EP.16 วิ่งจนราชาพยัคฆ์สิ้น 2

กลุ่มทหารรับจ้างตกใจและโกรธแค้น ต่างถืออาวุธพุ่งเข้าใส่ อาวุธแหลมคมทั้งหอกและดาบ แทงเข้าร่างของพยัคฆ์กระหายเลือด ทันทีที่มันบาดเจ็บ พลังการป้องกันที่ผิวหนังของมันจะลดลงอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถป้องกันการโจมตีของพวกทหารรับจ้างได้ แถมพวกทหารรับจ้างกลุ่มนี้ไม่ไร้ผู้มีความสามารถ หลินมู่อวี่และฉู่เหยาเบิกตากว้าง เห็นในหมู่พวกเขามีหลายคนเลยที่ใช้ทักษะยุทธ์ได้! 
ถูกต้อง ทักษะยุทธ์ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้ อย่างน้อยต้องผ่านขอบเขตมนุษย์ชั้นที่หนึ่งเสียก่อน ถึงจะมีคุณสมับติฝึกทักษะเหล่านี้ได้!
“โฮกกกก!”
พยัคฆ์กระหายเลือดคำรามด้วยความโกรธแค้น กระโจนเข้าทำลายทั้งซ้ายขวา ชั่วพริบตาก็ฆ่าทหารสิบกว่านายที่เหลืออยู่จนเหลือไม่กี่นาย
“หมดกัน…จบสิ้นแล้ว…”
ฮว๋าหวันยังถือกระบี่ยาวอยู่ในมือ แต่ราวกับพลังในร่างได้หายไปจนหมดสิ้น เขาส่ายหน้าไม่หยุด “สัตว์วิญญาณอายุสี่พันปีตัวนี้แข็งแกร่งเกินไป ทหารรับจ้างเหยี่ยวเพลิงแพ้ราบ ถอย… ถอยทัพเดี๋ยวนี้!”
องครักษ์สี่นายที่สวมชุดเกราะตราจักรวรรดิดอกจื่อยินพยักหน้ารับคำสั่ง คุ้มกันนายน้อยขึ้นหลังม้า และจากไปทันที ไม่คิดจะสนใจหัวหน้าทหารรับจ้างที่บาดเจ็บหนักแม้แต่น้อย
ความเจ็บปวดแล่นมาที่แขนของหลินมู่อวี่ เขารีบประคองฉู่เหยาให้ยืนขึ้นและพูดว่า “พี่ฉู่เหยา เรารีบหนีกันเถอะ พยัคฆ์กระหายเลือดไม่ปล่อยให้เรามีชีวิตรอดอย่างแน่นอน…”
ทั้งสองคนยันร่างอันอ่อนแอเดินจากไป ในขณะที่ตาเหยี่ยวสบถขึ้น “แม่งเอ๊ย คนของข้าตายไปขนาดนี้ พวกเจ้าคิดจะหนี? ทหาร ฆ่าพวกมันทิ้ง ให้ตายเป็นเพื่อนพวกเรา!”
ทหารรับจ้างที่บาดเจ็บที่แขนนายหนึ่งพุ่งตรงมาพร้อมกับดาบในมือ แต่เดินมาได้ไม่กี่ก้าว ร่างนั้นก็ถูกฉีกกระชากออกเป็นสองท่อนด้วยหางของพยัคฆ์กระหายเลือด
“โฮกกกก!” 
พยัคฆ์กระหายเลือดคำรามเสียงดัง และพุ่งเข้าใส่ทหารรับจ้างที่เหลือรอดชีวิตสองสามคนสุดท้าย ทว่าความเร็วของมันดูเหมือนจะช้าลงเรื่อยๆ ความเร็วในการเคลื่อนที่ก็สู้ความเร็วของม้าศึกไม่ได้แล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลา ยาสลบเริ่มออกฤทธิ์สักที!
