ณ ประตูมิติของโซน 90 แห่งอาณาจักรปีศาจ
โชคดีที่ประตูของโซน 90 เป็นส่วนที่เขาสามารถผ่านได้อย่างอิสระด้วยตำแหน่งของเขาในฐานะ ‘ปีศาจระดับสูง’
ต้องขอบคุณอย่างนั้น เอียนก็สามารถลงไปที่โซน 85 ได้ตลอดทาง
‘ฉันสามารถรู้สึกถึงระดับความยากลำบากที่เพิ่มขึ้นทีละน้อย แต่ก็ยังคงเป็นไปได้’
ในขณะที่เอียนลงไปที่โซน 85 แล้ว เขายังคงจับและแปลงสภาพอสูรเวทย์มนตร์โดยไม่หยุดพัก
ด้วยเหตุนี้เลเวลของการแปรธาตุอสูรเวทย์มนตร์จึงถึงเลเวล 2 ในเวลาไม่นาน
ความเร็วค่าประสบการณ์ของเขาเพิ่มขึ้นนั้นดูน่ากลัว แต่หลังจากเขาเปลี่ยนระดับของอสูรเวทย์มนตร์ที่เขาแปลงไปเป็นระดับที่สูงขึ้นเล็กน้อย ค่าประสบการณ์ของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างเหมาะสมอีกครั้ง
‘แม้ว่าอุปสงค์และอุปทานส่วนผสมจะกลายเป็นเรื่องยากมากขึ้น’
เอียนมองไปที่บุ๊กค์เล็กน้อยซึ่งดูเหมือนเฉื่อยชาอยู่หน้าเท้าของเขาในขณะที่เขากินมีตบอลอย่างขยันขันแข็ง
‘จะว่าไปแล้วหลังจากที่ฉันอัญเชิญเจ้านี่กลับมาอีกครั้ง… มันค่อนข้างจะรู้สึกเหมือนว่ามีสิ่งต่างๆเกิดขึ้นมากมายมหาศาล’
ความจริงที่ว่าไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับปาร์ตี้ของเอียนจากภายนอก
มันไม่ใช่ว่าพลังการต่อสู้ของปาร์ตี้ที่เพิ่มขึ้นหรือปลายทางของพวกเขาเปลี่ยนไปหรือเขาไม่ได้รับเควสต์ใหม่หรือสิ่งประดิษฐ์ใหม่
อย่างไรก็ตาม ข้อมูลจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเอียนแทน
‘อืมม… เพื่อที่จะวิวัฒนาการเจ้านั่นอย่างรวดเร็ว ฉันต้องซื้อสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดที่มีอยู่ในโรงประมูลและให้อาหารพวกเขาใช่ไหม?’
อันที่จริงคนที่มีอำนาจมากที่สุดในอาณาจักรลัสเปลคือกิลด์โลตัส
และเนื่องจากเอียนเป็นเจ้าของเมืองโลตัสซึ่งเป็นเมืองที่มีอำนาจทางเศรษฐกิจมากที่สุดในบรรดาเมืองของกิลด์โลตัสจึงเป็นสถานการณ์ที่ช่วยไม่ได้ที่เอียนจะมีเงินล้นเหลือ
อย่างไรก็ตาม มีเงินไม่มากนักที่เอียนสามารถใช้กับตัวเองได้
‘ฉันควรจะดึงงบประมาณประมาณ 1% ของงบประมาณที่ฉันเก็บไว้สร้างตึกป้องกันและซื้อสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์เพื่อมอบให้กับบุ๊กค์…’
เขาลงทุนเงินส่วนใหญ่ที่เขาได้รับจากการคืนภาษีเข้ามาในเมืองเพื่อที่จะได้เงินมากขึ้น
‘ตอนนี้การไปที่ป้อมปราการแห่งปีศาจที่ควรจะอยู่ในโซน 80 ต้องมาก่อน’
เอียนเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งเพื่อทำเควสต์หลักของอาณาจักรปีศาจซึ่งเขากำลังอยู่ในระหว่างดำเนินการ
เขากำลังจะตายจากภายในเพราะเขาต้องการที่จะวิวัฒนาการบุ๊กค์อย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่เป็นเพราะตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่มากจนกระทั่งวันครบกำหนดของเควสต์
“เอาล่ะ ทุกคนลุกขึ้น! ไปแผนที่ต่อไปกันเร็วๆเถอะ”
ตามคำสั่งของเอียน สัตว์เลี้ยงของเขาบ่นเมื่อพวกเขาลุกขึ้นยืนจากจุดของพวกเขาและผู้ติดตามของเขาก็เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ทันทีและปรับตัวให้เข้าแถวต่อหน้าเอียน
“เราเหลือไม่มากจนกว่าเราจะไปถึงโซน 80 เมื่อเราไปถึงป้อมปราการของปีศาจ ฉันจะให้พวกนายพัก ดังนั้นขอให้ทนไว้อีกหน่อย”
 
