EG บทที่ 763 โฆษณากับความเป็นจริง
 
โทนี่รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองโชคดีเป็นพิเศษ คุณเฝิงหยู่เศรษฐีจากประเทศจีนต้องการซื้อบ้านทั้งสองหลังแม้ว่าอีกหลังหนึ่งจะเป็นบ้านต้องคำสาปก็ตาม!
โทนี่คำนวณผลตอบแทนที่ตัวเองจะได้รับในใจทันที เขารู้สึกมีความสุขยิ่งนัก ในประเทศสหรัฐอเมริกาผู้เป็นนายหน้าค้าบ้านจะได้รับค่าคอมมิชชั่นทั้งหมด 6% ของราคาบ้านและที่ดินที่สามารถขายได้ อย่างไรก็ตามโทนี่จะต้องแบ่งค่าคอมมิชชั่นให้กับบริษัทของตัวเองและจะได้ส่วนแบ่งสุดท้ายประมาณ 3.4% แต่โทนี่จะได้รับ 5.5% สำหรับบ้านที่ต้องคำสาปเพราะบริษัทของเขาต้องการที่จะขายบ้านหลังนี้ออกโดยเร็วที่สุด
สุดท้ายโทนี่จะได้รับค่าคอมมิชชั่นเป็นตัวเลขกลมๆถึง 40,000 ดอลลาร์สหรัฐจากการขายบ้านทั้งสองหลัง นี่นับเป็นเดือนที่ดีที่สุดในปีนี้!
คุณเฝิงผู้นี้นับว่าใจป้ำพอสมควร เขามาดูบ้านเพียงแค่ครั้งเดียวก็ตัดสินใจซื้อภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง นี่ถือเป็นครั้งแรกของเขาที่ได้เจอลูกค้าแบบเฝิงหยู่
“ถ้าเช่นนั้นผมจะรีบไปเอาสัญญามาให้นะครับ”
โทนี่ตั้งท่าจะไปหยิบสัญญาในรถของตนเอง
“เดี๋ยวก่อนครับ”
วิลสันเอ่ยเรียกโทนี่ขึ้น
“หากผมจำไม่ผิด..ถ้าเราจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้จะต้องได้รับอนุญาตจากเพื่อนบ้านก่อนหรือเปล่าครับ?”
เฝิงหยู่เริ่มสับสน นี่มันอะไรกันเนี่ย? เขาเป็นคนซื้อบ้านพวกนี้เองแต่ต้องขออนุญาตคนอื่นก่อนจะย้ายเข้าด้วยหรือ?
วิลสันไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ ในอเมริกาเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่ใกล้เคียงมีสิทธิที่จะไม่ให้ผู้อื่นย้ายเข้ามาพักในบ้านใกล้ๆกับพวกเขาได้ แม้ว่าในอเมริกาจะกำหนดว่าหากขุดพบบ่อน้ำมันในบ้านของคุณมันจะกลายเป็นสิทธิของคุณก็ตามแต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะขุดพบน้ำมันดิบในจุดที่ลึกจากพื้นผิวไม่มากนัก ถึงคุณจะขุดพบมันเจอจริงๆก็ต้องแจ้งให้ทางการและเพื่อนบ้านของคุณทราบก่อนถึงจะสามารถสกัดน้ำมันออกมาใช้ได้!
หากอยู่ในสภาวะปกติไม่มีสงครามหรือเรื่องเดือดร้อนใดๆใครจะอยากให้บ่อน้ำมันมาอยู่ใกล้กับบ้านของตัวเองกัน?
มันเป็นเพียงโฆษณาชวนเชื่อเท่านั้น! แม้ว่าจะมีคนขุดบ่อน้ำในสวนหลังบ้านก็ต้องแจ้งให้เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ๆทราบและต้องได้รับอนุญาตเสียก่อนเพราะน้ำใต้ดินถือเป็นสิทธิ์ของทุกคน!
ทุกสิ่งที่อยู่ใต้ดินถือเป็นสิทธิ์ขาดของเจ้าของที่ดินมันเป็นพียงคำโฆษณาเท่านั้น!
