ตอนนี้กองทัพของชูฮันได้ล่าถอยเข้าไปในป่าลึกที่เต็มไปด้วยพืชพรรณและต้นไม้หนาทึบ พวกเขาทำการขุดหลุม เพื่อสร้างกับดักอย่างเหนื่อยล้า นอกเหนือจากทีมลาดตระเวน 30 คนแล้ว พวกเขาเหลือสมาชิกที่เหลืออีก 270 คน รวมถึงซูเฟิงด้วย ทุกต่างหมดแรงเนื่องจากใช้พลังงานอย่างมากไปกับการขุดหลุม ขนาดใหญ่ทั้งหมด 10 หลุม แต่ละหลุมมีขนาดลึกถึงสามเมตร หลุมขนาดใหญ่ที่มีมุมดิ่งเจาะตรง 90 องศา
 
ในขณะนี้ทุกคนรู้แล้วว่าชูฮันกำลังสร้างสนามรบ โดยการสร้างกับดักภายในระยะเวลาที่น้อยที่สุด บทบาทและระยะห่างของแต่ละหลุมนั้นเป็นระยะที่ยากจะเข้าใจได้ ทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าไม่ใครเข้าใจกลยุทธ์ของชูฮันสักคน พวกเขาไม่เข้าใจว่าชูฮันต้องการจะทำอะไร พวกเขารู้แค่ว่ามันถูกออกแบบมาเพื่อจัดการกับลูกผสมโดยเฉพาะ
 
ขณะนี้ชูฮันไม่ได้จัดการขุดหลุมพร้อมกับคนอื่นๆ กลับกันเขายังคงเดินรอบๆหญ้าหนาและป่าทึบ สำรวจแต่ละจุดไปเรื่อยๆ ครั้งนี้เวลามันเร่งด่วนมาก ซอมบี้กลุ่มแรกจะมาถึงในอีกไม่ช้าแล้ว เขาจะต้องเตรียมพร้อมก่อนซอมบี้กลุ่มแรกจะเข้ามาถึง เขาจะต้องเข้าใจภูมิศาสตร์โดยรอบให้หมดก่อนอย่างถ่องแท้
 
ที่นี้จะเป็นการออกแบบของเขาสำหรับสนามรบหลักเพื่อจัดการกับพวกลูกผสม ส่วนสนามรบสำหรับซอมบี้ 20,000 ตัวนั้นจะเป็นที่อื่น เพื่อจัดการกับพวกไม่มีสมองนั้นง่ายมาก ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องใช้ความพยายามในการหลอกล่อ แต่สำหรับลูกผสม 300 ตัวนั้นต่างออกไป พวกมันมีความคิดเป็นของตัวเองเหมือนกับมนุษย์
 
“ท่านครับ!” จู่ๆ เหล่ยเซอที่เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อก็กลับมาอีกครั้งและรายงานสถานการณ์ต่อชูฮัน “สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้วครับ ซอมบี้ 10,000  ตัวที่ตามหลังจู่ๆก็แยกออกจากฝูงลูกผสมด้านหลังและมารวมตัวเข้ากับฝูงซอมบี้ฝูงแรกครับ กลุ่มซอมบี้ 10,000 เข้ามาใกล้มากแล้วครับ ห่างออกพวกเราอีกแค่ 3 กิโลเมตรเท่านั้นครับ!”
 
แววตาของชูฮันวูบวาบ เขาออกคำสั่งอย่างใจเย็น “ให้ทีมลาดตระเวนถอยกลับมายังตำแหน่งห่างจากเราหนึ่งกิโลเมตร ตั้งทีมหลอกล่อออกเป็นสองทีมเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการรบ ระวังตัวด้วย”
 
“ครับท่าน!” เหล่ยเซอรีบวิ่งกลับไปทันที เขาวิ่งกลับไปมารายงานหลายครั้งแล้ว เหล่ยเซอเหนื่อยล้าอย่างมาก เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่เขาจำต้องอดทนไว้ ครั้งนี้พวกเขาต้องชนะให้ได้
 
“ทีมยิงปืนอยู่ที่นี้ จัดการกับดักให้เรียบร้อยและเร็วที่สุด!” ชูฮันพูดกับทุกคน “ส่วนคนที่เหลือรีบรวมตัวเป็นทีม และซุ่มตัวตามจุดที่ตั้งเดิมห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร เตรียมตัวสำหรับการฆ่าล้างซอมบี้ กูเหลียงเฉินนำทัพจัดการได้ทันที!”
 
“ครับ!” กลุ่มคนรีบวางมือจากของที่กำลังสร้างกับดักอยู่ทันที พวกเขาหยิบอาวุธขึ้นมาแทน ท่าทางดุดันอย่างพร้อมรบ และตามกูเหลียงเฉินออกไปจากพื้นที่อย่างรวดเร็ว
 
“ทีมนักฆ่าขนนก” ชูฮันพูดขึ้น
 
“ครับท่าน!” นักฆ่าขนนกทั้ง 20 คนตอบรับชูฮันทันที
 
“พวกนายเองก็ไปด้วย ไม่ต้องรอให้ฉันปรากฏตัว พวกเราไม่มีเวลาแล้ว จัดการฝูงซอมบี้ทันทีที่เจอมัน อย่าให้เหลือ พวกนายต้องสร้างโอกาสให้ทีมข้างหลัง” เสียงของชูฮันนิ่งเรียบ แววตาเป็นประกายจ้า “ครั้งนี้ ไม่ต้อมออมมือ!”
 
“ครับ!” ทหาร 20 นายจากทีมนักฆ่าขนนกตอบรับและพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
 
นี่คือการต่อสู้จริงครั้งแรกของพวกเขา มันเป็นครั้งแรกที่ชูฮันไม่มีเวลาดูแลพวกเขา มันจำเป็นที่ชูฮันจะต้องปล่อยให้กูเหลียงเฉินเป็นคนนำรบในสนามรบ ครั้งนี้สถานการณ์มันเร่งด่วนมากจนแม้กระทั่งสนามรบหลักที่สร้างกับดักไว้ก็ยังจัดเตรียมได้ไม่ทันเรียบร้อยดี มันตึงเครียดมากถึงขนาดที่ชูฮันต้องให้ทีมนักฆ่าขนนก ซึ่งถูกชูฮันกดความสามารถเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ถูกออกคำสั่งให้ออกไประเบิดพลังเต็มที่!
 
อีกด้านยังคงออกแบบสนามรบต่อไป ส่วนอีกด้านก็มุ่งหน้าไปพร้อมสำหรับการรบ! ชูฮันทั้งเป็นห่วงและเป็นกังวลทุกคน ทุกอย่างมันรีบร้อนเกินไป ไม่เพียงแต่การจัดการวางกับดักจะสายเกินไปแล้ว แม้แต่แผนการสำหรับการรับมือกับซอมบี้ 10,000 ตัวที่กำลังจะมาถึงก็ยังสายเกินไปที่จะคิดได้ทัน เขาได้แต่หวังว่าซอมบี้พวกนั้นจะไม่ได้ระดับสูงมากหรืออันตรายมากเกินไปสำหรับทหารของเขา ชูฮันไม่สามารถรับประกันอะไรได้เลย และกลุ่มลูกผสมขนาดใหญ่ก็กำลังตามมาติดๆอีก
 
เว้นแต่ว่า ทั้ง 300 คนจะปลดปล่อยพลังของตัวอย่างสุดกำลังและสุดฝีมือโยไม่มีข้อผิดพลาดใดๆเลย!
 
“เฉินช่าวเย่!” ชูฮันใช้งานสมองอย่างหนัก หน้าผากของชูฮันชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ
 
“หัวหน้า!” เฉินช่าวเย่รีบวางงานในมือลงและเดินเข้ามาหาชูฮันทันที
 
ชูฮันสูดลมหายใจลึกและส่งแบบร่างในมือของเขาให้เฉินช่าวเย่ “นายเข้าใจมั้ย?”
 
เฉินช่าวเย่กวาดตามองในมือทันทีที่รับมา และส่ายหัวด้วยความหงุดหงิดตัวเอง “ไม่ ไม่ครับ”
 
คิ้วของชูฮันขมวดเข้ากันแน่นและรีบอธิบายแบบร่างในมืออย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เสียเวลา “นี่คือต้นไม้รอบๆบริเวณ หลังจากนายจัดการกับดักพวกนี้เสร็จแล้ว พวกลูกผสมจะโดนกระจายแตกออกเป็นสองทิศทาง ซึ่งนี่คือสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับการซุ่มยิง ฉันวางตำแหน่งของมือปืนแต่ละคนไว้ให้แล้วหลังหินก้อนใหญ่ ทุกคนต้องห้ามลุกขึ้นอย่างเด็ดขาดหรืออยู่ผิดจุดที่ฉันวางไว้ คอยเติมกระสุนให้เต็มไว้ตลอดและเตรียมพร้อมแม็กกระสุนไว้เสมอ ก่อนที่ฉันจะพาทุกคนกลับมา อย่าได้ขยับตัวกันเด็ดขาด ต่อให้เห็นพวกลูกผสมก็ห้ามลงมือ นายต้องรอฉันกลับมาก่อนเท่านั้น!”
 
เฉินช่าวเย่พยักหน้า ความกระหายฉายชัดในแววตาพร้อมกับเหงื่อเย็น
 
ชูฮันไม่รอให้เฉินช่าวเย่ได้ประมวลผลในหัว เขาก็รีบพูดต่อทันที “เห็นพัสดุที่ฉันวางไว้ข้างๆนายมั้ย? หยิบของข้างในออกมา แล้วเอาพวกมันไปใส่ไว้ที่ก้นหลุมที่อัน ตามแบบแผนที่ฉันเขียนไว้บนกระดาษนี้”
 
ชูฮันชี้ไปตามหน้ากระดาษและอธิบายทุกอย่างให้เฉินช่าวภายในเวลา 5 นาที เฉินช่าวเย่ถึงกับเช็ดเหงื่อไม่หยุดไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ “อย่าทำผิดพลาดเด็ดขาด” ชูฮันมองเฉินช่าวเย่ด้วยสายตาจริงจัง “ฉันฝากที่นี่ไว้ให้นาย”
 
“หัวหน้า…” เฉินช่าวเย่เลียริมฝีปาก ตามมาด้วยหัวใจกระตุก “ผมรับปากว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จครับ!”
 
ชูฮันพยักหน้าและตบไหล่เฉินช่าวเย่เบาๆ จากนั้นก็พุ่งไปทางกลุ่มทหารที่ล่วงหน้าไปก่อนนานแล้ว ตัวเขาเป็นผู้บังคับบัญชาการรบ เขาจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้ 20,000 ตัวต่อหน้าด้วยตัวเอง เขาจำเป็นต้องไป!
 
มองไปที่แผ่นหลังของหัวหน้าชูฮันที่ค่อยๆห่างออกไป สมาชิกทั้ง 50 คนที่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก็สูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็เร่งมือวางกับดักของตัวเองต่อไป เฉินช่าวเย่ไปตามที่ที่ชูฮันบอกไว้ก่อนหน้านี้ พัสดุถูกเปิดออกและทันใดนั้นมันก็ปรากฏใบมีดแหลมคมจำนวนมากที่ถูกบรรจุไว้อย่างหนาแน่น
 
เฉินช่าวเย่พยายามฝืนความกลัวในใจต่อสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น และออกคำสั่งให้ทุกคนเอาใบมีดไปวางไว้ใต้สุดของแต่ละหลุมที่ขุดตามจำนวนที่ชูฮันวางไว้ จังหวะแรกที่ทุกคนเห็นใบมีดจำนวนมากก็เกิดอาหารหัวหมุนกันทันที มันเป็นงานหนักมหาศาลและพวกเขานึกไม่ออกเลยว่าท่านพลเอกชูฮันไปหาของพวกนี้มาจากไหน
 
“เร่งมือเข้า!” เฉินช่าวเย่กระตุ้นทุกคน “เราต้องเสร็จก่อนที่หัวหน้าจะกลับมา ครั้งนี้จะชนะหรือแพ้พวกลูกผสม มันขึ้นอยู่กับเราแล้ว!” “ครับ!”