เจ้าของร้านสนใจเพียงแค่การขายสุราราคาสูงเท่านั้น ส่วนกลุ่มวิวัฒนาการมารวมตัวกันไม่ใช่เพียงเพื่อเปรียบเทียบว่าใครรวยกว่ากัน แต่ยังเป็นเพราะความจริงที่ว่าหลูปิงเซ่อดื่มเบียร์อยู่ข้างๆชูฮัน
 
“แสดงว่า เสาหินก็อยู่ห่างออกไปไกลพอสมควรเหรอ?” จู่ๆชูฮันก็เอ่ยปากถามขึ้นมา
 
“เอ่อ” หลูปิงเซ่อพยักหน้า “มันไม่ได้ใกล้ มันอยู่ในภูเขา รถไม่สามารถขับเข้าไปได้ ฉันจะนำทางไปให้ถ้านายจ่าย”
 
“แล้วราคามันคือเท่าไหร่?” ชูฮันแสยะยิ้ม
 
หลูปิงเซ่อยิ้มมุมปาก “30 ชิ้นของคริสตัลซอมบี้ระยะ 2”
 
“เฮ้” เสียงของหวังไคดังขึ้นในหัวชูฮัน “มืดมนชะมัด! ฉันคิดว่าเจ้าของร้านนี้มืดแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าหลูปิงเซ่อจะยิ่งกว่า ใช้คริสตัลตั้ง 30 ชิ้นเพื่อไป แล้วไปกลับก็รวมกันเป็น 60 เนี่ยนะ!”
 
“นี่มันเป็นหนทาง—-” ชูฮันหันความสนใจไปที่หลูปิงเซ่อ “ที่นี้มีกฎมั้ย?”
 
“ถ้าไม่มีการนำทางของฉัน นายไม่มีทางหามันเจอได้เอง” หลูปิงเซ่อพูดอย่างตรงๆด้วยน้ำเสียงแข็งแรง “มันใช้เวลาเดินทางหนึ่งอาทิตย์ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทาง”
 
“นั่นแหละ ถ้าฉันไม่จ่ายด้วยคริสตัล ฉันเป็นข้อยกเว้นได้มั้ย?” ชูฮันต่อ “ฉันสามารถเดินตามหลังกลุ่มได้ นายช่วยให้ฉันได้ไปได้มั้ย?”
 
“ไม่ได้เด็ดขาด!” หลูปิงเซ่อยิ้มอย่างมีนัยนะ “และฉันก็ไม่รับประกันความปลอดภัยของนายด้วย”
 
คิ้วของชูฮันกระตุก…นั่นมันหมายความว่ายังไง? นอกจากนี้ ผู้ชายคนนี้ดูแข็งแกร่งอย่างมาก เพราะงั้นวิวัฒนาการหลายคนเลยต้องการการคุ้มครองจากเขาเท่านั้นงั้นเหรอ?
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ในตอนนั้นเอง คนในร้านคนหนึ่งก็ยิ้มออกมาพร้อมพูด “เจ้าคนมาใหม่ ฉันแนะนำให้แกจ่ายคริสตัลไปซะ การนำทางไปจากหมู่บ้านนี้กลายเป็นกฎบังคับไปแล้ว”
 
โดยไม่ต้องรอปฏิกิริยาตอบสนองของชูฮัน ผู้ชายคนนั้นก็รอไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะใส่ “แต่มันก็มีแค่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าจะตายหรือมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น”
 
ในตอนนั้นเองหลูปิงเซ่อก็ยื่นมือข้างหนึ่งมาหน้าชูฮัน รอยยิ้มบนหน้าของเขาดูเป็นมืออาชีพมาก “ฉันเป็นคนนำทางและนายก็ให้เงินฉัน”
 
“ชูฮัน” ทันใดนั้นหวังไคที่อยู่ในหัวชูฮันก็พูดขึ้น “ฉันว่านายควรตามเขาไป ฉันไม่รับรองว่าฉันจะหาเสาหินได้เจอ”
 
อะไรนะ? ชูฮันมึนตึบ “นายสัมผัสอะไรไม่ได้เลยเหรอไง?”
 
เสียงของหวังไคฟังดูไร้หนทาง “ตั้งแต่เริ่ม บางครั้งสัญญาณมันก็ขาดๆหายๆ ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะระยะทางที่ไกลเกินไป มันไม่ได้อยู่ใกล้บริเวณนี้ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ดูเหมือนจะมีบางอย่างรบกวนสัญญาณอยู่ มันก็คล้ายๆกับสนามแม่เหล็ก ฉันโดนรบกวนสัญญาณ เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นเพราะมันมีเสาหินอยู่แถวนี้มากกว่าหนึ่งอัน”
 
มีเสาหินมากกว่าหนึ่ง?
 
