Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน ตอนที่ 1357 ควบคุมฝ่ายธรรมะ
ร่างกายของปาเต๋อสั่นเทาเมื่อเขาฟื้นคืนสติ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอาย ก่อนที่จื่อกุ้ยจะหมดสติ เขาให้ฟางหยวนยืมวิญญาณทั้งหมดของค่ายกลวิญญาณนี้ ดังนั้นตอนนี้ฟางหยวนจึงกลายเป็นผู้ควบคุมค่ายกลวิญญาณทั้งหมด ‘ดีมาก ตอนนี้ค่ายกลวิญาณนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของข้า ข้ามีอำนาจเหนือทุกคนในสนามรบแห่งนี้!’ การเสียสละวิญญาณอมตะขีดจำกัดความมืดไม่ได้ไร้ประโยชน์ ด้วยวิธีนี้เขาจะมีพลังอำนาจเพียงพอและสามารถรอคอยโอกาส เขากล่าวกับผู้อมตะฝ่ายธรรมะอย่างเคร่งขรึม “ออกไปให้ห่างจากข้า หากผู้ใดเข้าใกล้ข้าจะถือว่าคนผู้นั้นเป็นคนทรยศและจะถูกขับไล่ออกจากกลุ่ม” “หมายความว่าอย่างไร?” ผู้อมตะฝ่ายธรรมะมองฟางหยวนด้วยความระมัดระวัง ปาเต๋อเร่งอธิบาย “ข้าเห็นด้วยกับวูอี้ไห่ ห้ามผู้ใดเข้าใกล้เขา จื่อกุ้ยได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไปแล้ว มันเกิดการจากลอบโจมตีโดยคนทรยศปาฉวนฟง!” เขาส่งภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ผ่านวิญญาณบนเส้นทางแห่งข้อมูลให้กับผู้อมตะฝ่ายธรรมะทั้งหมด ผู้อมตะฝ่ายธรรมะตกตะลึง พวกเขารู้แล้วว่าหากฟางหยวนไม่กอบกู้ค่ายกลวิญญาณนี้ พวกเขาจะตายกันหมด ผู้อมตะฝ่ายธรรมะรู้สึกยินดีกับเรื่องนี้แต่พวกเขาก็เริ่มระวังตัวมากขึ้นเช่นกัน ปาเต๋อมองฟางหยวนก่อนจะกลับไปจัดการสถานการณ์ แม้ปาเต๋อจะไม่สามารถรักษาจื่อกุ้ย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคนอื่นๆจะไม่สามารถทำได้ ปาฉวนฟงถูกสาปแช่งอย่างหนัก ผู้อมตะฝ่ายธรรมะบางส่วนพักผ่อนและรักษาอาการบาดเจ็บของตนเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่รออยู่ ในเวลาเดียวกัน ไกลออกไปจากค่ายกลวิญญาณ ร่างสีดำขนาดมหึมาราวกับภูเขาเริ่มขยับเขยื้อน มันอ้าปากและสูดหายใจลึก กลิ่นอายของวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนปะทุออกมาก่อนที่มันจะยิงลำแสงสีเทาออกมาอีกครั้ง ปราศจากเสียง ปราศจากการระเบิด มันเงียบมาก แต่แนวป้องกันที่สามของค่ายกลวิญญาณกลับส่องประกายสว่างไสว เสียงดังขึ้นทำให้กลุ่มผู้อมตะฝ่ายธรรมะรู้สึกประหม่า หากค่ายกลวิญญาณไม่สามารถป้องกันสิ่งนี้ พวกเขาจะกลายเป็นเนื้อที่วางอยู่บนเขียง คนฉลาดหลายคนเริ่มสังเกตการแสดงออกของฟางหยวน ฟางหยวนเป็นผู้ควบคุมค่ายกลวิญญาณทั้งหมด