EG บทที่ 778 เจอเอเลน่าอีกครั้ง
“พี่คี ลองชิมไวน์นี้ดูสิ ผมซื้อไวน์มาหลายสิบชนิด คุณสามารถลองชิมได้ทุกชนิด ดูว่าคุณชอบชนิดไหนมากที่สุด “เฝิงหยู่รินไวน์ให้คิริเลนโกะอย่างกระตือรือร้นมากทั้งยังเป็นเหล้าแรง เพราะพี่คีไม่ชอบแอลกอฮอล์ต่ำ
คิริเลนโกะเงยหน้าขึ้นซดจนหมดแก้ว “อันนี้รสชาติแย่”
“ไม่ดีเหรอ? ไม่เป็นไร ยังมีตัวอื่นอยู่ มามา ลองอันนี้ดูสิ”
“ตัวนี้เป็นไงบ้าง? รสชาติดีไหม? โยนซะแล้ว งั้นลองแก้วนี้”
แม้ว่าจะเป็นแก้วเล็กที่สุด แต่คิริเลนโกะก็ดื่มมากกว่าหนึ่งปอนด์ เฝิงหยู่นำไวน์หลายชนิดที่ถูกปากเขาไปวางอีกด้านหนึ่ง จะให้คิริเลนโกะดื่มไวน์เหล่านี้ให้หมดขวด!
“เฝิง คุณคิดแทนเพื่อนได้อย่างรัดกุม ถึงขนาดซื้อไวน์หลายชนิดไว้ให้ผมโดยเฉพาะ สมกับเป็นเพื่อน!” คิริเลนโกะยกนิ้วโป้งชม
“คุณชอบก็ดีครับ ผมจะให้คนไปซื้อมาเพิ่มวันพรุ่งนี้” เฝิงหยู่พูดด้วยรอยยิ้ม
ดื่มสิ ดื่มให้เมาสลบไปเลย
เฝิงหยู่เทไวน์ให้คิริเลนโกะดื่มตลอด แต่เขาไม่ดื่มเลยสักแก้ว ภายหน้าค่อยหาสุราแอลกอฮอร์ต่ำสีเข้มๆมาดื่มเป็นเพื่อพี่คีสักแก้วสองแก้ว!
“มา พี่คี อีกแก้ว“ เฝิงหยูชนแก้วกับคิริเลนโกะ พอจิบแล้วก็วางแก้วลง ส่วนคิริเลนโกะซดหมดแก้วอย่างมีความสุขมาก เฝิงหยู่จึงเติมให้จนเต็มแก้วอย่างกระตือรือร้น
ตอนนี้มันเป็นเหมือนเพลงที่ร้องว่า :ดื่มหมดแก้ว เติมจนเต็ม คืนนี้ไม่เมาไม่แยก
แน่นอนว่ามีเพียงคิริเลนโกะเท่านั้นที่จะเมาจนสลบไป จนถึงตอนนี้เฝิงหยู่ยังดื่มไม่ถึงขวด แถมยังเป็นเหล้าแอลกอฮอร์ต่ำ
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คิริเลนโกะแทบจะยกแก้วไม่ไหวแล้ว
เฝิงหยู่จึงจับมือคิริเลนโกะ: “พี่คี วันนี้เราดื่มกันมันส์มาก วันพรุ่งนี้ค่อยมาดื่มกันต่อ”
“ดี อีกแก้ว” คิริเลนโกะลิ้นชาหมดแล้ว
เฝิงหยู่เรียกบอดี้การ์ดสองคนมาพาส่งคิริเลนโกะไปที่ห้องพัก ก่อนที่เขาจะออกมายังได้ยินเสียงของคิริลเลนโกะคร่ำครวญเสียงดัง
โชคดีที่เฝิงหยู่เพิ่งต่อเติมกำแพงเก็บเสียงตอนที่ปรับปรุงบ้านใหม่ คิริเลนโกะน่ะเป็นหายนะสำหรับคนที่นอนอยู่ในบ้านเลยล่ะ!