ใบหน้าฉู่เหยาซีดเซียว “อาอวี่…พวกเราไปกันเถอะ…”
“ไม่”
หลินมู่อวี่ชี้ที่ไปด้านหลังพวกเขาและกล่าวอย่างสุขุมว่า “พี่ฉู่เหยา ท่านวิ่งไปทางนั้น แล้วข้าจะรีบตามไป เร็วเข้า!”
ฉู่เหยาไม่คิดจะเถียง เดินกะเผลกไปอย่างว่าง่าย ทว่าขาของนางจะบาดเจ็บ จึงเดินได้ไม่เร็ว 
“ชิ้ง!”
หลินมู่อวี่ดึงดาบที่อยู่ด้านหลังศพของทหารนายหนึ่งออกมา เป็นดาบอย่างดีทีเดียว ฝีมือประณีตแบบนี้ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ เขาถือดาบ และเดินเข้าไป 
นัยน์ตาเหยี่ยวเสียแขนไปหนึ่งข้าง หน้าอกถูกกรงเล็บของพยัคฆ์กระหายเลือด กระดูกแตกร้าว ถึงจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปรมาจารย์สงคราม ก็ไม่อาจแบกรับบาดแผลขนาดนี้ไหว มันสูญเสียพลังส่วนใหญ่ไปแล้ว ใช้ดวงตาที่เหลือข้างเดียวมองหลินมู่อวี่ คำรามใส่ “ไอ้เด็กบ้า เจ้าคิดจะทำอะไร”
“ถอนรากถอนโคนไงเล่า!”
หลินมู่อวี่ตอบอย่างเลือดเย็น เขารู้ว่าถ้าไม่สังหารนัยน์ตาเหยี่ยวเสียตอนนี้ และปล่อยให้มันรอดชีวิตกลับไปยังเมืองหยินซาน ไม่เพียงตัวเขา แต่ทุกคนที่ร้านโอสถไป่หลิงจะต้องอยู่ในอันตราย นัยน์ตาเหยี่ยวต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ เพราะมันพ่ายแพ้ยับเยินขนาดนี้ คงไม่อยากให้มีคนพูดออกไป
 “เจ้ากล้า?! ข้าเป็น…”
ไม่ปล่อยให้ตาเหยี่ยวพูดจบ ดาบในมือหลินมู่อวี่ก็เข้าที่คอของนัยน์ตาเหยี่ยวแล้ว เลือดสดๆ พุ่งทะลักออกมาจากเส้นเลือดใหญ่ หัวหน้าทหารรับจ้างผู้ยิ่งใหญ่เบิกตาโพลง และล้มลงไปทั้งอย่างนั้น
เมื่อเงยหน้าขึ้นดู พยัคฆ์กระหายเลือดได้สังหารทหารรับจ้างที่เหลืออยู่จนหมดสิ้น ถึงแม้ว่ามันจะโดนยาสลบ แต่ยาสลบส่งผลกับความเร็วในการเคลื่อนที่ของมันเท่านั้น ตอนนี้สัตว์ร้ายตัวนี้ไม่ได้ต้องการล่าเพื่อมาเป็นอาหารแล้ว แต่เป็นการสังหาร มันต้องการฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ทิ้ง
หลินมู่อวี่หยิบคันธนูและซองใส่ลูกธนูขึ้นมา เขาเก็บดาบเข้าฝักสะพายไว้ด้านหลัง แล้วรีบเดินหนีไป แต่ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว พยัคฆ์กระหายเลือดคำรามและกระโจนใส่เขาทันที มันต้องการสังหารหลินมู่อวี่!
“แย่แล้ว! ข้าตายแน่…”
หลินมู่อวี่สบถออกมาในใจ รีบวิ่งไปทางที่ฉู่เหยาวิ่งไป พยัคฆ์กระหายเลือดวิ่งกระโจนตามมาด้านหลัง มันเหยียบหินกระจุย ชนต้นไม้ล้มระเนระนาดไล่กวดหลินมู่อวี่ ความเร็วเกือบจะชนะหลินมู่อวี่!!
