ข้อมูลของลิลซันนั้นไม่ถูกต้อง แต่เอียนตัดสินใจที่จะฟังเขาในขณะนี้
“ตามสัญชาตญาณของฉัน สิ่งนั้นคือผนึกแห่งอเวจีแน่นอน ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น… ฉันก็ควรจะได้รับการยอมรับจากกิลด์อันดับ 1 สำหรับเรื่องนี้”
เอียนคุยกับเฮิร์ซเกี่ยวกับลิลซันที่จะเข้ากิลด์ในทันทีและเริ่มเคลื่อนไหวไปที่อเวจีโดยไม่ลังเล
“นี่… ฉันไม่ได้มาที่นี่มาพักใหญ่แล้ว…”
เอียนบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่บุ๊กค์ที่อยู่ข้างๆเขามีสีหน้ามีความสุขมาก
“ใช่บุ๊กค์ มันนานมากแล้วจริงๆ”
ทะเลสาบอเวจีนั้นเป็นสถานที่ที่มีความทรงจำมากมาย
รวมถึงไล นี่คือสถานที่ที่เอียนใช้เวลานานที่สุดในการพบปะกับบุ๊กค์และคนอื่นๆ
เอียนและลิลซันปีนขึ้นไปบนเรือในขณะที่บุ๊กค์คลานลงไปในทะเลสาบพร้อมกับ – จ๋อม!
บุ๊กค์เริ่มจุ่มร่างของมันลงไปในทะเลสาบและเมื่อแช่จนหมดแล้วมันก็เริ่มว่ายไปมา
“นี่คือบ้านเกิดของฉัน ฉันคิดถึงความเย็นและน้ำที่สะอาดนี้จัง”
บุ๊กค์ดูเหมือนเป็นคนที่โหยหาการกินเนื้อสัตว์มานาน เอียนเมื่อเห็นสิ่งนี้ก็ช่วยไม่ได้ที่จะยิ้มให้
“นอกเหนือจากการมีมีตบอลแล้ว ฉันไม่เคยเห็นเจ้านั่นมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย”
ไลซึ่งอยู่ข้างเอียนก็พยักหน้าของมันเพื่อเห็นด้วย
“ใช่ครับเจ้านาย ฉันไม่เคยรู้ว่าบุ๊กค์มีสิ่งอื่นที่ชอบเหมือนกับมีตบอลเลย”
นี่เป็นครั้งที่สองที่ไลมาที่ทะเลสาบอเวจี แต่ดูเหมือนสดใสมาก
หากสถานที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ล่าทั่วไปคงไม่ต้องใช้เวลานานขนาดนี้ในการกลับมาที่นี่ ทิวทัศน์ของอเวจีแห่งนี้สวยงามมากแม้แต่เอียนก็เริ่มรู้สึกดี
“คิ อากาศบริสุทธิ์ น้ำใส! นี่เป็นเกมเสมือนจริงที่สมบูรณ์แบบ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าการเดินทางไปต่างประเทศจะเป็นไปได้ ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถหาทิวทัศน์ที่ดีกว่านี้ได้”
ความคิดของเอียนเต็มไปด้วยคำชมสำหรับเกมไคลันนี้ หลังจากนั้นประมาณสามสิบนาที เอียนและปาร์ตี้พวกก็มาถึงกลางอเวจี
ทันทีที่เขาลงจากเรือ ลิลซันก็เริ่มนำทางไปตามถนนที่พวกเขาควรจะใช้
“โอเค ดังนั้น… มาทางนี้เอียน”
อย่างไรก็ตาม เอียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในทิศทางที่ลิลซันกำลังพาพวกเขาไป
“อืมม…? ลิลซัน ทิศทางนั้นไม่ได้นำไปสู่จุดศูนย์กลาง มันเป็นเส้นทางที่พาเราไปยังชายฝั่งทางเหนือไม่ใช่หรอ?”
ลิลซันยิ้มและตอบกลับ
“ใช่ ถูกต้องครับ”
“… ลิลสัน นายบอกว่าดันเจี้ยนลับตั้งอยู่ด้านหลังหอคอยสินะ”
ลิลซันพยักหน้าและหลังจากพักหายใจ เขาได้อธิบาย
“ใช่แล้ว ดันเจี้ยนลับอยู่ด้านหลังหอคอย แต่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่สามารถเข้าถึงได้ง่ายขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่สำหรับฉันและเพื่อนของฉันก็คงไม่มีใครสามารถค้นพบดันเจี้ยนนั้นได้”
เอียนยังไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาตัดสินใจที่จะเดินไปในทิศทางที่ลิลซันนำทาง
“อืมม…”
ทิศทางที่เอียนและปาร์ตี้พวกของเขากำลังไปคือพื้นที่ล่าซึ่งมีชื่อเสียงจากการมีมอนสเตอร์มากที่สุดบนเกาะอเวจี
อย่างไรก็ตาม ไม่มีมอนสเตอร์ใดๆให้เห็น
ลิลซันพึมพำด้วยใบหน้าแปลกๆ
“อืมม…? ทำไมไม่มีมอนสเตอร์สักตัวเลยล่ะ?”
