ในห้องเช่าแห่งหนึ่งใน โคโนฮะ
 
คิมิมาโร่ กับ ฮาคุ นั่งอยู่ในห้องนั้น
 
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็ค่อย ๆ เปิดออกและ ไนโตะ ก็เดินเข้ามา จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งข้าง ๆ ทั้งคู่
 
“ท่านไนโตะ กลับมาแล้วเหรอครับ”
 
“อืม”
 
ไนโตะ พยักหน้าและหยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบ จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
 
ฮาคุ และ คิมิมาโร่ ไม่กล้ารบกวนเขาและเอาแต่นั่งอยู่เงียบ ๆ
 
ไนโตะ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับมามีสติจากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อเราช่วยไปแล้ว เราก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด”
 
ฮาคุ มองไปที่ คิมิมาโร่ และ คิมิมาโร่ ก็ยักไหล่ เห็นได้ชัดว่า ไนโตะ กำลังพูดกับตัวเอง
 
……
 
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น
 
แม้ว่าจะเช้าแล้ว แต่ โคโนฮะ ก็ยังคงไม่สงบเหมือนเช่นเคย เพราะคน 3 กลุ่มกำลังยืนโต้เถียงกันอย่างเคร่งเครียดอยู่กลางถนน
 
กลุ่มหนึ่งคือ นินจาคุโมะ ซึ่งท่าทางของแต่ละคนดูดุร้ายและน่ากลัว
 
อีกกลุ่มหนึ่งเป็น นินจาโคโนฮะ ที่นำโดย ซารุโทบิ ที่มีสีหน้าเรียบเฉย
 
กลุ่มสุดท้ายคือ ตระกูลฮิวงะ ที่นำโดย ฮิวงะ ฮิอาชิ , ผู้นำตระกูลของพวกเขา
 
ในตอนนี้ ฮินาตะ แอบมองอยู่ข้างหลัง ฮิอาชิ อย่างอ่อนแอ ความก้าวร้าวจากทั้ง 2 ฝ่ายทำให้เธอรู้สึกกลัว
 
พฤติกรรมและรูปลักษณ์ของ ฮินาตะ ทำให้ผู้อาวุโสจำนวนมากจาก ตระกูลฮิวงะ ขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่ลักษณะของผู้นำที่ควรมี พวกเขาจะสืบทอดตระกูลไปยังคนนแบบนี้ในอนาคตได้อย่างไร?
 
อย่างไรก็ตามในตอนนี้ ฮินาตะ ก็ยังเด็ก เธออายุเพียง 3 ขวบเท่านั้นและเธออาจจะโตและเหมาะสมขึ้นเรื่อย ๆ ในอนาคต
 
“เราไม่สน โคโนฮะ ต้องชดใช้ให้เราทันที!”
 
หัวหน้านินจาคุโมะ พูดอย่างโกรธเกรียว ถ้าเป็นเวลาอื่น ซารุโทบิ คงจะสั่งสอนเขาไปแล้ว แต่คราวนี้เขาทำได้แค่ขมวดคิ้ว
 
เขาเหลือบมองไปที่ ฮิอาชิ ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมาหา นินจาคุโมะ ก่อนที่จะถามว่า “ท่านต้องการอะไร?”
 
“ก็จับฆาตกรนะสิ!”
 
หัวหน้านินจาคุโมะ พูดต่อ “สหายของเราเสียชีวิตที่นี่ ในหมู่บ้านของท่าน ท่านยังจะถามอีกเหรอว่าเราต้องการอะไร?  เราก็ต้องการหาตัวฆาตกรมาลงโทษไงล่ะ!”
 
