Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน ตอนที่ 1049
เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1049 ทาสมนุษย์แปลโดย iPAT แดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยา ทวีปผมดำ เมืองไหมเหล็กเป็นเมืองขนาดใหญ่ในทวีปผมดำ ในเมืองมีมนุษย์ขนอาศัยอยู่หลายแสนคน นี่ยังไม่รวมเมืองรอบนอกและหมู่บ้านเล็กๆอีกนับไม่ถ้วน กล่าวได้ว่าแดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยาเป็นสวรรค์ของเผ่ามนุษย์ขนและมีมนุษย์ขนอาศัยอยู่มากที่สุดบนโลกใบนี้ ที่นี่ประกอบด้วยสี่ทวีป สามทวีปอยู่บนทะเล ทวีปที่สี่อยู่บนท้องฟ้า มันถูกเรียกว่าทวีปเมฆาและเป็นสถานที่ที่มนุษย์ขนทุกคนปรารถนาที่จะขึ้นไป ตลาดของเมืองไหมเหล็กเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้อง มันเป็นตลาดที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของทวีปผมดำ วันนี้ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของตลาด มนุษย์ขนชายร่างอ้วนก้าวขึ้นบนเวที รอบๆเต็มไปด้วยมนุษย์ขนที่มีเส้นขนสีดำหรือน้ำตาลเข้ม นี่คือสีขนตามธรรมชาติของมนุษย์ขนในทวีปผมดำ ชายร่างอ้วนเริ่มตะโกนเรียกผู้คน บางคนตะโกนถาม “กังปา ครั้งนี้เจ้านำสินค้าใดมาขาย?” มนุษย์ขนร่างอ้วนชื่อกังปาเป็นพ่อค้าทาสที่มีชื่อเสียงระดับหนึ่ง กังปาหัวเราะและมองไปรอบๆ “ทุกท่านอย่ากังวล ครั้งนี้ข้ามีทาสผมเหลืองจำนวนมาก พวกเขาเป็นกึ่งปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งการหลอมรวม พวกท่านต้องพึ่งพอใจอย่างแน่นอน” ดวงตาของมนุษย์ขนที่อยู่รอบๆส่องประกายขึ้นและพูดคุยด้วยความกระตือรือร้น “ตั้งแต่นายท่านผู้อมตะประกาศจากทวีปเมฆาว่าจะคัดเลือกเมล็ดพันธุ์ที่ดีทุกๆสิบปีเพื่อเรียนรู้วิถีแห่งผู้อมตะ ทั้งสามทวีปจึงเข้าสู่การแข่งขันครั้งใหญ่” “สำหรับการคัดเลือก มันขึ้นอยู่กับว่าผู้ใดสามารถดึงดูดความสนใจของนายท่านผู้อมตะในการต่อสู้ของสามทวีป” “ตอนนี้ทวีปผมดำของเราร่วมมือกับทวีปผมขาวเพื่อจัดการทวีปผมเหลือง ข้าได้ยินมาว่าเราชนะการต่อสู้หลายครั้งและสามารถจับคนผมเหลืองได้จำนวนหนึ่ง” “ข้าแก่แล้วไม่กล้าคิดถึงขอบเขตอมตะ แต่ข้าต้องการทาสผมเหลืองเหล่านี้มาเป็นแรงงานในโรงงานของข้า” “ทาสพวกนี้ดีกว่าการจ้างผู้ใช้วิญญาณราคาถูก นอกจากนั้นเรายังสามารถควบคุมชีวิตและความตายของพวกเขา กระทั่งลูกหลานของพวกเขายังต้องเป็นทาสของพวกเรา” “ทุกท่าน” กังปายกมือขึ้นทำให้เสียงพูดคุยเงียบลง “ข้าไม่ต้องการทำให้ทุกท่านเสียเวลาอันมีค่า ตอนนี้ข้าจะนำทาสคนแรกออกมา ทุกท่านเชิญชม นำเขาเข้ามา!” “ไป เร็ว!” ด้านหลังเวที มนุษย์ขนหนุ่มผมดำกล้ามโตดึงโซ่ในมือของเขา โซ่ผูกอยู่กับทาสที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เขาก็คือฟางเจิ้ง! ฟางหยวนแทบล้มลงบนพื้นเมื่อถูกลากดึง เขาพยายามลุกขึ้นและมองมนุษย์ขนผมดำด้วยแววตาดุร้ายและดื้อรั้น มนุษย์ขนยกแส้ขึ้นฟาดใบหน้าของฟางเจิ้งทำให้เขากลายเป็นมึนงงก่อนที่คลื่นความเจ็บปวดจะพุ่งเข้าโจมตีเขา แต่เขายังกัดฟันแน่นและกลืนเสียงกรีดร้องกลับลงไปในลำคอ “อยากถูกเฆี่ยนอีกงั้นหรือ?” มนุษย์ขนหัวเราะและยกแขนที่หนากว่าขาของฟางเจิ้งคว้าลำคอของฟางเจิ้งและยกขึ้น จากนั้นมนุษย์ขนผู้นี้ก็เดินขึ้นไปบนเวทีก่อนจะโยนฟางเจิ้งลงบนพื้น ฟางเจิ้งยกมือกุมลำคอของตนและรู้สึกราวกับหายใจไม่ออก เขานอนมึนงงอยู่บนพื้นและไม่สามารถลุกขึ้น “เจ้าโง่ ระวังหน่อย” กังปาดุเสียงเย็น มนุษย์ขนที่นำฟางเจิ้งเข้ามาเร่งขอโทษ “ไป!” กังปาคำราม มนุษย์ขนคนเดิมรีบวิ่งลงจากเวที การแสดงออกของกังปาเปลี่ยนจากโกรธเป็นยิ้มแย้มขณะชี้นิ้วไปที่ฟางเจิ้งและเริ่มอธิบาย “ทาสผู้นี้เป็นสายพันธุ์หายาก ข้า กังปา ได้รับเขามาด้วยความยากลำบาก” คำกล่าวนี้ดึงดูดความสนใจของผู้ชมทันที “ทาสผู้นี้ไม่อ่อนแอ เขาเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับห้า!” บางคนตระหนักถึงกลิ่นอายของฟางเจิ้ง “เขาคือเจ้าเมืองจากทวีปผมเหลืองงั้นหรือ? เขาถูกจับตัวและโกนขนเกือบทั้งหมด ช่างโหดร้ายนัก” บางคนสงสัย ในทวีปผมดำและทวีปผมเหลือง โดยปกติแล้วขุนนางหรือเจ้าเมืองจะมีการบ่มเพาะระดับห้า ตามวัฒนธรรมของเผ่ามนุษย์ขน ขนบนร่างกายคือความภาคภูมิใจของพวกเขา การโกนขนถือเป็นความอัปยศและการลงโทษที่โหดร้ายที่สุด มันเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย หากเปรียบเทียบ มันเหมือนนักโทษชายที่ถูกตัดอวัยวะเพศ กังปาหัวเราะ “พวกท่านเดาผิด ทาสผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์ขนแต่เขาเป็นเผ่ามนุษย์สายเลือดบริสุทธิ์!” “อันใด?” “มนุษย์!?” “เขาเป็นมนุษย์!” ในแดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยา ประชากรส่วนใหญ่คือเผ่ามนุษย์ขน พวกเขาแทบไม่เคยเห็นเผ่าพันธุ์อื่น ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกของหลายคนที่ได้พบเห็นมนุษย์ที่อยู่ในข่าวลือ เมื่อฟางเจิ้งหายมึนงง เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะถูกเฝ้ามองโดยมนุษย์ขนจำนวนมาก “ลุกขึ้น” กังปาขยับนิ้ว ฟางเจิ้งสูญเสียการควบคุมร่างกายของตนเมื่อพลังงานไร้รูปลักษณ์บังคับให้เขายืนขึ้นบนเวที มนุษย์ขนที่อยู่รอบๆซุบซิบเกี่ยวกับความแปลกประหลาดของฟางเจิ้ง กังปาหัวเราะอย่างมีความสุข เขาใช้เงินจำนวนมากซื้อฟางเจิ้งมาเพื่อสร้างความปั่นป่วนเช่นนี้ ตอนนี้ดูเหมือนเป้าหมายของเขาจะประสบความสำเร็จแล้ว เสียงพูดคุยดังขึ้นเรื่อยๆ “ไปดูเร็ว! มีทาสมนุษย์ขายอยู่ที่นั่น!” “จริงเหรือ? ข้าอยากเห็นมัน!” “ไปดู นี่เป็นสิ่งหายาก!” มนุษย์ขนจากทุกทิศทางมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ ฟางเจิ้งมองคลื่นมนุษย์ขนด้วยดวงตาเบิกกว้าง มีมนุษย์ขนมากเกินไป นี่เป็นครั้งแรกที่ฟางเจิ้งเคยเห็นสิ่งนี้ เขาเคยเห็นมนุษย์ขนที่อยู่ในนิกายกระเรียนอมตะมาก่อน พวกเขาเป็นทาสที่ถูกใช้หลอมรวมวิญญาณ ในห้าภูมิภาค มนุษย์คือผู้ปกครองขณะที่มนุษย์กลายพันธุ์ถูกปราบปรามอย่างหนักและแทบไม่สามารถรักษาชีวิต แต่ตอนนี้ดูเหมือนสถานการณ์ของที่นี่จะสลับกัน ‘ที่นี่คือที่ใด?’ ฟางเจิ้งรู้สึกสับสนมากขึ้น เขาจำได้ว่าเขาถูกสอบสวนและทรมาน ผู้คุมบอกเขาว่าพี่ชายของเขาตายไปแล้วขณะที่แดนศักดิ์สิทธิ์ไป่หูถูกยึดครอง เดิมทีเขาไม่เชื่อแต่หลังจากถูกสอบสวนและทรมานอย่างหนัก เขาเริ่มเชื่อครึ่งและสงสัยอีกครึ่ง อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ความสงสัยของเขายิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีก “กังปา เจ้าขายทาสผู้นี้ราคาเท่าใด?” บางคนตะโกนถาม “ฮ่าฮ่าฮ่า เท่านี้” กังปายกมือทั้งสองข้างขึ้นและกางนิ้วทั้งสิบออก ฝูงชมตกสู่ความโกลาหลวุ่นวาย “แพงมาก!” “กังปา เจ้ากำลังปล้นพวกเรา!” “เจ้าต้องบ้าไปแล้วที่ขายราคานี้!” “ทุกท่าน” กังปากล่าวเสียงดัง “นี่คือผู้ใช้วิญญาณระดับห้า หลังจากเขากลายเป็นทาสของพวกท่าน นั่นย่อมหมายความว่าพวกท่านจะได้ครอบครองพลังการต่อสู้ระดับห้า! นี่คือโอกาสที่พวกท่านจะไม่พบเจออีกเป็นครั้งที่สอง!” แต่บางคนยังฉลาด “ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสะกดข่มผู้ใช้วิญญาณระดับห้า” “ถูกต้อง การกดขี่ผู้เชี่ยวชาญระดับนี้ อย่างน้อยพวกเราต้องเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสี่!” “ดูเหมือนทาสผู้นี้จะถูกทรมานมาอย่างหนัก