เอียนยิ้มขณะที่เขาตอบกลับ
“ลองนึกถึงเลเวลของมอนสเตอร์ที่นี่สักครั้งดูสิ ถ้าพวกมันสู้กับกาก้าที่มีความสามารถในการโจมตีไม่ได้ พวกมันก็ไม่สามารถสู้กับตัวอื่นๆได้ แล้วพวกมันจะพยายามสู้กับเรางั้นหรอ?”
ในตอนท้ายจากคำพูดของเอียน กาก้าที่บินอยู่ข้างๆเขามองมาที่เขา แต่เอียนเพียงแค่ยักไหล่
ลิลซันเพียงแค่ส่ายหน้า
“อืมม… นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินบางอย่างแบบนั้น”
ตามความจริงแล้ว สมมติฐานของเอียนคือครึ่งถูกและผิดครึ่ง
มอนสเตอร์จะไม่พยายามหนี แม้ว่าจะมีความแตกต่างอย่างมากในปาร์ตี้ที่เดินผ่านไป
อย่างไรก็ตาม เอียนมีพลังของมังกรคาร์เซอุสและพลังงานของมังกรก็ไหลออกมาจากมอนสเตอร์
หากเลเวลความแตกต่างระหว่างมอนสเตอร์และมังกรมากกว่า 100 มอนสเตอร์ได้รับการออกแบบมาเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์นั้นๆ
แม้ว่าจะไม่ได้อัญเชิญคาร์เซอุส แต่การปรากฏตัวของมังกรก็เพียงพอที่จะทำให้มอนสเตอร์ระดับล่างตกใจกลัว
ด้วยเหตุนี้ เอียนจึงสามารถเดินต่อไปบนเส้นทางของเขาได้โดยไม่มีปัญหาใดๆและลิลซันก็พาพวกเขาไปตามถนนที่ซับซ้อนซึ่งแบ่งออกเป็นส่วนๆ
มีพื้นที่ว่างอยู่หน้าปาร์ตี้ของเอียนซึ่งมีวงกลมสามวงวาดอยู่ในนั้น
“แล้วนี่มันอะไรกัน?”
เมื่อเอียนถาม ลิลซันชี้ไปที่วงกลมแล้วพูด
“มาตรงนี้สิ มันเป็นประตูวาร์ปที่นำไปดันเจี้ยนลับ”
“หืมม…?”
ลิลซันมองไปรอบๆสมาชิกของปาร์ตี้และพึมพำบางอย่างที่ไม่สามารถเข้าใจได้
“2,1,4,3,2,3,1,1,2,3,1…”
“ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่? จำเป็นต้องจดจำรหัสผ่านเพื่อเข้าสู่ดันเจี้ยนด้วยหรอ?”
ลิลซันตอบสั้นๆหลังจากส่ายหัว
“ไม่ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก ถ้านายมาตามนี้ นายจะได้พบในไม่ช้า สำหรับตอนนี้อย่าขัดคำพูดของฉัน ฉันไม่จะลืมสิ่งที่ฉันจำได้”
“อย่างนั้นหรอ…”
“เดินต่อไปและตามฉันมา”
เมื่อการสนทนาระหว่างพวกเขาสิ้นสุดลง วงเวทย์ก็เริ่มดำเนินการและสมาชิกในปาร์ตี้ก็ถูกวาร์ปไปที่ไหนสักแห่ง
Wheeing!
เมื่อพวกเขามาถึง เอียนก็มองไปรอบๆสถานที่ที่เขากำลังวาร์ปไป
เขางุนงงกับสิ่งที่เขาเห็นอยู่ข้างหน้า
“อืมม…? มันคืออะไร? มีอีกสี่วงงั้นหรอ?”
ในทางกลับกัน ลิลซันเดินไปยังวงกลมอื่นโดยไม่ลังเลใจในขณะที่เอียนกำลังสับสน
“มาทางนี้!”
เอียนซึ่งเคยผ่านขั้นตอนนี้มาหลายครั้ง ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าตัวเลขที่ลิลซันจำนั้นหมายถึงอะไร
“อ่อ เลขนั้นเป็นเลขของวงเวทย์…!”
