“ฮ่าฮ่าฮ่า ซีเฉิง คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า!” ในขณะนั้นมีชายคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าหลิงฮัน ซึ่งแขนซ้ายของเขาดูปกติ แต่แขนขวาของเขานั้นมีสีดำเหมือนหมึกและส่องแสงความมันวาวของเหล็กออกมาให้เห็น
“หยางเซวียน เจ้าเด็กนี่เป็นสมาชิกใหม่ของตระกูลหยางของเจ้าอย่างนั้นรึ?” โจรสลัดที่ถูกเรียกว่าซีเฉิงกล่าวด้วยเสียงที่ดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง
หยางเซวียนคือจอมยุทธระดับสุริยันจันทราของตระกูลหยาง นั่นคือชายที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้าของหลิงฮัน
“ใช่หรือไม่นั้นมันเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าด้วย?” หยางเซวียนกล่าวอย่างเย็นชา มือขวาของเขาเริ่มเปล่งแสงและอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏออกมาให้เห็นพร้อมกับกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัว
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น!” ซีเฉิงจ้องมองไปที่หลิงฮันด้วยสายตาอาฆาตแค้นและปลดปล่อยจิตสังหารออกมาไม่หยุด
เจ้าเด็กนี่เป็นตัวอันตราย เขาจะต้องรีบจัดการให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรก มิฉะนั้นอาจเป็นเขาที่ต้องเสียใจในภายหลัง
หยางเซวียนยกมือขวาขึ้นและชี้นิ้วไปที่ซีเฉิงพร้อมกับพูดว่า “ตอนนี้แรงดึงดูดของมหาสมุทรดาราได้หายไปแล้ว ถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีที่โจรสลัดของพวกเจ้าจะหายไปตลอดกาล เตรียมตัวตาย!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าอยากเห็นยิ่งนักว่าเจ้าจะทำได้อย่างที่พูดหรือไม่!” ซีเฉิงเริ่มโจมตี และแสงดาบก็พุ่งตรงไปที่หลิงฮัน
“เจ้ากล้า!” หยางเซวียนโจมตีออกไปด้วยมือขวา ทันใดนั้นอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็กลายเป็นโซ่และเข้าไปล้อมรอบซีเฉิง
“คลื่นคลั่ง!” ซีเฉิงคำราม ทันใดนั้นก็มีคลื่นน้ำพุ่งออกมาจากร่างกายของเขาป้องกันโซ่ศักดิ์สิทธิ์พวกนั้น แล้วเขาก็คว้าโอกาสนี้ตอบโต้และสะบั้นดาบไปที่หน้าอกของหลิงฮัน
หยางเซวียนดูแปลกใจเล็กน้อย เขาและซีเฉิงเคยปะมือกันมาแล้วหลายครั้ง แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะใช้คลื่นคลั่งได้รวดเร็วขนาดนี้
อีกฝ่ายมีความมุ่งมั่นที่จะฆ่าหลิงฮันอย่างแรงกล้า
ในทางตรงกันข้าม หยางเซวียนไม่รู้จักหลิงฮันแม้แต่น้อยและรู้อีกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่แขกที่โดยสารมากับเรือ ดังนั้นเขาจะทุ่มสุดตัวเพื่อช่วยชีวิตไปทำไม?
ซีเฉิงฝ่าอุปสรรคและมาถึงด้านหน้าของหลิงฮัน!
จอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นกลางจะต่อกรกับจอมยุทธระดับสุริยันได้อย่างไร? แม้ว่าซีเฉิงจะเป็นแค่จอมยุทธระดับสุริยันจันทราขั้นกลางชั้นต้นก็ตาม
แน่นอนการโจมตีครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว
ฉัวะ!
ดาบของเขาแทงไปที่หน้าอกของหลิงฮันตรงตำแหน่งของหัวใจ
เพี๊ยะ!
ในตอนนั้นเอง หลิงฮันยกมือขึ้นและตบไปที่หน้าของซีเฉิง
เสียงดังฟังชัด!
หลังจากนั้นชั่วครู่ การต่อสู้ทั้งหมดก็หยุดชะงัก ทุกคนหันไปจ้องมองหลิงฮันด้วยสายตาที่เบิกกว้างและอ้าปากมากพอที่จะยัดมือเข้าไปในปาก
ฉากนี่มันอะไรกัน!
“ตาของข้าเห็นภาพลวงตาอย่างนั้นรึ? ทำไมข้าถึงเห็นซีเฉิงถูกตบหน้า?”
“เจ้าเด็กนั่นเป็นใครกัน เขาช่างกล้าหาญยิ่งนักถึงกล้าตบหน้าหัวหน้าโจรสลัด!”
“นี่เขาเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีจริงๆรึ?”
“ในตอนที่เขาโจมตี ข้าเห็นภูเขาสองลูกและวารีหนึ่งสายเท่านั้น นี่แสดงให้เห็นว่าเขายังไม่ทะลวงผ่านระดับภูผาวารีขั้นสูง…”
“มันเป็นไปได้อย่างไร!”
