EG บทที่ 766 มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่?
 
“เค่อซิน..มีจดหมายส่งมาหาเธอด้วยล่ะ..มันถูกส่งมาจากอเมริกาเลยนะ เธอมีญาติอยู่ที่อเมริกางั้นเหรอ? ”
‘หวังเสิ่นจิ้ง’ รูมเมทของเค่อซินเอ่ยถามขึ้น
“ไม่นะ..ขอฉันดูหน่อยสิ”
เมื่อโจวเค่อซินเห็นลายมือบนหน้าซองจดหมายก็รู้ในทันทีว่าใครเป็นคนส่งจดหมายฉบับนี้มาหาเธอ โจวเค่อซินยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่ยกจดหมายขึ้นแนบอก
“เอ๋?…ใครกันนะที่ส่งจดหมายฉบับนี้ให้เธอ?..อย่าบอกนะว่าแฟนของเธอส่งมาให้?”
หวังเสิ่นจิ้งพอจะเดาได้ว่าจดหมายฉบับนี้เป็นของใครเมื่อเห็นอาการของโจวเค่อซิน ชื่อคนที่ส่งจดหมายมาเป็นชื่อภาษาอังกฤษแต่ใครจะไปเรียกตัวเองว่า ‘น่าเกลียด’และยังมีคำว่า‘อันดับ2’ตามหลังอีก !มันหมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าคนคนนี้มีหน้าตาน่าเกลียดเป็นอันดับสองอย่างนั้นหรือ?
“แฟน? เอ่อ..ไม่ใช่สักหน่อยเขาเป็นเพื่อนทางจดหมายของฉันต่างหาก”
โจวเค่อซินตอบกลับอย่างเขินๆ
“อะไรนะ? เพื่อนทางจดหมายเหรอ? เธอมีเพื่อนเป็นคนต่างชาติด้วยเหรอ? มันเป็นจดหมายรักจากชาวอเมริกันหรือเปล่านะ? ฉันได้ยินมาว่าที่นั่นมีคนผิวดำด้วยล่ะ”
หวังเสิ่นจิ้งอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น
“เขาไม่ใช่คนต่างชาติหรอก..เขาเป็นคนจีนนี่ล่ะและก็เรียนจบจากมหา’ลัยปักกิ่งด้วยนะ!”
โจวเค่อซินตอบกลับสำหรับเธอแล้วไม่มีชาวอเมริกันคนใดที่จะเทียบกับ‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’ได้
“เรียนจบจากมหา’ลัยปักกิ่งงั้นหรือ? แล้วเธอเป็นเพื่อนทางจดหมายกับเขาได้ยังไง..เป็นมานานหรือยัง? จดหมายส่งมาจากอเมริกาได้ยังไง? เขาไปเรียนต่อที่นั่นงั้นหรือ?”
หวังเสิ่นจิ้งรู้สึกประหลาดใจ โดยส่วนใหญ่แล้วนักศึกษาชั้นนำมักจะเป็นเรียนต่อต่างประเทศและก็เลือกทำงานต่อที่นั่นเลย ในบ้านเกิดของเธอก็มีอยู่คนหนึ่ง หลังจากย้ายไปอยู่อเมริกา คนบ้านเดียวกับเธอก็พาพ่อแม่ย้ายไปอยู่ที่นั่นด้วย เธอได้ยินมาว่าที่นั่นสามารถสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำ เธอเองก็อยากจะเดินทางไปที่อเมริกาเช่นกันแต่ก็ไม่มีโอกาส
“เปล่าหรอก..เขาบอกฉันว่าเขาไปทำงานที่อเมริกาและจะกลับมาที่นี่ในช่วงตรุษจีน”
โจวเค่อซินรู้สึกเสียดายเล็กน้อย คงอีกนานกว่าจดหมายของเธอที่เขียนตอบกลับไปจะส่งถึงมือเขา
“ว้าว! เขาไปอยู่อเมริกาเพื่อทำงานงั้นหรือ? เขาต้องได้เงินเยอะแน่ๆ..แล้วหน่วยของเขาทำเกี่ยวกับอะไร? พวกเขามีวันหยุดตรุษจีนด้วยเหรอ?”
“พวกเขาไม่ได้เรียกมันว่าหน่วยนะแต่เรียกว่าบริษัทต่างหาก”
โจวเค่อซินตอบกลับไป
“มันก็เหมือนๆกันนั่นล่ะ..แล้วเขาได้เงินเดือนเท่าไหร่เหรอ?”
