Beep- Beep-beep-beep-beep-!
ฮารินซึ่งมาถึงหน้าห้องสตูดิโอของจินซุงก็กดรหัสล็อคประตูด้วยการเคลื่อนไหวของมือที่ชำนาญและเปิดประตู
เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าจินซุงจะเล่นเกมอยู่ เธอจึงไม่แม้แต่กดกริ่ง
แกร๊ก-
ฮารินที่เปิดประตูแล้วก็เข้ามา ฟุบเตียงของจินซุงที่อยู่ตรงหัวมุม
และเธอก็เริ่มจ้องเขม็งไปที่แคปซูลที่จินซุง
‘จินซุงของฉัน มันถึงเวลาที่เขาจะออกมากินข้าวได้แล้ว…’
ฮารินแต่งตัวค่อนข้างแตกต่างจากชุดปกติ
แน่นอนว่าเธอไม่เพียงแต่งตัวออกมาเพราะเธออารมณ์ดี
‘วันนี้จะไม่ล้มเหลว ฉันจะลากเจ้าคนพิการนี่และออกไปเดทให้ได้’
โดยปกติแล้วเธอไม่ได้แต่งอะไรเลย แต่ฮารินผู้ให้ความสนใจกับการแต่งหน้าของเธอและแม้กระทั่งฉีดน้ำหอมเป็นครั้งแรก ในขณะที่จ้องที่นาฬิกาแขวนอยู่บนผนังด้วยการแสดงออกที่มุ่งมั่น (?)
 
12:47
 
เนื่องจากจินซุงมีนิสัยการกินที่แตกต่างจากคนอื่นๆปกติประมาณ 12:50 ทุกวันเขาออกมาจากแคปซูลของเขาในการกินอาหารกลางวัน
ฮารินกำลังรอสิ่งนั้น“ฉันไปดูกระจกก่อนดีมั้ย? ฉันรู้สึกว่าการแต่งหน้าของฉันในวันนี้ค่อนข้างดี…”
ฮารินพึมพัมขณะที่เธอมองหน้าของตัวเองในกระจกด้วยกระจกพกพา และหลังจากนั้นไม่นาน ไม่ต่างอะไรจากวันอื่นๆ มันเป็นเวลา 12:50 แคปซูลของจินซุงได้เปิดออก
Whiiing-.
ฮารินที่นั่งอยู่บนเตียงลุกขึ้นยืนทันทีทันใด แต่จินซุงดูเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นเธอในขณะที่เขาเดินไปที่โต๊ะเฉื่อยชา
‘เฮ้อ เขาไม่รู้ได้ยังไงว่ามีคนเข้ามาในบ้านของเขา? เจ้าหัวทึบนั่น…!’
ความจริงแล้วความบื้อของจินซุงก็เป็นความผิดเช่นกัน แต่เมื่อเขาออกมาหลังจากอยู่ในแคปซูลเป็นเวลานาน ความจริงที่ว่าความสามารถในการรับรู้โดยรอบของเขาลดลงเป็นความผิดที่แท้จริง
ฮารินรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของจินซุงและควงแขนกับเขา
และจินซุงซึ่งแสดงออกด้วยความงุนงงครึ่งหนึ่งก็ประหลาดใจเมื่อเห็นหน้าตาที่ไม่คาดฝันของฮารินและก็ตะโกน
“อ๊ากก!”
ขณะที่มองจินซุงที่เกือบจะล้มลง ฮารินยิ้มอย่างสดใจขณะที่เธอดึงแขนของเขาขึ้น
“ทำไมตกใจจังล่ะ? ฉันคิดว่านายพูดว่าฉันสามารถมาที่นี่ได้ทุกเมื่อซะอีก?”
“นะ นั่นก็จริง แต่…”
จินซุงซึ่งตั้งสติ ถามฮารินอีกครั้ง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอมา? ถ้าเธอกำลังจะมาอย่างน้อยเธอควรส่งข้อความมาก่อน”
ฮารินยิ้มขณะที่เธอพยักไหล่
“เซอร์ไพรส์!”
“…”
ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปที่โต๊ะและนั่งลงอีกฝั่งของเตียง
“เธอจะกินข้าวกับฉันหรอ?”
