“โอ้ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” หลิงฮันรีบปล่อยมือ ในถ้ำแห่งนี้มีขนาดแคบเกินไปทำให้เขาขยับตัวได้เล็กน้อยเท่านั้น
หากเขยิบไปไกล เขาอาจจะถูกอสูรยักษ์จับตัวได้ก็ได้
“เจ้าอันธพาล!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ทำได้เพียงด่าทอ อีกฝ่ายคงไม่ได้ใช้โอกาสนี้หาประโยชน์กับนางหรอกนะ?
“อึดอัดจัง!” หูเฟยหยินโอดครวญ หลิงฮันที่เขยิบตัวนั้นเบียบนางมากขึ้นไปอีกทำให้นางหายใจไม่สะดวก
“โชคดีที่ดูเหมือนอสูรวานรตัวนี้จะไม่มีท่าโจมตีในรัศมีเล็กๆ ไม่เช่นนั้นมันคงโจมตีเข้ามาในถ้ำแล้ว” หลิงฮันกล่าว แต่แน่นอนว่าถึงแม้อสูรวานรจะมีกระบวนท่าเช่นนั้นเขาก็ยังมีหอคอยทมิฬ ส่วนหูเฟยหยินนั้นแม้จะไม่สามารถเข้าไปกับพวกเขาได้แต่จักรพรรดินีแห่งดาราก็คงจะยึดชิงร่างนางเพื่อช่วยเหลือนางอยู่ดี
อสูรวานรพยายามโจมตีอยู่นานแล้วพวกหลิงฮันก็ไม่ออกมาสักที มันโจมตีไม่หยุดราวกับว่าจะอย่างไรก็ต้องกินพวกหลิงฮันให้ได้
“ไม่ล้มเลิกความคิดที่จะกินพวกข้าสามคนเลยงั้นรึ?” หลิงฮันส่ายหัวและสบถ
“เจ้าตัวตะกละ!” หูเฟยหยินเค้นเสียง
แต่หลังจากนั้นไม่นานอสูรก็หยุดลงมือ
พวกหลิงฮันสามคนไม่กล้าประมาท แม้ภายนอกไร้การเคลื่อนไหวราวกับอสูรวานรจากไปแล้วจริงๆ แต่ไม่แน่มันอาจจะจงใจทำให้พวกเขาคิดเช่นนั้นและกำลังซุ่มหลบอยู่
ภายในถ้ำเงียบสนิท
แม้ในถ้ำจะมืดมิดแต่ด้วยการที่ทั้งสามคนเป็นจอมยุทธระดับพระเจ้า ความมืดธรรมดาจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา
หลิงฮันรู้สึกเขินอายนิดหน่อย เนื่องจากพวกเขาตกอยู่ในช่วงวิกฤตจิตใจของเขาจึงเตลิดไปเล็กน้อย
“อันธพาล ข้าจะสังหารเจ้า!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กัดฟันโกรธ
“พี่สาวสุ่ย เขาทำอะไรท่านรึ?” หูเฟยหยินสงสัย
สุ่ยเยี่ยนยวี่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร นางทำเพียงส่งเสียงฮึดฮัดและกล่าว “ชายคนนี้ไม่ใช่คนดี!”
หูเฟยหยินแปลกใจ หลิงฮันเป็นคนดีแน่นอน เขาเคยช่วยชีวิตนางมาก่อนแถมยังดูแลนางอย่างดีด้วย คนเช่นนี้จะไม่ใช่คนดีได้อย่างไร?
หลิงฮันคร้ายจะเถียง ข้าไม่ใช่คนอย่างนั้นเสียหน่อย! เขาเขยิบไปใกล้หูของสุ่ยเยี่ยนยวี่และกล่าว “ถ้าเจ้าพูดด่าข้าอีกครั้ง คอยดูแล้วกันว้าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร!”
“เจ้าที่ทำเรื่องต่ำทรามเช่นนั้น ไม่มีสิทธิ์จะกล่าวเถียง!”
