คุกปาสคาลมีโครงสร้างที่ซับซ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ
เมื่อเส้นทางที่แบ่งออกสามทางที่ปรากฏขึ้นทันทีที่พวกเขาแอบเข้าไปในคุก เอียนคิดสักครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด
“ไปเส้นทางที่ถูกต้องกันเถอะ”
เมื่อคำเหล่านั้น พอลลีนแสดงอาการกังวลเมื่อเขาถาม
“บารอนคุณรู้ทางหรอครับ?”
“แน่นอนว่าไม่”
“…?”
“ถ้าเราแยกกันไปแต่ละทาง เราจะพบเส้นทางที่ถูกต้อง”
ในคำพูดที่ไม่สนใจไยดีของเอียนทั้งปาร์ตี้ก็ส่ายหัว แต่เพราะว่าพวกเขาไม่มีแผนการที่ชาญฉลาด พวกเขาจึงไปตามคำพูดของเอียนในตอนนี้
อย่างไรก็ตามในไม่ช้าพวกเขาก็สามารถเข้าใจได้ว่านั่นเป็นตัวเลือกที่ผิด
“นี่… มันไม่ควรจะเป็นเขาวงกต ดังนั้นทันไม่เล็กเกินไปหรอ?”
เอียนพูดพึมพำสำหรับความรู้สึกของทุกคน
เส้นทางที่ถูกแบ่งออกมาปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เนื่องจากมีหลายกรณีที่เป็นไปได้มากเกินไป มันจึงกลายเป็นสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบทุกๆทางจนกว่าพวกเขาจะพบเส้นทางที่ถูกต้องอย่างที่เอียนกล่าว
“นั่งลงสักพักและคิดเกี่ยวกับมันสักหน่อยเถอะ”
เมื่อเอียนพูด พอลลีนถอนหายใจ
“จะมีอะไรเกิดขึ้นไหมถ้าเราคิดเกี่ยวกับมัน?”
“นั่นฉันไม่รู้”
เอียนวางบุ๊กค์ซึ่งอยู่บนหลังของเขาลง
ทันทีที่เขาเห็นบุ๊กค์ เอียนคิดบางอย่างออก
“อ่อ ถ้าเราต้องการจะหาทางผ่านสัญชาตญาณของเรา งั้นเราลองตามบุ๊กค์ไหม?”
คราวนี้ซีเรียที่เงียบมาตลอดได้ถาม
“บุ๊กค์หรอคะ? โอ้ เจ้าเต่าหัวโต!”
เมื่อซีเรียพูด บุ๊กค์ที่โผล่หัวออกมาจากกระดองจ้องไปที่ซีเรีย
จ้องงง~
อย่างไรก็ตาม ซีเรียไม่ได้กลัวอะไรเลยและพูดอีกครั้ง
“แต่เต่าตัวนี้มักจะพบเส้นทางที่ถูกต้องใช่ไหมคะ?”
“อืมม… บางครั้งเขาพบสิ่งต่างๆเช่นดันเจี้ยนที่ยังไม่ถูกค้นพบโดยไม่คาดคิด”
“อ่อ…”
เอียนคลานลงต่อหน้าของบุ๊กค์และพูด
“บุ๊กค์”
บุ๊กค์-
“ตอนนี้พี่หลงทางน่ะ”
เมื่อเขาพูดว่าเขาหลง บุ๊กค์เยาะเย้ยเขา
บุ๊-บุ๊กค์-
“หาทางที่ถูกต้องให้หน่อยสิบุ๊กค์ ถ้านายทำงานได้ดี ฉันจะให้มีตบอลเท่าที่นายต้องการเลย ว่ายังไงล่ะ?”
เมื่อเอียนตรวจสอบมีตบอลซึ่งเขาไม่เคยเสนอมาก่อน ตาทั้งสองของบุ๊กค์กลมโต
บุ๊กค์-!
