“แผนกโลจิสติกส์รีบให้ความช่วยเหลือแก่ทุกคนที่บาดเจ็บสาหัส” เสียงของชูฮันดังขึ้น เขาได้สติกลับมาแล้ว และเริ่มกลับมานิ่งสงบและเข้าสู่ท่าทางของพลเอกอย่างรวดเร็ว “คนที่ยังเคลื่อนไหวได้ ไปที่สนามรบสำหรับซอมบี้ที่ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร ทำการเก็บคริสตัลซะ นั่นคือสิ่งที่เราสมควรได้รับหลังจากได้ชัยชนะ“
 
กลุ่มคนรีบปฏิบัติตามคำสั่งและแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตัวเองทันที อีกครั้งที่กองทัพเขี้ยวหมาป่าปฏิบัติการอย่างเต็มกำลัง พวกเขากลับเข้าสู่สภาวะเดิม
 
“กูเหลียงเฉิน” ชูฮันพูดขึ้นอีกครั้ง สมองของเขาแล่นอย่างรวดเร็ว
 
“ครับ”  กูเหลียงเฉินตอบรับ ตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บและมีเลือดไหลเหมือนกัน
 
“กูเหลียงเฉิน กลับมาดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการแทนฉันพร้อมกับหลิวยู่ติงเพื่อจัดการกับสถานการณ์ต่อไป” ชูฮันพูดเร็วและออกคำสั่งทันที
 
“ครับ!” กูเหลียงเฉินตอบรับเสียงดังทันที แต่เขาต้องเหลือบตามองชูฮันอย่างข้องใจ ชูฮันต้องการมอบทุกอย่างให้เขากับหลิวยู่ติงจัดการ ท่านชูฮันจะไปไหนกัน?
 
“เฉินช่าวเย่” ชูฮันพูดขึ้นมาอีกครั้ง
 
“ครับ” เฉินช่าวเย่ตอบรับอย่างรวดเร็วทั้งๆที่อยู่ไกลออกไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะเขามีปืนไรเฟิล 3 ลำในมือ ตอนนี้เขากำลังวุ่นวายไม่สามารถขยับไปไหนได้
 
“เอาปืนไรเฟิลพิเศษนั่นมาให้ฉัน”
 
“ครับ อะไรน่ะ?”
เฉินช่าวเย่อึ้งทันทีหลังจากได้สติกับคำตอบของตัวเอง หัวหน้าชูฮันต้องการปืนไรเฟิลพิเศษ? หัวหน้ากำลังคิดจะทำอะไร?
 
“หลี่บี๋เฟิง” ชูฮันไม่สนใจอาการตกใจของเฉินช่าวเย่ เอ่ยคำสั่งต่อไปทันที “นายเป็นวิวัฒนาการระยะ 6 ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่นี่คุ้มครองทุกคน”
 
“ครับ!” หลี่บี๋เฟิงยืนตรงไปทางชูฮัน แม้เขาจะเต็มไปด้วยคำถามในหัว ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันมีบางอย่างปิดปกติ?
 
ในตอนนั้นเฉินช่าวเย่ก็หยิบปินไรเฟิลพิเศษที่เต็มไปด้วยความสงสัยและสับสนของทุกคนมา
 
หากชูฮันไม่คิดจะอธิบายอะไรให้ใครฟัง เขาเพียงออกคำสั่งไม่หยุด “หลิวยู่ติง จดรายชื่อของทหารที่เสียชีวิตมา อย่าฝังศพพวกเขา แม้มันจะไม่มีซอมบี้แล้ว แต่เลือดจะดึงดูดสัตว์ทั้งหลายมา ทำการเผาศพพวกเขาทันที จดบันทึกข้อมูลของทุกคนไว้ ฉันต้องการพาอัฐิของพวกเขาทุกคนกลับไปฝัง!”
 