ด้านหน้า ฉู่เหยาเดินได้ไม่เร็ว เดินกะเผลกไปหันหน้ากลับมามองไปด้วย ตกใจจนใบหน้างามซีดเผือด “อาอวี่ ทำไงดี”
“วิ่งเร็วเข้า!”
ช่วงเวลาเป็นตายแบบนี้ หลินมู่อวี่คิดอะไรได้เยอะแบบนั้นที่ไหนเล่า คว้าเอวฉู่เหยาแล้วรีบวิ่งหนี ขาสองข้างของเขามีพลังปราณไหลเวียน รู้สึกได้ว่าพลังนี้จะไม่หมดไป เขาดูมั่นใจขึ้นมาก ออกแรงที่เท้า วิ่งอย่างบ้าคลั่งไปข้างหน้า
ในป่า เสียงคำรามดังขึ้นไม่หยุด พยัคฆ์กระหายเลือดไล่ล่าอย่างไม่คิดชีวิต ส่วนหลินมู่อวี่วิ่งหนีอย่างสุดชีวิตเช่นกัน เขาวิ่งอยู่แบบนี้เกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะต้องแบกคนอีกผู้หนึ่งอยู่ในอ้อมแขน กลับกัน ขาทั้งสองข้างราวกับว่ามีพลังพิเศษอยู่ ทันใดนั้นในสมองของหลินมู่อวี่ก็มีเสียงเปรี้ยะดังขึ้น พร้อมภาพๆ หนึ่งปรากฏขึ้นในหัวสมอง นั่นมันภาพการเคลื่อนที่ของเท้า ปลดล็อกได้แล้ว นั่นหมายความว่าหลินมู่อวี่ปลดล็อกทักษะใหม่บนโลกใบนี้ได้แล้ว นั่นคือเท้าดาวตก!
ฝีเท้าดาวตก ทักษะระดับ SS ซึ่งเป็นความสามารถที่โดดเด่นของเทพสงคราม สุดยอดวิชาในการไล่ฆ่าและหลบหนี บนโลกใบนี้ น่าจะเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดวิชาตัวเบาในใต้หล้า!  
“อา…”
ฉู่เหยาปากค้างตะลึงมองหลินมู่อวี่ ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก นางไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนที่วิ่งได้อย่างหลินมู่อวี่มาก่อน!
หลินมู่อวี่ยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าพยัคฆ์กระหายเลือดจะไล่ไม่ทันแล้ว ดังนั้นเขาจึงหยุดรอมัน
ไม่นานหลังจากนั้นเพียงแค่เสียงร้องโหยหวนครั้งเดียว พยัคฆ์กระหายเลือดก็ล้มลงกับพื้นและนิ่งเงียบไป
“ตายแล้วหรือ” หลินมู่อวี่หันกลับไปมองพยัคฆ์กระหายเลือดอย่างระมัดระวัง
เห็นเพียงพยัคฆ์ตัวใหญ่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น ร่างของมันขับพลังงานสีแดงเพลิงออกมา หมุนวนอยู่กลางอากาศ ไม่หายไป
“มันตายแล้ว!” ฉู่เหยายืนยัน “หลังจากสัตว์วิญญาณเสียชีวิต มันจะปลดปล่อยวิญญาณสัตว์ออกมา อาอวี่ เจ้าวิ่งจนทำให้พยัคฆ์กระหายเลือดอายุสี่พันปีตายได้…” 
หลินมู่อวี่อ้าปากหอบหายใจ ขาสองข้างหนักอึ้ง พลังตีกลับของฝีเท้าดาวตกสินะ! ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บปวดทรมาน แต่กลับรู้สึกดีใจจากใจจริง ครั้งนี้ถือว่าเอาตัวรอดจากความตายมาได้จริงๆ เดิมทีเขาหมดหวังแล้ว นึกว่าตนเองกับฉู่เหยาจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน แบบนี้คงน่าเสียดายแย่ ศิษย์พี่ที่งดงามเช่นนี้ ยังไม่ทันได้อะไรด้วยเลยต้องมาตายซะแล้ว ไม่ใช่เรื่องน่าเสียดายหรอกเหรอ!

