Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน ตอนที่ 1345 สถานการณ์บีบบังคับ
ดวงอาทิตย์ขึ้นสู่ท้องฟ้า รุ่งเช้าอากาศยังชื้นแฉะ ผู้อมตะสองคนของตระกูลฮั่วยืนอยู่บนก้อนเมฆและมองลงไปยังหุบเขาด้านล่าง หุบเขาเมฆาสีทอง! หุบเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ ในยามค่ำคืนหมอกจะบดบังการมองเห็นทั้งหมด แต่เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น แสงแดดจะทำให้หมอกเปลี่ยนเป็นสีทอง “นี่คือหุบเขาเมฆาสีทอง มันสร้างทรัพยากรบนเส้นทางแห่งโลหะและเส้นทางแห่งเมฆา ตระกูลวูพรากมันไปจากเราเมื่อนานมาแล้ว” ผู้อมตะตระกูลฮั่วถอนหายใจ “แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่จะทวงคืนทรัพย์สินของเราแล้ว!” ผู้อมตะตระกูลฮั่วอีกคนที่ดูคล้ายปีศาจอมตะพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองจะบินไปยังหุบเขาเมฆาสีทองอย่างเงียบๆ ก่อนหน้านี้หุบเขาเมฆาสีทองอยู่ภายใต้การปกครองของตระกูลวู แต่การหายตัวไปของวูหยงทำให้ฟางหยวนออกคำสั่งเรียกผู้อมตะทุกคนกลับตระกูล ข่าวนี้อาจถูกปิดได้ชั่วระยะเวลาหนึ่งแต่สุดท้ายทุกคนก็สังเกตเห็น อย่างไรก็ตามตระกูลฮั่วเป็นกองกำลังฝ่ายธรรมะ พวกเขาไม่สามารถโจมตีได้โดยตรง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเอ่ยอ้างว่ากำลังไล่ล่าปีศาจอมตะที่บุกเข้ามาในหุบเขาเมฆาสีทองอย่างอุกอาจ เมื่อพวกเขายึดหุบเขาเมฆาสีทอง มันจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่ตระกูลวูจะทวงคืน เมื่อเวลานั้นมาถึงตระกูลฮั่วจะหาข้ออ้างมากมายเช่นเราจะช่วยตระกูลวูปกป้องหุบเขาเมฆาสีทอง ข้ออ้างคือสิ่งสำคัญที่สุดของฝ่ายธรรมะ เว้นเพียงตระกูลวูจะมีความแข็งแกร่งอันเป็นที่สุดและบังคับให้ตระกูลฮั่วล่าถอยออกไป ปีศาจอมตะของตระกูลฮั่วโจมตีหุบเขาเมฆาสีทองอย่างต่อเนื่อง แม้ผู้อมตะตระกูลวูจะจากไปแต่ค่ายกลวิญญาณยังถูกทิ้งไว้เพื่อปกป้องแหล่งทรัพยากรของพวกเขา ในเวลานี้มันกำลังปลดปล่อยพลังอำนาจออกมาเพื่อป้องกันตัวมันเอง ผู้อมตะตระกูลฮั่วคำรามและส่งดาบพลังปราณออกมาทำลายทุกสิ่งกีดขวาง เห็นได้ชัดว่าตระกูลฮั่วเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ค่ายกลวิญญาณของตระกูลวูเป็นเพียงค่ายกลวิญญาณระดับมนุษย์ แล้วมันจะสามารถต่อต้านผู้อมตะระดับเจ็ดได้อย่างไร? ค่ายกลวิญญาณถูกทำลายในการโจมตีเดียว หมอกสีทองแยกออกและเผยให้เห็นลักษณะที่แท้จริงของหุบเขาแห่งนี้ ผู้อมตะตระกูลฮั่วมองมันด้วยดวงตาส่องประกายก่อนที่คนหนึ่งจะตะโกน “จอมวายร้าย เจ้าจะไปที่ใด?” ผู้อมตะตระกูลฮั่วอีกคนที่ดูเหมือนปีศาจอมตะพุ่งลงไปยังหุบเขาด้านล่าง ….. น้ำตกสีม่วงไหลลงมาจากความสูงเกือบร้อยเมตร มันคือน้ำตกพิษ! บนภูเขาใกล้กับน้ำตกแห่งนี้มีหมู่บ้านที่ตระกูลวูดูแลอยู่ “ตาย ตาย!” ผู้ใช้วิญญาณจำนวนมากพุ่งเข้าสู่ภูเขา ผู้ใช้วิญญาณของตระกูลวูล่าถอยไปถึงแนวป้องกันสุดท้าย หัวหน้าหมู่บ้านผู้ใช้วิญญาณระดับสี่ของตระกูลวูตะโกน “ตระกูลหยางช่างน่ารังเกียจนัก พวกเจ้ากล้าโจมตีตระกูลวูจริงๆ!” “ฮืม เราอดทนกับพวกเจ้ามานานแล้ว พ่อแม่ของข้าเพียงต้องการวิญญาณเพื่อนำไปรักษาพิษ แต่พวกเขากลับเสียชีวิตบนภูเขาลูกนี้ วันนี้พวกเราจะทวงบัญชีแค้น!” ผู้ใช้วิญญาณของตระกูลหยางพุ่งเข้าโจมตีด้วยความโกรธ “บัดซบ!” ผู้ใช้วิญญาณของตระกูลวูอยู่ในตำแหน่งป้องกันขณะที่ตระกูลหยางเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีและนำกองกำลังขนาดใหญ่บุกเข้ามา ผู้ใช้วิญญาณของตระกูลวูพ่ายแพ้และทำได้เพียงหลบหนีเท่านั้น ผู้ใช้วิญญาณตระกูลหยางโห่ร้องอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง บนท้องฟ้าผู้อมตะตระกูลหยางกำลังเฝ้ามองสิ่งนี้ด้วยใบหน้าที่มีความสุข นี่คือพื้นที่ทับซ้อนของตระกูลหยางและตระกูลวู ตระกูลหยางวางแผนมานานแล้ว พวกเขาส่งกลุ่มผู้ใช้วิญญาณของตระกูลหยางมาที่นี่เพื่อสร้างความขัดแย้ง ด้วยเหตุนี้ตระกูลหยางจึงสามารถบุกเข้ายึดครองอาณาเขตของตระกูลวูได้อย่างเปิดเผย ด้วยกฎของฝ่ายธรรมะ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความขัดแย้งของมนุษย์ น้ำตกพิษเป็นแหล่งทรัพยากรระดับมนุษย์ มันสร้างวิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งพิษ สิ่งนี้ไม่มีความสำคัญต่อผู้อมตะ แต่นี่เป็นเพียงก้าวแรก ตระกูลหยางต้องการก้าวต่อไปจนถึงแหล่งทรัพยากรที่ล้ำค่าอย่างแท้จริง นั่นคือภูเขาซากศพ! ….. “ครืน…” เสียงคลื่นน้ำดังเข้าหูของผู้อมตะตระกูลเหยา เขายืนอยู่บนยอดเขาจักรพรรดิผีดิบและมองไปที่แม่น้ำมังกรแดง สถานที่แห่งนี้เคยเป็นของผู้อมตะระดับแปดจักรพรรดิผีดิบหยูติงเทียนมาก่อน หลังจากเขาเสียชีวิต มันกลายเป็นสถานที่รกร้าง แต่ผู้ใดจะคิดว่าเมื่อเวลาผ่านไป มันจะกลายเป็นภูเขาผีดิบ มีผีดิบจำนวนมากอาศัยอยู่ที่นี่ พวกมันยังให้กำเนิดวิญญาณผีดิบบนเส้นทางแห่งการเปลี่ยนแปลงตลอดไปถึงวิญญาณปราณผีดิบบนเส้นทางแห่งพลังปราณ ก่อนหน้านี้กองกำลังพันธมิตรผีดิบของภาคใต้ต้องการซื้อภูเขาลูกนี้จากตระกูลวู แต่ตระกูลวูปฏิเสธ “ตอนนี้มันเป็นของตระกูลเหยาแล้ว!” ผู้อมตะตระกูลเหยาตื่นเต้นมาก ข่าวเรื่องวูหยงเสียชีวิตแพร่กระจายออกไป หลังจากนั้นกองกำลังใหญ่หลายกองกำลังจึงร่วมมือกันและกระทำการเหล่านี้ ตระกูลเหยา ตระกูลหยาง และตระกูลฮั่ว พวกเขาเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ….. สำนักงานใหญ่ของตระกูลวูตกอยู่ในความโกลาหล “บัดซบ! สามตระกูลนี้ช่างกล้าหาญนัก!” “เราสูญเสียทรัพยากรไปสามแห่งในครั้งเดียว โดยเฉพาะภูเขาผีดิบ นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ ในอดีตตระกูลวูต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้มันมา” “ตอบโต้ เขาต้องตอบโต้! เรามีคฤหาสน์วิญญาณอมตะ เราต้องเกรงกลัวสิ่งใด?” ผู้อมตะตระกูลวูตะโกนด้วยความวิตกกังวล บางคนถกเถียง บางคนคัดค้าน บางคนเงียบ ผ่านไปมากกว่าสิบวันตั้งแต่วูหยงหายตัวไปโดยไม่ทราบชะตากรรม ตระกูลวูพยายามปกปิดข้อมูลนี้ แต่ดังคาด คนร้ายเผยแพร่ข่าวเรื่องนี้ออกไปแล้ว แรกเริ่มกองกำลังใหญ่ปฏิเสธที่จะเชื่อ แต่หลังจากนั้นพวกเขาจึงตระหนักว่ามันเป็นเรื่องจริง เนื่องจากฟางหยวนคาดเดาสถานการณ์นี้ไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเผยแพร่ข้อมูลเท็จมากมายออกไปเพื่อหลอกลวงกองกำลังเหล่านั้น แต่การกระทำของเขายังไร้ประโยชน์ กองกำลังใหญ่ไม่ได้โง่ หลังจากสังเกตการณ์ ในที่สุดพวกเขาก็ลงมือ ทันทีที่พวกเขาลงมือ ตระกูลวูตกอยู่ในจุดที่ยากลำบาก พวกเขาสูญเสียแหล่งทรัพยากรมากมาย ในห้องประชุม ที่นั่งหลักว่างเปล่า วูป๋าชงนั่งอยู่ในตำแหน่งของเขาและคอยสังเกตการแสดงออกของกลุ่มผู้อมตะอย่างเงียบๆ แม้เขาจะหนักใจ แต่เขาก็รู้สึกพอใจเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขามองไปที่วูเฉียว ริมฝีปากของเขาก็ขดตัวขึ้นเป็นรอยยิ้ม เพราะวูเฉียวเป็นผู้รับผิดชอบภูเขาผีดิบ วูเฉียวแสดงออกอย่างเย็นชา แม้เขาจะตระหนักถึงรอยยิ้มยั่วยุของวูป๋าชง แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รับรู้และนั่งนิ่งราวกับรูปปั้น “หยุดโต้เถียง” วูป๋าชงกล่าว คราวนี้ไม่มีผู้ใดตำหนิเขา ห้องประชุมเงียบลงอย่างรวดเร็ว วูป๋าชงพอใจกับสิ่งนี้ ภายใต้สายตาที่วิตกกังวลของกลุ่มผู้อมตะ เขาถอนหายใจ “เรื่องใหญ่เช่นนี้เกิดขึ้นกับตระกูลวูแต่เรายังไม่สามารถตัดสินใจ ไปขอให้ท่านวูอี้ไห่ตัดสินกันเถอะ” วูเฉียวขมวดคิ้ว ผู้อมตะตระกูลวูมองหน้ากัน บางคนไม่พอใจและบ่น “เรื่องใหญ่เช่นนี้เกิดขึ้นกับตระกูล แต่ท่านวูอี้ไห่ยังอยู่ในค่ายกลวิญญาณ” “ข้าได้ยินว่าเทพธิดาซื่อหลิวไปที่นั่นเมื่อสิบกว่าวันก่อน ข้ายังได้ยินว่ามีเทพธิดากระต่ายขาว…” ผู้อมตะบางคนกล่าวด้วยเจตนาร้าย วูเฉียวขมวดคิ้วลึก เขาต้องการพูดแทนฟางหยวน แต่เขาอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดีนัก ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่กล่าวสิ่งใด ไม่นานจดหมายจากตระกูลวูก็ไปถึงฟางหยวน ฟางหยวนไม่แปลกใจ เขาคาดเดาไว้แล้ว “ดูเหมือนข้าจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว” ฟางหยวนมองอาณาจักรแห่งความฝันและถอนหายใจ หลายวันที่ผ่านมาเขาต้องการสำรวจอาณาจักรแห่งความฝันต่อไป แต่โชคไม่ดีที่มันยังเป็นอาณาจักรแห่งความฝันที่ไร้สาระ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สำรวจมัน
คอมเม้นต์