“ดูเหมือนว่าพวกมันได้รบกับซอมบี้ไปแล้ว?” เจียวเหยียนเดินตามหลังมาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “มนุษย์พวกนี้หยาบคายชะมัด และไอ้ชูฮันนั่นก็เหมือนจะแค่นั้น”
 
เฉินจีกวงที่มองไปที่กองศพซอมบี้ตรงหน้าอย่างไม่สนใจ “พวกมันน่าจะต้องการใช้ 30 คนเพื่อล่อเราให้หน่วยรบขนาดใหญ่ของพวกมันหลบหนีไปได้ แต่พวกมันคงไม่คิดว่าจะมาเจอฝูงอีกฝูง พวกโง่พวกนี้ ซอมบี้มันกำจัดง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันล่ะอยากจะดูค่า IQ ของชูฮันเหลือเกิน”
 
“แต่ 30 คนนั่นต้องยอมรับเลย” เจียวเหยียนพูดชมขึ้นมาหนึ่งประโยค “ตอนที่เราพบว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ แล้วเราจะรีบวิ่งกันกลับมาทางเดิม แต่ความแข็งแกร่งของพวกมันไม่มากที่จะทำให้พวกเรากลัวได้ แล้ว 15 คนนั่นไม่มีกลิ่นเหงื่อเลย ฉันอยากจะกินพวกมันอีก”
 
“ยกให้พวกลูกผสมป่าเถื่อนพวกนี้ไปเถอะ ถ้าพวกมันไม่ได้กินเนื้อมนุษย์วันหนึ่งพวกมันคงอยู่รอดไม่ได้” เฉินจีกวงพูดแดกดันและดูถูก เมื่อมองไปที่กลุ่มทีมนักฆ่าขนนก 20 คนตรงหน้าและคนอีก 15 ที่ถูกพยุงขึ้นมาจากพื้น แววตาของเฉินจีกวงก็ขุ่นมัวด้วยความไม่พอใจ “มองหาอะไรอยู่ได้? ไม่รีบไปฆ่าพวกมันให้หมดล่ะวะ?!”
 
“วร๊าก! วร๊าก!” กลุ่มลูกผสมพุ่งพร้อมกับแหกปากร้องใส่ทีมนักฆ่าขนนกที่กำลังช่วยพยุ่งสมาชิกของทีมหลอกล่อที่หมดเรี่ยวแรงขึ้นมา
 
ในช่วงเวลานั้น ทีมนักฆ่าขนนกต่างมีจิตใจรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ทุกคนรีบเร่งความเร็วกลับไปที่จุดซุ่มตัวอย่างสุดกำลัง พวกเขารู้ว่าถ้าไม่รีบ พวกลูกผสมจะตามกลับไปถึงไล่เรี่ยกับพวกเขา ซึ่งมันจะทำลายแผนการที่ท่านพลเอกชูฮันวางไว้จนหมด
 
และในจังหวะนั้นเอง——–
 
ปัง!
 
จู่ๆมันก็มีเสียงดังเกิดขึ้น คลื่นพลังงานความร้อนขนาดใหญ่ปะทุออกมาเข้าใส่กลุ่มลูกผสมชุดแรกที่ไม่ได้เตรียมตัวและรับรู้อะไรเลย พลังงานที่จู่ๆก็ระเบิดออกมาได้จัดการลูกผสมระยะต่ำ 5 ตัวเรียบร้อยทันทีและลูกผสมอย่างน้อยอีก 10 ตัวบาดเจ็บสาหัสจนล้มลงไปนอนกองที่พื้น เลือดทะลัก
 
ในตอนนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
 
ทีมนักฆ่าขนนกต่างอึ้งค้าง เบิกตากว้าง มันคือการโจมตีอันน่าทึ่งของเฉินช่าวเย่นั่นเอง พวกเขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะคำสั่งของชูฮันหรือไม่ แต่พวกเขาตื่นเต้นอย่างมาก เศษฝุ่นปลิวว่อนในอากาศ พวกเขารีบเคลื่อนไหวต่ออย่างรวดเร็วหากเต็มไปด้วยความระมัดระวังเพื่อหลบหลีกกับดักที่ได้วางเอาไว้ใต้เท้า
 
ท่านพลเอกชูฮันเป็นคนออกแบบสนามรบนี้ด้วยตัวเอง และในตอนนั้นทีมนักฆ่าขนนกก็จัดการอยู่แต่กับซอมบี้ พวกเขาจึงไม่มีใครรู้ว่ากับดักอยู่ตรงจุดไหนบ้าง
 
“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? กูมองไม่เห็น!” กลุ่มลูกผสมกลุ่มใหญ่ที่อยู่ทางด้านหลังอยู่ในสภาวะที่สับสน ขบวนของพวกเขาแตกกระจายอย่างเละเทะเมื่อไม่สามารถมองด้านหน้าได้เห็น เบื้องหน้าของพวกมันมีแต่เศษฝุ่นปลิวว่อนเต็มไปหมด—-
 
ปัง!
ปืนไรเฟิลพิเศษของเฉินช่าวเย่ยิงออกมาเป็นครั้งที่สองโดยเฉินช่าวเย่!
 
แรงระเบิดขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่กลุ่มลูกผสมอีกครั้งหนึ่ง จำนวนเสียชีวิตและบาดเจ็บนั้นไม่สามารถคาดการณ์ได้เลยเนื่องจากทัศนวิสัยที่แย่อย่างมาก ฝุ่นหนาลอยเต็มอากาศ มีแต่เสียงวิตกกังวลและแหกปากโวยวายของกลุ่มลูกผสมเท่านั้นที่ได้ยิน
 
แม้แต่แขนของเฉินช่าวเย่ที่ส่งลูกกระสุนออกจากปืนไรเฟิลพิเศษออกไปแล้วสองนัดก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ เขารีบวางปืนไรเฟิลพิเศษนี่ลงและหยิบปืนไรเฟิลที่มีอานุภาพทำลายล้างต่ำกว่าขึ้นมาแทนเพื่อดำเนินการยิงต่อ
 
ชูฮันมองไปด้านหน้าซึ่งกลุ่มของลูกผสมได้แตกกระจาย อันเป็นผลกระทบมาจากการยิงของเฉินช่าวเย่ จากนั้นเขาก็ตะโกนขึ้น “เยี่ยม! ดึงคนของเรากลับมาสิ ไป! ถอยมา เร็วเข้า”
 
อะไรน่ะ?
 
สมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่าทุกคนตะลึงงันกันหมด ท่านพลเอกชูฮันพึ่งพูดว่าอะไรน่ะ? กูเหลียงเฉินนั่นยิ่งกว่าสมองตายซะอีก เขามองไปที่ชูฮันอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
 
ในตอนนั้นหวังไคที่อยู่ในหัวชูฮันกำลังแหกปากใส่ชูฮันไม่หยุด “มาที่นี่! ถอย ถอยเร็ว! เฮ้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะต้องหนียังไง!”
 
ทั้งกองทัพเขี้ยวหมาป่าต่างจ้องมาที่ชูฮันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่จุดเดิมของตัวเองด้วยสายตาหวาดกลัว มันเกิดอะไรขึ้น?
 
“ทีมยิงปืนเตรียมพร้อม” ในตอนนั้นชูฮันก็เริ่มออกคำสั่ง “กลุ่มแรกอีก 10 วินาที ยิงนัดแรกได้ เป้าหมายคือยิงตรงไปข้างหน้า ไม่จำเป็นต้องเล็งกระสุนมากมาย! กลุ่มที่สองยิงหลังจากกลุ่มแรกยิงไปแล้ว 5 วินาที ยิงเข้าไป ยิงให้โดนพวกมัน!”
 