เมื่อเขาเห็นท่าทางอย่างนั้น เอียนพึมพัมกับตัวเอง
‘หากเป็นกองมีตบอลซึ่งเป็นที่คุมขังนักโทษ บุ๊กค์จะได้กลิ่นมันและพบพวกมันทันที’
จากนั้น พอลลีนซึ่งฉลาดกว่าซีเลียมากเมื่อเปรียบเทียบก็ทำการคัดค้าน
“แต่เต่าตัวนี้จะรู้หรือไม่ว่าเขาต้องหาอะไร?”
“ไม่ แน่นอนว่าเขาอาจจะไม่รู้”
“ถ้างั้น…?”
“ผมมีความคิดอยู่”
เอียนหันความสนใจไปหาบุ๊กค์
“บุ๊กค์หาคนที่อยู่แถวนี้ให้ฉันหน่อย นายแค่ต้องหาสักคน”
บุ๊กค์-
ความตั้งใจของเอียนไม่สามารถเข้าใจได้ แต่อย่างใดก็ตามตอนนี้ทั้งปาร์ตี้ที่ตามบุ๊กค์ไปที่นำพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว
ประมาณ 10 นาทีผ่านไปเช่นนั้น?
ไม่ว่าจะผ่านความสามารถหรือโชคของบุ๊กค์ กลุ่มทหารที่สวมชุดเกราะที่มีสัญลักษณ์ของอาณาจักรไคม่อนแสดงอยู่ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาในระยะไกล
“เขาจบลงด้วยการหาคนบางคน แม้ว่าเขาจะไม่พบนักโทษ… จากลักษณะของมัน ฉันคิดว่ามันคงเป็นการยากที่จะผ่านพวกเขาไปอย่างเงียบๆนะครับ บารอน”
เมื่อพอลลีนพูด เอียนพยักหน้า
“ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น”
เอียนมีจุดประสงค์เพื่อให้บุ๊กค์ค้นหาใครสักคน แน่นอนว่าสถานการณ์ที่ดีที่สุดคือถ้าเขาพบนักโทษ
อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าเขาจะสามารถหานักโทษได้ตั้งแต่เริ่มต้นและนี่คือการพัฒนาที่เอียนเดาไว้
‘โอเค งั้นเราเริ่มกันเลยไหม?’
ทหารที่ตรวจสอบแล้วอยู่ประมาณเลเวล 130
โดยทั่วไปแล้วพวกเขาจะอยู่ในเลเวลที่สูงกว่าปาร์ตี้ แต่เนื่องจากเลเวลของพอลลีนสูงมาก เขาจึงตัดสินใจว่ามันจะคุ้มค่าที่จะต่อสู้กับพวกเขา
เนื่องจากเป็นการยากที่จะบอกว่าพลังการต่อสู้ของเอียนนั้นเป็นของผู้เล่นเลเวล 120 ต้นๆเช่นกัน
“ซีเรียอย่าเข้าโจมตีโดยตรง แต่ให้ความสำคัญกับการรักษาสัตว์เลี้ยง เข้าใจไหม?”
ซีเรียยิ้มเมื่อเธอพยักหน้า
“ค่ะ ลอร์ด!”
และเอียนก็พูดกับลูกเรือทั้งสองที่ติดตามอย่างเงียบๆจนกระทั่งบัดนี้
“เมื่อการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นจะมีคนหนึ่งหรือสองคนที่แยกออกไปเพื่อแจ้งเตือนคนอื่นเกี่ยวกับการบุกรุกของเรา คุณสองคนโปรดตามพวกเขาไปด้วย”
“เราแค่ต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่หนีใช่ไหม?”