“ครับ!” หลิวยู่ติงตอบรับเสียงดังลั่น หากเขาและทุกคนต่างมองมาที่ชูฮันอย่างสับสน ทำไมท่านพลเอกชูฮันถึงได้ออกคำสั่งมากมายและยังขอปืนไรเฟิลพิเศษของเฉินช่าวเย่อีก เขาต้องการจะทำอะไร?
 
เมื่อทุกคนได้ยินประโยคสุดท้ายของชูฮันก็อดไม่ได้ที่จะมีอารมณ์ขึ้นมา ทหารที่ตายจะไม่ถูกฝังทิ้งไว้ในป่า แต่พวกเขาจะนำอัฐิของทุกคนกลับไปฝังพร้อมกับชื่อที่จะได้รับการจารึกเอาไว้ทุกคน ท่านพลเอกชูฮันไม่ลืมการเสียสละของทุกคน ทุกคนจะยังคงเป็นสมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่าตลอดไป
 
“กัปตันทีมนักฆ่าขนนก” ตอนนี้ชูฮันได้ปืนไรเฟิลพิเศษมาไว้ในมือแล้ว ส่วนมือขวาของเขาก็ยังคงกำขวานซิ่วโหลในมือไว้แน่น จากนั้นก็ระเบิดคำพูดที่มุ่งมั่นออกมาดังสนั่น “มันยังมีลูกผสมระดับสูงอยู่ในภูเขา! นายกับฉัน! ไปฆ่ามันด้วยกัน!”
 
ทันทีที่ชูฮันประกาศออกมา ทุกคนก็พลันหยุดชะงัก และมองไปที่การตัดสินใจของชูฮันอย่างไม่อยากเชื่อ โดยเฉพาเมื่อได้เห็นว่าร่างของชูฮันเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดที่ยังคงไหลไม่หยุด ความช็อคปรากฏขึ้นในหัวใจของทุกคนหากไม่มีใครพูดอะไรออกมา
 
ซูเฟิงเองก็ตกใจไม่ต่างกัน หากเขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว “ครับ! ท่านพลเอก!”
 
คำสั่งของท่านพลเอกคือที่สุด ห้ามกังขา!
 
ไม่ว่ามันจะเป็นคำสั่งแบบไหน ชูฮันมีการไตร่ตรองของเขาเองอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็คือเชื่อฟังอย่างไร้ข้อกังขา ในตอนนี้ทุกคนยืนยิ่งอารมณ์พรั่งพรู มองไปที่ชูฮันและซูเฟิงที่พร้อมจะไป
 
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กูเหลียงเฉินที่หัวใจเต้นรัว มันเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาดที่จะปล่อยให้ลูกผสมรอดไปได้ เพราะมันจะนำพาอันตรายที่ยิ่งใหญ่ตามมาภายหลัง ทางเดียวก็คือต้องตามหามันและฆ่าซะ
 
ตอนนี้กำลังของกองทัพเขี้ยวหมาป่าไม่เพียงพอสำหรับดำเนินการต่อ นักรบที่สามารถทำการสู้ต่อไปได้มีเพียงแค่ 50 คนเท่านั้น และอีกฝั่งคือลูกผสมระดับสูง การพาคนพวกนี้ไปไม่สามารถช่วยอะไรนอกจากวุ่นวายเปล่าๆ อีกทั้งทุกคนได้มาขีดกำจัดของตัวเองกันหมดแล้ว แขนของเฉินช่าวเย่ไม่สามารถใช้งานปืนไรเฟิลพิเศษได้อีกในตอนนี้ หลี่บี๋เฟิงแม้จะเป็นวิวัฒนาการระยะ 6 แต่สำหรับสถานการณ์ในตอนนี้มันจำเป็นต้องมีวิวัฒนาการระยะสูงอยู่ที่นี้เพื่อคอยคุ้มครองทุกคนเอาไว้
 