ทุกการเคลื่อนไหวของเขาจะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของทุกคน อย่างไรก็ตามการแสดงออกของฟางหยวนยังสงบนิ่งมาตลอด ไม่มีผู้ใดสามารถคาดเดาความคิดของเขา แต่ความสงบของฟางหยวนก็หมายถึงความมั่นใจและความปลอดภัย นี่ทำให้ผู้อมตะฝ่ายธรรมะรู้สึกผ่อนคลายลง ไม่นานหลังจากนั้นลำแสงสีเทาก็หยุดลงขณะที่แสงหลากหลายสีสันของแนวป้องกันที่สามก็เลือนหายไป “พวกเราป้องกันมันได้!” “ฮ่าฮ่าฮ่า…” “ทำได้ดีมากท่านวูอี้ไห่!” ขวัญกำลังใจของผู้อมตะฝ่ายธรรมะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้งขณะที่พวกเขาต้องมองฟางหยวนในมุมมองใหม่ “ข้าคิดไม่ผิดจริงๆ วูอี้ไห่ เจ้าช่วยพวกเราเอาไว้” จื่อกุ้ยตื่นขึ้นแล้วและพึมพำด้วยความยินดี ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ เขายังต้องการให้ฟางหยวนควบคุมค่ายกลวิญญาณนี้ต่อไป เฉียวซื่อหลิวมองไปที่ฟางหยวนเช่นกัน ฟางหยวนช่วยชีวิตทุกคนเอาไว้ เขากลายเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง ก่อนหน้านี้เฉียวซื่อหลิวไม่มีความรู้สึกใดๆต่อฟางหยวน แต่ตอนนี้เมื่อนางมองเขา หัวใจของนางกลับเต้นแรงขณะที่นางเกิดความรู้สึกที่แปลกประหลาด ท่าไม้ตายอมตะค่ำคืนสีเทากับค่ายกลวิญญาณ มันคือการต่อสู้ระหว่างหอกและโล่ แต่ในที่สุดฝ่ายหลังก็ได้รับชัยชนะ โล่ที่แข็งแกร่งสามารถป้องกันหอกที่น่าสะพรึงกลัว เมื่อฝุ่นควันจางหาย จ้าวเย่ฮุ้ยก็มองค่ายกลวิญญาณด้วยดวงตาเบิกกว้าง อาณาจักรแห่งความฝันไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย มันยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ในแนวป้องกันที่สามของค่ายกลวิญญาณ ฟางหยวน ปาเต๋อ เฉียวซื่อหลิว และผู้อมตะฝ่ายธรรมะคนอื่นๆได้รับการคุ้มครองแต่มันสามารถป้องกันอาณาจักรแห่งความฝันได้เพียงบางส่วนเท่านั้น “เราจะบุกเข้าไปหรือไม่?” อิงอู๋เซี่ย ไห่ลั่วหลัน ไป่หนิงปิง และคนอื่นๆรู้สึกประหลาดใจมาก นี่ไม่เหมือนสิ่งที่ราชันภูเขาม่วงบอกพวกเขา ไม่นานมานี้พวกเขาได้รับการถ่ายทอดเสียงจากราชันภูเขาม่วง ชายชราบอกว่าค่ายกลวิญญาณจะถูกทำลาย พวกเขาต้องบุกโจมตีในช่วงเวลานั้นเพื่อคว้าชัยชนะ “จื่อกุ้ยหมดสติไปแล้ว มันเกิดสิ่งใดขึ้น?” ไกลออกไป ราชันภูเขาม่วงถอนหายใจ มันกลายเป็นเรื่องที่ยากลำบาก พวกเขาสูญเสียโอกาสที่ดีที่สุดไปแล้วแต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโจมตีโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด ราชันภูเขาม่วงปกปิดกลิ่นอายของตนมาตลอด