เฉินช่าวเย่พยายามอดทนความรู้สึกที่อยากจะซัดซูเซียงหลงให้สลบ เขาชี้ปืนในมือใส่ซูเซียงหลง “ปืนนี้ใช้ฆ่าได้แค่ซอมบี้ระยะ 1 เท่านั้น”
 
ซูเซียงหลงที่พร้อมจะชักดาบเล่มใหญ่ที่หลังออกมา แต่เขายังคงไม่เข้าใจ “งั้นเหรอ?” “ดังนั้นฉันจะใช้พรสวรรค์ระยะ 4 ของฉันเผชิญหน้าเอง!” เฉินช่าวเย่ต้องหาเหตุผลมาอ้าง เพราะเขาไม่สามารถพูดได้ว่าเพราะหัวหน้าชูฮันไม่อนุญาตให้ยิง
 
“ผมได้ยินมาว่าพรสวรรค์มีข้อกำจัด ไม่ทางกายภาพก็ทางสมอง” ซูเซียงหลงมองเฉิน
 
ช่าวเย่ “ท่านอาจไม่รู้แต่มันมีปืนมากมายให้ท่านหยิบขึ้นมาใช้ได้ มันคงเป็นเพราะข้อจำกัดอย่างที่ได้ยินมาจริงๆ?”
 
เฉินช่าวเย่หมดความอดทน “จะพูดไร้สาระอีกนานแค่ไหน? ฆ่าพวกซอมบี้ซะที!”
 
ฟรึบ!
หลังจากคำสั่งครั้งที่สอง ซูเซียงหลงก็บดขยี้กระโหลกของซอมบี้ทันที พลางหันไปมองหน้าเฉินช่าวเย่อย่างใสซื่อ “ผมก็กำลังฆ่าอยู่”
 
เฉินช่าวเย่ใช้ร่างอ้วนท้วมของตัวเองกั้นติงเซวพร้อมกับเหลือบมองซูเซียงหลง “ไม่ใช่ตรงนี้!”
 
“ไม่ครับ! ผมต้องการรักษาความปลอดภัยให้พลโทและคุณนาย!” ซูเซียงหลงไม่ขยับ เฉินช่าวเย่ไม่ใช่วิวัฒนาการ ความแข็งแรงทางกายภาพคือจุดด้อยของเฉินช่าวเย่
 
พัฟ!
กระโหลกของซอมบี้อีกตัวถูกทำลายโดยซูเซียงหลง จากนั้นก็หันตัวมาถามเฉินช่าวเย่ต่อ “จริงมั้ยครับที่พลเอกชูฮันเป็นคนค้นพบท่านเฉินช่าวเย่? แล้วพวกท่านสนิทกันมากมั้ย? พลเอกทรงพลังขนาดไหน—–“
 
จู่ๆเฉินช่าวเย่ก็แย่งปืนมาจากทหารนายหนึ่งและเหนี่ยวไกใส่ซอมบี้ระยะ 3
 
“ปัง!”
ซอมบี้ระยะ 3 ที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วหยุดชะงัก ร่างของมันล้มลงพื้นทันที หิมะกระจายตัวลอยขึ้นมาจากแรงกระแทก กระโหลกของซอมบี้ที่ถูกลูกกระสุนเจาะโดยเฉินช่าวเย่ระเบิดกระจาย เลือดและของเหลวในสมองเหนียวๆสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ
 
ซูเซียงหลงอึ้งค้างไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็แหกปากขึ้น “สุดยอด อ๊ากกก! กระสุนปืนสามารถฆ่าซอมบี้ระยะ 3 ได้ด้วยเหรอ??”
 
เฉินช่าวเย่แอบรู้สึกภูมิใจอยู่ในอก ไอ้นี่มันรู้แล้วสินะว่าเขาเป็นคนน่าทึ่ง? จากนั้นตาของเฉินช่าวเย่ก็มองไปที่ติงเซว…ภรรยาของฉัน เห็นมั้ยว่าฉันเก่งแค่ไหน?
 
ติงเซวยิ้มให้เฉินช่าวเย่ ขณะในใจรู้สึกหมดหนทาง…นี่เฉินช่าวเย่รู้มั้ยว่าสถานการณ์ตอนนี้มันอันตรายขนาดไหน?
 
และในขณะที่เฉินช่าวเย่กำลังยืดอกอยู่ จู่ๆมันก็มีน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากทางหลังหู “คริสตัลซอมบี้ระยะ 3 มีมูลค่าเท่ากับ 200 เหรียญล่มสลาย ฉันจะหักมันจากเงินเดือนของแก”
 
“หัวหน้า?” เฉินช่าวเย่หันหน้ากลับมาและได้เห็นชูฮันยืนอยู่ข้างตัวเอง ทันใดนั้นเฉินช่าวเย่ก็มีสีหน้าข่มขืน เขาหลุดการควบคุม เขาลืมตัวเพราะอยากจะทำเก่งต่อหน้าซูเซียงหลงจนลืมเรื่องนี้ไปเลย!
 
