เสี่ยวชีและลี่ชื่อหลงทำไม?
 
คำถามที่ป่ายหวีเนอถามเขามันไม่ใช่อาการเสียดายหรือความสงสัย แต่มันดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยจิตสังหารที่แฝงอยู่ และชื่อเสี่ยวชีที่ผุดขึ้นมาก็ทำให้หัวใจของซูชิงและหลูฮงเชิงแทบกระโดดออกจากอก
 
ซูชิงถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากตอบ “ความจริงแล้วหลังจากเมื่อครึ่งเดือนที่แล้วที่ท่านอาจารย์เสียไป คฤหาสน์นี้ก็เหลือแค่ผมกับหลูฮงเชิง”
 
นัยน์ตาของป่ายหวีเนอเป็นประกายวาบ เธอหยุดหัวข้อแปลกๆนี้ในเวลาที่เหมาะสมพอดี ป่ายหวีเนอพูดขึ้น “ฉันมีข้อความจากชูฮันมาบอก”
 
ทันใดนั้นซูชิงและหลูฮงเชิงก็เปลี่ยนท่าทีเป็นขึงขังทันทีที่ได้ยินชื่อของชูฮัน “คุณพูดว่า—-“
 
สำหรับทั้งคู่การปฏิบัติตัวกับเหย่โม่นั้นก็เพราะรู้สึกขอบคุณสำหรับคำสอนที่หนักแน่นของท่านก่อนตาย การปฏิบัติกับป่ายหวีเนอนั้นเป็นเพราะความกลัวของความแตกต่างในพละกำลัง แต่การปฏิบัติต่อชูฮันนั้น ทั้งซูชิงและหลูฮงเชิงทำมันด้วยความเคารพบูชาจากใจ
 
พวกเขาไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับชูฮัน
 
แววตาของป่ายหวีเนอเปล่งประกาย ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกมายังคงเรียบเฉยเหมือนกับหุ่นยนต์ “หลังจากมีนาคม ฉันจะรวมอันลูเป็นหนึ่งเดียว”
 
ซูชิงรีบคว้ากระดาษข้างป่ายหวีเนอมาเปิดดูทันที
 
“นายทำได้มั้ย?” หลูฮงเชิงค่อนข้างไม่แน่ใจ เขาและซูชิงไม่จองหองเหมือนกับเหอซาง พวกเขาต้องค่อยๆเรียนรู้ไปทีละขั้น
 
ซูชิงไม่ได้ตอบ เพียงพลิกกระดาษในมือขึ้น “ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำที่เหลือเสร็จได้ทันเวลาที่กำหนด”
 
“อ่า…” หลูฮงเชิงถามต่อ “นายหมายถึง?—-”
 
ตาของซูชิงเป็นประกาย “ฉันกำลังคิดถึงสิ่งที่เราสามารถทำได้พร้อมๆกัน”
 
กริ๊ง!
ค้อนขนาดใหญ่ในมือหลูฮงเชิงร่วงกระแทกพื้นทันทีพร้อมกับจ้องซูชิงด้วยสายตาอึ้ง ที่น่าแปลกใจสำหรับหลูฮงเชิงมากที่สุดก็คือการที่ซูชิงสามารถข้ามกระโดดไปได้ถึงระดับนั้นแล้ว เขามองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งหมดเลยเหรอ?
 