ถ้าคุณคิดที่จะทำอะไรบางอย่างกับที่ดินของคุณขึ้นมาจริงๆล่ะก็? โอกาสที่คุณจะถูกเชิญไปนั่งจิบกาแฟกับเจ้าหน้าที่ก็จะสูงตาม เพื่อนบ้านอาจหาเหตุฟ้องคุณได้ทุกเมื่อ!
แน่นอนว่าส่วนใหญ่เพื่อนบ้านจะไม่มาคุยกับเจ้าของบ้านก่อนแต่พวกเขาจะโทรแจ้งตำรวจทันที!
มันยิ่งลำบากหนักขึ้นไปอีกหากเจ้าของบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เป็นคนต่างชาติ แม้จะเป็นประเทศประชาธิปไตยแต่คนส่วนใหญ่ก็รู้กันดีว่ายังมีการเลือกปฏิบัติในอเมริกาอยู่ดี
โทนี่ยิ้มอายๆให้กับวิลสัน ชายคนนี้รู้จักกฎหมายและข้อบังคับเป็นอย่างดีก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว
“คุณเฝิง..มันจะไม่มีปัญหาอย่างแน่นอนครับ..ผมจะเข้าไปคุยกับคนอื่นๆที่พักอยู่ที่นี่ให้”
วิลสันส่งเสียงเยาะในลำคอพลางเอ่ยเสียงแข็ง
“คุณเฝิงจะเซ็นสัญญาก็ต่อเมื่อคุณเข้าไปเจรจากับผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่แล้วเท่านั้น!”
เฝิงหยู่รู้สึกว่าตัวเองคิดถูกที่ให้วิลสันตามมาด้วย ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดที่นักกฎหมายในประเทศแถบตะวันตกจะทำเงินได้สูง มันมีกฎหมายและข้อบังคับต่างๆมากเกินไป!
“มันคงไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ? หรือว่าคุณทำไมได้? ถ้าอย่างนั้น..คุณเฝิงครับผมจำได้ว่ามีนายหน้าค้าบ้านจากหลายๆบริษัทติดต่อมาหาคุณ..ผมคิดว่าเราติดต่อพวกเขากลับไปแล้วค่อนเลือกซื้อบ้านจากพวกเขาดีกว่านะครับ”
วิลสันเอ่ยกับโทนี่ก่อนจะหันไปบอกกับเฝิงหยู่
ส่วนเฝิงหยู่รู้สึกโกรธ ให้ตายเถอะ! นายหน้าคนนี้ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง! คิดที่ปกปิดเรื่องสำคัญเช่นนี้เลยหรือ? ถ้าตัวเขาไม่สามารถย้ายเข้าบ้านที่ตัวเองซื้อแล้วเขาจะซื้อมันมาทำไม ไหนจะค่าภาษีที่ต้องจ่ายอีก?
“ร…รอก่อนครับคุณเฝิง..ผมจะดำเนินการให้เรียบร้อยภายในบ่ายวันนี้..ลุงของผมก็อาศัยอยู่ที่นี่เช่นกันเขาเป็นตัวแทนชุมชนที่นี่เองครับ..ผมจะเข้าไปคุยกับเขาเดี๋ยวนี้เลย!”
ห๊ะ? ละแวกนี้มีตัวแทนชุมชนด้วยเหรอเนี่ย?
ตัวแทนชุมชนส่วนใหญ่ในอเมริกาจะเหมือนมรดกที่ตกทอดกันมาเป็นรุ่นๆ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ยอมรับที่จะทำมันแต่ก็เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี ตระกูลที่เล่นการเมืองมีอยู่ทุกที่แม้แต่ตำแหน่งประธานาธิบดีก็เช่นกัน อย่างตระกูลบุชก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจน มันยากสำหรับคนธรรมดาๆที่จะขึ้นมาเป็นประธานาธิบดีได้โดยอาศัยกำลังของตนแค่เพียงคนเดียวโดยไม่ชื่อเสียงหรืออิทธิพลของคนตระกูลเป็นแรงสนับสนุน นี่ไม่ใช่สหรัฐอเมริกาแบบในอดีต!