คนอื่นๆไม่ตระหนักถึงการคงอยู่ของเขา หลังจากมาถึงที่นี่ เขาได้เตรียมความพร้อมสำหรับแผนการใหญ่ของเขาไว้แล้ว ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงต้องใช้วิธีการดังกล่าว! ทันใดนั้นโลกพลันเปลี่ยนสี แสงสีรุ้งพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า กลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ราวกับคลื่นยักษ์ทำให้กลุ่มผู้อมตะตกตะลึง “เกิดสิ่งใดขึ้น?” สมาชิกนิกายเงาปิดเปลือกตาลง ค่ายกลวิญญาณสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ผู้อมตะฝ่ายธรรมะต่างตื่นตระหนก “เกิดสิ่งใดขึ้น? นี่คือท่าไม้ตายอมตะงั้นหรือ?” ใบหน้าของฟางหยวนปรากฏให้เห็นถึงความประหม่า เขาประกาศ “ท่าไม้ตายอมตะนี้ไม่ได้เล็งเป้ามาที่พวกเราหรือค่ายกลวิญญาณ แต่มันเป็นการโจมตีอาณาจักรแห่งความฝันโดยตรง!” หลังจากการระเบิดที่รุนแรง แสงสีรุ้งก็จางหายไปและเผยให้เห็นรังไหมแสง “อาณาจักรแห่งความฝันหายไป พวกมันเปลี่ยนเป็นรังไหมแสงจำนวนนับไม่ถ้วน!” “โอ้ มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?” “วิธีการทั่วไม่สามารถทำเช่นนี้ เว้นเพียงมันจะเป็นท่าไม้ตายอมตะบนเส้นทางแห่งความฝัน!” “หมายความว่าเป้าหมายของปีศาจอมตะเหล่านี้ก็คืออาณาจักรแห่งความฝัน” ผู้อมตะฝ่ายธรรมะกรีดร้อง ท่ามกลางพวกเขา บางคนมองฟางหยวนด้วยสายตาดุร้าย “ข้าบอกแล้วว่าธุรกิจซื้อขายโอกาสเป็นความคิดที่ไม่ดี! มันจะกระตุ้นความทะเยอทะยานของฝ่ายปีศาจ สิ่งนี้มีประโยชน์มหาศาลอย่างไม่ต้องสงสัย มิฉะนั้นผู้อตะมากมายจะไม่สนใจผลที่ตามมาและโจมตีพวกเราได้อย่างไร?” คำกล่าวเหล่านี้ทำให้การแสดงออกของผู้อมตะส่วนใหญ่เปลี่ยนไป แต่ฟางหยวนไม่ตอบสนอง ปาเต๋อมองผู้อมตะตระกูลเซี่ยด้วยความโกรธธและตะโกน “หุบปาก!” ในเวลาเช่นนี้ตระกูลเซี่ยยังหว่านความไม่ลงรอยโดยเฉพาะเมื่อคนผู้นี้กำลังยั่วยุตัวตนที่สำคัญเช่นฟางหยวน นี่เป็นเรื่องที่โง่เขลาเกินไป ปาเต๋อโกรธมาก แต่ในเวลาต่อมาผู้อมตะตระกูลเซี่ยผู้นั้นกลับหายไปจากจุดเกิดเหตุและปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งนอกค่ายกลวิญญาณ “เหตุใดเขาถึงออกไป?” ผู้อมตะฝ่ายธรรมะตกตะลึง ฟางหยวนหัวเราะ “คนผู้นี้มีเจตนาร้าย เขาพยายามหว่านความไม่ลงรอย ดังนั้นข้าจึงส่งเขาออกไปข้างนอก ขยะสามารถนำกลับมาใช้ใหม่ ตอนนี้เราควรใช้เขาตรวจสอบความสามารถของศัตรู” “บัดซบ! ผู้ใดให้อำนาจเจ้าทำเรื่องนี้ เจ้ากำลังเพิกเฉยต่อสิทธิ์ของเรา!” “เร็ว