เมื่อจินซุงถาม ฮารินก็ตอบกลับ
“นั่นน่ะ…”
“มีอะไรงั้นหรอ?”
“วันนี้…”
ฮารินที่หยุดพักหายใจได้พูดต่อ
“ฉันวางแผนที่จะลากนายออกจากไคลันโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ”
“อะไรนะ?”
ฮารินยืนขึ้นจากจุดที่เธออยู่และมองหน้าจินซุงขณะที่เธอยิ้มอย่างสดใส
“นายคิดว่าไง? ฉันน่ารักมั้ยวันนี้?”
จินซุงมองไปที่ฮารินด้วยอาการขมขื่น
ลองมาคิดดู รูปลักษณ์ของฮารินซึ่งดูเหมือนมีการรวมตัวกันมากกว่าปกติ ทำให้รู้สึกว่าสวยเป็นพิเศษ
จินซุงพูดติดอ่างขณะที่เขาพยักหน้า
“ชะใช่ น่ารักดี”
“เท่าไหน?”
จินซุงพูดต่อด้วยท่าทางอึดอัดใจ
“มากเลยมั้ง?”
อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงการแสดงออกของเขาที่น่าอึดอัดใจ แต่คำพูดของจินซุงนั้นจริงใจ
มันเป็นเพียงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาประสบสถานการณ์ (?) เช่นนี้เขาจึงไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
ฮารินมองดูคอมพิวเตอร์ที่อยู่ถัดจากแคปซูลรูปแบบใหม่ของจินซุงขณะที่เธอพูด
“ฉันจะใช้คอมพิวเตอร์ดูอินเทอร์เน็ตในขณะที่ฉันกำลังเล่นอยู่ ดังนั้นอาบน้ำและเตรียมตัวให้พร้อมอย่างรวดเร็วซะ”
“อะไรนะ?”
“แล้วนายคิดว่าฉันมาแต่งตัวให้สวยเพื่อเล่นเกมกับนายหรอ?”
คำที่เขาต้องการจะทำเควสต์ให้สำเร็จเกือบจะออกมาจากปากของจินซุง แต่เขาก็กลืนพวกมันกลับมาอย่างหวุดหวิด
“กระทันหัน…”
อย่างไรก็ตามเมื่อฮารินตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ข้อแก้ตัวดังกล่าวก็ไม่ได้ผล
ฮารินตัดคำพูดของจินซุงขณะที่เธอพูด
“นี่คือคำขอเดท ปาร์คจินซุง ตอนแรกฉันต้องการให้โอกาสนาย แต่ถ้านายได้รับคำขอเดทจากฉันที่ดูเหมือนว่าไปไม่ได้จนกระทั่งไคลันจะล้มละลาย”
เมื่อจินซุงปฏิเสธไม่ได้ เขาก็กลายเป็นคนโง่เหมือนปลาทอง
“…”
“อย่างไรก็ตาม! รีบไปอาบน้ำเร็วๆ!”
ฮารินเข้าหาจินซุงอย่างรวดเร็วและผลักหลังของเขาแล้ว ให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้
“อะ โอเค เข้าใจแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ ดังนั้นเล่นคอมไปโอเค๊?”
ฮารินยิ้มแบบขี้เล่นขณะที่เธอตอบกลับ
“ถ้านานใช้เวลานานไป ฉันจะเปิดประตูเข้าไปนะ ดังนั้นอาบเร็วๆ!”
จินซุงสวมเสื้อผ้าที่ดีที่สุดที่เขามีที่บ้านและออกจากบ้านไปกับฮาริน
อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่จุดสำคัญ
เนื่องจากถัดจากฮารินที่มีรูปลักษณ์ที่สดใส จินซุงถูกปกคลุมด้วยเงามืดของเธอและไม่ได้ถูกจับจ้องเลย
“แต่เราจะไปไหนกันฮาริน?”