* * *
 
ณ เมืองขนาดยักษ์ที่ตั้งอย่างมั่นคงในโซนกลางของทวีปกลาง
เมืองไพโรกลายเป็นฐานที่มีชื่อเสียงจนถึงจุดที่ผู้เล่นไม่ได้อยู่ในทวีปกลางก็ไม่มีใครไม่รู้จักถ้าพวกเขาเป็นผู้เล่นที่เล่นไคลัน
เหตุผลที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะความเร็วในการเติบโตของเมืองไพโรนั้นรวดเร็ว แต่เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือเพราะมันเป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งที่มีอาคารป้องกันที่สมบูรณ์แบบกว่าฐานใดๆในทวีปกลาง
คำว่ามันเป็น ‘เขตปลอดภัย’ จนถึงจุดที่มันใกล้เคียงกับเมืองยักษ์ของอาณาจักรเมื่อเทียบอย่างเหมาะสม
แม้จะอยู่ในทวีปกลาง แต่ก็มีเมืองที่ปลอดภัยจำนวนมากที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ตะวันออกและตะวันตกซึ่งเป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้กับอาณาจักรของตน แต่ไม่มีสถานที่ใดๆที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นเขตปลอดภัยในพื้นที่ตรงกลาง พื้นที่ซึ่งเป็นหัวใจของสมรภูมิและที่ซึ่งมอนสเตอร์ที่อันตรายที่สุดจำนวนมากอาศัยอยู่
มีเพียงเมืองไพโรเท่านั้นที่ถือว่าเป็นเขตปลอดภัย
“เฮ้อ ถ้าหากไม่ใช่เมืองไพโร มันคงยากสำหรับฉันที่จะเพิ่มความชำนาญในการสำรวจของฉัน”
ลิลซันซึ่งเป็นนักธนูในช่วงเลเวล 100 ต้นๆรวมถึงคนที่มีอาชีพการผลิตที่เรียกว่า ‘นักสำรวจ’ กำลังกำจัดไอเทมของเขาที่ร้านขายสินค้าทั่วไปในเมืองไพโร
แตกต่างจากผู้เล่นไคลันส่วนใหญ่ เขาสนุกกับเนื้อหาอื่นๆของไคลันมากกว่าการต่อสู้และแม้แต่ในบรรดานั้นสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดคือ ‘การสำรวจ’
‘การค้นหาสิ่งประดิษฐ์ลึกลับในทวีปกว้างนี้และค้นหาโบราณวัตถุโบราณลับรวมทั้งชิ้นส่วนของอดีตที่ไม่ไม่รู้จักเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นอย่างแท้จริง’
อย่างในกรณีนี้ เขาเป็นผู้เล่นที่ลงทุนกับอาชีพการผลิตมากกว่าอาชีพการต่อสู้ของเขาและด้วยเหตุนี้แม้ว่าจะเล่นไคลันมาตั้งแต่สมัยแรกๆแล้ว เขาก็ยังอยู่ในเลเวลที่ 100 ต้นๆเพียงเท่านั้น
และเลเวลนั้นเป็นเลเวลที่เขาขาดอย่างมากสำหรับเขาในการสำรวจทวีปกลาง
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขามาถึงสถานการณ์ที่เป็นการยากที่จะเพิ่มความชำนาญในการสำรวจของเขาในทวีปทางตอนเหนือ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น
เพื่อไม่ให้เสียฉายาอันดับที่ 1 ในการจัดอันดับความชำนาญในการสำรวจของนักสำรวจเขาถึงสถานการณ์ที่ช่วยไม่ได้ที่เขาจะไปที่ทวีปกลางแม้ว่าเขาจะทำเกินตัว
‘เมื่อฉันมาถึงทวีปกลางเป็นครั้งแรก ฉันโชคดีจริงๆที่ได้พบกับสมาชิกของกิลด์โลตัส’
สถานที่ที่เขาเลือกทันทีที่เขามาถึงทวีปกลางคือเมืองไพโร
เขาคิดว่าพื้นที่ตะวันตกซึ่งเมืองไพโรนั้นสงบสุขอย่างไม่มีที่สิ้นสุดซึ่งอาจถูกพิจารณาว่าอยู่ตรงกลางสนามมอนสเตอร์เหมาะสำหรับการเพิ่มความชำนาญในการสำรวจของเขา
และตัวเลือกของเขานั้นโดดเด่น
‘หลังจากที่ฉันเข้าสู่เมืองไพโร ฉันรู้สึกว่าความชำนาญของนักสำรวจของฉันเพิ่มขึ้นอย่างมาก’
เมืองไพโรเริ่มสำรวจดันเจี้ยนในละแวกใกล้เคียงกับลอร์ด ฟิโอลัน ในฐานะหัวหน้าทุกวันเมื่อถึงเวลาที่กำหนด
ของโบราณหรือค่าประสบการณ์นักสำรวจที่เขาได้รับในกระบวนการนั้นยอดเยี่ยมอย่างเหลือเชื่อ
และลิลซันก็สามารถได้รับของโบราณที่ไม่คาดคิดในระหว่างการสำรวจดันเจี้ยนที่เกิดขึ้นในเช้าวันนั้น
‘ฮ่า… หากฉันประสบความสำเร็จในการประเมินสิ่งนี้ ฉันไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าค่าประสบการณ์นักสำรวจของฉันจะขึ้นไปเท่าไหร่กัน’
ลิลซันจ้องที่หนังสือที่มีน้ำหนักซึ่งอยู่ในมือของเขาพร้อมกับจ้องมองด้วยความรัก
 