“ครับท่าน!” ทั้งสองทีม ฝั่งซ้ายและขวาตอบรับอย่างรวดเร็ว ทุกคนกำปืนในมือตัวเองแน่น
 
ครั้งนี้กลุ่มลูกผสมได้ยินเสียงตะโกนสั่งการของชูฮันที่ดังขนานกับหวังไคในหัว เฉินจีกวงจึงออกคำสั่งด้วยความโกรธเต็มที่ “จับมัน! เร็วเข้า เสียเวลาชะมัด!”
 
“ครับ!” กลุ่มลูกผสมไม่เสียเวลากับฝุ่นหนาที่ขัดขวางทัศนวิสัยของพวกมันอีกต่อไป
 
ณ จุดนี้ ทีมนักฆ่าขนนกได้พาทีมหลอกล่อ 15 คนกลับมาที่จุดซ่อนตัวของกองทัพเขี้ยวหมาป่าเรียบร้อยพร้อมกับแผนกโลจิสติกส์ที่รีบก้าวเข้ามารับหน้าที่จัดการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับคนที่ได้รับบาดเจ็บทันที
 
และ——–
 
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
 
เวลาครบ 10 วินาทีตามที่ชูฮันสั่งทันที กลุ่มยิงปืนกลุ่มแรกยิงกระสุนนัดเริ่มยิงนัดแรกไปทางกลุ่มลูกผสมทันทีแม้จะมองไม่เห็นพวกมันก็ตาม พวกเขาเพียงแค่เล็งไปข้างหน้าที่รู้ว่าพวกมันอยู่
 
กระสุนจำนวนมากพุ่งออกมาพร้อมๆกับเข้าใส่กลุ่มลูกผสม หลายนัดยิงโดนพวกลูกผสม
 
“ช่วยด้วย! อ๊าก!”
 
“พวกมันมีปืน!”
 
“มองไม่เห็นอะไรเลย! ถอย! กลับไป!”
 
“อ๊าก! เท้ากู!”
 
เฉินจีกวงและเขียวเหยียนที่อยู่ด้านหลังหันมองหน้ากันทันที พร้อมกับเสียงถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เฉินจีกวงออกคำสั่งด้วยอารมณ์รุนแรงใส่หัวลูกผสมที่วิ่งกลับมาเร็วที่สุด “เร่งมืออีก! กูไม่อนุญาติให้ถอยทัพ! กระสุนมาจากทางซ้าย ก็ไปทางขวาสิวะ? ไอ้พวกโง่!”
 
“เร็วเข้า! ไปทางขวา ไปทางขวา ฆ่าชูฮัน ห้ามถอยทัพ!” เสียงตะโกนแหกปากของกลุ่มลูกผสมดังขึ้น กลุ่มลูกผสมขนาดใหญ่พุ่งฝ่าฝุ่นหนาในอากาศออกไปทันที
 
และในจังหวะนั้น ก็เป็นเวลาครบ 5 วินาทีพอดีพอดิบ
 
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
 
ห่ากระสุนระเบิดโพล่งออกมาจากจากกลุ่มยิงปืนที่สองจากทางด้านขวา ครั้งนี้ท่านพลเอกชูฮันออกคำสั่งกับพวกเขาอย่างชัดเจน ยิงให้แม่น ยิงเข้าไปโดยไม่ต้องสนใจกระสุน!
 
“อ๊ากกกก! มีคนยิงมาจากทางขวา!”
 
“ขากู…”
 
“อ๊ากกกกก…”
 
เสียงแหกปากร้องดังลั่น ไม่รู้ว่ามีลูกผสมตายกี่ตัว ไม่รู้ว่าลูกผสมกี่ตัวที่โดนยิง มีเพียงแต่เสียงยิงปืนหนักๆดังไม่หยุดท่ามกลางเสียงร้องของพวกลูกผสม