เอียนและปาร์ตี้ยังคงเปลี่ยนวงและเคลื่อนย้ายไปที่อื่น
ตัวเลขที่ลิลสันจำนั้นหมายถึงจำนวนวงเวทย์ที่เขาต้องใช้ เอียนมองลิลซันอีกครั้ง
“ว้าว! นายหาพวกนี้เจอได้ยังไงกัน?”
แม้ว่าเขาจะไม่อยากถามก็ตาม ช่วยไม่ได้ที่เอียนจะสงสัยว่าเขาทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่แรกได้ยังไง เพียงแค่วงกลมที่ไม่ถูกต้องหรือเส้นทางที่ไม่ถูกต้อง ผู้เล่นอาจได้พบกับมอนสเตอร์ที่อันตรายมากหรือกับดักแปลกๆ
เอียนที่กำลังคิดเหมือนคนบ้าคลั่งจู่ๆก็มีความคิดนั้นเข้ามาในสมองของเขา
“การมีบุ๊กค์เป็นเครื่องตรวจจับดันเจี้ยนและลิลซันมีความเป็นไปได้ที่จะพบดันเจี้ยนลับเพิ่มเติม…!”
เอียนหันมาจ้องและมองไปที่ลิลซัน
เป็นช่วงเวลาที่ค่าของลิลซันในทีมได้รับการเพิ่มขึ้นจาก ‘บุคคลที่จำเป็นต้องหาผนึกแห่งอเวจี’ เป็น ‘บุคคลที่มีความสามารถซึ่งใครๆก็อยากร่วมงานด้วย’
“ลิลซัน ไม่ใช่ว่าเราใกล้ถึงแล้วหรอ?”
ลิลซันพยักหน้าด้วยความมั่นใจ
“ใช่แล้วล่ะ ฉันคิดว่ามันเหลืออีก 2 ครั้ง เราก็จะไปถึงแล้ว”
หลังจากเคลื่อนย้ายผ่านวงเวทย์อย่างต่อเนื่อง 10 ครั้งถึง 20 ครั้ง ในที่สุดปาร์ตี้ของเอียนก็ไปถึงที่หมายได้
Wheeing!
ทันใดนั้นลมก็เริ่มพัดมาจากทุกทิศทาง
เอียนรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกายเขาจึงมองไปรอบๆ
“อืมมม…? ที่นี่…! ใช่สถานที่ที่อยู่ด้านหลังหอคอยใกล้กับภูเขาหินใช่ไหม?”
ในใจกลางเกาะแห่งอเวจี มีภูเขาชันและสูงมาก
หอคอยสูงขึ้นไปถึงจุดสูงสุดและสถานที่ที่เอียนและปาร์ตี้ของเขาเคลื่อนย้ายผ่านวงเวทย์ก็ไปยังจุดสูงสุดของมัน
เอียนส่ายหน้าและยักไหล่
“อืม ฉันรู้ว่าเราอยู่ที่ไหนกัน ดังนั้นในครั้งต่อไปที่เราจำเป็นต้องมา มันก็คงจะดีที่จะไม่ต้องเคลื่อนย้ายผ่านวงเวทย์พวกนี้”
ลิลซันถาม
“อืมม… ยังไงหรอ? ไม่มีเส้นทางที่เคลื่อนย้ายมาถึงที่นี่นิ…”
เอียนตอบกลับ
“ฉันมีกริฟฟิน ดังนั้นฉันคิดว่าฉันจะสามารถขึ้นมาพร้อมกันมัน ฉันไม่รู้ว่าจะได้มาอีกครั้งเมื่อไหร่ แต่…”
ลิลซันส่ายหน้า
“โอ้ นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เราควรจะมาเอียน”
“อะไรนะ?”
“ฉันไม่รู้อะไรมากนัก แต่พื้นที่มีขอบเขตจริงๆ ฉันไม่คิดว่ามันจะมองเห็นได้จากภายนอกเลย”
“อ่อ…”
ณ ยอดเขาของภูเขาสูง
กลุ่มคนที่เดินไปมาบนทางแคบรอบนอกเพื่อพบประตูหินขนาดยักษ์ที่ด้านบน
ลิลซันที่อยู่หน้าประตูหินมองไปรอบๆและคุยกับเอียน
“เอียน”
เขามีสีหน้ากังวลและเอียนก็แสดงออกเช่นเดียวกัน
“ห้ะ?”