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็รีบไปจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด..เวลาของคุณเฝิงมีค่านะครับ”
วิลสันตอบกลับไป
เฝิงหยู่ค่อนข้างพอใจกับบ้านทั้งสองหลัง มันตั้งอยู่ในทำเลที่ดีโดยสามารถขับรถไปกลับจากบริษัทไมโครซอฟท์มายังที่นี่ในเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมงเท่านั้น ทั้งระบบรักษาความปลอดภัยก็ดีอีกด้วย
อย่างไรก็ตามถ้าเฝิงหยู่สามารถซื้อบ้านทั้งสองหลังได้แต่ไม่สามารถย้ายเข้ามาพักที่นี่ได้มันก็เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์
“วิลสัน..คุณไปกับเขาได้หรือเปล่า..ผมชอบบ้านสองหลังนี้จริงๆ”
เฝิงหยู่บอกความต้องการแก่วิลสัน
“คุณเฝิงครับ..ผมอาจจะเปิดเผยตำแหน่งของคุณในบริษัทไมโครซอฟท์นะครับ..ผมควรบอกกับคนอื่นๆว่าคุณคือผู้บริหารระดับสูงของบริษัทไมโครซอฟท์”
น่าจะมีเสียงคัดค้านน้อยลงหากคนที่อาศัยอยู่ในละแวกนี้ทราบว่าเฝิงหยู่ทำงานร่วมกับไมโครซอฟท์แต่ถ้ามันยังไม่ได้ผลอีก พวกเขาก็อาจจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆเช่นบิล เกตส์แต่เฝิงหยู่ก็ไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณบิล เกตส์ด้วยเรื่องเล็กๆน้อยเช่นนี้ ถ้ามันยุ่งยากมากนักเฝิงหยู่ก็ไม่ต้องการที่จะซื้อบ้านพวกนี้อีก
“ได้สิครับ..ผมหวังว่าเรื่องนี้จะได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุด”
เฝิงหยู่พยักหน้ารับ ตำแหน่งของเขาในไมโครซอฟท์ค่อนข้างมีประโยชน์พอตัว บางทีเขาอาจใช้ตำแหน่งของเขาเพื่อรับผลประโยชน์อื่นๆเพิ่มเติม
.
.
“อะไรนะ? นายบอกว่าจะขายบ้านให้กับคนจีนงั้นรึ? นี่นายบ้าไปแล้วเหรอโทนี่? คนจีนขอกู้สินเชื่อได้งั้นหรือแล้วถ้าเขาไม่สามารถชำระเงินกู้ได้ล่ะ..ชื่อเสียงของนายจะเป็นอย่างไร? คนในชุมชนนี้จะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน..นายก็รู้ดีนี่ว่าคนแถวนี้เป็นยังไง..การจะมาพักอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ?”
“คุณครับ..ผมต้องขอเตือนคุณก่อนว่าเจ้านายของผมมาจากฮ่องกง! จากสิ่งที่คุณพูดมาเมื่อครู่นี้มีบางคำที่เหมือนเป็นการเหยียดเชื้อชาตินะครับ..ผมมาที่นี่ก็มาตามคำสั่งเจ้านายของผมและอาจแจ้งข้อหาหมิ่นประมาทต่อคุณได้..ผมว่าทางที่ดีคุณควรเอ่ยขอโทษเจ้านายของผมนะครับ!”
วิลสันกล่าวเสียงแข็งพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น
“โทนี่..ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?”
‘โจ’ ผู้เป็นลุงของโทนี่และยังเป็นตัวแทนชุมชนแห่งนี้อีกด้วย
“ผมเหรอครับ? ผมเป็นที่ปรึกษาทางกฎหมายของสำนักพระราชวังแห่งอังกฤษ..รับใช้พระราชินีแห่งอังกฤษโดยตรงและตอนนี้ผมเป็นทนายส่วนตัวของคุณเฝิงครับ..อีกอย่างนะครับเจ้านายของผมไม่จำเป็นต้องกู้เงินอะไรพวกนั้นหรอกนะครับ..เงินกู้ก็เป็นแค่สิ่งไร้ค่าสำหรับเจ้านายของผมเท่านั้น!..ตอนนี้คุณควรขอโทษดีกว่านะครับ!”
