ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร ทีมนักฆ่าขนนก 20 คนได้เข้าสู่สถานะก่อนรบ พวกเขาแบ่งออกไปสองกลุ่มสองฝั่ง ทีมนักฆ่าขนนกยืนอยู่ตรงกลาง ในมือของทุกคนมีอาวุธเตรียมพร้อม ทุกคนรอฟังเสียงซอมบี้ที่กำลังมุ่งเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆอย่างเงียบๆ
 
ซูเฟิงมีปืนไรเฟิลด้ามยาวสีทองอยู่ในมือ เขายืนนำหน้าทุกคน ในฐานะที่เขาเป็นถึงวิวัฒนาการระยะ 6 ที่สูงกว่าทุกคน เขามักมีความภาคภูมิอยู่ในใจมาเสมอแต่แล้วจู่ๆคราวนี้ซูเฟิงกลับรู้สึกอ่อนแอเมื่อจะต้องรับมือกับฝูงซอมบี้ 20,000 ตัวพร้อมกับกลุ่มลูกผสมมากกว่า 200 ตัว ครั้งนี้พวกเขาไม่สามารถหุนหันพลันแล่นเข้าไปฆ่าศัตรูได้เหมือนทุกครั้ง สถานการณ์มันตึงเครียดและยากกว่าที่ผ่านมา
 
อย่างไรก็ตาม ชูฮันได้ทำงานอย่างหนักและจัดการทุกอย่างทีละขั้นตอนภายในระยะเวลาสั้นๆ  ซูเฟิงคิดว่าไม่มีใครที่จะมีความสามารถในการปรับใช้ได้รวดเร็วเท่ากับชูฮันอีกแล้ว อีกทั้งมันยังเป็นไปไม่ได้เลยที่จะคิดกลยุทธ์ออกได้ภายในระยะเวลากระชั้นชิดแบบนี้ และนี้ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขามีสองสนามรบ
 
แต่ถึงอย่างนั้น แม้ชูฮันจะเหนื่อยล้าจนหมดพลังเพราะต้องควบคุมสถานการณ์ทุกอย่าง แต่ไพ่ไม้ตายของชูฮันก็ยังคงคมกริบอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครเสียเวลาทิ้งเปล่าเลยสักนาทีเดียว ฝูงซอมบี้ที่อยู่ตรงข้ามกำลังมุ่งหน้าเข้ามา ขณะที่สนามรบหลักด้านหลังยังคงไม่เสร็จดี
 
ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือที่นี่ไม่ใช่ในเมืองที่จะมีอาคารหรือสถานที่เป็นเกราะกำบังให้พวกเขา หรือถนนที่สามารถเบี่ยงเบนซอมบี้ได้ ที่นี่คือป่าในภูเขา มันไม่มีความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ที่สามารถนำมาปรับใช้เพื่อโจมตีได้ มีแต่ต้นไม้หนาแน่นเท่านั้น พื้นที่ในการต่อสู้นั้นก็จำกัดและเล็กมาก สามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ทันทีเพียงแวบเดียว
 
สิ่งเดียวที่สามารถนำมาใช้คือ วิสัยทัศน์ของซอมบี้
 
เหล่าสมาชิกของทีมนักฆ่าขนนกต่างเหงื่อแตกพลั่กกันหมด หลายคนอดไม่ได้ที่จะเหลียวหลังไปมอง ทำไมท่านพลเอกชูฮันถึไม่มา? ถ้าท่านพลเอกไม่ปรากฏตัวขึ้น แล้วพวกเขาจะทำยังไง? ไม่ พวกเขาไม่รู้วิธีที่จะรับมือซอมบี้ระดับสูง 10,000 ตัวได้ แม้ก่อนหน้านี้ในการฝึกฝนมันจะเป็นการฆ่าล้างซอมบี้จำนวนมากในเมืองต่างๆ หรือตามถนนที่มีพื้นที่ซับซ้อนมากมายให้พวกเขาได้ถอนทัพ ซึ่งมันมีโอกาสที่พวกเขาสามารถใช้ถ่วงเวลาและกระจายกลุ่มซอมบี้ได้
 
แต่ตอนนี้ข้อได้เปรียบทั้งหมดที่เคยมีได้หายไปอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่มีอะไรเลย ทุกอย่างคือการเผชิญหน้าศัตรูตรงๆ พวกเขามาถึงจุดจบแล้วจริงๆ!
 
กูเหลียงเฉินเป็นคนที่ตึงเครียดที่สุด ชูฮันไม่อยู่ในสนามรบเพื่อสั่งการอีกต่อไป แม้ตัวเขาจะเป็นหัวหน้าแผนกเจ้าหน้าที่และได้รับการฝึกฝนจากชูฮันมาแล้วนับไม่ถ้วนและมีประสบการณ์มากมาย แต่สถานการณ์ครั้งนี้มันต่างออกไป เขากลัวเขาจะไม่สามารถควบคุมการรบที่ใหญ่ขนาดนี้ได้ไหว
 
“เร็วเข้า!” จู่ๆซูเฟิงที่ยืนอยู่หน้าสุดก็ตะโกนขึ้นและมองมาที่กูเหลียงเฉิน “ฝูงซอมบี้อยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตรแล้ว แต่ตอนนี้มันถูกสกัดโดยเถาวัลย์จำนวนมากที่อยู่ข้างหน้าก่อน!”
 
ในฐานะที่มีระยะวิวัฒนาการสูงสุดในกองทัพเขี้ยวหมาป่า ซูเฟิงจึงเป็นคนแรกที่รับรู้ถึงฝูงซอมบี้ที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามา
 
เหงื่อบนหน้าผากของกูเหลียงเฉินไหลหยดลงมาตามกรอบหน้า มันมีเถาวัลย์จำนวนมากอยู่ข้างหน้า นั่นคือสาเหตุที่ชูฮันใช้สถานที่ตรงนี้เป็นสนามรบในการสู้กับซอมบี้ แม้มันอาจจะส่งผลกระทบต่อฝูงซอมบี้ไม่มาก แต่อย่างน้องมันก็เป็นอุปสรรคให้พวกมันชะลอการเคลื่อนไหวและแตกฝูงได้
 
“มีซอมบี้ห้าพันตัวกำลังจะมาถึง พวกมันกำลังจะมาถึงสนามรบแล้ว” อีกครั้งที่ซูเฟิงรายงานสถานการณ์ล่าสุดให้ทุกคนได้รับรู้ แต่ขณะเดียวกันก็มองไปที่กูเหลียงเฉินด้วยแววตากังวล “ผู้บัญชาการรบ กรุณาออกคำสั่งด้วย!”
 
คิ้วของกูเหลียงเฉินขมวดเข้าหากัน ซอมบี้กำลังจะมาถึงแล้ว ชูฮันได้มอบหน้าที่สำคัญให้เขาเป็นออกคำสั่งแต่เขา——
 
“ฝูงซอมบี้อยู่ห่างออกไป 100 เมตร ทีมนักฆ่าขนนกลงมือได้ทันที ไปฆ่ามัน!” กูเหลียงเฉินออกคำสั่งทันที น้ำเสียงของสั่นด้วยความกังวล “ศัตรูจะเข้ามาถึงเราแล้ว จำไว้ต้องกระจายฝูงซอมบี้ให้ได้ อย่าพามันกลับไปที่สนามข้างหลังเด็ดขาด ทุกทีมกระจายได้ และฟังคำสั่งตามเสียงด้วย!”
 
“ครับ!” ทุกคนตอบรับคำสั่งของกูเหลียงเฉินกันอย่างพร้อมเพรียง
 
ครั้งนี้ ฝูงซอมบี้จำนวนมากได้ข้ามผ่านเข้ามาถึงผิวหน้าแล้ว พวกมันคำรามโหยหวนอย่างน่ากลัว!
 
ฝูงซอมบี้รับรู้ได้ถึงจำนวนคนกลุ่มใหญ่ที่อยู่ใกล้ตัวเอง พวกมันตื่นเต้นและหิวโหยเป็นอย่างมาก มันเร่งความเร็วขึ้นและพุ่งไปข้างหน้าด้วยความคลั่ง สีหน้าหิวโซเมื่อเห็นอาหารอยู่ตรงหน้า
 
ทุกคนยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ มองไปที่ฝูงซอมบี้ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆทุกขณะ หลายคนอดไม่ได้ที่จะมีอาหารตระหนกและประหม่า เหงื่อไหลย้อยท่วมตัว
 
หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที ซอมบี้กลุ่มแรกอยู่ห่างออกไปแค่หนึ่งร้อยเมตร!
 