ลิลซันพูดต่อ
“เมื่อนายเปิดประตูหินนี้จะมีผู้พิทักษ์ประตูคอยเฝ้าดันเจี้ยน ครั้งสุดท้ายที่ฉันอยู่ที่นี่กับเพื่อนของฉัน เราจบลงด้วยการตายหลายครั้งและหลังจากการทดลองหลายครั้งเขาก็แทบจะไม่สามารถผ่านมันไปได้เลย”
“อ่อ…”
“แน่นอนว่า นายจะสามารถชนะมันได้โดยไม่ยาก แต่ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้านายเรียกสัตว์เลี้ยงทั้งหมดของนายก่อนที่จะเข้ามาที่นี่”
เอียนพยักหน้าและถามลิลซัน
“มอนสเตอร์ประเภทไหนที่อยู่ข้างใน?”
ลิลสันพูดด้วยเสียงเบาๆ
“เลเวลของมันมากกว่า 130 และมันเป็นโกเลมตัวใหญ่ใช้สกิลได้หลากหลายของระบบ นี่ไม่ใช่เรื่องตลก แต่มันใช้พลังเวทย์ที่เรียกว่า ‘หุบเหวนรก’”
“…”
เอียนหันหน้าไปหาบุ๊กค์
“บุ๊กค์ เอ่อ…”
“บุ๊กค์?”
“มอนสเตอร์ข้างใน บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับนายใช่ไหม?”
บุ๊กค์พยักหน้า
“บุ๊กค์ ใช่”
ลิลซันปรบมือและตอบว่า
“ถูกต้อง! มันคล้ายกับสัตว์เลี้ยงที่เอียนมี มันอาจจะใหญ่กว่ามันสองเท่า”
บุ๊กค์เสริมบางอย่าง
“มันอาจจะเป็นผู้พิทักษ์”
“อืมม…”
เอียนจ้องไปที่ข้างหน้าเล็กน้อย
“ลิลซัน?”
“ครับ?”
“ประตูหินนี่ มันเปิดยังไงอ่ะ? เปิดให้หน่อยสิ”
ลิลซันดูงุนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำขอจากเอียน
“อะไรนะ? เปิดมันหรอ?”
“ใช่”
“เอียน นายยังไม่ได้อัญเชิญสัตว์เลี้ยงของนายเลย ไม่ว่านายจะแข็งแกร่งขนาดไหน ซัมมอนเนอร์ไม่สามารถฆ่าสัตว์เลี้ยงเลเวล 130 โดยไม่มีสัตว์เลี้ยงได้หรอก…”
เมื่อกาก้าซึ่งบินไปรอบๆได้ตอบแทนเอียน
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไม่ว่ามันจะใหญ่ขนาดไหน ไม่มีทางที่มันจะแตะต้องเจ้านายของเราได้หรอก”
“อืมม…”
เอียนยักไหล่และลิลซันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและหันหน้าไป
“ถ้างั้น… ฉันจะเปิดประตูแล้วนะ”
“เอาเลย”
“ถ้านายคิดว่ามันมากเกินไปก็อัญเชิญสัตว์เลี้ยงเลยนะ!”
เมื่อลิลสันพูดเสร็จ เอียนก็พยักหน้าและลิลซันก็เดินเข้ามาที่ประตูหิน
ลิลซันหยิบบางอย่างออกมาจากคลังของเขาและนำไปที่หน้าประตูหิน
จากนั้นแสงสีฟ้าก็เริ่มส่องแสงและเสียงก็เริ่มมาจากประตูหินยักษ์
Kung- KkuKkuKung-!
ประตูหินเริ่มเปิดอย่างช้าๆ
ในขณะที่แสงเจิดจ้าเริ่มสาดส่องจากนั้น ปาร์ตี้ของเอียนก็เข้ามาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
แต่ตอนนั้น
จากด้านในของประตูหินที่แข็งแกร่ง
เสียงเครื่องจักรดังขึ้นมา
 
 
Kung-KkuKkuKkung-!
แสงสว่างเต็มไปหมดในห้องหินที่พวกเขาเข้าไป!
จากนั้นแสงที่ปกคลุมก็กลายเป็นร่างที่สามารถมองเห็นได้
ในทางกลับกัน เอียนที่ไม่มีสีหน้าที่กังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาได้หยิบการพิพากษาของจิตวิญญาณแห่งราชาออกมาและเริ่มก้าวต่อไป
ลิลซันมองไปที่เขา เขาร้องเสียงหลงและตะโกนว่า
“อะ เอียน ไม่นะ! แม้ว่าจะเป็นนาย แต่ก็ยังอันตรายมาก…!”
อย่างไรก็ตาม เสียงตะโกนของลิลซันก็เงียบลง
Shuerk!
มาถึงเสียงที่ทำให้สับสนและในขณะเดียวกันปากของลิลซันที่กำลังพูดก็เปิดกว้าง
“นะ… นี่มัน…”
ข้อความระบบปรากฏขึ้นต่อหน้าของเอียนและลิลซัน