แน่นอนว่าตอนที่ติดตั้งกำแพงเก็บเสียงไม่ได้ทำเพื่อพี่คี แค่ไม่อยากให้คนอื่นได้ยินตอนคุยธุระกัน
หลังจากบอดี้การ์ดออกไปก็เหลือเพียงสามคนในบ้าน คนหนึ่งกำลังนอนหลับสนิท อีกคนหนึ่งกำลังกินอะไรบางอย่าง รอเฝิงหยู่ในห้อง
…
เอเลน่านั่งเงียบๆ ทุกวันเธอจะไปฝึกซ้อมเต้นโดยไม่เคยขาดเลยแม้ว่าเธอจะป่วย
แม่เคยแนะนำเธอว่าต้องหยุดพักตอนป่วยแล้วค่อยฝึกต่อในวันพรุ่งนี้ แต่เธอไม่อยากทำอย่างนี้ เธออยากจะแสดงการเต้นรำที่ดีที่สุดในโลกให้ทุกคนได้ดู และให้ … คนๆนั้น
คนๆนั้นชอบดูเธอเต้นรำ
ไม่รู้ว่าชายคนนั้นเอาหัวใจของเธอไปเมื่อไหร่ เธอรู้ชัดเจนว่าชายคนนั้นจะไม่ได้สัญญาเรื่องอนาคตกับเธอ แต่ยามใดเธอไม่เต้นรำเธอก็จะอดคิดถึงรูปร่างหน้าตาของชายคนนั้นไม่ได้ ลักษณะของผู้ชายนั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่มันยิ่งชัดเจนขึ้นในใจของเธอ
แม่ดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างแต่ไม่ได้ถามมากมาย ต่อให้ถามเธอก็ไม่พูดอยู่ดี
เอเลน่ารู้สึกว่าเธอโชคดีมากเมื่อเปรียบเทียบกับเพื่อนๆที่เคยถูกทหาร~กัน เธอโชคดีที่ได้พบเขา เธอสามารถเปลี่ยนชีวิตตัวเอง เปลี่ยนชีวิตครอบครัวของเธอและเส้นทางชีวิตของเธอ
และชีวิตที่หดหู่ไร้แสงสว่างในตอนแรกของเธอ ถูกย้อมสีสันใหม่และเป็นสีที่มีเสน่ห์
แต่นานแล้วที่ทั้งสองไม่ได้พบกัน เธอคิดถึงเขามาก แม้ว่าเขาจะให้โทรศัพท์กับเธอนานแล้วแต่ไม่กล้าโทรเขาอยู่ดี
เอเลน่ากลัวว่าถ้าโทรไปหาแล้วจะรบกวนการทำงานของเขา ถ้ารบกวนการใช้ชีวิตของเขา เขาจะจากเธอไปหรือเปล่า?
