ซึนาเดะ สับสนอยู่นานในขณะที่มองไปที่ ซึนาเดะ จากนั้นในที่สุดเธอก็เข้าใจในที่สุด “เธอ…เธอสามารถควบคุมจักระของ 9 หาง ได้แล้วเหรอ?!”
ประโยคนี้ทำให้ คุรามะ รู้สึกไม่พอใจ เขาอดไม่ได้ที่จะบ่นกับ คุชินะ ว่า
“ควบคุมข้างั้นเหรอ? ข้าต้องสอนบทเรียนให้เด็กคนนี้หลายจำสะละมั้ง”
คุชินะ มอง ซึนาเดะ และพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ว่า “หนูไม่ได้ควบคุมเขาหรอกคะ เราเป็นมากกว่า พลังสถิตร่าง กับ สัตว์หาง…เราคือเพื่อนกัน”
ไนโตะ ที่ยืนอยู่บนหลังของ 7 หาง มองลงไปที่ ซึนาเดะ และ คุชินะ
เขาตัดสินใจว่าจะทิ้งพวกเขาไว้ที่ หมู่บ้านอาเมะ แห่งนี้ แม้ว่า คุชินะ จะอยากไปกับเขา แต่เขาก็ไม่ยอมให้เธอไป ส่วน ซึนาเดะ เธอก็เพิ่งจะเดินทางมาถึงที่นี่และเธอก็ต้องการพักผ่อนเพื่อฟื้นกำลงก่อน
ด้วยคำสั่งของ ไนโตะ ทันใดนั้น 7 หางก็กระพือปีกและบินออกไปยังทิศทางของ หมู่บ้านโคโนฮะ ด้วยความเร็วที่เร็วสูงอย่างไม่น่าเชื่อ
“นั่น ท่านไนโตะ ใช่ไหม?!”
เหล่านินจาและชาวบ้าน เมื่อได้เห็นภาพนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน
เขาจะไปไหนอีกแล้วละ?…
7 หาง ที่มี ไนโตะ อยู่บนหลัง บินตรงขึ้นไปยังท้องฟ้าและในไม่ช้าพวกเขาก็บินหายเข้าไปในกลีบเมฆ
ความเร็วของ 7 หางนั้นน่าเหลือเชื่อมาก มันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ 7 หางจะบินผ่าน แคว้นแห่งฝน และข้ามไปยัง แคว้นแห่งไฟ ได้อย่างรวมดเร็ว
ท้องฟ้าแจ่มใสและมีเมฆอยู่เล็กน้อย ไนโตะ สามารถมองเห็นพื้นด้านล่างที่กำลังอยู่ในความยุ่งเหยิง สับสน และวุ่นวาย
คำเหล่านี้เหมาะสมกับการอธิบายสถานการณ์ใน แคว้นแห้งไฟ ในตอนนี้
ร่องรอยของการต่อสู้เกิดขึ้นในทุก ๆ ที่
เมื่อเห็นภาพนี้ ไนโตะ ก็มีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้อยู่ในหัวใจ เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่เขาเคยเผชิญใน มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 2 และวิธีที่เขาดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดในเวลานั้น
แต่ตอนนี้ ไนโตะ กลับกำลังยืนอยู่บนท้องฟ้าและมองดูสงคราม!