กลุ่มทหารรับจ้างตกใจและโกรธแค้น ต่างถืออาวุธพุ่งเข้าใส่ อาวุธแหลมคมทั้งหอกและดาบ แทงเข้าร่างของพยัคฆ์กระหายเลือด ทันทีที่มันบาดเจ็บ พลังการป้องกันที่ผิวหนังของมันจะลดลงอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถป้องกันการโจมตีของพวกทหารรับจ้างได้ แถมพวกทหารรับจ้างกลุ่มนี้ไม่ไร้ผู้มีความสามารถ หลินมู่อวี่และฉู่เหยาเบิกตากว้าง เห็นในหมู่พวกเขามีหลายคนเลยที่ใช้ทักษะยุทธ์ได้! 
ถูกต้อง ทักษะยุทธ์ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้ อย่างน้อยต้องผ่านขอบเขตมนุษย์ชั้นที่หนึ่งเสียก่อน ถึงจะมีคุณสมับติฝึกทักษะเหล่านี้ได้!
“โฮกกกก!”
พยัคฆ์กระหายเลือดคำรามด้วยความโกรธแค้น กระโจนเข้าทำลายทั้งซ้ายขวา ชั่วพริบตาก็ฆ่าทหารสิบกว่านายที่เหลืออยู่จนเหลือไม่กี่นาย
“หมดกัน…จบสิ้นแล้ว…”
ฮว๋าหวันยังถือกระบี่ยาวอยู่ในมือ แต่ราวกับพลังในร่างได้หายไปจนหมดสิ้น เขาส่ายหน้าไม่หยุด “สัตว์วิญญาณอายุสี่พันปีตัวนี้แข็งแกร่งเกินไป ทหารรับจ้างเหยี่ยวเพลิงแพ้ราบ ถอย… ถอยทัพเดี๋ยวนี้!”
องครักษ์สี่นายที่สวมชุดเกราะตราจักรวรรดิดอกจื่อยินพยักหน้ารับคำสั่ง คุ้มกันนายน้อยขึ้นหลังม้า และจากไปทันที ไม่คิดจะสนใจหัวหน้าทหารรับจ้างที่บาดเจ็บหนักแม้แต่น้อย
ความเจ็บปวดแล่นมาที่แขนของหลินมู่อวี่ เขารีบประคองฉู่เหยาให้ยืนขึ้นและพูดว่า “พี่ฉู่เหยา เรารีบหนีกันเถอะ พยัคฆ์กระหายเลือดไม่ปล่อยให้เรามีชีวิตรอดอย่างแน่นอน…”
ทั้งสองคนยันร่างอันอ่อนแอเดินจากไป ในขณะที่ตาเหยี่ยวสบถขึ้น “แม่งเอ๊ย คนของข้าตายไปขนาดนี้ พวกเจ้าคิดจะหนี? ทหาร ฆ่าพวกมันทิ้ง ให้ตายเป็นเพื่อนพวกเรา!”
ทหารรับจ้างที่บาดเจ็บที่แขนนายหนึ่งพุ่งตรงมาพร้อมกับดาบในมือ แต่เดินมาได้ไม่กี่ก้าว ร่างนั้นก็ถูกฉีกกระชากออกเป็นสองท่อนด้วยหางของพยัคฆ์กระหายเลือด
“โฮกกกก!” 
พยัคฆ์กระหายเลือดคำรามเสียงดัง และพุ่งเข้าใส่ทหารรับจ้างที่เหลือรอดชีวิตสองสามคนสุดท้าย ทว่าความเร็วของมันดูเหมือนจะช้าลงเรื่อยๆ ความเร็วในการเคลื่อนที่ก็สู้ความเร็วของม้าศึกไม่ได้แล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลา ยาสลบเริ่มออกฤทธิ์สักที!