เมื่อหนึ่งในลูกเรือพูด เอียนส่ายหน้า
“ไม่ ปล่อยให้เขาหนีไปและตามพวกเขาไปขณะที่นายทิ้งสัญลักษณ์ที่ที่นายไปด้วย”
นี่คือแผนการที่เอียนตั้งเป้าไว้
และนี่คือแผนที่เอียนเคยคิดไว้ตั้งแต่แรกที่พวกเขาแทรกซึมเข้าไปในคุก
เขาวางแผนที่จะติดตามทหารที่หลบหนีและค้นหาตำแหน่งที่นักโทษถูกขังอยู่
แม้จะไม่มี NPC ตัวไหนที่มีความสัมพันธุกับไคม่อนปรากฏตัวจนถึงตอนนี้ ไม่มีทางที่จะใช้วิธีนี้ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาบอกให้บุ๊กค์หาใครสักคน
ลูกเรือสองคนที่เข้าใจคำพูดของเอียนทันทีพยักหน้าขณะที่พวกเขาตอบ
“ครับบารอน!”
ในที่สุดพอลลีนที่เข้าใจสิ่งที่เอียนคิดก็พยักหน้า
“ตามที่คาดไว้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงได้รับความไว้วางใจจากพระราชา นั่นเป็นแผนการที่ดี”
และหลังจากนั้นไม่นาน การต่อสู้ได้เริ่มขึ้น
เอียนไม่สามารถอัญเชิญดุ๊กเดซึ่งขนาดตัวนั้นใหญ่เกินไปเนื่องจากพื้นที่ในคุกนั้นแคบเกินไป แต่หลังจากเรียกสัตว์เลี้ยงที่เหลือออกมา เขาก็พุ่งเข้าหาทหารทันที
“ผู้บุกรุก!”
และทหารที่พบกับปาร์ตี้ของเอียนก็ถูกโจมตีเช่นกันหลังจากนั้นไม่นาน
“ไล ฮัลลิ! ขุดพวกมันไปตรงกลาง!”
เพราะเขามั่นใจว่าถ้าทหารที่มีจำนวนมากกว่าพวกเขา มันจะกลายเป็นความรำคาญที่จะเผชิญหน้ากับพวกเขา เอียนคิดว่าเขาต้องทำให้สนามรบเป็นหลุมการต่อสู้ก่อน
กร๊าา-!
เป็นไปตามที่คาด ท่ามกลางสัตว์เลี้ยงของเอียน ตัวที่โดดเด่นมากที่สุดคือไล
 
 
ไลทำให้ทหารตกใจซึ่งยุ่งเหยิงเพราะการโจมตีที่กระทันหัน
แม้ว่าพินที่บินไม่ได้ตามที่เขาต้องการเพราะความต่ำของเพดานนั้นไม่ได้มีส่วนรวมตามที่คาดไว้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ควบคุมสถานการณ์การต่อสู้ไว้ได้
หลังจากเทเวทจิตวิญญาณทั้งหมดของเขาไปข้างหน้า เอียนก็จ้องไปที่พอลลีน
‘ไหนลองดูสิว่าการต่อสู้ของทหารเลเวล 170 จะดีแค่ไหน?’
และพลังการต่อสู้ของพอลลีนที่เอียนตรวจสอบนั้นค่อนข้างล้นเหลือ
ด้วยความยิ่งใหญ่ของอัศวินแห่งราชอาณาจักรซึ่งหมุนหอกยาวไปรอบๆและโจมตีทหารเลเวล 130 เหมือนที่เขาทำกับเด็กๆ เสียงอุทานก็ออกมาจากปากของเอียนโดยอัตโนมัติก่อนที่เขาจะรู้ตัว
“โว้ว…”
‘ถ้าฉันมี NPC เช่นนั้นเป็นผู้ติดตาม…’
เขาไม่เพียงพอที่จะเปรียบเทียบกับเฮลเลี่ยม แต่ในรูปแบบของพอลลีนซึ่งอยู่ในเลเวลของเขา เอียนเลียริมฝีปากของเขา
อย่างไรก็ตาม จากนั้น
แสงสีเหลืองที่ติดอยู่ในหอกของพอลลีนนั้นเรืองแสงและพลังงานขนาดใหญ่ก็เริ่มพุ่งทะลุ
“ฮึบ!”