ชูฮันยืนอยู่ข้างเฉินช่าวเย่ นัยน์ตาสีดำลึกจดจ้องไปที่ฝูงซอมบี้ด้านหน้า ซอมบี้กลุ่มแรกนั่นมีจำนวนไม่มากและค่อนข้างเป็นระยะต่ำๆซะส่วนใหญ่ พวกมันส่วนใหญ่เป็นซอมบี้ระยะ 1 ที่รุมล้อมรถจี๊ปและกลุ่มเฉินเสี้ยนกาว ตอนนี้ผู้คนเริ่มจะสิ้นหวังแล้วพวกเขาต่อสู้กันจนสุดกำลังของตัวเอง จำนวนคนตายของทั้งกลุ่มทหารและคนธรรมดาก็ไม่ได้มากมายอะไร อย่างไรก็ตามการได้ต่อสู้กับซอมบี้ระยะ 1 ก่อนจะทำให้พวกเขามีประสบการณ์
 
ทว่าตอนนี้คลื่นของซอมบี้ระยะ 2 กำลังเข้ามาใกล้ และครั้งนี้จำนวนของพวกมันมีมากกว่าเท่าตัวของครั้งแรก ส่วนใหญ่จะเป็นซอมบี้ระยะ 2 และซอมบี้ระยะ 3 ก็มีไม่น้อยเลยทีเดียว คลื่นซอมบี้ลูกที่สองเหยียบย่ำซากศพของซอมบี้คลื่นแรกที่ตายกองอยู่พื้นและมุ่งหน้าเข้ามา พวกมันไม่ลังเลที่จะกัดและกลืนกินมนุษย์ที่มันเจอ
 
เสียงกรีดร้องไม่มีสิ้นสุด คลื่นซอมบี้ลูกที่สองที่พุ่งเข้ามาได้ทำให้วิวัฒนาการที่ระดับไม่สูงมากบาดเจ็บและตายไปหลายคน
 
หลิวยู่ติงที่ยืนถัดอยู่จากชูฮันโมโห “คนพวกนี้ไม่แม้แต่จะสามารถต่อต้านได้ด้วยซ้ำ? ผลลัพธ์ของการฝึกซ้อมที่ผ่านมา ไม่ต่างอะไรกับป้อนตัวเองเข้าปากซอมบี้!”
 
ชูฮันยิ้มเยาะพลางมองไปที่ซอมบี้ระยะ 4 ตรงหน้าเขา ครั้งนี้หลี่บี๋เฟิงและทหารอีกห้านายกำลังต่อสู้กับซอมบี้อยู่ ทั้งห้าคนคือวิวัฒนาการระยะ 3 กันหมด พวกเขารวมพลังกันสู้กับซอมบี้ระยะ 4 เห็นได้ชัดเลยว่าหลี่บี๋เฟิงและทหารห้าคนนั้นค่อนข้างแข็งแรงพอสมควร
 
เฉินเสี้ยนกาวและคนอื่นๆเมื่อเห็นชูฮันปรากฏตัวขึ้นก็รู้สึกโล่งอกอย่างมาก เพราะถ้าคราวนี้หัวหน้ายังไม่ออกมาอีกพวกเขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว!
 
เฉินเสี้ยนกาววิ่งข้ามมาหาชูฮัน “ท่านครับ เราทำอย่างไรต่อดี?”
 
ไม่มีการเรียกหัวหน้าอีกต่อไป ไม่มีการเรียกน้องชูฮันอีกต่อไป ตอนนี้เฉินเสี้ยนกาวและคนอื่นๆเต็มใจที่จะเรียกชูฮันด้วยคำเฉพาะเจาะจง พวกเขากำลังจะไปที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าของชูฮันและในไม่ช้าก็จะกลายเป็นทหารภายใต้พลเอกชูฮัน!
 