———-
 
บริเวณโดยรอบต่างเป็นสีขาวโพลนเหมือนกันหมด การมาถึงของพายุหิมะทำให้หลายคนลดการระวังตัวลงเนื่องจากหิมะสีขาวทำให้ท้องฟ้าที่เดิมทีเป็นสีดำสว่างขึ้นเล็กน้อย ส่งผลให้ผู้คนรู้สึกสบายขึ้นเล็กน้อยจากความกดดันของโลกาวินาศอันมืดมนอย่างที่ผ่านมา
 
ฟึบ! ฟึบ!
มีเสียงจังหวะเดินของฝีเท้าที่เฉพาะเจาะจงท่ามกลางหิมะดังขึ้น และร่างคนที่สวมชุดเกราะป้องกันก็เดินอย่างสบายๆท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย ถึงแม้ท่าเดินจะดูสบายๆทว่าความเร็วนั่นไม่ได้ช้าเลย โดยเฉพาะแผ่นเหล็กคู่ที่ดูเหมือนเป็นอุปกรณ์ตรงรองเท้าของคนคนนี้ แสดงให้ถึงอารมณ์ของแนวคิดหลังสมัยใหม่ที่แท้จริงและโลกาวินาศที่ล้าสมัยก็ไม่ได้เป็นปัจจัยใดๆ
 
ในตอนนี้ถ้าชูฮันได้เจอเหอซาง ก็คงจะต้องตกใจอย่างแน่นอนด้วยเพราะมันมีความต่างระหว่างชุดเกราะของเหอซางกับเมื่อ 10 ปีที่แล้ว แต่มีข้อต่อมากมายที่ต่ออยู่บนชุดเกราะ ทั้งตรงลำคอ แขน เท้า และแว่นอีกหนึ่งคู่ที่ไม่ได้มีหน้าที่เพียงป้องกันเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่ามันมีเทคโนโลยีขั้นสูงอะไรซ่อนไว้อยู่
 
ถึงแม้เหอซางจะมีชุดเกราะปกป้องตามส่วนต่างๆของร่างกาย ทว่าส่วนหัวที่สำคัญที่สุดของเหอซางยังคงเปิดโล่งอยู่ หัวล้านของเขายังคงสะท้อนกับแสง ถ้ามองจากไกลๆก็จะดูเหมือนกับเปลือกไข่ที่มีผิวเรียบนวล
 
เหอซางที่กำลังเดินอยู่ จู่ๆก็หยุดฝีเท้าพลางมองไปที่เท้าข้างหนึ่งของเขาที่ยกค้างไว้อยู่ด้วยสายตาแปลกๆ เท้าซ้ายของเหอซางที่กำลังจะเหยียบลงพื้นถูกเหยุดชะงักไว้ ด้วยเพราะมันมีหินก้อนใหญ่ถูกหิมะฝังกลบไว้และเหอซางก็เกือบจะเหยียบมันเข้า
 
เมื่อมองไปที่หินก้อนใหญ่ที่มีผิวเรียบ เหอซางก็เงื้อมมือข้างซ้ายของเขาไปกดปุ่มบนแว่นอย่างไม่รู้ตัวตามสัญชาตญาณ ไม่นานภาพที่ฉายผ่านเลนส์แว่นตาก็เปลี่ยนไป มันไม่มีอะไรพิเศษหรือแปลกๆรอบบริเวณ มีเพียงแค่หินก้อนใหญ่ที่มีผิวเรียบอย่างที่เห็น
 
“ไม่อยากจะเชื่อ?” เหอซางตะลึง “หัวล้านมันสว่างยิ่งกว่ากูอีก!”
 
ฟึบ!
มีเสียงแปลกๆดังมาจากตรงพื้น ทำให้เห็นว่าหินก้อนใหญ่ที่มีผิวเรียบค่อยๆไต่ระดับขึ้นสูงเรื่อยๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่ถูกแช่แข็งอยู่ น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ต็มไปด้วยความไม่พอใจ “อย่าเรียกฉันว่าหัวล้าน”
 
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หิมะได้ตกลงไปกลบหลุมขนาดใหญ่ ผู้ชายคนนั้นที่เกือบจะตายจากการถูกแช่แข็งถูกเหอซางดึงตัวขึ้นมา ที่เหอซางมองไม่เห็นตอนแรกเพราะผู้ชายคนนี้ถูกหิมะปกคลุมไปหมด ทว่าหัวที่สะท้อนแสงของเขานั่นเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดเจน
 
เหอซางยกมือขึ้นจับหัวล้านของตัวเองและอยากจะสัมผัสหัวล้านของอีกฝ่าย “หัวล้าน นายชื่ออะไร?”
 