เมื่อจินซุงถาม ฮารินยิ้มขณะที่เธอตอบกลับ
“แค่ตามฉันมาจินซุง นายไม่มีตัวเลือกวันนี้”
“อะ โอเค”
จินซุงผู้สะดุ้งกับพลังของฮาริน (?) เริ่มตามเธอโดยไม่พูดอะไรเลย
ซินตะมานิที่จะยังคงอยู่ในคลังของเขารบกวนมุมหนึ่งของหัวใจของเขาเล็กน้อย แต่ยังคงมองฮารินที่กำลังจับมือกันแน่นอยู่รอยยิ้มที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
‘ฮารินน่ารักจริงๆเลย’
จินซุงคิดว่ามีเพียงคนเดียวที่เขาสามารถสละเวลาในการเล่นเกมซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด (?) ของงานประจำวันทั้งหมดของเขาให้ฮาริน
เนื่องจากตอนนี้ในขณะที่จับมือของฮารินและเดินไปกับเธอ หัวใจของเขาสั่นไหวมากกว่าตอนที่เขาได้รับไอเทมหรูหราเป็นรางวัล
เช่นนั้นสถานที่ที่คนสองคนมุ่งหน้าคือสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในเขตชานเมืองของกรุงโซล
“เธออยากจะไปสวนสนุกมั้ย?”
เมื่อจินซุงถาม ฮารินพยักหน้า
“ไปสิ ฉันชอบของเล่นจริงๆ!”
จินซุงมองไปรอบๆเครื่องเล่นด้วยการแสดงออกที่น่าตื่นเต้นเช่นกัน
และเขาพูดบางอย่างที่น่าตกใจ
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่สวนสนุกนะ”
“ยังไงกัน? เป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย?”
“แค่… มันจบลงแบบนี้”
“นายหมายความว่ายังไงที่ว่ามันจบลงแบบนี้ มันเป็นเพราะนายคิดว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองเวลาที่คุณเล่นเกมงั้นหรอ”
ฮารินอ่านความคิดของจินซุงได้อย่างสมบูรณ์
จินซุงซึ่งไม่สามารถโต้แย้งคำพูดของ ฮารินได้เกาหลังหัวโดยไม่มีคำพูด
เช่นนั้นคนสองคนที่ซื้อบัตรผ่านไปที่สวนสนุก เริ่มเล่นเครื่องเล่นในอารมณ์ดี
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน ปัญหาใหญ่ได้ก่อตัวขึ้น
จินซุงผู้ขึ้นรถไฟความเร็วสูง A-Express ซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของสวนสนุกก็เริ่มเหงื่อแตก
Rattle- Rattle-.
Deu-reu-reu-reuk-.
ในขณะที่โซ่ม้วนขึ้นช้าๆรถก็เคลื่อนที่ไปยังจุดที่สูงขึ้น
เสียงจินซุงเริ่มสั่น
“ฮะ ฮาริน”
“หืม? มีอะไรหรอ?”
“นะ นี่มัน…”
จินซุงซึ่งอายเกินกว่าจะพูดต่อหน้าฮารินว่าเขากลัว พูดติดอ่าง แต่ฮารินก็รู้ถึงสถานะของเขาทันที
“อะไรเนี่ย นายกลัวงั้นหรอ?”
จินซุงปฏิเสธเมื่อเขาตอบกลับ
“กะ กลัวหรอ! ฉันแค่รู้สึกว่ามันสูงเกินไป… อ๊ากกกก!”
Rattle-.
รถไฟที่ถูกลากขึ้นไปยังจุดสูงสุดนั้นหยุดพร้อมกับเสียงที่ดังกึกก้องและเสียงตะโกนสะท้อนออกมาจากปากของจินซุง
และฮารินที่เห็นอย่างนั้น ส่ายหน้าของเธอ
“ฉันไม่อยากจะเชื่อ”
ดวงตาของจินซุงสั่นไหวเล็กน้อย
ในขณะที่มองดูจินซุงซึ่งจับบาร์ความปลอดภัยอย่างแน่นหนาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว ฮารินก็หัวเราะ
อย่างไรก็ตาม มันไม่เหมือนว่าจะมีวิธีใดที่จินซุงจะหลบหนีสถานการณ์นี้ได้
เช่นนั้นฝันร้ายของจินซุงก็เริ่มขึ้น
Swaaeeek-!
รถไฟความเร็วสูงแล่นผ่านลมเมื่อเริ่มร่วงลง
ขณะที่หลับตาจินซุงก็ตะโกน
“อ๊ากกกกกกกกก!”
ในอีกด้านหนึ่งด้วยการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ฮารินก็สนุก
“ว๊าาาา!”