ใบหน้าฉู่เหยาซีดเซียว “อาอวี่…พวกเราไปกันเถอะ…”
“ไม่”
หลินมู่อวี่ชี้ที่ไปด้านหลังพวกเขาและกล่าวอย่างสุขุมว่า “พี่ฉู่เหยา ท่านวิ่งไปทางนั้น แล้วข้าจะรีบตามไป เร็วเข้า!”
ฉู่เหยาไม่คิดจะเถียง เดินกะเผลกไปอย่างว่าง่าย ทว่าขาของนางจะบาดเจ็บ จึงเดินได้ไม่เร็ว 
“ชิ้ง!”
หลินมู่อวี่ดึงดาบที่อยู่ด้านหลังศพของทหารนายหนึ่งออกมา เป็นดาบอย่างดีทีเดียว ฝีมือประณีตแบบนี้ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ เขาถือดาบ และเดินเข้าไป 
นัยน์ตาเหยี่ยวเสียแขนไปหนึ่งข้าง หน้าอกถูกกรงเล็บของพยัคฆ์กระหายเลือด กระดูกแตกร้าว ถึงจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปรมาจารย์สงคราม ก็ไม่อาจแบกรับบาดแผลขนาดนี้ไหว มันสูญเสียพลังส่วนใหญ่ไปแล้ว ใช้ดวงตาที่เหลือข้างเดียวมองหลินมู่อวี่ คำรามใส่ “ไอ้เด็กบ้า เจ้าคิดจะทำอะไร”
“ถอนรากถอนโคนไงเล่า!”
หลินมู่อวี่ตอบอย่างเลือดเย็น เขารู้ว่าถ้าไม่สังหารนัยน์ตาเหยี่ยวเสียตอนนี้ และปล่อยให้มันรอดชีวิตกลับไปยังเมืองหยินซาน ไม่เพียงตัวเขา แต่ทุกคนที่ร้านโอสถไป่หลิงจะต้องอยู่ในอันตราย นัยน์ตาเหยี่ยวต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ เพราะมันพ่ายแพ้ยับเยินขนาดนี้ คงไม่อยากให้มีคนพูดออกไป
 “เจ้ากล้า?! ข้าเป็น…”
ไม่ปล่อยให้ตาเหยี่ยวพูดจบ ดาบในมือหลินมู่อวี่ก็เข้าที่คอของนัยน์ตาเหยี่ยวแล้ว เลือดสดๆ พุ่งทะลักออกมาจากเส้นเลือดใหญ่ หัวหน้าทหารรับจ้างผู้ยิ่งใหญ่เบิกตาโพลง และล้มลงไปทั้งอย่างนั้น
เมื่อเงยหน้าขึ้นดู พยัคฆ์กระหายเลือดได้สังหารทหารรับจ้างที่เหลืออยู่จนหมดสิ้น ถึงแม้ว่ามันจะโดนยาสลบ แต่ยาสลบส่งผลกับความเร็วในการเคลื่อนที่ของมันเท่านั้น ตอนนี้สัตว์ร้ายตัวนี้ไม่ได้ต้องการล่าเพื่อมาเป็นอาหารแล้ว แต่เป็นการสังหาร มันต้องการฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ทิ้ง
หลินมู่อวี่หยิบคันธนูและซองใส่ลูกธนูขึ้นมา เขาเก็บดาบเข้าฝักสะพายไว้ด้านหลัง แล้วรีบเดินหนีไป แต่ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว พยัคฆ์กระหายเลือดคำรามและกระโจนใส่เขาทันที มันต้องการสังหารหลินมู่อวี่!
“แย่แล้ว! ข้าตายแน่…”
หลินมู่อวี่สบถออกมาในใจ รีบวิ่งไปทางที่ฉู่เหยาวิ่งไป พยัคฆ์กระหายเลือดวิ่งกระโจนตามมาด้านหลัง มันเหยียบหินกระจุย ชนต้นไม้ล้มระเนระนาดไล่กวดหลินมู่อวี่ ความเร็วเกือบจะชนะหลินมู่อวี่!!