“อย่าเรียกฉันว่าหัวล้าน!” เสียงของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ฉันชื่อ เสี่ยติง”
 
“โอ้” เหอซางพยักหน้าเขา “ขอบคุณสำหรับข้อแนะนำ…ไม่ใช่คนหัวล้านด้าน!”
 
“อย่าเรียกฉันว่าหัวล้าน!”
 
“หัวล้าน ขี้โวยวาย ที่ไม่มีการวางแผนในการรับมือกับหิมะ”
 
“…นายกินอะไรหรือยัง?” เสี่ยติงตัดสินใจที่จะไม่สานความยาวต่อความยือเรื่องหัวล้านต่อ
 
“ฉันมีไข่”
 
เหอซางที่ยังไม่ได้รับข้อความจากป่ายหวีเนอก็อยู่บนถนนตามหาชูฮันพร้อมกับผู้ช่วยคนใหม่
 
———-
 
ขณะนี้ ภายในเสาหิน ในโลกคู่ขนาน แผ่นหลังของชูฮันชุ่มไปด้วยเหงื่อโชก ครั้งนี้การทดสอบของระยะ 3 รุนแรงเกินปกติหากชูฮันก็ยังคงควบคุมช่วงจังหวะได้อยู่ แต่มันก็แตกต่างไปในจุดพื้นที่ของการเดินทาง ทว่าหัวใจของชูฮันก็ยังคงนิ่งสงบได้เมื่อมันเกี่ยวข้องกับชิ้นส่วนระบบล่มสลายที่เกี่ยวพันกับชีวิตของแม่เขาอยู่ แต่ถึงแม้ชูฮันจะสั่งตัวเองให้สงบนิ่งหากมันก็เป็นเรื่องยากที่จะไม่วิตกภายใต้สถานการณ์เช่นนี้
 
เสียงเครื่องกลของเสาหินดังขึ้นทันทีที่ชูฮันปรากฏ “เป็นไปได้ไหมที่จะเข้าไปในโลกคู่ขนาน ถ้าได้คะแนน S จากการทดสอบ?”
 
ชูฮันสูดลมหายใจเข้าลึก หัวใจของเขาสูบฉีดอย่างรุนแรง “ฉันขอพักไว้ก่อนแล้วค่อยสู้ต่อทีหลังได้มั้ย?”
 
เพราะมันสำคัญมากๆชูฮันถึงต้องระมัดระวังอย่างสูง
 
“แน่นอน” เสียงของเครื่องกลตอบชูฮัน “คุณผ่านการประเมิณด้วยคะแนน S คุณสามารถบันทึกข้อมูลไว้ก่อน ด้วยคะแนน S ที่มีและตราบใดที่คุณยังอยู่ในระยะ 3 คุณสามารถดำเนินการต่อได้ทันทีที่มา”
 
“เข้าใจแล้ว บันทึกข้อมูล” ชูฮันเข้าใจถึงความสัมพันธ์ทั้งหมด หลังจากได้รับคะแนน S เขาสามารถหยุดพักระหว่างกลางได้ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ยังเป็นมนุษย์และการทำการทดสอบต่อเนื่องไปเรื่อยๆก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี แถมการฝ่าเข้าไปในโลกคู่ขนานโดยตรงเลยทันทีก็เป็นเรื่องที่อันตรายมากๆ
 
ไม่นานหลังจากการบันทึกเสร็จสิ้น ชูฮันก็ปรากฏตัวขึ้นทันทีท่ามกลางทะเลสาบที่หนาวเหน็บ และในขณะเดียวกันนั่นเอง ข้อมูลที่ปรากฏบนผลการประเมิณของระยะ 3 ก็ได้เปลี่ยนไป