และในขณะที่พอลลีนแทงหอกของเขากระแทกกับพื้นดิน พลังงานสีทองก็พุ่งออกไปทุกทิศทาง
ตู้มมม-!
ระเบิดขนาดใหญ่ตามด้วยเสียงเงียบสงัด
นี่เป็นเพราะทหารอาณาจักรทุกคนที่ถูกโจมตีจาก AoE ที่กระจายออกไปจากปลายหอกของพอลลีนกลายเป็นแสงสีเทา
แน่นอนว่ามันเป็นสถานการณ์ที่การสู้รบระดับสูงขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นจึงไม่มีทหารที่มีพลังชีวิตสูงสุด แต่การทำลายล้างพวกเขาทั้งหมดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับฉากที่น่าประหลาดใจ
‘โกง… ไปไหมเนี่ย?’
เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าความเสียหายนั้นมากเพียงใด แต่ในขณะที่เอียนมองไปที่การประมาณคร่าวๆของพลังชีวิต 30,000 หน่วยของทหารที่ถูกฆ่า เขารู้สึกประหลาดใจ
และพอลลีนซึ่งเป็นคนที่ทำให้ฉากนี้เหลือเชื่อ ได้เข้าหาเอียนด้วยสีหน้าอาย
“เอ่อ… บารอน ผมฆ่าพวกมันหมดแล้ว ดังนั้นเราจะทำอะไรต่อครับ?”
เอียนซึ่งอยู่ในอาการงุนงงกลับมาสู่ความเป็นจริงด้วยเสียงของพอลลีน
และลูกเรือสองคนที่ยืนจับตามองเขาอย่างงุนงง
“บารอน ผู้คุมที่รอดชีวิตและวิ่งหนีหายไปแล้วครับ!”
“…”
เอียนซึ่งตกตะลึงกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดสักครู่หนึ่งก็หันความสนใจไปหาบุ๊กค์
และเขาถอนหายใจ
“เฮ้อ… บุ๊กค์ หาอีกครั้งสิ”
บุ๊กค์-
บุ๊กค์นำด้วยการแสดงออกอย่างล้นหลามด้วยความมั่นใจและปาร์ตี้ก็เริ่มตามบุ๊กค์ขณะที่พวกเขาเคลื่อนไหวอีกครั้ง
แผนของเขาผิดพลาดออกไปเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเมื่อพบว่าพลังการต่อสู้ของพอลลีนนั้นเหลือเชื่อกว่าที่เขาคาดไว้มากซึ่งทำให้เขารู้สึกสบายใจ
 
* * *
 
บ้านของจินซุง
“โว้วว…!”
ในขณะที่ดูแคปซูลรุ่นใหม่ที่มาถึงอพาร์ทเมนต์สตูดิโอของเขาจินซุงก็แสดงออกด้วยความยินดี
“นายมีความสุขหรอ?”
ในบรรดาสามแคปซูลที่ได้รับเป็นรางวัลสำหรับอีเว้นท์ราชาการโจมตี หนึ่งเครื่องแรกที่ถูกส่งมาถึงบ้านของจินซุง
เนื่องจากขนาดและน้ำหนักของแคปซูลยากที่จะย้ายเพียงลำพัง ยูฮยอนได้มากับจินซุงไปที่บ้านของเขาเพื่อช่วยเขาติดตั้ง
ฮารินเป็นคนเสริม นอกจากนี้เมื่อเธอเดินเข้ามาพร้อมบอกว่าเธออยากรู้เกี่ยวกับแคปซูลรุ่นใหม่
“ใช่ ทำไมฉันจะไม่มีความสุขล่ะ? ขอบคุณฉันซะเพื่อนยาก”
“แน่นอนว่าต้องขอบคุณ ฉันก็ได้รับแคปซูลที่หรูหราแบบนี้เหมือนกัน ฮุฮุ”
หนึ่งในสองแคปซูลที่เหลือไปที่ยูฮยอนหัวหน้ากิลด์ ขณะที่เครื่องสุดท้ายไปหาฟิโอลันที่มีส่วนช่วยอย่างมากขณะที่ลงดันเจี้ยนกับเอียน
เพราะอย่างนั้นเขาจึงพูดเช่นนี้
ฮารินยังพูดด้วยสีหน้าอิจฉา
“โชคดีจัง ฉันหวังว่าอย่างน้อยฉันจะมีแคปซูลรุ่นเก่า…”
เมื่อคำเหล่านั้น ยูฮยอนแสดงท่าทางงุนงง
“ห้ะ? ฮารินเธอไม่มีแคปซูลหรอ?”
