! หานลี่ที่อยู่ด้านนอกเขตอาคมกระบี่มองเห็นฉากนี้ สีหน้ากลับดูไม่ได้ การโจมตีเมื่อครู่เขามั่นใจว่าหากโจมตีอย่างต่อเนื่องก็จะต้องสังหารอีกฝ่ายได้ แต่คาดไม่ถึงว่าจะไม่สามารถสังหารมารตนนี้ได้ “เยี่ยม เยี่ยมมาก! ข้าเสียเวลาบ่มเพาะกายเนื้อนี้ไปตั้งหลายร้อยปี มาถูกเจ้าโจมตีจนกลับเป็นดังเดิม แม้กระทั่งแย่ยิ่งกว่าก่อนที่จะหลับใหล เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวอะไรอีกแล้ว ข้าไม่เอากายเนื้อนี้แล้วจะต้องจัดการเจ้าให้ได้ เพื่อที่จะกำจัดความแค้นของข้า! ไม่สิ ข้าจะใช่กายเนื้อของเจ้ามาเป็นร่างแยกของจิตวิญญาณดั้งเดิมของข้าชั่วคราวก็แล้วกัน” จิตวิญญาณดั้งเดิมของวานรมารก้มหน้าลงมองกายเนื้อที่น่าอเนจอนาถด้านล่าง ลำแสงสีม่วงสองกลุ่มที่อยู่ในดวงตาทั้งสองเปล่งแสงสว่างวาบ ไม่อาจปกปิดความแค้นในใจได้ น้ำเสียงกลับเปลี่ยนเป็นเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง เมื่อสิ้นเสียงมารตัวนี้พลันสะบัดใบมีดชำรุดในมือ ชั่วขณะนั้นลำแสงสีโลหิตสายหนึ่งพลันฟันออกมาจากใบมีดชำรุด แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือเป้าหมายของสายตาสีโลหิตนี้ไม่ใช่เขตอาคมกระบี่รอบด้าน แต่เป็นกายเนื้อที่นิ่งงันของตนเองด้านล่าง เสียง “ครืนๆ” ดังขึ้น กายเนื้อของวานรมารในเกราะสงครามสีม่วงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเส้นไหมสีโลหิตเลยสักนิด ทำให้มันเปล่งแสงสว่างวาบแล้วจมหายไป! ฉากที่แปลกประหลาดพลันปรากฏขึ้น! กายเนื้อของวานรมารซูบลงอย่างรวดเร็วจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เมื่อลำแสงสีโลหิตเปล่งแสงสว่างวาบแล้วพุ่งออกไปกลางอากาศอีกครั้ง สิ่งที่เกราะสงครามสีม่วงห่อหุ้มอยู่ก็กายเป็นซากศพแห้งๆ สีดำม่วงซากหนึ่ง ส่วนใบมีดชำรุดที่ดูดซับลำแสงสีโลหิตเข้ามาอีกครั้ง ก็แผ่กลิ่นอายโลหิตคละคลุ้งออกมา ไอมารสีดำสนิททะลักออกมาเป็นกลุ่มๆ และมีอักขระสีดำแดงปรากฏขึ้นพลางวนล้อมรอบใบมีดไปมา วานรมารโยนใบมีดชำรุดในมือออกไปกลางอากาศ สองมือพลันร่ายอาคม ในเวลาเดียวกันปากก็บริกรรมคาถา เสียงบริกรรมคาถาที่ฟังไม่เข้าใจและเต็มไปด้วยความดุร้ายป่าเถื่อนพลันดังออกมาเป็นระลอกๆ! แม้ว่าหานลี่จะไม่รู้ว่าวานรมารตัวนี้จะทำอะไร แต่ก็รู้ว่าถูกมารตัวนี้โกรธแค้นแล้ว แม้แต่โลหิตบริสุทธิ์ที่หลงเหลืออยู่ในกายเนื้อของตนเองก็ยังดูดมาจนหมด จะต้องสำแดงอิทธิฤทธิ์อะไรที่ร้ายกาจแน่ เขาจะปล่อยให้มันสมประสงค์ได้อย่างไร ไม่ทันได้ขบคิดหานลี่พลันใช้มือหนึ่งร่ายคาถา กระตุ้นเขตอาคมกระบี่ ชั่วขณะนั้นม่านลำแสงรอบด้านพลันสั่นไหว ดอกบัวขนาดน้อยใหญ่เท่าศีรษะสองสามร้อยดอกปรากฏขึ้นในม่านลำแสง พวกมันแค่หมุนคว้าง ชั่วขณะนั้นพลันพ่นเสาลำแสงสีเขียวยี่สิบสามสิบสายออกมาจากใจกลางของดอกบัว เปล่งแสงสว่างวาบแล้วโจมตีไปยังวานรมาร แต่เรื่องที่เกิดขึ้นต่อมากลับทำให้หานลี่หน้าเปลี่ยนสีเป็นดูไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง เห็นเพียงวานรมารตัวนั้นไม่มองเสาลำแสงที่พุ่งมาจากรอบด้านเลยสักแวบเดียว แค่ยื่นนิ้วชี้ออกมาเขียนอะไรอย่างลวกๆ แล้วดีดนิ้วไปทางใบมีดชำรุดเบาๆ เสียง “ปัง” ดังสนั่นขึ้น บรรยากาศรอบด้านของใบมีดชำรุดบิดเบี้ยว ระลอกคลื่นไร้รูปร่างกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้น จากนั้นก็กระจายออกไปทั่วทั้งสารทิศ เสาลำแสงสีเขียวที่เพิ่งพุ่งมาในบริเวณรอบสัมผัสกับระลอกคลื่นนี้ ชั่วขณะนั้นก็ทยอยกันสลายหายไปราวกับแห้งเ**่ยวเฉา คาดไม่ถึงว่าเสาลำแสงที่ดุดันสองสามร้อยสาย จะไม่อาจเข้าใกล้วานรมารได้เลยสักนิด หานลี่พลันรู้สึกตกตะลึง หน้าเปลี่ยนสีเป็นเขียวคล้ำ แต่ไม่รอให้เขาคิดออกว่าอีกฝ่ายกำลังจะสำแดงอิทธิฤทธิ์ใด หลังจากที่วานรมารแค่นเสียงหึด้วยความเย็นชา รอบกายมีลำแสงสีโลหิตหมุนวน กลางอากาศพลันมีลำแสงสีม่วงเปล่งแสงสว่างวาบ เงาลวงตาสีม่วงปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบ เงาลวงตาสายนี้คล้ายกับวานรมารสีม่วงอยู่เจ็ดแปดส่วน แม้ว่าบนหัวจะไม่มีเขา แต่ดวงตาปีศาจคู่นั้นกลับเปล่งแสงห้าสีสัน ในเวลาเดียวกันตรงทรวงอกก็มีลวดลายสีเงินอ่อนขนาดสองสามฉื่อผนึกอยู่ หากมองไกลๆ จะเป็นตัวอักษรคำว่า “ภูเขา”
คอมเม้นต์