“ฆ่าาาา!” ซูเฟิงแหกปากร้องพร้อมกับยิงกระสุนออกไปก่อนคนแรก พลังผันผวนของวิวัฒนาการระยะ 6 ระเบิดทะลักออกมาอย่างหนักหน่วง ทันใดนั้นสมาชิกของทีมนักฆ่าขนนกทั้ง 20 คนก็พุ่งตัวไปข้างหน้าเข้าใส่ฝูงซอมบี้
 
ฝูงซอมบี้จำนวนมากปะทะเข้ากับทีมนักฆ่าขนนกทันที เกิดเสียงกระแทก ต่อสู้ เสียงร้องเจ็บปวดของซอมบี้ที่โดนทีมนักฆ่าขนนกจัดการ จนไม่สามารถประเมิณจำนวนซอมบี้ที่ตายได้ นี่เป็นเพียงแค่ฝีมือของนักฆ่า 20 คนเท่านั้น
 
ผู้คนที่อยู่ด้านหลังต่างตกใจ หลายคนอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล จำนวนของซอมบี้นั้นมากเกินไป มันมีซอมบี้เป็นหมื่นตัว ถึงแม้ซอมบี้กลุ่มแรกที่โจมตีจะโดนผลกระทบจากเถาวัลย์ทำให้พวกมันชะลอจำนวนที่เข้ามาโจมตีลงเหลือ 5,000 ตัว แต่ยังไงทีมนักฆ่าขนนกก็มีกันแค่ 20 คนเท่านั้น มันยังไม่สามารถตัดสินอะไรได้
 
และในขณะที่ทุกคนกำลังเป็นกังวลกัน มันก็มีเสียงดังขึ้น——
 
“ตาย!” เสียงดังพร้อมกับเงาดำที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเข้าใส่ฝูงซอมบี้ หลายคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นั่นมัน…หลี่บี๋เฟิง!
 
ขณะเดียวกัน ปืนไรเฟิลด้ามยาวสีทองก็ปรากฏขึ้นและทุกคนก็ได้เห็นภาพเลือดสีดำที่นองบนพื้นและหัวซอมบี้นับไม่ถ้วนที่กระเด็นในอากาศและสายเลือดสีดำที่พุ่งขึ้นฟ้าราวกับน้ำพุ
 
“ตายซะ!” ซูเฟิงที่เนื้อตัวโชกไปด้วยเลือดสีดำพร้อมกับปืนด้ามยาวสีทองในมือและทีมนักฆ่าขนนกอีก 20 ที่วิ่งเข้าวิ่งออกโจมตีฝูงซอมบี้
 
เพียงเวลาแค่ไม่นานซอมบี้หลายร้อยตัวถูกฆ่าตาย สมาชิกทั้งหลายของกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างตะลึงกันหมด นี่คือความสามารถที่แท้จริงของทีมนักฆ่าขนนกสินะ?
 
การฝึกอบรมที่ผ่านมาพวกเขาคงต้องพยายามระงับฝีมือเอาไว้ แต่ครั้งนี้ทุกคนได้แสดงพลังออกมาอย่างแท้จริงเป็นทีม!
 
“ทีมล่อลวงศัตรู ลงมือได้!” เสียงของกูเหลียงเฉินดังขึ้นมา “ที่เหลือเข้าร่วมการต่อสู้!”
 
“ครับ!”
ไม่เหมือนกับทีมกุ้งเสือดำที่เก่งด้านการป้องกัน และทีมความลับของพระเจ้าที่มีวิธีการทำงานต่างออกไป ทีมนักฆ่าขนนกคือนักฆ่าที่แท้จริง พวกเขาภาคภูมิที่ได้ฆ่าศัตรู
 
ไม่มีคนธรรมดาเลยสักคนในทีมนักฆ่าขนนก ทุกคนเป็นวิวัฒนาการระยะ 3 กันหมด คนกลุ่มนี้เป็นคนคลั่งที่ต้องการไล่ฆ่าซอมบี้ เป็นกลุ่มคนป่าเถื่อน และเป็นกลุ่มที่ชูฮันฝึกฝนมาด้วยตัวเองมากที่สุด วิธีจัดการซอมบี้ วิธีหลบหลีก วิธีป้องกันตัวจากซอมบี้และฆ่าพวกมันให้ได้จำนวนมากที่สุดต่อการโจมตีหนึ่งครั้ง ชูฮันมอบประสบกาณ์มากมายให้ทีมนักฆ่าขนนก และก็ฝากความหวังอย่างมากไว้ที่ทีมนี้