“เขาคือ…หัวหน้าหน่วยงั้นเหรอ?”
“เขาเป็นแค่เด็กที่เพิ่งเรียนจบมา เขาจะมาเป็นหัวหน้าหน่วยได้ยังไง”
“นี้ คุณไม่รู้เหรอว่าเขาคือ ไนโตะ เขาไม่ได้เพิ่งจบการศึกษา แต่เขาจบการศึกษาตั้งแต่ต้นปีแล้ว และเขาคนนี้ก็คืออัจฉริยะของโคโนฮะ”
“ถึงเขาจะเรียนจบมานานแล้ว แต่ยังไงเขาก็เด็กเกินไปอยู่ดี…เขาไม่สามารถเป็นหัวหน้าได้ จะเอาเขาไปตายเสียเปล่า ๆ!”
ทันทีที่ จิไรยะ ประกาศชื่อของ ไนโตะ ออกไป ทันใดนั้นทั้งสนามก็เกิดเสียงดังขึ้น คนส่วนใหญ่ต่างตกใจและมึนงงกับการตัดสินใจครั้งนี้
นาวากิ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไนโตะ ก็ตกใจด้วยเช่นกัน
ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึกภาคภูมิใจและรู้สึกอายนิดหน่อย เพราะเขาเพิ่งประกาศไว้ว่าเขาจะเป็น โฮคาเงะ แต่ตอนนี้ ไนโตะ ก็ได้เป็นหัวหน้าหน่วยแซงหน้าเขาไปแล้ว
แต่เขาก็ไม่คิดอะไรมาก
“อะแฮม ไนโตะ…นายแน่ใจไหมว่านายทำได้?”
นาวากิ ดูกังวลเป็นอย่างมาก
ไนโตะ ขี้เกียจอธิบายเกี่ยวกับความสงสัยของผู้คนรอบ ๆ ตัวเขา เขามองไปที่ นาวากิ และพูดว่า “ถ้านายคิดว่านายทำได้ดีกว่าฉัน นายมาทำแทนฉันได้นะ”
“อะ…อะไรนะ” นาวากิ ดูสับสนมาก เขาไม่คิดว่า ไนโตะ จะยอมแพ้ง่ายขนาดนี้
นาวากิ เงียบไปสักพัก
“ถ้านายไม่อยากเป็น งั้นฉันก็…”
เขาอยากที่จะยืดอกอย่างภาคภูมิใจและอยากประกาศตัวเป็นหัวหน้าคนใหม่ แต่หัวใจของเขาจมลงด้วยความกลัวจนเขาไม่สามารถทำได้
“ทุกคนเงียบ!”
ด้วยเสียงตะโกนเพียงครั้งเดียว ทำให้นินจาทั้งหมดเงียบเสียงลงทันที
จิไรยะ พูดอย่างใจเย็น “นี้เป็นคำสั่งอย่างเป็นทางการ และทุกคนต้องต้องเชื่อฟังพวกเขา!”
มันแปลกมากที่คนระดับสูงแต่งตั้งให้ ไนโตะ เป็น หัวหน้าหน่วยคนที่ 3 และถ้าเปลี่ยนเป็น นาวากิ ที่เพิ่งเรียนจบ มันก็จะยิ่งลงไปอีก!
ในไม่ช้า กองทหารนินจาทั้งหมด ก็เรียงแถวและจัดกลุ่มกัน โดยมี ไนโตะ ยืนอยู่ด้านหน้า
ไนโตะ ขี้เกียจเกินกว่าที่จะพูดถ้อยคำปลุกใจใด ๆ เขาหันหลังกลับและออกจากค่ายทันที จากนั้นกลุ่มนินจากลุ่มนี้ก็ตามเขาไป
จิไรยะ เฝ้าดูการจากไปของ ไนโตะ และกองทหารของเขา เมื่อ จิไรยะ มองดูการเคลื่อนไหวของ ไนโตะ มันยิ่งทำให้เขาคุ้นเคยขึ้นไปอีก
ทำไมมันรู้สึกคุ้น ๆ แบบนี้?
แต่ จิไรยะ ก็จำไม่ได้
เขาคิดว่า บางทีเขาอาจจะจำการเคลื่อนไหวของ ไนโตะ มาจากการที่ ไนโตะ ต่อสู้กับ มินาโตะ เมื่อปีที่แล้วก็เป็นได้
…….