“ถ้าท่านไม่ทำตามข้อเรียกร้องของเรา หมู่บ้านคุโมะ จะไม่ลังเลเลยที่จะโจมตี โคโนฮะ แล้วสงครามก็จะเริ่มขึ้น”
 
ซารุโทบิ เอาแต่ฟังอยู่เงียบ ๆ แต่เมื่อได้ยินคำว่าสงครามเขาก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เขาต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยความระมัดระวัง
 
แม้ว่า โคโนฮะ จะไม่กลัว คุโมะ แต่ก็ควรหลีกเลี่ยงสงครามอยู่เสมอ
 
หลังจากต้องพบกับการสูญเสียอย่างต่อเนื่องทั้ง ดันโซ และ ซาคุโมะ และ โอโรจิมารุ ก็ออกจากหมู่บ้าน…ทำให้ตอนนี้ โคโนฮะ อ่อนแอลงเป็นอย่างมาก ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ยากลำบากหากเกิดการต่อสู้ขึ้น
 
มีความเป็นไปได้มากที่การต่อสู้ระหว่างพวกเขาจะเป็นเชื้อเพลิงนำไปสู่ มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 แม้ว่า ซารุโทบิ จะไม่กลัวที่จะแตกหักกับ คุโมะ แต่เขาก็ไม่สามารถเดิมพันในสงครามได้เพราะเขาไม่สามารถแพ้การพนันได้
 
อย่างไรก็ตาม นินจาคุโมะ ก็มาเสียชีวิตใน โคโนฮะ ไม่ว่าฆาตกรจะมีจุดประสงค์อะไร พวกเขาก็ไม่อยากรู้ พวกเขาแค่ต้องการหาตัวคนทำเท่านั้น
 
ซารุโทบิ พยายามคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับความต้องการของพวกเขา สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นชัดเจนมาก นินจาคุโมะ ต้องการ เนตรสีขาว และถูก ฮิวงะ ฆ่า
 
และปัญหาของ โคโนฮะ ในตอนนี้ก็คือ ตระกูลฮิวงะ ที่แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ๆ ดังนั้น ตระกูลฮิวงะ ต้องยอมรับผิด ด้วยวิธีนี้สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็จะได้รับการแก้ไข และเขาก็จะสามารถลดความแข็งแกร่งของ ตระกูลฮิวงะ ได้อีกด้วย นี่เหมือนกับการยิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว
 
เมื่อคิดได้แบบนั้น ซารุโทบิ ก็หันไปมอง ฮิอาชิ และพูดว่า “ฮิอาชิ ไม่มีทางอื่นแล้ว เราต้องทำตามที่พวกเขาต้องการ…ท่านควรยอมรับผิดเองจะดีกว่า”
 
เพราะหลังจากที่ นินจาโคโนฮะ มาถึงที่เกิดเหตุ ที่นั่นก็มีเพียง ฮิอาชิ กับ ฮินาตะ เท่านั้น เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขาเป็นคนฆ่า นินจาคุโมะ คนนั้นเพื่อช่วยลูกสาวของเขา
 
หลังจากนั้น นินจาคุโมะ ก็มาถึงอย่างรวดเร็วและพยายามช่วยเพื่อนของพวกเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ พวกเขาไม่รู้ว่าสาเหตุการตายคืออะไร แต่พวกเขาก็พบว่ากระดูกทุกชิ้นในร่างกายของเขาแตกละเอียดและดูเหมือนว่าเขาจะถูกโจมตีด้วย กระบวนท่ามวนอ่อน
 
หลักฐานทุกอย่างชี้ไปที่ ฮิอาชิ เป็นคนทำอย่างไม่ต้องสงสัย
 
“คนอื่นทำ ฉันไม่ได้ฆ่าเขา”
 
ฮิอาชิ ตะโกนด้วยสีหน้าหนักแน่น
 
“ไร้สาระ!”
 
“ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้าคือคนที่ฆ่าหัวหน้าของเรา!”
 
นินจาคุโมะ ตะโกนใส่ ฮิอาชิ ทำให้ ฮินาตะ ที่อยู่ด้านหลังหวาดกลัวมากขึ้นไปอีกและจับเสื้อพ่อของเธอไว้แน่น
 
ฮิอาชิ ไม่มีเวลาปลอบเธอและจ้องไปที่ นินจาคุโมะ อย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันไม่ได้ฆ่าเขา ต้องบอกอีกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจ! ถ้าฉันฆ่าเขา ฉันก็ยอมรับไปแล้ว!”
 
“แต่ท่านกลับบอกว่ามีคนอื่นฆ่าเขาเนี่ยนะ!” ซารุโทบิ พยายามไล่ต้อน ฮิอาชิ
 
“ใช่ ฉันก็บอกไปแล้วไง!”
 