ดังนั้นเธอจึงได้แต่เต้นอย่างพยายามและฝึกอย่างหนัก เธอต้องการที่จะเป็นนักเต้นบัลเล่ต์ที่ดีที่สุดในโลก แล้วแสดงการเต้นรำที่ดีที่สุดให้เขาเห็น
บางทีคำอธิษฐานของเธออาจทำให้สวรรค์ประทับใจ ในขณะที่เธอกำลังเต้นรำอยู่ จู่ๆก็มีข่าวว่านายคิริเลนโกะจะไปหาเฝิงหยู่ที่อเมริกาแล้วคราวนี้จะพาเธอไปด้วย
ในเวลานั้นเธอวิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวเดี่ยวแล้วหลั่งน้ำตาแห่งความสุข
เมื่อมาถึงเมริกาแล้วได้เจอเขาอีกครั้ง รูปร่างหน้าตาของเขายังเหมือนในความฝันของเธอแบบเดิมแม้ว่าจะผ่านมานาน ยังเป็นท่าทางที่เธอเห็นทุกวันแม้ในยามหลับตา
สายลมพัดเส้นผมของเขา ใบหน้าของเขายังเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาคมขึ้นและมีท่าทางไม่ธรรมดา
เธอรู้ว่าตัวเองติดบ่วงเสียแล้ว มือของเธอสั่นระริกในวินาทีแรกที่เห็นเขา
เขายิ้มให้เธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอรู้ดีว่าเธอมีความสำคัญต่อเขาน้อยกว่าคุณคิริเลนโกะ
หลังจากมาถึงบ้านที่เมริกา เธอได้กินอาหารแล้วกลับไปที่ห้องพัก เธอดีใจมากเขาจัดให้เธอนอนในห้องใหญ่ซึ่งเป็นห้องนอนของเขา
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจึงจะเข้ามา บางทีตอนที่เขาเข้ามาอาจจะเมาแล้วก็เป็นได้ แต่ไม่ว่านานเท่าไหร่เธอก็จะรอ
แม้ว่าเธอจะเหนื่อยมากจากนั่งเครื่องบินเป็นเวลานาน แต่เธอพยายามรักษาสติเพื่อให้ตัวเองนั่งรอเขาที่นี่
ประตูถูกเปิดออก ร่างของเขาปรากฏขึ้น เธอเลยลุกขึ้นยืนทันทีเพื่อจะประคองเขาที่เมามาย
“เอเลน่า ทำไมคุณยังไม่หลับอีกล่ะ? นั่งเครื่องบินมานาน คุณควรพักผ่อนนะ” เฝิงหยู่ถามด้วยความกังวลเมื่อเขาเห็นว่าเอเลน่ายังคงรอเขาอยู่
“ฉัน ฉันกำลังรอคุณอยู่” เอเลน่ากระซิบ “คุณดื่มมารู้สึกปวดหัวไหมคะ? ฉันจะชงชาให้คุณดื่มสักถ้วย”
เฝิงหยู่จับแขนเรียวของเอเลน่าแล้วพูดว่า: ไม่ต้องครับ ผมไม่ได้ดื่มมาก แค่อาบน้ำก็พอ”
เอเลน่ากล่าวทันที “ฉันจะเตรียมน้ำให้คุณ”
เฝิงหยู่ยิ้มแล้วปล่อยมือของเอเลน่า หลังจากเอเลน่าเตรียมน้ำร้อนในอ่างอาบน้ำแล้วเธอก็วิ่งออกมาทันที “ฉันจะช่วยคุณถอดชุดนะคะ”
เฝิงหยู่ไม่ปฏิเสธ ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เอเลน่าได้ช่วยเฝิงหยู่บ้าง เธอจะมีความสุขไปนานเลยล่ะ
เมื่อเสื้อผ้าของเฝิงหยู่ถูกถอดออก เอเลน่าก็ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำของเธอแล้วตามเฝิงหยู่เข้าห้องน้ำ
เอเลน่าลองใช้มือวัดอุณหภูมิน้ำแล้วให้เฝิงหยู่ลงไปแช่ ในขณะที่เธอก้มนั่งช่วยบีบไหล่เฝิงหยู่เบา ๆ
บางทีน้ำร้อนซึมซับความมึนเมาหรืออาจเป็นเพราะการนวดบนไหล่ ทำให้เขาได้สติขึ้นแล้วพลันจับมือของเอเลน่า ดึงเธอลงในอ่างอาบน้ำ
เอเลน่าร้องเสียงหลง แล้วซบอยู่บนหน้าอกของเฝิงหยู่เหมือนลูกแมว ใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
หลังจากร่างบอบบางนี้เข้ามาสู่อ้อมแขนของเฝิงหยู่ ความปรารถนาที่เขาอดกลั้นเป็นเวลานานได้ถูกปลดปล่อยทันที~ เขากอดเอเลน่าอย่างกักขฬะ จัดเธอให้ตรงตำแหน่งนั้นแล้ว…
ติดตามเพจใหม่ได้ที่ https://www.facebook.com/ceonovel23