หวังเสิ่นจิ้งไม่สนใจว่ามันจะเรียกว่าหน่วยหรือบริษัทสิ่งที่สำคัญที่สุดคือรายได้ต่างหาก!
“ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ? ฉันไม่เคยถามเขาเรื่องนี้สักหน่อย..เอาล่ะ! ขอบคุณเธอมากที่เก็บจดหมายไว้ให้..ฉันได้ยินมาว่าหลี่หลินซื้อตุ๊กตามาใหม่มันตัวใหญ่มากเลยล่ะ..ฉันว่าเธอควรแวะไปหาหลี่หลินนะอยู่ห้องข้างๆนี่เอง”
หวังเสิ่นจิ้งกลอกตามองโจวเค่อซิน
“เธอแค่อยากให้ฉันออกไปใช่มั้ยล่ะ? หลี่หลินแพ้ฝุ่นคงไม่ไปหาซื้อตุ๊กตาที่เป็นที่สะสมฝุ่นแบบนั้นมาเล่นหรอกนะ อ่ะๆ..ก็ได้ๆ.ฉันไม่กวนเธอล่ะ..เอาไว้เราค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน”
โจวเค่อซินยิ้มออกมาเมื่อเห็นเพื่อนเลิกวุ่นวายกับตนแล้ว เธอค่อยๆเปิดซองจดหมายอย่างระมัดระวังและหยิบจดหมายออกมาอ่านอย่างรวดเร็ว
[‘ตอนนี้ผมพักอยู่ที่เมืองวอชิงตันซึ่งเป็นเมืองหลวงของอเมริกา..วิวที่นี้ดีมากเลยๆล่ะแต่ทุกคนต่างก็พูดภาษาอเมริกันมันค่อนข้างสื่อสารกันลำบากไหนจะวัฒนธรรมที่แตกต่างจากจีนอีก..ทุกๆอย่างช่างไม่คุ้นเคย….’]
โจวเค่อซินขมวดคิ้วมุ่นในขณะที่อ่านเนื้อความในจดหมาย เมื่อคุณคิดว่าอเมริกาไม่ดีแล้วทำไมถึงไปที่นั่นล่ะ? ในฐานะบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง คุณสามารถหางานได้ง่ายๆในประเทศจีน แม้ว่าคุณจะไม่อยากทำงานในหน่วยงานรัฐวิสาหกิจแต่ก็ยังมีบริษัทต่างชาติมากมายในเซี่ยงไฮ้ พวกเขายินดีจ่ายเงินเดือนสูงๆให้คุณอย่างแน่นอน
โจวเค่อซินได้เข้าเรียนในคณะวารสารศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ เธอเลือกเรียนคณะนี้ก็เพราะการสนับสนุนของ‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’และพ่อแม่ของเธอ
โจวเค่อซินตั้งตารอที่จะได้เป็นนักข่าว เธอหวังว่าตัวเองจะมีโอกาสได้สัมภาษณ์คนที่สร้างผลงานให้กับประเทศในอนาคต แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไม‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’จึงเลือกไปทำงานที่อเมริกา? เขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมในการพัฒนาบ้านเกิดของตนเองเหรอ?
ตั้งแต่เด็กโจวเค่อซินได้รับการสั่งสอนให้รู้จักตอบแทนแผ่นดินแต่คำสอนเหล่านั้นก็ถูกแทนที่ไปเป็นสิ่งอื่นอย่างรวดเร็ว ‘ต่างประเทศดีกว่า’ หวังเสิ่นจิ้งก็เป็นหนึ่งในนั้น การได้ไปทำงานที่อเมริกาคือความฝันของเธอ
คนเหล่านั้นเลือกที่เดินทางไปที่ประเทศอื่นและไม่กลับสู่มาตุภูมิอีกเลย พวกเขาไม่ได้ถูกสอนเมื่อครั้งเป็นเด็กหรอกหรือ? คนที่มีความฝันว่าจะย้ายไปอยู่ประเทศอื่นไม่รับรู้ถึงอุดมการณ์เหล่านี้หรืออย่างไร?
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะสภาพเศรษฐกิจในปัจจุบันของประเทศจีน ผู้คนส่วนใหญ่ต้องทนทุกข์ทรมานมานานเกินไปและสิ่งที่พวกเขาควรได้รับก็ถูกโยกย้ายไปให้คนอื่นที่มีโอกาสเหนือกว่า คนที่มีความสามารถหลายๆคนเริ่มคิดว่าพวกเขาควรทนอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ต่อไปหรือ…จะออกไปยังสถานที่ที่ดีกว่านี้?