‘ตูมม’ กรงเล็บของอสูรวานรกระหน่ำโจมตีอีกครั้ง คลื่นลมอันเกรี้ยวกราดปะทุขึ้นอีกครา
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ในที่สุดอสูรยักษ์ก็หยุดลงมือและไร้การเคลื่อนไหวอีกครั้งและหายไปโดยไร้ร่องรอย
หลิงฮันกล่าว “ข้าจะออกไปดูเสียหน่อย พวกเจ้ารออยู่ที่นี่”
เขาโคจรปราณก่อเกิดไปทั่วร่างเพื่อให้ร่างของเขาอ่อนนิ่ม จากนั้นก็เบียดผ่านสุ่ยเยี่ยนยวี่ที่อยู่ด้านหน้าและออกไปจากรูถ้ำอย่างรอบคอบ
“ออกมาได้ อสูรวานรไม่อยู่แล้ว” เสียงของหลิงฮันดังมาจากนอกถ้ำ
หูเฟยหยินเกาะสุ่ยเยี่ยนยวี่เอาไว้ในขณะที่เดินกลับออกมาจากถ้ำ
เมื่อออกมาแล้ว นางก็ก้มหน้าลงต่ำเนื่องจากไม่กล้ามองหน้าหลิงฮัน
“เกิดอะไรกับพี่สาวสุ่ยกันแน่?” หูเฟยหยินยังคงไม่เข้าใจ
“การที่นางอยู่ในถ้ำเป็นเวลานานทำให้คอของนางปวดเมื่อย นางจึงเป็นเช่นนี้” หลิงฮันตอบลวกๆ
หูเฟยหยินไม่สงสัยในคำพูดของหลิงฮันแม้แต่น้อย นางรีบกล่าวกับสุ่ยเยี่ยนยวี่ “พี่สาวสุ่ย ท่านปวดมากรึเปล่า?”
สุ่ยเยี่ยนยวี่เงยหน้าจ้องเขม็งไปยังหลิงฮันก่อนจะกล่าวกับหูเฟยหยิน “ข้าไม่เป็นอะไร”
“งั้นก็ดีแล้ว!” หูเฟยหยินปรบมือ
ราชินีที่เก้ามีนิสัยอ่อนโยนเกินไป แต่ในโลกวรยุทธแห่งนี้ ความอ่อนโยนของนางมีแต่จะนำพาหายนะมาสู่ตัว! โชคดีที่จักรพรรดินีแห่งดารามีอำนาจยิ่งใหญ่ไพศาลจึงไม่มีใครกล้ามาล่วงเกินนาง
“ไปกันต่อเถอะ”
หลังจากยืนยันทิศทางได้ พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังถ้ำเปลวเพลิง
หลังจากเดินทางได้สองวัน พวกเขาก็ต้องหยุดพัก หูเฟยหยินที่ใช้ชีวิตสบายมาตลอดย่อมไม่คุ้นชินกับการเดินทางเช่นนี้
หลิงฮันก่อกองไฟและปรุงอาหาร ตั้งแต่เข้าเขตแดนลี้ลับมาเขาก็ไม่มีเวลาดูดซับเนื้อพลังปราณเลย ไม่เช่นนั้นหากเขาดูดซับเนื้อพลังปราณและขัดเกลาทักษะกายาเก้ามังกรทรราช พลังต่อสู้ของเขาคงจะพัฒนาขึ้นและอาจจะบรรลุห้าดาวก็ได้
พลังต่อสู้ห้าดาวที่ว่านั้นยังไม่รวมอัสนีบาตเก้าพิภพและสามดาบเร้นลับที่เป็นทักษะยุทธที่ต้องใช้ปราณก่อเกิดกระตุ้นใช้งาน แต่ถ้าหากเขาโคจรทักษะที่ว่าไปพร้อมๆกัน คาดว่าพลังต่อสู้ของเขาคงจะทะยานขึ้นสูงจนกลายเป็นอัจฉริยะเจ็ดดาวที่มีพลังต่อสู้เจ็ดดาว