“มันมีเสาหินอยู่แถวนี้ใช่มั้ย?” ชูฮันไม่ได้มีปฏิกิริยากับคำพูดของหลูปิงเซ่อ หากกลับเดินก้าวใหญ่ๆเข้าไปในร้านอาหารที่มีผู้คนแน่นหนาที่อยู่ข้างๆ
ถ้ามีเสาหินอยู่แถวๆ มันก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีวิวัฒนาการจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ที่นี้ เพราะฉะนั้นมันก็ไม่ได้น่าประหลาดใจอะไรที่ค่ายหมู่บ้านเล็กๆนี้จะมีจำนวนผู้คนสูงขนาดนี้ มันเป็นครั้งแรกของชูฮันที่มาสถานที่แบบนี้ในชาตินี้ แต่เมื่อชาติที่แล้วเขาได้ไปสถานที่แบบนี้มาเยอะแล้ว
หลูปิงเซ่อประหลาดใจที่เห็นชูฮันจู่ๆก็เดินเข้าไปในร้านอาหารด้วยตัวเอง ท่าทางของชูฮันไม่ได้ดูช็อคและเหลือเชื่อเหมือนกับครั้งแรกที่เขาเห็นที่นี้ เขาเคยมาที่นี้มาก่อนงั้นเหรอ? ต้องใช่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงรู้ว่ามันมีเสาหินอยู่ใกล้ๆนี้?
ชูฮันไม่ได้สนใจหลูปิงเซ่อที่ยืนประหลาดใจอยู่ด้านนอกร้านอาหาร หลังจากเข้ามาร้านอาหารเขาก็กวาดตารอบๆเพื่อหาโต๊ะว่างและนั่งลง ทุกคนในร้านต่างนั่งดื่มไวน์และมีอาการมึนเมา ในร้านนี้คนที่อ่อนแอที่สุดคือวิวัฒนาการระยะ 1
หลายคนเห็นชูฮันและพูดจาล้อเลียนอย่างไร้มารยาทและความกระดากใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า! คนมาใหม่อีกคน!”
“มันมีพวกคนที่ดูเหมือนหมา แต่ไม่รู้คำสั่งไม่กี่คำ?”
“วิวัฒนาการหรือพรสวรรค์?”
“ใครจะรู้ นายจะได้เห็นในวันพรุ่งนี้”
“หึ! อย่าลืมเดิมพันวันพรุ่งนี้ล่ะ”
“ฉันจะลืมได้ยังไง ถ้านายได้ยศสูงกว่าฉันฉันจะให้คริสตัลของซอมบี้ระยะ 2 กับนายสองชิ้นเลย!”
“แค่สองเนี่ยนะ มันใช้ซื้อไวน์ได้แค่สองขวดเอง!”
หัวข้อการสนทนาเปลี่ยนจากชูฮันไปอย่างรวดเร็ว เพราะสุดท้ายแล้วหลังจากได้เห็นหน้าคนมาใหม่และได้พูดจาตลกล้อเลียนทักทายแล้ว คนมาใหม่ก็ไม่มีค่าอะไรให้พวกเขาให้ความสนใจต่ออีกนอกจากว่าคนคนนั้นจะเป็นหนึ่งในอันดับรายชื่อต้นๆของความสามารถในการสู้รบโดยรวม
“จะดื่มอะไร?” เจ้าของร้านดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก เธอตะโกนใส่ชูฮันจากในมุม ขี้เกียจแม้แต่จะลุกขึ้นยืน
“น้ำแก้วหนึ่ง” ชูฮันวางกระสุน 2 นัดลงบนโต๊ะ
ทันทีที่ชูฮันพูดออกมา ทั้งร้านอาหารก็ค่อยเงียบเสียงลงทันที ทุกคนต่างมองชูฮันอย่างคนขี้ขลาดตาขาว…คนมาใหม่ที่เข้ามาในร้านอาหารเพื่อสั่งน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว
“ผีเน่าน่าสมเพช!” เจ้าของร้านพูดขึ้นทำลายความเงียบ เธอบิดเอวคว้าแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะชูฮันแถมทำให้มันหกไปเยอะพอสมควร จากนั้นก็หยิบกระสุน 2 นัดบนโต๊ะที่ชูฮันวางไว้ไป
“เฮ้—–” มีเสียงแหกปากดังตามมา ในไม่ช้าภายในร้านก็เต็มไปด้วยเสียงดังสนั่นอีกครั้ง
“ช่างเป็นผีเร่ร่อนที่น่าสมเพชจริงๆ! กระสุน 2 นัด? ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“และก็ยังเป็นผีเร่ร่อนอยู่! ซื้อน้ำด้วยกระสุน 2 นัด?”