ด้วยรูปแบบที่ตรงกันข้ามอย่างสมบูรณ์คนสองคนมีความสุขกับการเล่น
จินซุงคิดถึงสัตว์เลี้ยงของเขาด้วยตาที่ปิดอยู่
‘ฉันคิดถึงบุ๊กค์! พิน ฮัลลิ ไล พวกนายช่วยฉันด้วยยยย’
มันเป็นเรื่องที่ฮารินจะทำเรื่องหยอกล้อให้กับเขาไปตลอดชีวิตถ้าเธอได้ยินมัน แต่มันเป็นความจริงสำหรับจินซุง
จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่หวังว่าเวลาที่เจ็บปวดนี้จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
‘สำหรับการออกเดทที่จะน่ากลัวอย่างนี้! เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงโสดตลอดไป!’
เพราะเขาไม่สามารถต้านทานสิ่งนี้ได้ ถ้าอย่างน้อยเขาก็ไม่มีความคิดที่ไร้สาระจินซุงยังคิดต่อไปเกี่ยวกับสิ่งอื่นๆและหลังจากผ่านไป 15 นาทีที่รู้สึกเหมือนผ่านไป 15 ชั่วโมงจินซุงก็สามารถก้าวเท้าลงสู่พื้นดินอีกครั้ง
“เอิ้ก อ๊อกก…”
หน้าของเขาซีดโดยสมบูรณ์และขาทั้งสองข้างที่สั่น
ขณะที่มองไปยังจินซุงที่เกือบจะอ้วกออกมา ฮารินก็ขำเขา
“เฮ้ เป็นผู้ชายจะกลัวอะไรอย่างนั้น? นายขึ้นไปด้วยความงุ่มง่ามเมื่อนายขึ้นไปข้างบน”
อย่างไรก็ตาม จินซุงแก้ตัวให้ตัวเอง
“ฮาริน เธอรู้ไหมทำไมฉันถึงชอบเล่นเกม VR?”
“ทำไมล่ะ”
“ความสามารถในการรับรู้ในอวกาศของฉันโดดเด่น”
ฮารินตอบกลับด้วยเสียงที่ตกตะลึง
“มันเกี่ยวข้องกับที่นายกลัวตอนนี้ยังไง?”
“นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อฉันอยู่ที่นั่น ฉันกลัวมากกว่าคนอื่นหลายเท่าฉันรู้ดี”
ในขณะที่มองดูจินซุงซึ่งพูดถึงสถานการณ์แปลกๆที่ไม่สมเหตุสมผล ฮารินก็ส่ายหัว
“ตลกมาก ถ้างั้นความสามารถในการรับรู้อวกาศของฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่กลัว”
จินซุงพยักหน้าขณะที่เขาตอบกลับ
“ใช่นั่นแหละ แม้ว่าเธอจะอยู่บนนั้น เธอก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนและมันอันตรายแค่ไหนในที่แห่งนี้”
ด้วยการแสดงออกที่ค่อนข้างจริงจัง จินซุงพูดเหตุผลของเขาออกไป
อย่างไรก็ตามด้วยคำพูดถัดไปของฮาริน การยืนหยัดของจินซุงก็ถูกยกเลิกทันที
“นายนี่ขี้บ่นจังตาลุง ฉันหิวแล้วดังนั้นไปหาอะไรกินกัน
“อะ โอเค…”
จากข้อเท็จจริงที่ว่าฮารินไม่ได้แนะนำให้พวกเขาไปเล่นเครื่องเล่นที่ตรายทันที จินซุงก็ค่อนข้างโล่งใจ
 
* * *
 
“เอมิลี่เธอกำลังบอกว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะผลิตอาหารที่นี่ใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว ชยาครานความจริงแล้วแทนที่จะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีความเฉพาะเจาะจงมากขึ้น ประสิทธิภาพที่แย่เกินไป เนื่องจากต้องใช้ทรัพยากรเกือบสิบเท่าในการผลิตเมืองหลักของเรา”
“อืมม… มันถึงขนาดนั้นเลยหรอ มันเป็นสถานะที่ร้ายแรงกว่าที่ฉันคาดไว้”
กิลด์ไททั่นที่ประสบความสำเร็จในการครอบครองฐานแรกในทวีปกลางหลังจากกิลด์ดาร์ครูน่าวิ่งเข้าสู่ความท้าทายที่ไม่คาดคิด