แม้กระทั่งหยางเซวียนเองก็รู้สึกตกใจและไม่สามารถยอมรับได้
“ใบหน้าของมันแข็งพอที่จะทำให้มือของข้าเจ็บ!” หลิงฮันสบถอยู่ในใจ
อย่างไรก็ตาม จอมยุทธระดับสุริยันจันทราก็ยังคงเป็นจอมยุทธระดับสุริยันจันทราอยู่ดี ในตอนที่หลิงฮันตบหน้า ถึงแม้เขาจะไม่มีเวลาหลบ แต่ก็ยังโคจรพลังปราณปกป้องใบหน้าได้
“เจ้าเด็กเหลือขอ ข้าจะสังหารเจ้าซะ!” เส้นผมของซีเฉิงตั้งชัน และไม่มีอารมณ์ที่จะคิดว่าทำไมการโจมตีของเขาถึงสังหารหลิงฮันไม่ได้ และยังถูกตบหน้าอีก
ประเด็นหลักคือเขาถูกตบ!
เขากวัดแกว่งดาบและโจมตีใส่หลิงฮันอีกครั้ง
ปัง!
หยางเซวียนเคลื่อนไหวและใช้มือขวาต้านรับดาบของซีเฉิง คลื่นพลังที่กระจายออกมาแผ่ขยายออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับคลื่น และทำให้ผู้คนที่อยู่บนดาดฟ้าปลิวกระเด็นตกลงไปในน้ำ
โชคดีที่ตอนนี้ทะเลไม่มีแรงดึงดูดอีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่จมลงไปก้นทะเลเมื่อตกลงไปในน้ำ และในไม่ช้าพวกเขาก็ขึ้นมายืนบนผิวน้ำ
“ไส้หัวไปให้พ้น ไม่เช่นนั้นข้าจะสังหารเจ้าด้วย!” ซีเฉิงเต็มไปด้วยความคับแค้นและจิตสังหาร ตั้งแต่ที่เขาเริ่มฝึกฝนบ่มเพาะพลัง เขาไม่เคยถูกใครตบหน้ามาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายยังเป็นแค่จอมยุทธระดับภูผาวารีเท่านั้น
ถ้าเขาไม่ได้ฆ่าหลิงฮัน เขาก็จะไม่มีวันเชิดหัวขึ้นได้อีกไปตลอดทั้งชีวิต – แน่นอนว่าถึงแม้เขาจะฆ่าหลิงฮันได้ แต่นี่ก็จะกลายเป็นปมติดตัวเขาตลอดไป
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” หยางเซวียนหัวเราะและพูดว่า “ซีเฉิง มันมีคนตั้งมากมายที่เห็นเจ้าถูกตบหน้า นี่เจ้าคิดจะฆ่าทุกคนเลยงั้นรึ?”
หยางเซวียนส่ายหัวและหัวเราะดังขึ้น “ข้าผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก ทั้งที่เจ้าเป็นถึงจอมยุทธระดับสุริยันจันทราแต่กลับถูกจอมยุทธระดับภูผาวารีตบหน้า!”
“เจ้ากล้ามากที่พูดแบบนั้นกับข้า!” ซีเฉิงเริ่มบ้าคลั่ง และกวัดแกว่งดาบใส่หยางเซวียนอย่างบ้าคลั่งและไม่สนใจอะไรทั้งนั้นว่าตัวเองจะตายหรือไม่ อย่างน้อยเขาก็จะพาหยางเซวียนไปด้วย
หยางเซวียนไม่กล้าเล่นสนุกอีกต่อไป เขาไม่มีความคิดที่จะตายไปพร้อมกับอีกฝ่าย ดังนั้นเขาจึงไม่พูดยั่วยุซีเฉิงอีก
แต่ซีเฉิงนั้นบ้าคลั่งไปแล้ว เขาคิดที่จะสังหารทุกคนที่อยู่ที่นี่เพื่อปกปิดความอัปยศของเขา
“ตาย! ตาย! ตาย!” ซีเฉิงกวัดแกว่งดาบไม่หยุดและคำรามอย่างบ้าคลั่ง
“บัดซบ!” หยางเซวียนไม่คิดว่าซีเฉิงจะโกรธขนาดนี้  ภายใต้การโจมตีของซีเฉิงทำให้เขาได้รับแรงกดดันอย่างใหญ่หลวง เหมือนกับว่าชีวิตของเขากำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย
“เงาปีศาจ!”
ซีเฉิงเคลื่อนไหวอีกครั้ง และดูเหมือนกับว่าร่างของเขาจะกลายเป็นภาพลวงตา มันมีดวงอาทิตย์สีแดงอยู่ด้านหลัง ซึ่งมันสว่างมากจนดวงอาทิตย์ที่อยู่บนท้องฟ้ายังต้องถูกบดบัง
“บัดซบ!” หยางเซวียนตกใจ อีกฝ่ายกำลังเผาผลาญพลังของตนเอง การใช้พลังนี้หมายความว่าเขาสิ้นหวังแล้วจริงๆ
“เจ้าจะหลบหรือจะตาย!” ซีเฉิงตะโกน ตอนนี้เขาสูญเสียเหตุผลไปอย่างสมบูรณ์ ที่เขาใช้พลังนี้ออกมาก็เพื่อบีบบังคับหยางเซวียน แล้วถ้าอีกฝ่ายคิดจะหยุดเขา เช่นนั้นเขาก็จะลากอีกฝ่ายไปที่แม่น้ำแห่งความตายด้วย
หยางเซวียนรู้สึกหนาวเย็นและสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ถ้าหลิงฮันเป็นลูกหลานของตระกูลหยาง เขาก็คงทำสุดความสามารถเพื่อปกป้องลูกหลานที่โดดเด่นของตระกูลคนนี้เอาไว้ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นเช่นนั้
อีกฝ่ายเป็นคนนอก เขาจะปกป้องด้วยชีวิตไปทำไม?
ไม่มีทาง!