เมื่อโจวเค่อซินได้รับจดหมายฉบับนี้ เธอก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่เดินทางออกนอกประเทศจีน ประเทศจีนยังถือเป็นประเทศที่ดีที่สุด แม้กระทั่ง‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’ก็ยังไม่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในต่างประเทศแล้วเธอล่ะ? จะสามารถปรับตัวเข้ากับที่นั่นได้อย่างไร?
จดหมายมีเนื้อความทั้งหมด 3 หน้าแต่โจวเค่อซินรู้สึกว่ามันสั้นเกินไป เธอต้องการให้จดหมายมีเนื้อความที่ยาวกว่านี้ เธอหยิบกระดาษจดหมายของเธอออกมาและเริ่มเขียนจดหมายตอบกลับ
เมื่อเขียนเสร็จเรียบร้อย เธอก็อ่านทวนสองรอบก่อนจะแก้ไขเนื้อหาอีกครั้ง เธอเขียนทุกอย่างที่เธอมีโอกาสได้เห็นและได้ทำ ในขณะเดียวกันเธอก็ได้เขียนความลับของเธอที่ไม่เคยบอกให้ใครรู้มาก่อน
เธอตรวจสอบเนื้อความในจดหมายอีก 2-3 ครั้ง จากนั้นก็หยิบกระดาษแผ่นใหม่ออกมาเขียนอย่างสวยงาม ก่อนหน้านี้เธอเขียนผิดอยู่หลายจุดและไม่ต้องการส่งจดหมายที่มีแต่รอยแก้ไปให้กับ‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’
“เค่อซิน..เธอเขียนอะไรอยู่นะ?”
‘หวังเล่ย’ รูมเมทอีกคนที่เพิ่งเข้าในห้องเอ่ยทักเธอขึ้น โจวเค่อซินรีบนำสมุดมาปิดจดหมายของตัวเองเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“กลับมาแล้วเหรอ?..ฉันไม่ได้เขียนอะไรสักหน่อย”
“ไม่ได้เขียนอะไรเลยเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอจะรีบซ่อนมันทำไมล่ะ? เอาออกมาให้ฉันดูสิถ้ามันไม่มีอะไรจริงๆ..มันต้องไม่ใช่จดหมายที่เธอเขียนให้พ่อแม่แน่ๆ..เธอกำลังเขียนจดหมายหาแฟนใช่มั้ย? เขาจบมาจากโรงเรียนมัธยมเดียวกับเธองั้นเหรอ? หรือเป็นหนุ่มจากมหา’ลัยไหน?”
หวังเล่ยเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“เปล่าสักหน่อย..แค่เพื่อนทางจดหมายน่ะ”
โจวเค่อซินตอบกลับ
“เพื่อนทางจดหมาย? หากเป็นแค่เพื่อนทางจดหมายจริงๆ แล้วทำไมเธอถึงดูประหม่าแบบนั้นล่ะ..ไหนๆเอามาให้ฉันดูหน่อยสิ”
หวังเล่ยยื่นมือมาไว้ตรงหน้าของโจวเค่อซิน
“ไม่มีทาง!นี่เป็นความลับของเราสองคน!”
โจวเค่อซินเอนตัวไปนอนราบกับโต๊ะและใช้ร่างของตัวเองทับจดหมายเอาไว้
“มันเป็นจดหมายรักล่ะสิ?”
“…ไม่ใช่สักหน่อย..เขาเป็นแค่เพื่อนทางจดหมายของฉัน!”
โจวเค่อซินตอบกลับอย่างหนักแน่น
“อย่ามาโกหกฉันหน่อยเลย..แม้ว่าพวกเธอจะเริ่มต้นด้วยการเป็นเพื่อนทางจดหมายแต่ตอนนี้มันต่างออกไป..ลองมองหน้าตัวเองในกระจกสิ..แดงเป็นลูกมะเขือเทศขนาดนี้..เธอชอบเขาใช่มั้ยล่ะ?”
“หวังเล่ย..เธอพูดอะไรของเธอน่ะ..ไร้สาระ”
โจวเค่อซินรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังเห่อร้อน หัวใจของเธอก็กระหน่ำเต้นอย่างรุนแรง เธอไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ดูเหมือนว่าเธอจะตกหลุมรัก‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’เข้าแล้ว
เมื่อเขามีความสุขเธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขไปกับเขา เมื่อเขาอารมณ์เสียเธอก็จะอารมณ์ไม่ดีตามไปด้วย
นี่มัน…เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?