อย่างแรกเมื่อฐานถูกครอบครองมันจะต้องได้รับการพัฒนา แต่เนื่องจากเป็นฐานที่อยู่บนทะเลทรายที่รกร้างพวกเขาไม่สามารถผลิตทรัพยากรใดๆได้
สิ่งหนึ่งที่พวกเขาทำได้จริงๆก็คือเพิ่มคำสั่งสาธารณะเพื่อล่ามอนสเตอร์ในบริเวณโดยรอบและได้รับของขวัญ แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับของขวัญเนื่องจากไม่มีสถานที่ขายมันก็ไม่มีความหมายที่แท้จริง
แม้ว่ามันจะเย็นนิดหน่อยในเขตตอนเหนือ เนื่องจากเป็นไปได้ที่เครือข่ายภายในอาณาจักรกับระบบการเกษตรขั้นพื้นฐานและเมืองโดยรอบหากพวกเขาเพิ่งตั้งฐานไปยังจุดหนึ่งมันเป็นไปได้ที่จะเติบโตอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามในทวีปกลางไม่มีคำตอบอย่างจริงจัง
ซีลรอนที่อยู่ข้างพวกเขาได้พูด
“ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะดึงทรัพยากรจากฐานหลักและเทลงบนที่นี่”
เอมิลี่พยักหน้า
“แน่นอน เพื่อที่จะเติบโตอย่างรวดเร็วในขณะนี้ มีเพียงวิธีการนี้…”
ชยาครานยิ้มอย่างขมขื่น
“นี่เป็นสิ่งที่ฉันคาดหวัง แต่ฉันไม่รู้ว่ามันจะแย่ขนาดนี้”
อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีสำหรับฐานในทวีปกลาง
แม้ว่าเลเวลฐานจะต่ำ แต่คุณภาพของกองกำลังที่สามารถสร้างได้นั้นเหนือกว่าเมืองในภาคเหนือและแม้แต่เลเวลพื้นฐานของบุคคลที่สามารถแต่งตั้งได้เริ่มต้นจาก 130
ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่ามันเป็นพื้นที่ที่เชี่ยวชาญในการทำสงคราม เมื่อเลเวลฐานเพิ่มขึ้นเพราะคุณสามารถสร้างเอเจนซี่ที่ฝึกฝน NPC ระดับ Heroic ที่มีร้านขายอุปกรณ์ที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ทุกประเภทหรือมีความสามารถพิเศษมันน่าสนใจอย่างไม่น่าเชื่อ
มันเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะตกลงกับฐานในทวีปกลางในตอนแรก แต่เมื่อพวกเขาได้รากฐานมาแล้วก็แน่นอนว่ามันจะคุ้มค่าอย่างสมบูรณ์
ปากของชยาครานซึ่งจมอยู่ในความคิดของเขาครู่หนึ่งเปิดออกอย่างช้าๆ
“ถึงเวลาแล้วที่จะหลั่งไหลเงินทั้งหมดที่เก็บมาจนถึงตอนนี้”
เมื่อชยาครานพูด เอมิลี่พยักหน้าเห็นด้วย
“ถูกต้องค่ะหัวหน้า เราต้องดึงเงินทุนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้และถ้าเราสามารถเพิ่มฐานสองหรือสามฐานในทวีปกลางได้แล้ว มันจะกลายเป็นความช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน”
เมื่อรวบรวมความคิดเห็นแล้ว ชยาครานก็เปิดห้องสนทนาของกิลด์ทันทีและเรียกประชุมผู้บริหารและดำเนินการทุกอย่างอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงเวลาที่กิลด์ยักษ์ทั้งสองที่ครอบครองฐานอย่างช้าๆก็เริ่มตั้งหลักได้ กิลด์อันดับต้นๆของอาณาจักรลัสเปลก็เริ่มที่จะบุกเข้าไปในทวีปกลางทีละคน
จากภายนอกดูราวกับว่ากิลด์ของอาณาจักรไคม่อนเริ่มครอบครองอยู่ในทวีปกลางอย่างล้นหลาม แต่ก็มีหนทางที่จะมีตัวแปรได้ทุกที่