บางทีเขาอาจได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ไม่สามารถรักษา!” “หากเขาตายหลังจากที่พวกเราซื้อไปจะทำเช่นไร?” กังปาแสร้งโกรธ “พวกท่านคิดว่าข้าคือผู้ใด? ข้าทำธุรกิจบนพื้นฐานแห่งความจริงใจและซื่อสัตย์ ดูเขาให้ดี!” หลังกล่าวจบคำ กังปาเดินเข้าไปหาฟางเจิ้งและกดนิ้วลงบนคางและริมฝีปากของฟางเจิ้ง ฟางเจิ้งต้องเปิดปากและเผยให้เห็นฟันของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ “ดูฟันของเขา ดูผิวของเขา!” กังปาฉีกเสื้อผ้าของฟางเจิ้งออก ฟางเจิ้งตัวสั่นเมื่อร่างเปลือยเปล่าของเขาถูกเปิดเผยต่อหน้าฝูงชน “แม้เขาจะมีอาการบาดเจ็บตามร่างกายแต่พวกมันล้วนเป็นบาดแผนตื้นๆที่สามารถรักษา ข้ามั่นใจว่าพวกมันจะไม่ทำให้เกิดปัญหา!” ฟางเจิ้งกัดฟันแน่น ดวงตาของเขาแทบพ่นไฟออกมาด้วยความโกรธและความอัปยศอดสู เขาต้องการสังหารมนุษย์ขนทั้งหมดที่นี่ทันที กังปาหัวเราะเบาๆและใช้กิ่งไม้เขี่ยสิ่งของที่อยู่ตรงขาหนีบของฟางเจิ้ง “ทุกท่าน ดูสิ่งนี้ มันยังใช้งานได้ในอนาคต เขาสามารถผลิตลูกหลานเผ่ามนุษย์ให้กับพวกท่านอย่างไม่จำกัด!” “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…” กลุ่มมนุษย์ขนหัวเราะเสียงดัง ใบหน้าของฟางเจิ้งกลายเป็นสีแดง เขารู้สึกอับอายมาก หากไม่ใช่เพราะกังปาผนึกเขาเอาไว้ เขาจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายทันที “ข้าจะซื้อทาสผู้นี้!” เสียงสายหนึ่งดังมาจากระยะไกล ทุกคนมองไปที่ต้นเสียงและเห็นมนุษย์ขนเพศหญิงที่มีเส้นขนสีดำทั้งร่างมองไปที่ฟางเจิ้งด้วยสายตาหื่นกระหาย “ทักทายท่านเจ้าเมือง” มนุษย์ขนทั้งหมดคุกเข่าลงรวมถึงกังปา “ฮ่าฮ่าฮ่า” นายหญิงของเมืองที่มีร่างกายใหญ่โตกว่ามนุษย์ขนทั่วไปเท่าตัวออกคำสั่ง “กังปา รักษาพยาบาลทาสผู้นี้และทำความสะอาดก่อนจะส่งเขาไปที่บ้านของข้าในเวลากลางคืน ข้าจะรอพบเขาที่นั่น” “ตามคำบัญชาท่านเจ้าเมืองผู้งดงามและแข็งแกร่ง” กังปารู้สึกดีใจมากและเร่งตอบรับ ฟางเจิ้งปิดเปลือกตาลงอย่างสูญสิ้นความหวัง ทันใดนั้นเสียงสั่นสะเทือนพลันดังลงมาจากทวีปเมฆา ต่อมาแสงสีรุ้งก็ส่องประกายลงมาปกคลุมพื้นที่ของทั้งสามทวีปเอาไว้ทั้งหมด “เกิดสิ่งใดขึ้นบนทวีปเมฆา?” “โอ้ สวรรค์ นี่คือแสงจากผู้อมตะ นี่คือพรอันยิ่งใหญ่!” เหตุการณ์นี้ดึงดูดความสนใจของมนุษย์ขนทั้งหมด ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ชื่นชม และอิจฉา สำหรับฟางเจิ้ง เขาถูกลืมไปอย่างสมบูรณ์
คอมเม้นต์