“ใช่ ฉันไม่มี”
“อย่างนั้นเธอถึงเล่นเกมที่ห้องแคปซูลตลอดเลยสินะ?”
จินซุงแสดงท่าทางค่อนข้างตกใจเช่นกัน
นี่เป็นเพราะพิจารณาจากที่เธอเล่นในห้องแคปซูล มันรู้สึกว่าฮารินมีเลเวลที่สูงอย่างมาก
“เอ๋… จริงหรอ? แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมีเวลาเข้าสู่ระบบค่อนข้างนานหากพิจารณาจากเล่นเพียงในห้องแคปซูลเท่านั้น…”
เมื่อทั้งสองคนพูด ฮารินขำขณะที่เธอส่ายหน้า
“ไม่ ฉันไม่ได้ไปแค่ที่ห้องแคปซูล แต่มีสองแคปซูลที่บ้านลูกพี่ลูกน้องของฉัน ดังนั้นในระหว่างวันฉันมักจะไปและใช้มัน หนึ่งในนั้นคือของป้าฉัน ในระหว่างวันป้าของฉันไปทำงาน ดังนั้นเธอไม่อยู่บ้าน “
ในที่สุดทั้งสองก็เข้าใจ จินซุงและยูฮยอนพยักหน้า
“อัตราห้องแคปซูลนั้นสูงมาก นายอาจซื้อแคปซูลแทนการจ่ายเงินจำนวนมากและใช้หนึ่งแคปซูลในห้องแคปซูล สำหรับผู้เล่นที่เล่นหนักมากเช่นเรานั่นแหละ”
และขณะที่มองไปยังฮาริน จินซุงได้พูด
“ฮาริน ถ้างั้นเธออยากได้แคปซูลที่ฉันใช้ตอนแรกไหม?”
ในข้อเสนอสุดพิเศษของจินซุง ฮารินและยูฮยอนต่างก็ประหลาดใจเล็กน้อย
นี่เป็นเพราะถึงแม้ว่ามันจะเป็นรุ่นที่เก่ากว่า ถ้าจินซุงขายแคปซูลที่เขาใช้เป็นมือสองเขาก็ยังสามารถได้รับประมาณ 2-3 ล้านวอน
อย่างไรก็ตามสำหรับจินซุงผู้ที่มีความสุขมากเพราะแคปซูลรุ่นใหม่ที่มีมูลค่าหลายสิบล้านวอน 2-3 ล้านวอนที่เขาได้รับจากการขายแคปซูลมือสองไม่ได้รู้สึกว่ามันมากสักเท่าไหร่
‘มันจะมีประโยชน์มากขึ้นในการล่าเวลาที่ใช้ในการสอดแนมรอบๆและลองขายในตลาดมือสอง’
เป็นไปได้ว่าลักษณะที่น่ารำคาญของมันเป็นปัจจัยที่ใหญ่กว่า
ในขณะเดียวกันฮารินผู้ซึ่งลุกลี้ลุกลนอยู่ในข้อเสนอที่ไม่คาดคิดก็ถามกลับพร้อมกับแสดงออกอย่างลึกซึ้ง
“จริงหรอ? ให้ฉันจริงหรอ?”