ซูเฟิงเป็นคนเดียวที่ถูกเลือกและเหมาะสมที่สุดสำหรับการต่อสู้ครั้งสุดท้าย และแน่นอนว่าชูฮันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในการไปกับซูเฟิง เพราะทุกคนรู้ดีว่าชูฮันมักจะสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นเสมอ ความคิดของเขารวดเร็วและหลากหลาย กลยุทธ์แปลกๆล้นหลาม ตราบใดก็ตามที่มีชูฮันอยู่ อัตราการชนะนั้นจะเพิ่มขึ้นสูงทันที
 
ดังนั้นชูฮันจะต้องไป แม้เขาจะเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพ แต่ถึงงั้นเขาก็ไม่ควรไปคนเดียว
 
ในตอนนี้ทุกคนเต็มไปด้วยความกังวล ชูฮันเอาปืนไรเฟิลพิเศษของเฉินช่าวเย่ไป แม้ทุกคนจะรู้ดีว่าชูฮันเป็นผู้บัญชาการสูงสุดและมีความแม่นยำในการยิงปืน แต่เขาไม่ใช่เฉินช่าวเย่ที่เชี่ยวชาญและมีพรสวรรค์ในการยิง อีกทั้งปืนนี่ก็ไม่ใช่ปืนธรรมดาที่ใครจะยิงได้ ชูฮันจะไหวเหรอ?
 
ไม่ใช่แค่เหล่าทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่กำลังคิดถึงประเด็นนี้กันอยู่ แม้แต่ซูเฟิวที่กำลังจะออกไปกับชูฮันเองก็คิดไม่ตกเหมือนกัน ในความคิดของเขา อาวุธหลักของชูฮันคือขวานซิ่วโหลและชูฮันก็ใข้มันเป็นอาวุธหลักในการต่อสู้มาเสมอ
 
ปืนไรเฟิล? เขาไม่เคยเห็นชูฮันใช้มาก่อน
 
แต่ละคนมีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านของตัวเอง แม้ว่าพลังทำลายของปืนไรเฟิลพิเศษจะมหาศาลขนาดไหน แต่ซูเฟิงก็ยังรู้สึกว่าปืนนี้ไม่น่าจะช่วยเหลือชูฮันอะไรได้มาก
 
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าในใจของทุกคนจะข้องใจมากขนาดไหน แต่ความเชื่อในก้นบึ้งลึกหัวใจของทุกคนก็ยังเป็นเรื่องจริงอยู่ดี ชูฮันมักจะทำให้พวกเขารู้สึกว่าไม่มีเรื่องไหนที่เขาไม่เข้าใจ ไม่มีเรื่องไหนที่เขาไม่รู้ ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้
 
แล้วถ้าปืนไรเฟิลพิเศษไม่สามารถช่วยได้บ่ะ? ถึงอย่างไรก็ตาม ทุกคนเชื่อหมดใจว่าชูฮันจะต้องชนะอย่างแน่นอน!
 
มองไปที่ใบหน้าอันคุ้นเคยตรงหน้า หน้าของทุกคนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน สมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่าทุกคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขา แววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นของทุกคนที่มองมาได้มองพลังไร้ขีดจำกัดให้แก่ชูฮัน
 
ทุกคนทำท่าวันทยาหัตถ์ให้แก่ชูฮันอย่างเป็นระเบียบและพร้อมเพรียง
 
ชูฮันสูดลมหายใจลึกและวางปืนไรเฟิลพิเศษและขวานซิ่วโหลไว้ข้างหลัง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นน้ำเสียงที่มั่นคงและหนักแน่น “เมื่อฉันกลับมา ฉันจะพาพวกคุณกลับบ้าน!”
 
ทันทีที่พูดจบชูฮันก็หมุนตัวหยิบอาวุธและจากไปทันที ร่างของทั้งสองคนจากไปอย่างรวดเร็วไล่ตามเส้นทางของเฉินจีกวง