ตอนนั้นเองชูฮันรู้สึกประหลาดใจ เขารู้มาว่าโดยปกติเสาหินแต่ละอันจะมีระยะห่างที่ห่างกันพอสมควรเลยทีเดียว แต่ตอนนี้คือมันมีเสาหินอยู่ใกล้ๆกัน แสดงให้เห็นชัดเจนเลยว่า หนึ่งในเสาหินจะต้องเป็นประเภทเคลื่อนที่ไปมา ส่วนอีกอันก็อยู่ประจำที่เดิม
 
หลูปิงเซ่อมองเห็นความลังเลของชูฮัน ส่งผลให้รอยยิ้มบนหน้าหลูปิงเซ่อยิ่งกว้างขึ้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงกระตุ้น “นายคิดว่าไง? แม้มันจะมีซอมบี้อยู่บ้างในภูเขาและสัตว์ป่ามากมาย”
 
สัตว์ป่า? ชูฮันกระพริบตา
 
“หวังไค กลับเข้าหลุมนายไปซะ” ชูฮันพูดในใจ จากนั้นก็หันกลับไปหาหลูปิงเซ่อพร้อมยิ้มด้วยท่าทางมืออาชีพ และวางลูกกระสุนใส่ลงในฝ่ามือของหลูปิงเซ่อ “นี่เป็นรางวัลสำหรับการนำทางของนาย ส่วนสำหรับความปลอดภัย นายกังวลกับคนอื่นที่ต้องการเถอะ”
 
ล้อเล่นเหรอไง เขาไม่ต้องการคนคุ้มกัน อยากได้คริสตัลของเขางั้นเหรอ? ไม่มีทาง!
 
หลูปิงเซ่อมองกระสุนในมือและทำให้นึกถึงมูลค่าของกระสุน 2 นัดที่ชูฮันใช้เพื่อซื้อน้ำหนึ่งแก้ว รอยยิ้มบนหน้าของหลูปิงเซ่อก็หายไปทันทีแทนที่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันเข้าใจได้ว่านายกำลังดูถูกฉันอยู่?”
 
“ไม่” ชูฮันส่ายหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันเป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงเสมอ”
 
กล่าวอีกนัยก็คือ น้ำแก้วเดียวก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่ากับกระสุน 2 นัดด้วยซ้ำ คำพูดของชูฮันทำให้หวังไคพูดไม่ออก ใครกันที่ผลักให้บูชาเด็กสาวอายุ 16 ปีออกไปเดินทางตัวคนเดียว? ชูฮันเป็นสุภาพบุรุษ? เหอะ ล้อเล่นเหรอไง!
 
สายตาของเจ้าของร้านคมกริบราวกับมีดตามมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “ผีเน่าน่าสมเพช ข้อแก้ตัวเยอะเหลือเกิน!”
 
ภาพที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของทุกคนในร้าน สายตาของทุกคนมีบางอย่างไม่ชัดเจนอยู่ในแววตา
 
ไอ้หนุ่มนี้มันจบแล้ว!
 
เช้าวันต่อมา วิวัฒนาการมากกว่า 30 คนพร้อมที่ออกเดินทาง
 
การเคลื่อนไหวของวิวัฒนาการมากกว่า 30 คนนั้นมีขนาดไม่น้อย ชาวบ้านหลายคนต่างอิจฉาขณะมองคณะเดินทางมุ่งหน้าเข้าไปในภูเขา ความเร็วของทุกคนนั้นรวดเร็วมาก เพียงแค่ 2 ชั่วโมง เงาของตัวหมู่บ้านก็ไม่สามารถมองเห็นได้ในระยะสายตาแล้ว หลงเหลือเพียงแค่ความเงียบและป่าทึบ
 
หลูปิงเซ่อเดินนำหน้า ส่วนวิวัฒนาการทั้งหมดก็รักษาความเร็วคงที่ตามหลังมา แต่ชูฮันรู้ดีว่าสมรรถภาพทางกายภาพของหลูปิงเซ่อนั้นมีจำกัด มันไม่ใช่เพราะต้องดูแลวิวัฒนาการระยะ 1 จึงทำให้จำเป็นต้องจำกัดความเร็วไม่ให้เร็วเกินไปจนวิวัฒนาการระยะ 1 ตามไม่ทัน…
 
พรสวรรค์ระยะ 2!
 
ชูฮันตัดสินจากลักษณะพิเศษของหลูปิงเซ่อ ความเร็วของหลูปิงเซ่อนั้นช้าพอกับวิวัฒนาการระยะ 1 เพราะฉะนั้นพรสวรรค์ระยะ 2 คือระยะสูงสุดที่หลูปิงเซ่อจะเป็นได้
 
มันยิ่งทำให้ชูฮันจองหองขึ้นไปอีก ความสามารถที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้มันคืออะไรกันแน่?
 
2 ชั่วโมงต่อมา พวกเขาได้อยู่ในภูเขาเรียบร้อยแล้ว ท้องฟ้าก็ค่อยเปลี่ยนเป็นสีดำ และตอนนั้นเองจู่ๆหลูปิงเซ่อก็หยุดพร้อมกับปาดเหงื่อบนหน้าผากออก “พักค้างคืนกันก่อน”
 
จากนั้นก็เบนสายตามาที่ชูฮันพร้อมกับร่องรอยประหลาดใจบนสีหน้า เช่นเดียวกันวิวัฒนาการหลายคนก็ต่างจับจ้องสายตามาที่ชูฮันกันหมด
 
ชูฮันที่กลายเป็นจุดสนใจของคนนั้นจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียง ซือ ซือ ดังมาจากข้างบน
 
มันเป็นงู งูเต็มไปหมด!