นินจาคุโมะ สังเกตสถานการณ์มานานแล้ว พวกเขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง โคโนฮะ และตระกูลใหญ่นั้นย่ำแย่มาก
 
พวกเขารู้ว่า ซารุโทบิ จะบังคับให้ ฮิวงะ เลือกหนึ่งในสมัครพรรคพวกของตนเพื่อรับผิด แน่นอนว่า ซารุโทบิ จะไม่ปล่อยโอกาสที่จะทำให้ ฮิวงะ อ่อนแอลงไปอย่างแน่นอน
 
“ฮิอาชิ! มีแค่ท่านกับ ฮินาตะ 2 คนเท่านั้นที่อยู่ในที่เกิดเหตุ หรือจะบอกว่าลูกสาวของท่านเป็นคนทำกันล่ะ!”
 
ซารุโทบิ จ้องไปที่ ฮิอาชิ และแสดงท่าทางดุดันออกมา
 
นินจาคุโมะ จ้องไปที่ ฮิอาชิ เช่นกันและชั่ววินาทีหนึ่ง แรงดันจักระของทุกคนก็ถาโถมเข้าหา ฮิอาชิ
 
ถ้าเขาเป็นคนธรรมดาเขาอาจจะเป็นลมล้มพับไปแล้ว แต่ ฮิอาชิ เป็นผู้นำตระกูลฮิวงะ และเขาก็มีหัวใจที่แข็งแกร่ง
 
“ถึงเจ้าจะเป็นหัวหน้า ตระกูลฮิวงะ แต่เจ้าก็ต้องชดเชยสิ่งที่เจ้าทำด้วยชีวิต! เจ้าจะโยนความผิดเด็กน้อยคนนั้นไม่ได้” นินจาคุโมะ ตะโกนใส่ ฮิอาชิ
 
“ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ฆ่าเขา”
 
ฮิอาชิ ตอบอย่างหนักแน่นอีกครั้ง เขาไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว ไนโตะ ช่วยลูกสาวของเขาไว้และเขาก็จะไม่โทษ ไนโตะ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าไม่มีใครโง่พอที่จะทำให้ ไนโตะ ขุ่นเคืองได้ก็ตาม…
 
เขาจะทำยังไงต่อไปดี จะปฏิเสธต่อไป หรือจะบอกว่าเป็นฝีมือของ ไนโตะ ดี?
 
พวกนินจาคุโมะ จ้องมองไปที่เขาจากนั้นก็หยิบอาวุธออกมา “ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วใครเป็นคนฆ่าเขา เจ้าอธิบายมาสิ! ใครกันที่กล้าฆ่าหัวหน้าของเรา เราจะฆ่ามัน!”
 
เมื่อเผชิญหน้ากับความดุร้ายของ นินจาคุโมะ ฮินาตะ ก็สะดุ้งด้วยความกลัวและหลบอยู่ข้างหลังพ่อของเธอขณะเฝ้ามองคนเหล่านั้นเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว
 
ฮินาตะ จับมือพ่อของเธอแน่นในขณะที่เธอดูหวาดกลัวอย่างมากเพราะกลัวว่าพวกเขาจะฆ่าพ่อของเธอเพราะเธอ
 
ทันใดนั้นก็มีมือลูบที่หัวของเธอและเธอก็รู้สึกสงบลง
 
แต่นี่ไม่ใช่มือของ ฮิอาชิ มันมาจากด้านหลังของเธอ
 
ฮินาตะ สะดุ้งเล็กน้อยจากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองว่าเป็นใคร แต่เธอก็ไม่รู้จักเขา
 
ใบหน้าของเขาดูสงบและปลอดภัยซึ่งทำให้หัวใจของเธอสงบลงตามไปด้วย
 
“ไม่ต้องกลัว”
 
ไนโตะ ยิ้มให้ ฮินาตะ เล็กน้อย จากนั้นก็เดินผ่านเธอไปด้านหน้าและเหลือบมองไปที่ นินจาคุโมะ
 
ความเงียบเข้าปกคลุมสถานที่
 
ทันทีที่ ไนโตะ ปรากฏตัวออกมา ทุกการเคลื่อนไหวและการแสดงออกของทุกคนก็หยุดนิ่ง!