 
ในขณะที่เล่นเกมจนถึงตอนนี้ด้วยความภาคภูมิใจของเขาเป็นอันดับ 1 ในการจัดอันดับของนักสำรวจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสไอเทมที่เป็นระดับของ ‘Legendary’
เขาเข้าไปในโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่งที่อยู่ตรงหัวมุมของเมืองไพโรและวางบันทึกโบราณไว้บนโต๊ะ
“เฮ้อ เอาล่ะ ในขณะที่ฉันได้เตรียมหินประเมินราคาระดับสูงสุดสามสิบก้อน… ฉันควรจะประสบความสำเร็จในการประเมินราคาเจ้านี่ใช่ไหม?”
เลเวลของสกิล ‘การประเมินราคา’ ของลิลสันนั้นอยู่ในระดับสูงเลเวล 8
เมื่อพิจารณามันเป็นเลเวลสกิลอาชีพการผลิตที่ยอดเยี่ยมมาก
อย่างไรก็ตาม แม้จะมีการประเมินของโบราณระดับ Legendary นั้นไม่ง่าย
หลังจากพักหายใจ ลิลซันเริ่มประเมินราคาของบันทึก
“ประเมินราคา!”
 
 
“เอ่อ…”
แม้จะมีความล้มเหลวอย่างต่อเนื่อง ลิลซันยังคงพยายามประเมินในขณะที่เหงื่อไหลลงมามากมายจากหน้าผากของเขา
และผลลัพธ์ของมัน
ต่อมาเขาไม่ได้มีหินประเมินมากมายเหลืออยู่ ในที่สุดเขาก็สามารถประสบความสำเร็จในการประเมินของโบราณระดับ Legendary
กริ๊ง-!
 
 
ในขณะที่ดูข้อความที่โผล่ขึ้นมาทีหลัง ลิลซันจมลงไปในอารมณ์ที่ล้นไปด้วยความดีใจ
อย่างไรก็ตาม ลิลซันได้สัมผัสข้อความโลกที่ส่องแสงสีม่วงโผล่ขึ้นมาต่อหน้าของเขา
กริ๊ง-
 
 
ลิลซันจ้องที่ข้อความอย่างว่างเปล่าราวกับว่าเขาถูกครอบงำโดยบางสิ่งและหลังจากนั้นไม่นานวิสัยทัศน์ของเขาก็มืด
 
* * *
 
เอียนเอียงคอหลังจากอ่านข้อความโลก
‘หืมม…? บันทึกของสงครามอาณาจักรปีศาจ? มันคืออะไรกัน?’
บ่อยครั้ง เมื่อมีการค้นพบดันเจี้ยนใหม่หรือพบบันทึกโบราณบางประเภทข้อความดังกล่าวจะปรากฏเป็นข้อความทั่วโลก
อย่างไรก็ตาม เอียนซึ่งคิดเสมอว่าไม่มีเวลาเพียงพอที่จะล่า ได้ลบข้อความเหล่านั้นเมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นพวกเขาโดยไม่ลังเล
‘แต่ครั้งนี้… ฉันรู้สึกว่าฉันต้องดูมัน’
เขาล่าเสร็จทันเวลาและเนื่องจากข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักนปีศาจอาจเป็นส่วนสำคัญอย่างมาก เอียนไม่ได้ลบข้อความนั้น
‘ฉันควรดูวิดีโอเพิ่มเติมในขณะที่ฉันพักดีไหม?’
วิสัยทัศน์ของเอียนซึ่งนั่งลงเช่นนั้นเริ่มมืดที่ละเล็กทีละน้อย
 