แคว้นแห่งฝน
เมฆปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้าและฝนก็ยังคงตกลงมาเช่นเคย
แม้มันจะตกมาเป็นจำนวนมาก แต่มันก็ไม่สามารถล้างคราบเลือดที่นองอยู่ทั่วทั้งสนามรบได้
แรงกดดันสูงมากและบรรยากาศก็ตรึงเครียดเป็นอย่างมากเช่นกัน เพราะนินจาต่างเผยให้เห็นสัญชาตญาณการฆ่าและจิตสังหารก็กระจายอยู่ทั่วทุกแห่ง!
นี้ไม่ใช่จากนินจาเพียงคนเดียว แต่มันคือจิตสังหารของนินจาทั้งหมดที่อยู่ในที่แห่งนี้
ที่นี่คือสนามรบของสงครามระหว่าง หมู่บ้านโคโนฮะ และ หมู่บ้านอิวะ
ในขณะนี้มี นินจา อย่างน้อยหลายร้อยคนที่เข้าร่วมในการต่อสู้ แต่โดยส่วนใหญ่แล้วพวกเขาก็เป็นแค่ เกะนิน และ จูนิน เท่านั้น
กองกำลังเหล่านี้ มีไว้เพื่อเป็นแค่เบี้ยในกระดาษเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อจำนวนกองทหารอิวะ มีจำนวนเพิ่มขึ้น ฝ่ายของ โคโนฮะ ก็จำเป็นต้องล่าถอยและพวกเขาก็เริ่มพ่ายแพ้
ท้ายที่สุด จูนิน 100 คนของ โคโนฮะ ก็ไม่สามารถต่อสู้กับกองทัพจำนวนมากของอิวะได้
นินจาโคโนฮะ ยังคงลงสู่สนามรบเรื่อย ๆ แต่พวกเขาก็ไม่ได้เขาปะทะกับศัตรูโดยตรง พวกเขาแค่สนับสนุนทีมจากด้านหลังเท่านั้น
นินจาฝั่ง โคโนฮะ แต่ละคนดูแตกต่างกัน
โจนิน มีเครื่องแบบที่แตกต่างไปจาก จูนิน
เพราะ นินจาระดับ จูนิน ไม่ได้สวมชุดพิเศษใด ๆ พวกเขามีเพียงแค่ผ้าคาดหน้าผากเท่านั้น
นอกจากนี้ ยังมีนินจาบางคนที่สวมหน้ากาก ยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านข้างของสนามรบ
อันที่จริงการต่อสู้ที่แท้จริงกำลังจะเริ่มขึ้น
หมู่บ้านโคโนฮะ ไม่ใช่ฝ่ายเดียวที่มี หน่วยลับ หมู่บ้านอิวะ ก็มี หน่วยลับ ด้วยเช่นกัน และทั้ง 2 ฝ่ายต่างก็กำลังเผชิญหน้ากันอยู่
สำหรับ ซาคุโมะ เขาไม่ได้ปรากฏตัวออกมาในฐานะ ผู้บัญชาการหน่วยลับ แต่เขาปรากฏตัวออกมาในฐานะ ผู้บัญชาการกองทัพโคโนฮะ เขายืนอยู่ข้างหลัง และหันหน้าไปทางกองทัพของอิวะ
และข้าง ๆ เขาก็มีหน่วยลับพิเศษคนหนึ่งยืนอยู่ เขาก็คือ โอโรจิมารุ นั้นเอง
โอโนกิ ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง เขามองไปที่ ซาคุโมะ และหน่วยลับพิเศษคนนั้น ด้วยสงสัย เขาคิดอยู่อย่างเดียวว่า หน่วยลับคนนั้นหรือ ที่ทำลายแผนการของเขาทั้งหมดลงได้
“เจ้าต้องระวังตัวให้ดีในการต่อสู้กับ หน่วยลับของโคโนฮะ”
เขามองไปที่ โอโรจิมารุ และดวงตาของเขาก็เปิดเผยความกังวลออกมา จากนั้นเขาก็มองกลับไปที่กองทัพของเขา
 
“มีนินจาที่แข็งแกร่งอยู่ใน หน่วยลับ ของมัน มันสามารถทำลายหน่วยของเราได้เป็นจำนวนมาก และก็ทำลายหน่วยพิเศษของเราได้อีกด้วย”
หลังจากที่ โอโนกิ พูดอย่างนั้น เขาก็จ้องมองไปที่ ซาคุโมะ และ โอโรจิมารุ
ซาคุโมะ ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบ แต่ใจของเขาก็จดจ่อเพื่อรอเวลาที่เหมาะสมของเขา
ซาคุโมะ กำลังรอเวลาที่เหมาะสมที่จะแสดงความสามารถของเขา ที่ทำให้เขาได้รับฉายาว่า เขี้ยวขาวแห่งโคโนฮะ
ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องเตือนทุกคนว่าให้ตื่นตัวไว้ตลอดเวลา เพราะทุกคนรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี
ทันใดนั้นก็มี นินจาสอดแนม คนหนึ่ง มารายงานสถานการณ์กับ ซาคุโมะ “ท่านซาคุโมะ กองกำลังกลุ่มต่อไปเดินทางมาถึงแล้วครับ”
ซาคุโมะ มองดูเขาและพูดว่า “สั่งให้นินจาทั้งหมดในสนามรบตอนนี้ ล่าถอย แล้วล่อให้ศัตรูรุกคืบหน้าเราเข้ามา”
“รับทราบ!”