ด้านหน้า ฉู่เหยาเดินได้ไม่เร็ว เดินกะเผลกไปหันหน้ากลับมามองไปด้วย ตกใจจนใบหน้างามซีดเผือด “อาอวี่ ทำไงดี”
“วิ่งเร็วเข้า!”
ช่วงเวลาเป็นตายแบบนี้ หลินมู่อวี่คิดอะไรได้เยอะแบบนั้นที่ไหนเล่า คว้าเอวฉู่เหยาแล้วรีบวิ่งหนี ขาสองข้างของเขามีพลังปราณไหลเวียน รู้สึกได้ว่าพลังนี้จะไม่หมดไป เขาดูมั่นใจขึ้นมาก ออกแรงที่เท้า วิ่งอย่างบ้าคลั่งไปข้างหน้า
ในป่า เสียงคำรามดังขึ้นไม่หยุด พยัคฆ์กระหายเลือดไล่ล่าอย่างไม่คิดชีวิต ส่วนหลินมู่อวี่วิ่งหนีอย่างสุดชีวิตเช่นกัน เขาวิ่งอยู่แบบนี้เกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะต้องแบกคนอีกผู้หนึ่งอยู่ในอ้อมแขน กลับกัน ขาทั้งสองข้างราวกับว่ามีพลังพิเศษอยู่ ทันใดนั้นในสมองของหลินมู่อวี่ก็มีเสียงเปรี้ยะดังขึ้น พร้อมภาพๆ หนึ่งปรากฏขึ้นในหัวสมอง นั่นมันภาพการเคลื่อนที่ของเท้า ปลดล็อกได้แล้ว นั่นหมายความว่าหลินมู่อวี่ปลดล็อกทักษะใหม่บนโลกใบนี้ได้แล้ว นั่นคือเท้าดาวตก!
ฝีเท้าดาวตก ทักษะระดับ SS ซึ่งเป็นความสามารถที่โดดเด่นของเทพสงคราม สุดยอดวิชาในการไล่ฆ่าและหลบหนี บนโลกใบนี้ น่าจะเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดวิชาตัวเบาในใต้หล้า!  
“อา…”
ฉู่เหยาปากค้างตะลึงมองหลินมู่อวี่ ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก นางไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนที่วิ่งได้อย่างหลินมู่อวี่มาก่อน!
หลินมู่อวี่ยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าพยัคฆ์กระหายเลือดจะไล่ไม่ทันแล้ว ดังนั้นเขาจึงหยุดรอมัน
ไม่นานหลังจากนั้นเพียงแค่เสียงร้องโหยหวนครั้งเดียว พยัคฆ์กระหายเลือดก็ล้มลงกับพื้นและนิ่งเงียบไป
“ตายแล้วหรือ” หลินมู่อวี่หันกลับไปมองพยัคฆ์กระหายเลือดอย่างระมัดระวัง
เห็นเพียงพยัคฆ์ตัวใหญ่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น ร่างของมันขับพลังงานสีแดงเพลิงออกมา หมุนวนอยู่กลางอากาศ ไม่หายไป
“มันตายแล้ว!” ฉู่เหยายืนยัน “หลังจากสัตว์วิญญาณเสียชีวิต มันจะปลดปล่อยวิญญาณสัตว์ออกมา อาอวี่ เจ้าวิ่งจนทำให้พยัคฆ์กระหายเลือดอายุสี่พันปีตายได้…” 
หลินมู่อวี่อ้าปากหอบหายใจ ขาสองข้างหนักอึ้ง พลังตีกลับของฝีเท้าดาวตกสินะ! ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บปวดทรมาน แต่กลับรู้สึกดีใจจากใจจริง ครั้งนี้ถือว่าเอาตัวรอดจากความตายมาได้จริงๆ เดิมทีเขาหมดหวังแล้ว นึกว่าตนเองกับฉู่เหยาจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน แบบนี้คงน่าเสียดายแย่ ศิษย์พี่ที่งดงามเช่นนี้ ยังไม่ทันได้อะไรด้วยเลยต้องมาตายซะแล้ว ไม่ใช่เรื่องน่าเสียดายหรอกเหรอ!