สักพักหนึ่ง จินซุงครุ่นคิดเล็กน้อย แต่เขาพยักหน้าอย่างเท่ห์ๆ
“แน่นอนสิ เธอใช้มันเลยฮาริน”
เมื่อที่เขาทำอย่างนั้น ยูฮยอนที่ยืนอยู่ข้างเขาก็แกล้งกับจินซุงด้วยท่าทางซุกซน
“โอ้ ปาร์คจินซุง! นายไม่สนใจเพราะเธอเป็นแฟนสาวของนายใช่ไหมล่ะ?”
จินซุงสั่นเล็กน้อยกับคำว่าแฟนสาว แต่เขาปกปิดความอึดอัดใจด้วยเสียงหัวเราะที่น่าอาย
“ฮ่า… ฮาฮ่า…”
อย่างไรก็ตาม จากนั้นฮารินพูดบางสิ่งที่ไม่คาดคิด
“ฉันรู้สึกยินดีนะ แต่ตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับมัน ฉันไม่คิดว่าฉันจะรับแคปซูลนี้ได้”
จินซุงและยูฮยอนที่งุนงงได้ถามพร้อมกัน
“ไม่นะ ทำไมล่ะ?”
“ทำไมหรอ?”
“อืมม นั่น… เป็นเหตุผลว่าทำไมเราไม่มีแคปซูลในบ้านเพราะว่าพ่อของฉันไม่ชอบที่ฉันเล่นเกม ไม่ใช่เพราะฉันไม่มีเงินพอที่จะซื้อมัน…”
“อ่อ…”
ด้วยคำพูดที่น่าสงสารของฮาริน จินซุงและยูฮยอนพยักหน้าด้วยความเห็นอกเห็นใจ
โดยเฉพาะจินซุงพยักหน้าโดยเข้าใจอย่างมาก
‘ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นดี’
ในมุมมองหนึ่ง เหตุผลที่จินซุงศึกษาต่อมหาวิทยาลัยอย่างไม่หยุดยั้งเพราะเขาต้องการที่จะหลุดพ้นจากพ่อแม่ของเขาที่เกลียดการเล่นเกม ดังนั้นจินซุงจึงเห็นอกเห็นใจเธออย่างมาก
“ถ้างั้นฉันควร… ขายมันใช่ไหม?”
จินซุงพึมพัม
ทันใดนั้น ฮารินเข้าหาด้านข้างของจินซุงแล้วดึงแขนของเขา
“ไม่นะ ไม่ต้องขายมัน”
“เอ่อ… ทำไมล่ะ?”
“เราแค่ปล่อยให้แคปซูลทั้งสองอยู่ในห้องของนาย ห้องนั้นใหญ่มาก ดังนั้นจึงมีพื้นที่เพียงพอ”
“อืมม? ฉันทำยังไงกับมันทั้งสองล่ะ? ฉันไม่สามารถเล่นสองตัวละครได้เพียงคนเดียวนะ”
เมื่อเขาถาม ฮารินกอดแขนของจินซุงและตอบกลับ
“ดังนั้นฉันจะมาที่นี่เพื่อเล่นเกมต่อจากนี้ไปแทน”
นอกจากนั้น เสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจก็ปะทุออกมา
“อั๊ก!”
นั่นคือเสียงของยูฮยอน
“ไม่นะ ฮาริน ธะ เธอกำลังจะบอกว่าเธอจะมาที่บ้านจินซุงทุกวันเพื่อเล่นเกมหรอ?”
จินซุงก็ตกใจ
“เฮ้ ถ้าเธอมาแบบนี้… บ้านที่มีผู้ชายอยู่เพียงลำพัง…”
อย่างไรก็ตามต่อจากนั้น ช่วยไม่ได้ที่ทั้งสองคนจะพูดไม่ออก
นี่เป็นเพราะฮารินที่ยืนอยู่ด้านหน้าของจินซุงและมองหน้าเขา
“ทำไม ถ้าฉันทำอย่างนั้น? นายจะทำอะไรกับฉันงั้นหรอ?”