ให้ผู้อมตะของตระกูลเรากลับมา!” “เร็ว!” ฟางหยวนเผยรอยยิ้มเย็นชาขณะที่กลุ่มผู้อมตะตระกูลเซี่ยที่กรีดร้องหายตัวไปทันที ในเวลาต่อมาพวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นนอกค่ายกลวิญญาณ เมื่อเห็นค่ายกลวิญญาณอยู่ในระยะไกล พวกเขาต่างตกตะลึง “วูอี้ไห่!” ปาเต่อรู้สึกกระวนกระวายใจ “เจ้าทำเกินไปแล้ว!” ฟางหยวนมองเขาและกล่าว “ท่านต้องการออกไปอีกคนงั้นหรือ?” ปาเต๋อตะลึง ผู้อมตะฝ่ายธรรมะทั้งหมด “…” หน้าอกของปาเต๋อขยับขึ้นลงอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ แต่เขายังกล่าว “อย่าลืมว่าวิญญาณอมตะที่ใช้สร้างค่ายกลวิญญาณนี้เป็นของพวกเราทั้งหมด” เขากำลังขู่ แต่ฟางหยวนกลับหัวเราะ “ท่านคิดว่าตอนนี้วิญญาณเหล่านั้นยังจดจำท่านได้หรือไม่?” การแสดงออกของกลุ่มผู้อมตะเปลี่ยนแปลงไป จื่อกุ้ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เห้อ…ทุกคน นี่คือค่ายกลวิญญาณที่ถูกสร้างขึ้นโดยท่านจื่อชิวหยู ก่อนหน้านี้เพื่อป้องกันคนทรยศและป้องกันไม่ให้ค่ายกลวิญญาณถูกทำลายจากภายใน ดังนั้นแนวป้องกันที่สามและสี่จึงมีเพียงผู้เดียวที่สามารถควบคุม คนอื่นไม่สามารถยุ่งเกี่ยว กระทั่งข้าก็ไม่สามารถทำสิ่งใด เว้นเพียงวูอี้ไห่จะโอนกรรมสิทธิ์คืนให้ข้าอีกครั้งเท่านั้น” จื่อกุ้ยมองฟางหยวนอย่างจริงใจและจริงจัง “ท่านจื่อกุ้ย ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านช่วยพวกเรามามากเกินไปแล้ว ท่านควรพักรักษาตัว” ฟางหยวนเผยรอยยิ้มเย็นชาและบดขยี้ความหวังของจื่อกุ้ยลงทันที ปาเต๋อเต็มไปด้วยความโกรธ ผู้อมตะคนอื่นๆกระสับกระส่าย มันหมายความว่าตอนนี้ชีวิตของพวกเขาขึ้นอยู่กับฟางหยวน เฉียวซื่อหลิวและคนอื่นๆที่มีความใกล้ชิดกับตระกูลวูรู้สึกยินดี แต่การแสดงออกของผู้อมตะตระกูลปา ตระกูลเหยา และตระกูลอื่นที่มีความขัดแย้งกับตระกูลวูกลับดูน่าเกลียดมาก ‘จื่อชิวหยู เจ้าแก่โง่!’ บางคนสบถสาปแช่งอยู่ในใจ จื่อชิวหยูลอบจัดการค่ายกลวิญญาณนี้ภายใต้เหตุผลเรื่องการรักษาความปลอดภัย แต่เนื่องจากสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป ตระกูลจื่อกลับสูญเสียการควบคุมและถูกแทนที่ด้วยคนนอก “อย่ากังวล ข้า วูอี้ไห่ ไม่ใช่คนไร้เหตุผล ในสถานการณ์นี้พวกเราฝ่ายธรรมะต้องร่วมมือกันฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อก้าวข้ามวิกฤต” “ตระกูลวูของข้ายังเป็นกองกำลังอันดับหนึ่งของฝ่ายธรรมะ ในสถานการณ์เช่นนี้เราต้องออกหน้ารับผิดชอบอย่างแน่นอน”
คอมเม้นต์