“ฉันแค่อยากจะดื่มน้ำ กระสุนสามารถแลกน้ำได้สองขวดด้วยซ้ำ!”
“ฉันมาที่นี้โดนเฉพาะเพื่อจะดื่มน้ำเพราะฉันเป็นคนใจกว้าง!”
ในการแลกเปลี่ยนสิ่งของ การแลกเปลี่ยนขั้นพื้นฐานได้ถูกนำมาใช้ตลอดระยะเวลาของโลกาวินาศ 5 เดือนที่ผ่านมา มันมีสินค้าเบ็ดเตล็ดมากมายให้แลกเปลี่ยนระหว่างเหล่าผู้รอดชีวิต ทว่าสำหรับวิวัฒนาการกลับมักจะใช้ไม่กระสุนก็หัวซอมบี้…ที่ข้างในมีคริสตัล
กระสุนสามารถแลกน้ำดื่มได้ 2 ขวด แต่คริสตัลของซอมบี้ระยะ 2 สามารถแลกน้ำได้ 2 ลัง
ต่อหน้าทุกคนภายในร้านอาหาร มันมีแก้วที่ไวน์วางตั้งอยู่ คาดว่าคงจะแลกเปลี่ยนด้วยอาหารมากมายและกระสุนเพื่อไวน์เพียงแก้วเล็กๆแก้วเดียว คนส่วนใหญ่สามารถใช้คริสตัล 1 หรือ 2 ชิ้นเพื่อแลกกับไวน์หนึ่งแก้ว คริสตัลของซอมบี้ระยะ 2 เป็นที่แพร่หลายใช้โดยทั่วไป แต่ไม่มีใครเอาคริสตัลของซอมบี้ระยะ 3 ออกมาใช้แลกเปลี่ยนของกัน แม้ทุกคนจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าคริสตัลพวกนี้ใช้งานยังไง ด้วยเพราะสุดท้ายแล้วทางกองทัพยินดีรับคริสตัลเสมอทำให้พวกเขายิ่งเพิ่มมูลค่าของคริสตัลขึ้นเรื่อยๆ
ร้านอาหารอยู่ท่ามกลางป่าเขา ทำให้ราคาของไวน์พุ่งกระฉูด และวิวัฒนาการเหล่านี้ก็มีกำลังในการแลกเปลี่ยนกันทั้งนั้น เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่คนส่วนใหญ่มักจะมีคริสตัลเป็นถุงกันอยู่แล้วเป็นส่วนใหญ่  เพราะฉะนั้นการที่ชูฮันใช้กระสุนแลกเปลี่ยนน้ำดื่มจึงดูน่าสมเพชในสายตาของทุกคน
และที่สำคัญที่สุดก็คือ ความสามารถในการมีคริสตัลก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าวิวัฒนาการหรือพรสวรรค์มีพลังมากแค่ไหน
และการปฏิเสธที่จะซื้อไวน์ด้วยคริสตัลมาดื่มนั่น…จึงทำให้ทุกอดไม่ได้ที่จะหัวเราะใส่ชูฮันด้วยความดูถูก!