อีกฝั่งหนึ่ง ฝ่ายอิวะ ก็มีนินจาอิวะ จำนวนมากอยู่ในสนามรบ
ทันใดนั้น หน่วยสอดแนม ก็มารายงายสถานการณ์กับ โอโนกิ
“ท่านซึจิคาเงะ กองทัพของโคโนฮะ มาสมทบอีกเพิ่มอีกแล้วครับ”
“ดูเหมือนว่าพวก โคโนฮะ ต้องการจบการต่อสู้อย่างรวดเร็วสินะ…รายงานคำสั่งออกไป ให้พวกเรารุกคืบพวกมันให้มากขึ้น”
“รับทราบ!”
หลังจากที่ โอโนกิ ส่ายหัวแล้วเขาก็มองกลับไปที่ ซาคุโมะ และ โอโรจิมารุ ต่อไป
การต่อสู้เล็ก ๆ นี้ไม่สำคัญต่อทิศทางของสงครามเลย แม้ว่าในสนามรบจะมีนินจาต่อสู้กันอยู่นับร้อย แต่มันก็ยังเป็นแค่จำนวนน้อยเมื่อเทียบกับกองทัพที่เหลือทั้งหมด
โอโนกิ ไม่สนใจแม้แต่ทีมต่อไปที่เขาส่งเข้าสู่สนามรบ
คนเดียวที่ โอโนกิ สนใจคือ ซาคุโมะ และหน่วยลับพิเศษของเขา
สำหรับ สนามรบที่มี จูนิน ต่อสู้กันอยู่นั้น เป็นการต่อสู้ที่ไม่ต้องให้ความสนใจมากนัก มันเป็นเพียงการเสียสละที่ทั้ง 2 ฝ่ายต้องการ มันเป็นแค่การต่อสู้เพื่อลดจำนวนของศัตรูลงในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย
ไม่มีทางที่สงครามจะจบลงด้วยการต่อสู้เล็ก ๆ แค่นี้
ในที่สุด กองทัพแรกของโคโนฮะ ก็ล่าถอย และ กองทัพใหม่ก็เข้ามาถึงใจกลางสนามรบ
ในเวลาเดียวกัน ไนโตะ ก็ได้เข้าร่วมการต่อสู้ในที่สุด
“ในที่สุด มันก็เริ่มขึ้นแล้ว”
ไนโตะ พูดออกมาเบา ๆ เมื่อเขาก้าวเท้าลงเหยียบบนสนามรบ ขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นและมองไปยังฝ่ายอิวะ
นาวากิ ยืนอยู่ข้าง ๆ ไนโตะ เขากลืนน้ำลายด้วยความกลัว แต่เขาก็ไม่ต้องการเปิดเผยมันออกมา เขามองไปที่ ไนโตะ และต้องการถามว่า ไนโตะ กลัวบ้างไหม
แต่ทันใดนั้น เมื่อ นาวากิ รู้ตัวอีกที ไนโตะ ก็หายไปจากตรงนั้นแล้ว เขาพยายามมองหา ไนโตะ แล้วเขาก็มองไปข้างหน้าและเห็น ไนโตะ วิ่งตรงไปยัง กองทัพของอิวะ อย่างรวดเร็ว
จิไรยะ ก็ลงไปในสนามรบเช่นกัน และทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็น ไนโตะ เขาก็พูดออกมาว่า “เจ้านั้นมันทำอะไรของมัน? อยากตายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ซาคุโมะ ที่กำลังดูสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็ได้แต่ยิ้มออกมา
โอโรจิมารุ ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ซาคุโมะ เขาก็จ้องมองดู ไนโตะ ตั่งแต่ก้าวแรกที่ ไนโตะ ลงสู่สนามรบเช่นกัน จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาเหมือนปีศาจ
ในที่สุด…สงคราม ก็เริ่มต้น!
—— End of Season 1 : สิ้นสุดปฐมบท ——