* * *
 
ฉากแรกที่ปรากฏต่อหน้าของเอียนคือภาพของหญิงสาวสวยที่น่าเหลือเชื่อคนหนึ่งถือไม้เท้าแดงที่กำลังเผาไหม้และมังกรแดงผู้โอ้อวดรูปร่างที่ใหญ่โตกว่าขนาดของคาร์เซอุสมาก
“ตื่นหรือยัง ราโนเอล?”
ผู้หญิงที่มีไม้เท้าสีแดงมีเสียงใสและเท่ห์
อย่างไรก็ตาม มีการปรากฏตัวที่ทรงพลังหลังจากได้ยินเสียงของเธอ
“ครับ เทพแห่งดวงอาทิตย์…”
และน่าประหลาดใจที่มังกรก้มศีรษะลงต่อหน้าเธอ
“ความจริงที่ว่าการตื่นขึ้นของเทพมังกรได้เกิดขึ้น ณ จุดนี้… บางทีมันอาจเป็นโชคชะตา”
ในคำพูดของหญิงสาวผู้ซึ่งถูกเรียกว่าเทพแห่งดวงอาทิตย์มังกรแดงก็ก้มศีรษะลงอีกครั้งเมื่อตอบสนอง
“ถูกต้อง ข้าสามารถรู้สึกได้ว่าที่ไหนที่ข้าควรไป ที่ไหนที่ข้าต้องการ เฮลเลนน่า”
ผู้หญิงคนนั้นซึ่งถูกเรียกว่า ‘เฮลเลนน่า’ กางมือออกโดยไม่พูดคำใดๆ
Hwa-reu-reuk-.
เมื่อเธอทำอย่างนั้น ประตูมิติขนาดยักษ์ที่เปล่งแสงสีแดงเปิดขึ้นตรงหน้าของเธอ
“ไปสิแล้วกลับมาด้วยล่ะ”
“ครับ ท่านเฮลเลนน่า”
“ข้าขอให้เจ้ายุติสงครามมิติที่ยาวนานและไม่สิ้นสุดนี้โดยไม่ล้มเหลว”
“รับทราบครับ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”
เมื่อการสนทนาจบลงมังกรสีแดงก็หายไปข้างในประตูมิติและฉากเปลี่ยนเป็นสีดำอีกครั้ง
และหลังจากนั้นไม่นาน
ฉากใหม่เปิดออกมาต่อหน้าของเอียน
ภายในฉากนั้น มีมังกรดำหนึ่งตัวและอีกสองคนที่เปล่งรัศมีมืดมนได้ยืนขึ้น
และน่าประหลาดใจที่หนึ่งในสองคนนี้เป็นคนที่แม้แต่เอียนก็คุ้นเคย
ชื่อของเขาคือผู้อมตะ
“ผู้อมตะ เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถช่วยลูกาลิคได้ไหม?”
ในบรรดาทั้งสองคนนั้น ชายผมขาวสวมเสื้อคลุมสีดำพูดกับผู้อมตะ อมตะก้มศีรษะของเขา
“ไม่ต้องสงสัยเลยครับ จ้าวแห่งความมืด”
เมื่อผู้อมตะตอบกลับ ชายคนนั้นพยักหน้าขณะที่เขาจ้องมอง
และในจุดนั้น มังกรดำขนาดใหญ่ได้นั่งอยู่
“ลูกาลิค เจ้าสามารถทำมันได้ดีใช่ไหม?”
ไปตามที่คาดไว้ มังกรดำที่ถูกเรียกว่า ‘ลูกาลิค’ ก้มหัวให้ความเคารพขณะที่มันตอบกลับ
“แน่นอนครับ ท่านคาเดส กระผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”
คราวนี้เช่นกัน ประตูมิติยักษ์ที่ก่อตัวขึ้นหลังทั้งสอง
และร่างของทั้งผู้อมตะและลูกาลิคก็หายเข้าไปในประตูมิติราวกับว่าพวกมันถูกดูดเข้าไป
เอียนซึ่งดูโดยไม่พูดอะไรได้พึมพัมกับตัวเอง
‘เหมือนกับที่กาก้าพูด… พวกเขาจะต้องเป็นสองคนที่เหลือจากเทพมังกรทั้งสี่’
ฉากที่ตามมามีความคล้ายคลึงกัน
มีมังกรชื่อ ‘นอร์พิส’ ที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับเทพแห่งสายลม รวมถึงมังกรชื่อ ‘มิไลก้า’ ที่ปรากฏพร้อมกับเทพเจ้าแห่งโลก
เมื่อฉากทั้งสองนี้ผ่านไปฉากประเภทต่างๆก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้แตกต่างจากครั้งก่อนๆไม่สามารถเห็นมังกรได้ทุกแห่งในฉาก
แต่มีคนหนึ่งที่เอียนรู้ดีว่าอยู่ที่นั่น
“โอ๊คเลย์ ทำให้ข้าผิดหวัง แต่… ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่เป็นเช่นนั้น ไคซาร์”
ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไคซาร์