“แต่พวกเราให้หลูปิงเซ่อไปแล้ว” วิวัฒนาการระยะ 2 อีกคนพูดขึ้น
 
หลูปิงเซ่อรีบก้มหน้าทันที พยายามลดความมีตัวตนของเขาออกไป
 
ชูฮันไม่ขยับเขยื้อน เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหลอกล่อแบบเดียวกับที่หลูปิงเซ่อใช้ “เขาคือเขา ฉันก็คือฉัน และตอนนี้เป็นฉันที่สามารถปกป้องพวกนายได้ นายต้องแยกความแตกต่างนี้ให้ออก”
 
มันฟังดูเหมือนจะสมเหตุสมผล พลังน่ากลัวที่ชูฮันแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้ทำให้บางคนไม่กล้าจะปฏิเสธ วิวัฒนาการระยะ 2 คนนั้นตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับชูฮัน เขาถามขึ้น “แต่ละคนต้องจ่ายคริสตัลเท่าไหร่?”
 
ดูจากลักษณะนิสัยของชูฮันที่ข่มหลูปิงเซ่อ คริสตัล 2 ชิ้นไม่น่าจะเป็นไปได้
 
เป็นคำถามที่ดี…ชูฮันที่รอคอยประโยคนี้อยู่ยิ้มกว้างออกมาทันที “หนึ่งคนต่อคริสตัล 10 ชิ้น”
 
“10—10?!” แม้แต่คนที่เตรียมใจมาแล้วอย่างวิวัฒนาการระยะ 2 ก็ยังตกใจจนโพล่งออกมา “10 นั่นมันทั้งหมดที่ฉันมีเลยนะ!”
 
คนส่วนใหญ่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ “นี่มันขู่กรรโชกกันชัดๆ!”
 
“ถูกต้อง อย่ามาพูดถึง 10 คริสตัลเลย แค่ 5 ยังมากไปด้วยซ้ำ!” มีคนรีบส่งเสียงสนับสนุน
 
“คริสตัลมันสำคัญขนาดนั้นเลย?” ชูฮันยิ้มกับคำพูดที่ได้ยิน เขาจำได้ว่าเมื่อวานที่ร้านอาหาร คนพวกนี้พูดจาอีกแบบ
 
แน่นอนว่าทุกคนที่ได้ยินประโยคนี้ต่างปิดปากกันทันที พวกคนร่ำรวยได้แต่ถอนหายใจกับคริสตัลที่ต้องเสียไปกับความไม่แน่นอนของการต่อสู้ ทว่ามันก็ยังมีบางคนที่ไม่มีกำลังจะจ่าย ในตอนนั้นเองเป็นอีกครั้งที่ชูฮันให้เหตุผลที่คนอื่นไม่สามารถปฏิเสธได้
 
“ไม่สามารถจ่ายได้? ก็ขอยืมสิ!”
 
เพราะฉะนั้น ครึ่งชั่วโมงต่อมา ชูฮันเดินตามการนำทางของหลูปิงเซ่อมุ่งหน้าไปที่เสาหินประเมิณผล ด้านหลังคือกลุ่มวิวัฒนาการ บรรยากาศมันเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรเลย
 
ชูฮันอารมณ์ดีตลอดการเดินทาง…เขาได้คะแนนนับพันมาอย่างง่ายๆ!
 
แน่นอนว่า การทำธุรกิจแบบนี้มันได้คะแนนเร็วกว่าการไล่ฆ่าซอมบี้ ตอนแรกชูฮันคิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลอย่างมากกับการใช้คริสตัลของซอมบี้เพื่อแลกเป็นคะแนน แต่ตอนนี้มันสมเหตุสมผลแล้วเมื่อเห็นแบบนี้…มันคือช่องโหว่ของระบบ!
 
สมองอันของชูฮันได้แต่ประมวลผลแผนการอันแยบยลในหัวในการหาวิธีการพัฒนาการทิศทางในอนาคต พร้อมกับฟังเสียงพูดของหวังไคในหัวไปด้วยตลอดทาง
 
———
 
บี๋เทียนยืนอยู่ตรงทางแยกของถนน ตอนนี้รูปร่างของเขาได้แตกต่างไปจากแต่ก่อน มันดูคล้ายๆกับซอมบี้ สภาพเขาดูย่ำแย่ แขนทั้งสองข้างยาวลงมาถึงพื้น นี่เป็นความผันแปรทางพันธุกรรมครั้งที่สองที่เกิดขึ้นจากการกินเนื้อของลูกผสม
 
ด้านหลังของบี๋เทียนคือกางซากศพของซอมบี้จำนวนมาก เขายื่นลิ้นที่น่ารังเกียจออกมา ปากและฟันดูน่าสยดสยองพร้อมกับเล็บที่แหลมคมขูดไปกับพื้นตามถนน
 
บี๋เทียนมองซ้ายขวาอย่างระมัดระมังไปที่ถนน 3 แยกตรงหน้า เขาจำได้แม่นว่าค่ายตวนที่ไก๋หนานและคนอื่นๆมุ่งหน้าไปอยู่ทางขวา ส่วนชูฮันก็บอกว่าเขาจะไปทางด้านซ้าย เพราะฉะนั้น——
 
พรึบ!
 
เงาของบี๋เทียนที่อยู่ตรงพื้นกระโดดพุ่งตัวไปข้างหน้า
 
———
 
ในขณะเดียวกัน เฮลิคอปเตอร์ก็หยุดที่พรมแดนระหว่าง 2 ประเทศ เติ่งฮ่าวที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์ก็มองไปที่ชายแดนที่อยู่ตรงหน้าเขา
 
ไม่นานเหอเฟิงก็ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ มองไปที่ชายแดนตรงหน้า…มันไม่มีหนทางให้ไปต่อ ฝั่งตรงข้ามไม่ใช่จีน ในโลกาวินากาศที่แม้แต่กิจกาจภายในประเทศก็ยังไม่สงบเรียบร้อยดี มันจึงอันตรายอย่างมากที่จะข้ามไปประเทศอื่นที่เราไม่รู้เรื่องภายในของเขาเลย
 
ไม่มีใครรู้ว่าประเทศอื่นมีสภาพเป็นอย่างไร
 
แต่ชูฮันจะไปที่นั้นมั้ย? เหตุผลคืออะไร? จำเป็นที่ต้องรู้ว่าประเทศฝั่งตรงข้ามมีประชากรขนาดใหญ่หรือไม่ และเป็นไปไม่ได้ที่จีนจะมีความสามารถในการตอบสนองและกำลังทหารได้ครบทุกด้าน จำนวนซอมบี้ขนาดใหญ่จนอาจกลืนกินทั้งประเทศไปแล้วก็เป็นได้ และอาจไม่มีมนุษย์หลงเหลืออยู่อีก
 
ชูฮันไปไหนกัน?
 
“ร้อยเอกเหอเฟิง” เติงฮ่าวกลืนคำพูดของเขาลงคอไปด้วยความกังวล “เราจำเป็นต้องข้ามไปจริงๆเหรอ? ฉันไม่คิดว่าเราจะผ่าน—–“
 
เหอเฟิงเผยอปาก
 
“และเราไม่มีอาหารและน้ำมากพอ” เติงฮ่าวพูดต่ออย่างกระวนกระวาย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล “คำถามที่สำคัญที่สุดคือ ชูอันไปทำอะไรที่ฝั่งตรงข้ามกัน? เราไม่รู้ว่ามันมีอะไรอยู่ที่นั่น มันมีอะไรที่ชูฮันต้องการงั้นเหรอ?”
 
“มีอะไร? เขาต้องการอะไร?” เหอเฟิงจมลงไปในความคิดของตัวเอง ทันใดนั้นความโกรธก็พวยพุ่งขึ้นมาจากอกเขา เขาไม่รอให้เติงฮ่าวได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง จู่ๆเขาก็หันหลังเดินกลับ
 
“ร้อยเอกเหอเฟิง?” เติงฮ่าวงงงวยและรีบเดินตามไปถาม “เราจะกลับงั้นเหรอ? ไม่ต้องตามหาชูฮันแล้ว?”
 
“ให้ไปหาพระแสงอะไรล่ะ! เขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยซ้ำ!” เหอเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธที่สุมอก เขาลืมไปได้ยงไงกัน เมื่อตอนที่ไก๋หนานบอกว่าชูฮันพูดว่าจะไปทางซ้าย แต่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชูฮันนับทิศจากทางไหน?
 
ผู้ชายคนนี้!
 
เหอเฟิงเดินก้าวเท้าไปเรื่อยๆพร้อมกับพูดกับเติงฮ่าว “ก่อนหน้านี้เราได้สำรวจเสาหินที่ไหนมาบ้าง?”
“เอ่อ—-? บนแผ่นที่ครับ ผมทำเครื่องหมายไว้แล้ว” เติงฮ่าวรีบยื่นแผนที่ส่งให้อย่างไว
 
เหอเฟิงมองไปที่ภาพแผนที่ในมือด้วยสายตากังวลและโกรธ “ฉันจำได้ว่าก่อหน้านี้นายพูดว่าเจอเขาในเมืองอันลู ตอนนั้นเขาอยู่ระยะเท่าไหร่?”
 
“ระยะ 3 ครับ”เติงฮ่าวตอบทันทีตามจิตใต้สำนึก
 
“อันดับที่ 1 ของการเมิณผลการต่อสู่โดยรวมของระยะ 2 ชื่อของชูฮันยังอยู่ที่สถิติเดิม พวกเราถูกตบตาแล้ว!”
 
ชูฮันได้รับการแต่งตั้งตำแหน่ง เพราะฉะนั้นแน่นอนว่าชูฮันจะต้องอยากทำการทดสอบวัดฝีมือ