ชูฮันไม่สนใจ โดยปกติแล้วมันเป็นไปได้ไม่ได้ที่จะเอาคริสตัลของซอมบี้ระยะ 2 ซึ่งมีค่าเท่ากับ 5 คะแนนเพื่อเอามาแลกในสถานที่แบบนี้ ในเมื่อเขามีกระสุนมากมายและเขาต้องการแค่น้ำแก้วเดียว เพียงเพื่อต้องการนั่งที่นี้และดูรอบๆหมู่บ้านเพื่อสังเกตสถานการณ์เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ในสายตาของคนอื่น นี่มันเป็นการกระทำที่ไร้ค่าและน่าดูถูกอย่างมาก ถ้าชูฮันไม่เข้ามาในร้านอาหารเลยก็ยังจะดีซะกว่าเข้ามาแล้วซื้อน้ำเปล่าด้วยกระสุนแบบนี้
หลูปิงเซ่อพาเจิ่งเทียนอี้เดินเข้ามาและเห็นชูฮันพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว ผู้ชายที่ไม่เคยตะโกนมาก่อนจู่ๆก็เกือบจะแหกปากขึ้นมาทันที เขาเกือบจะระงับไว้ไม่ทัน…ผู้ชายคนนี้เข้ามาทำไม?
เจ้าของร้านมองหลูปิงเซ่ออย่างดูถูกและดูหมิ่นก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างเสแสร้งใส่หลูปิงเซ่อ “ต้องการดื่มอะไร?”
“เบียร์ดำ” จากนั้นหลูปิงเซ่อก็โยนคริสตัลของซอมบี้ระยะ 2 ใส่มือของเจ้าของร้าน พร้อมกับเดินมุ่งหน้าไปหาชูฮัน
ชูฮันไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง เขายังคงนั่งนิ่งดื่มน้ำเงียบๆจนมันไม่เหลือน้ำให้ดื่มอีก สำหรับสภาพที่ยากแค้นในตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่องดีที่จะเหลืออาหารและเครื่องดื่ม ชูฮันเหลือบตาไปสนใจหลูปิงเซ่ออยู่ครู่หนึ่ง เขามีไวน์ตั้งมากมายอยู่ในประตูมิติของเขา เรื่องอะไรเขาต้องเสียคริสตัลทิ้งไปฟรีๆ?
“พอ! อย่าเสียกำลังคนไปเปล่าๆ” เสียงของหวังไคดังขึ้นในหัวชูฮัน มันแทบพูดอะไรไม่ออกกับความอิจฉาและตัวตนที่แท้จริงของชูฮัน
“ในอนาคต เรายังต้องการกำลังคนอีกมาก ค่ายที่มีผู้คนนับหมื่น คริสตัลคือเงิน เราจะสร้างค่ายขึ้นมาโดยไม่ต้องใช้เงินเหรอไ? การสร้างกองทัพไม่ต้องใช้เงินเหรอ?”
ในตอนนั้น ความคิดของชูฮันก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย โดยเฉพาะหลังจากได้เข้าร้านอาหารนี้มาและมองเห็นผลประโยชน์
“แล้วนายก็ไม่สามารถจ่ายได้! ฉันไปล่ะ นายก็คิดทบทวนเอาเองละกัน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้อะไรน่ะ!”
ชูฮันกรอกตาด้วยความผิดหวัง ในตอนนี้หลูปิงเซ่อได้เดินมาถึงโต๊ะชูฮันเรียบร้อย พร้อมกับนั่งลงข้างๆชูฮันทันที ภาพที่เกิดขึ้นตกอยู่ในสายตาของทุกคนในร้าน ก่อให้เกิดเสียงกระซิบที่ดังเซ็งแซ่ไม่หยุด
“คนมาใหม่นี้คือใครกัน?”
“ฉันไม่รู้ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นหลูปิงเซ่อนั่งโต๊ะเดียวกับคนอื่น”
“ดูเจิ่งเทียนอี้สิ!” จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งส่งเสียงขึ้นมา ทำให้ทุกคนรีบหันหน้าไปดูตามทันที ทำให้ได้เห็นเด็กชายตัวน้อยยืนอยู่ต่อหน้าชูฮันด้วยท่าทางไร้เดียงสา
เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ริมฝีปากของชูฮันก็บิดเล็กน้อยจากนั้นเขาก็หันหน้าไปหาหลูปิงเซ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ “นายพูดอะไรกับเขา? ทำไมเขาถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนี้?”
“ฉันบอกเขาว่านายจะให้กระต่ายกับเขา” หลูปิงเซ่อตอบ
หวังไคที่อยู่ในกระเป๋าของชูฮันช็อค