รถจี๊ปสี่คันที่อยู่ข้างหลังชูฮันมีสภาพพังยับเยินไม่เหลือ ส่วนที่เหลืออยู่อีกสิบกว่าคันก็ยังคงอัดแน่นไปด้วยคนจำนวนมากที่เบียดอัดกันเข้าไป และเนื่องจากซอมบี้รวมตัวกันเป็นจำนวนมากจนรถไม่สามารถขับฝ่าออกไปได้ ผู้คนจึงต้องทนอัดแน่นใช้รถเป็นที่กำบังอยู่แบบนั้นต่อไปโดยไปไหนไม่ได้ เพราะถ้าออกไปเมื่อไหร่พวกเขาจะโดนซอมบี้เป็นพันๆตัวรุมทึ้งทันที
 
จะเลือกทางไหนมันก็หลีกเลี่ยงซอมบี้ไม่ได้ทั้งนั้น เพราะฉะนั้นแล้วทุกอย่างขึ้นอยู่กับผู้นำสูงสุดของพวกเขาในที่นี้…พลเอกชูฮัน
 
เสียงของชูฮันที่ดังแว่วขึ้นมา ทำให้ทุกคนรำลึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ในสงครามเมืองตง ทุกคนนิ่งสงบพลางคิดถึงความหลังเมื่อได้ยินเสียงคำสั่งของชูฮัน “จัดทีมห้าคน แต่ละทีมต้องมีทั้งมือปืนและวิวัฒนาการ อาวุธรุนแรงและผู้ช่วยสองคน”
 
“ครับ!” เฉินเสี้ยนกาวตอบรับเสียงดัง สายตาแน่วแน่ด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น กลุ่มคนที่ยอมทิ้งทุกอย่างที่มีเพื่อติดตามชูฮันผู้ทรงพลัง!
 
เฉินเสี้ยนกาวหันไปออกคำสั่งกลับสมาชิกด้านหลังทันที “ทุกคนฟัง! แบ่งทีมด่วน เร็ว!”
 
ฟรึบ! ฟรึบ! ฟรึบ!
 
เหล่าคนธรรมดาที่เคยมีประสบการณ์การต่อสู้แบบนี้มาแล้วจากสงครามเมืองตงรีบปฏิบัติตามคำสั่งเฉินเสี้ยนกาวอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าเหล่านายทหาร 20 นายของซางจิงที่ได้รับการฝึกฝนจากกองทัพซะอีก
 
การเชื่อฟังและการเชื่อใจกันอย่างเกินเหลือเชื่อนี่มันอะไรกัน?!
 
“แล้วพวกเราล่ะ?” ซูเซียงหลงรีบหันไปถามชูฮันต่อ
 
นายทหาร 20 นายเองก็รวมตัวเข้ากันอย่างรวดเร็วเช่นกัน ความเร็วของพวกเขาไม่ช้าเลยจะเรียกว่าเร็วก็ได้ด้วยซ้ำ เหล่านายทหารยืนอย่างเป็นระเบียบเรียงต่อหน้าชูฮันรอคอยที่จะรับคำสั่ง ในความคิดของพวกเขา พวกเขาแตกต่างไปจากพวกของเฉินเสี้ยนกาว พวกเขามีฝีมือมากกว่าที่จะทำตามคำสั่งที่ชูฮันมอบให้กับเฉินเสี้ยนกาวและพรรคพวก เพราะฉะนั้นชูฮันจะต้องออกคำสั่งต่างหากให้กับพวกเขาอย่างแน่นอน พวกเขาเชื่ออย่างนั้น
 
ชูฮันดึงสายตากลับมาที่กลุ่มทหาร 20 นายตรงหน้า เขาจ้องไปที่หลี่บี๋เฟิงด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงแฝงไปด้วยอารมณ์กดขี่ “ฉันบอกว่าให้จัดทีม พวกนายงงเหรอไง?”
 
“พวกเราให้กำลังสนับสนุนที่ครอบคลุมมากกว่า” ซูเซียงหลงมองชูฮันด้วยสายตาประหลาดใจ “ท่านจะให้เราไปรวมตัวกับทีมที่พร้อมจะแตกของเฉินเสี้ยนกาวอย่างนั้นเหรอ?” ชูฮันมองไปที่คลื่นซอมบี้ลูกที่สองที่พุ่งเข้ามามากกว่าพันตัว ชูฮันเริ่มวางแผนคิดในหัว ด้วยจำนวนซอมบี้มากกว่าพันตัวกับจำนวนคนเพียงหนึ่งร้อยคน มันอาจจะมีจำนวนผู้เสียชีวิตสูงเลยทีเดียว
 
ด้วยสายตาที่จ้องมาของซูเซียงหลง ทันใดนั้นชูฮันก็เบนสายตากลับไปจ้องตากับซูเซียงหลง “ในสนามรบ ฉันจะไม่พูดเป็นครั้งที่สอง จะเชื่อฟังหรือ—–“
 
ขณะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ขวานยักษ์สีดำก็ปรากฏขึ้นในมือของชูฮันภายในพริบตา มันสะท้อนเป็นประกายแวว ตามมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดของชูฮัน
“ตาย!”