………
รอบนอกของ แคว้นแห่งไฟ
แม้ว่าเขาจะยังเดินทางไปไม่ถึง โคโนฮะ แต่ก็มีการต่อสู้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทั่วทั้ง แคว้นแห่งไฟ
ที่แนวป้องกันสุดท้ายของ โคโนฮะ นินจานับ 1,000 คนจาก โคโนฮะ มารวมตัวกันเป็นกองทัพขนาดใหญ่ พร้อมด้วยผู้นำกองทัพอย่าง เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ
อย่างไรก็ตาม ทั้งกองทัพก็แทบจะไม่เหลือกำลังใจในการต่อสู้อยู่เลย แม้แต่ ซาคุโมะ ที่เป็นผู้นำก็ยังแสดงสีหน้าที่หม่นหมองออกมา
พวกเขามารวมกันที่นี่เพื่อมาขัดขวางการรุกคืบหน้าของ หมู่บ้านซึนะ
การป้องกัน 5 หาง เพียงแค่ตัวเดียวก็เป็นเรื่องที่ลำบากมากพอแล้ว แต่ตอนนี้แม้แต่ หมู่บ้านซึนะ ก็ได้ส่ง 1 หาง ลงสู่สนามรบด้วยเช่นกัน ซึ่งนั้นทำให้ โคโนฮะ ยิ่งเข้าสู่สถานการณ์ที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม
แม้ว่าพวกเขาจะมี ซาคุโมะ แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถหยุดการอาละวาดของ 1 หางได้ สิ่งเหล่านี้ทำให้ โคโนฮะ ต้องตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอันมหาศาลและการบาดเจ็บล้มตายก็เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากอย่างต่อเนื่อง
ตอนนี้พวกเขาเสียเปรียบเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่า โคโนฮะ ไม่สามารถเอาชนะกองทัพของ หมู่บ้านซึนะ ได้ แต่ถึงยังไงพวกเขาก็ต้องหาวิธีหยุด กองทัพซึนะ เอาไว้ให้ได้ เพราะถ้าพวกเขาปล่อยให้ กองทัพซึนะ ผ่านไปได้ละก็ กองทัพซึนะ ก็จะไปถึง โคโนฮะ และ โคโนฮะ จะล้มสลายในที่สุด
ซาคุโมะ ไม่ได้พยายามโจมตี 1 หาง โดยตรง แต่เขากลับมุ่งเป้าไปที่ กองทัพของซึนะ แทน แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่คิดว่า คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 4 จะเป็นผู้บัญชาการกองทัพนี้ด้วยตัวเขาเอง
ซาคุโมะ และ คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 4 เข้าปะทะกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง และแม้ว่า เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ จะแข็งแกร่งมาก แต่ คาเงะคาเงะ รุ่นที่ 4 ก็ไม่ได้อ่อนแอเช่นกัน
การเผชิญหน้ากันหลายต่อหลายครั้งกับ คาเสะคาเงะ ไม่ได้เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความแข็งแกร่งของ ซาคุโมะ ในฐานะ เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ แต่มันเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 4 ของ ซึนะ อ่อนแอเพียงใดต่างหาก!
ไม่ว่า ซึนะ จะบุกเข้ามากี่ครั้ง แต่ คาเสะคาเงะ ก็ไม่สามารถพากองทัพของเขา ทำลายแนวป้องกันของ โคโนอะ ไปได้เสียที
ในท้ายที่สุด คาเสะคาเงะ ก็ถอยกลับและสั่งให้ปล่อยให้ 1 หางกับกองทัพของเขาโจมตีต่อไป
ซาคุโมะ รู้ว่านี่คือโอกาสของเขาที่จะยุติการต่อสู้นี้ได้ก่อนที่จะเกิดการสูญเสียไปมากกว่านี้
“คราวนี้เราจะพยายามผนึก 1 หาง อีกครั้ง แต่ก่อนอื่นเราต้องเอาชนะ กองทัพซึนะ ให้ได้เสียก่อน หลังจากนั้นเราก็จะถอยกลับเพื่อล่อ 1 หาง ให้ตามมาแล้วค่อยโจมตีมันให้สาสมกับที่มันทำกับเรา”
ซาคุโมะ รู้ว่าขวัญกำลังใจของกองทัพของเขากำลังจะหมดลง ดังนั้นเมื่อมีโอกาส เขาจึงต้องจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด
หลังจากที่เขาบอกแผนการให้ กองทัพโคโนฮะ รู้แล้ว พวกเขาก็เริ่มจัดกลุ่มใหม่ทันที
พวกเขามีจำนวนมากกว่า กองทัพซึนะ แต่พลังของ 1 หาง ก็เทียบเท่ากับคนหลายร้อยคน อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่มีทางเลือก พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นนินจาของ โคโนฮะ และพวกเขาคือปราการสุดท้ายของ โคโนฮะ!