วิลสันชิงตอบแทนโทนี่
อาจเป็นเพราะตำแหน่งที่ปรึกษาของพระราชินีโดยตรงและท่าทางที่ดูภูมิฐานของชายตรงหน้าส่งผลให้โจรู้สึกกลัวไม่น้อย นี่เขาต้องเอ่ยขอโทษจริงๆนะหรือ? แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเอ่ยขอโทษออกมาเบาๆ
วิลสันหันไปมองโทนี่และเอ่ยขึ้น
“คนในชุมชนควรจะภูมิใจมากกว่านะครับที่เจ้านายของผมทำงานที่บริษัทไมโครซอฟท์!”
โทนี่รู้สึกประหลาดใจเพราะดูแล้วเฝิงหยู่น่าจะเพิ่งเรียนจบจากสถาบันชื่อดังสักแห่งในอเมริกา แต่ก็นั่นล่ะมีนักศึกษาต่างชาติเป็นจำนวนมากโดยเฉพาะชาวจีนที่เรียนจบแล้วก็ทำงานต่อที่นี่ทันที นักศึกษาฮ่องกงก็น่าจะเป็นกรณีเดียวกัน
“บริษัทไมโครซอฟท์มีพนักงานนับหมื่นคน..ไม่แน่นะครับว่าพนักงานเหล่านี้อาจมีอาชญากรปะปนอยู่ในนั้นด้วย..แล้วอย่างนี้จะให้คนในชุมชนเชื่อมั่นจนยอมให้เขาเข้าพักได้อย่างไร?”
โจเอ่ยขึ้นอย่างจงใจ เขาถูกบังคับให้ขอโทษคนอื่นต่อหน้าหลานและเขายังรู้สึกเจ็บใจอยู่!
“มีผู้บริหารระดับสูงคนไหนในไมโครซอฟท์ที่จะทำตัวเป็นอาชญากรกันล่ะครับ? จะมีเพื่อนบ้านคนไหนที่ไม่ต้อนรับและไม่ให้ผู้บริหารระดับสูงของไมโครซอฟท์เข้าพักที่นี่ด้วยหรือครับ? เมื่อบ่ายวานนี้เจ้านายของผมก็ยังไปทานอาหารกับคุณบิล เกตส์อยู่เลยนะครับ”
โทนี่ดีใจมาก นี่เฝิงหยู่เป็นผู้บริหารระดับสูงของไมโครซอฟท์อย่างนั้นรึ? ถ้าเป็นเช่นนั้นมันจะไม่มีปัญหา จะไม่มีใครคัดค้านเรื่องนี้อย่างแน่นอน!
ดวงตาของโจเบิกกว้างด้วยความตกใจ จากนั้นเขาก็หันขวับไปมองโทนี่ด้วยความโกรธทันที เจ้าโง่เอ้ย! ทำไมถึงไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ว่าคนที่จะซื้อบ้านผู้นี้คือผู้บริหารระดับสูงของไมโครซอฟท์
หากโจรู้ว่าคนผู้นี้เป็นผู้บริหารระดับสูงของไมโครซอฟท์เขาจะไม่พูดสิ่งเหล่านั้นออกไปอย่างแน่นอน หากเขาสามารถเป็นเพื่อนกับผู้บริหารของไมโครซอฟท์ได้โอกาสที่เขาจะเลื่อนขึ้นไปเป็นตัวแทนเขตหรือตัวแทนเมืองก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
“โทนี่..ฉันจะไปกับนายด้วย! เราต้องตรวจสอบความเรียบร้อยทั้งหมดเพื่อให้คุณเฝิงสามารถย้ายเข้ามาอยู่ได้ทันที!”
โจพูดขึ้น ในขณะที่วิลสันก็ตอบเสียงเรียบๆ
“ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ก็ดีเพราะเจ้านายของผมไม่ใช่คนที่มีความอดทนสักเท่าไหร่”