ทันใดนั้น ร่างขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นจากระยะไกลในใจกลางสนาม การปรากฏตัวของมันทำให้ทั้งสนามรบสั่นสะเทือน แม้แต่พื้นดินที่อยู่ใต้เท้าของพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวและกลายเป็นทราย
ทันทีที่ นินจาโคโนฮะ ได้เห็นร่างของ 1 หาง พวกเขาก็ยืนตัวแข็ง ไม่ว่า 1 หาง จะปรากฏตัวออกมากี่ครั้ง มันก็ไม่เคยล้มเหลวในการทำให้พวกเขาหวาดกลัว
แม้แต่ นินจาระดับสูง ก็ยังแสดงความหวาดกลัวออกมาให้เห็นในสายตาของพวกเขา
แค่จำนวนจักระที่ 1 หาง ปล่อยออกมาก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเขารู้สึกกลัวได้!
“อย่าตกใจ!”
ภายใต้คำสั่งของ ซาคุโมะ ทันใดนั้น โจนิน 6 คนที่เก่งที่สุดใน กองทัพโคโนฮะ รีบพุ่งตรงไปที่ 1 หาง และโจมตี 1 หางทันที!
1 หาง มองด้วยความโกรธจนไม่มีอะไรเทียบได้ เพราะเขาถูกพวกมนุษย์ใช้งานอย่างบ้าคลั่ง ทุกครั้งที่พวกเขาต้องการใช้พลังของเขา พวกเขาก็จะคลายผนึกออกมา เมื่อใช้งานเสร็จเขาก็จะถูกผนึกกลับไปอีกครั้ง ซึ่งทำให้เขารู้สึกโกรธและเขาก็ถือว่าทุกคนในสนามรบคือศัตรูของเขาทั้งหมด!
แต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของ นินจาซึนะ เพราะผนึกไม่ได้ถูกคลายออกทั้งหมด พวกเขาสามารถผนึก 1 หาง กลับไปได้ทุกเมื่อที่พวกเขาต้องการ แต่ไม่ใช่สำหรับ โคโนฮะ เรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่และพวกเขาต้องทำทุกอย่างเพื่อจัดการกับ 1หาง
“ตายซะให้หมด ไอ้พวกมนุษย์!!”
1 หาง กดมือทั้ง 2 ข้างลงบนพื้น จากนั้นเขาเค้นจักระออกมาเป็นจำนวนมาก ทำให้ทั้งสนามรบกลายเป็นคลื่นทรายขนาดใหญ่
“คลื่นทรายกระแสน้ำตก!”
คลื่นทรายขนาดใหญ่พุ่งเข้าสู่สนามรบจากทุกด้าน ทำให้ นินจาโคโนฮะ ถูกล้อมด้วยคลื่นทรายอย่างรวดเร็ว แต่สำหรับ นินจาซึนะ พวกเขาคุ้นเคยกับวิธีการต่อสู้ของ 1 หางเป็นอย่างดี ดังนั้นเมื่อพวกเขานำ 1 หาง มาปล่อยไว้กลางสนามแล้วพวกเขาก็กระโดดถอยทัพออกไปอย่างรวดเร็ว
เหลือเพียงแค่ นินจาโคโนฮะ เท่านั้นที่ถูกล้อมรอบไปด้วยคลื่นทราย!
1 หาง จะไม่สนใจว่าคุณจะเป็นนินจาของ หมู่บ้านโคโนฮะ หรือเป็นนินจาของ หมู่บ้านซึนะ เพราะในสายตาของ 1 หางแล้ว พวกเขาก็คือมนุษย์ และมนุษย์ทุกคนคือขยะที่ต้องกำจัดทิ้งให้หมด!
 
ติดตามข่าวสารจากเพจ Facebook : Chan’s Translation นิยายแปลไทย@TranslatedByMild