ถ้ำมังกรผีเป็นสถานที่พิเศษ
มันถูกสร้างขึ้นจากร่างกายของจอมยุทธที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าใต้สมุทร ในตอนที่จอมยุทธผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่ เขาบรรลุจุดสูงสุดของการบ่มเพาะในโลกนี้และมีพลังต่อสู้ระดับทลายมิติยี่สิบดาว ถึงแม้ตัวตนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะลงมาก็ไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
แม้จอมยุทธผู้นี้จะตายไปแล้วแต่พลังอำนาจของเขาก็ยังคงสถิตอยู่ในถ้ำมังกรผี
หลิงฮันคว้าร่างเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกับฮูหนิวเอาไว้และพุ่งเข้าไปในน้ำวน
พื้นที่รอบด้านของพวกเขากลายเป็นมืดมิด
จำนวนของผู้คนรอบข้างเขาก็ลดน้อยลงกว่าเดิมหลายสิบเท่า ดูเหมือนว่าถึงแม้ว่าถ้ำจะมีทางเข้าเดียว แต่ทุกคนที่ผ่านเข้ามาจะถูกส่งออกไปในสถานที่ที่ต่างกัน
“ใกล้จะถึงทางออกแล้ว!” หลิงฮันคว้าร่างเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกับฮูหนิวเอาไว้ก่อนที่จะกระโดดขึ้นสูงเพื่อออกจากน้ำวน แต่หน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนสี แม้เขาจะออกมาจากน้ำวนได้แล้วแต่เขาไม่สามารถทรงตัวได้ชั่วขณะ
ใบหน้าของเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนเองก็เปลี่ยนเป็นมึนงงและอยากอาเจียนออกมา แต่กลับกันฮูหนิวนั้นไม่เป็นอะไรเลย นางปรบมือและกล่าว “เล่นแบบเมื่อครู่อีกครั้งเถอะ!”
หลิงฮันมองก้มลงมาที่เสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกกรัดกร่อนโดยน้ำวน แม้การกัดกร่อนจะเป็นไปอย่างเชื่องช้าแต่มันก็ชำระล้างออกได้ยาก แม้เขาจะโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ก็ทำได้เพียงลดความเร็วในการกัดกร่อนเท่านั้น เขาไม่สามารถชำระร้างการกัดกร่อนออกไปได้อย่างสมบูรณ์
หรือจะให้พูดก็คือหากเขาอยู่ในน้ำวันนั่นเป็นเวลานาน แม้จะเป็นเขาก็ต้องถูกย่อยสลายกลายเป็นซากเน่าเปื่อย
เป็นน้ำวนที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้!
“หรือนี่จะเป็นน้ำวนโลหิตมังกร?” หลังจากอาการดีขึ้น เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนก็มองไปยังน้ำวน
ถ้าหากเป็นโลหิตมังกรจริงๆล่ะก็ มันจะเป็นสมบัติที่มีค่ามหาศาลเกินบรรยาย
หลิงฮันส่ายหัวและกล่าว “แม้มันจะเป็นโลหิตมังกรแต่มันก็เป็นไปด้วยฤทธิ์ของการกัดกร่อน ข้าคิดว่าแม้จะเป็นแร่เหล็กระดับสิบก็ยังต้องถูกหลอมละลาย!”
ถ้าหากเป็นตัวตนระดับทลายมิติคนอื่นอาจจะไม่สามารถมีโลหิตที่น่ากลัวเช่นนี้ แต่เผ่ามังกรเจ้าของร่างเดิมของถ้ำนี้เป็นถึงจอมยุทธระดับทลายมิติที่มีพลังต่อสู้ยี่สิบดาว หากเป็นโลหิตของจัวตนระดับทลายจะมีอะไรในโลกนี้บ้างที่ไม่สามารถหลอมละลายได้?
นอกเสียจากว่าจะเป็นสิ่งที่ไม่ได้เป็นของโลกนี้
“สถานที่แห่งนี้ช่างร้างยิ่งนัก” หลิงฮันมองไปยังสภาพแวดล้อมรอบๆ ที่แห่งนี้เป็นช่องว่างมิติที่มีอาณาเขตจำกัด นอกจากน้ำวนโลหิตข้างๆพวกเขาแล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย
“พวกเราจะไปทางไหนดี?” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนเอ่ยถาม
“จุดที่ลึกที่สุด” หลิงฮันครุ่นคิดชั่วขณะ
แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะออกเดินทาง พวกเขาก็เห็นประกายแสงของดาบแวบผ่านพร้อมกับร่างหนึ่งที่ปรากฏตัว
“หลิงฮัน ข้าจะฆ่าเจ้า!”
หลิงฮันชำเลืองมองไปยังต้นเสียงและยื่นนิ้วสองนิ้วไปรับใบดาบเอาไว้ “คุณหนูช่าย ข้าแนะนำว่าเจ้าไม่ควรจะมีนิสัยเกรี้ยวกราดเช่นนี้นะ เจ้าไม่กลัวว่าเจ้าจะแก่ไวรึไง?”
คนที่ใช้ดาบโจมตีคือเซียนหยู่ช่าย นางพยายามจะดึงดาบกลับแต่ก็พบว่าดาบของนางติดแน่นอยู่ที่นิ้วของหลิงฮันราวกับรากไม้ที่ถูกดินยึดเอาไว้ จิตใจของนางสั่นสะท้าน เผ่ามนุษย์ผู้นี้เป็นสัตว์ประหลาดหรืออย่างไร? ดาบเล่มนี้คืออาวุธวิญญาณระดับแปด แต่เมื่ออยู่ในมือหลิงฮันอาวุธวิญญาณชิ้นนี้กลับอ่อนแอราวกับเด็กทารก
นางเคยได้ยินเรื่องการปะทะกันระหว่างหลิงฮันกับเซียนหยู่สื่อเหยียนมาแล้ว แต่นางคิดว่าเรื่องที่ว่ามันดูเกินจริงเกินไป และถึงแม้จะเป็นจริงหลิงฮันก็คงพึงพาแต่เพียงพลังของรูปแบบอาคม แต่ตอนนี้เมื่อนางลงมือกับหลิงฮันนางถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นทรงพลังอย่างมาก
หลิงฮันพลักมือออกไปทำให้ร่างของเซียนหยู่ช่ายล่าถอย “เห็นแก่หน้าของตระกูลเซียนหยู่ข้าจะไม่ใส่ใจเหตุการณ์ในครั้งนี้ แต่ถ้าเจ้ายังไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรข้าจะทำให้เจ้ารู้จักถึงความหวาดกลัวที่แท้จริงเอง!”
“ฮี่ๆ หนิวอยากลองกินเนื้อมังกรจัง!” ฮูหนิวทำหน้าตาน่ากลัวใส่เซียนหยู่ช่าย
ดวงตาของเซียนหยู่ช่ายเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เผ่ามนุษย์ผู้นี้ช่างน่ารังเกียจอะไรเช่นนี้ ผู้นำตระกูลบังคับให้นางแต่งงานกับเขาแต่เขากลับบอกว่าไม่ต้องการ แถมตอนนี้นางยังถูกปฏิบัติราวกับว่านางเป็นคนผิดด้วย
“ไปกันเถอะ!” หลิงฮันเมินเฉยเซียนหยู่ช่าย
แต่ในขณะที่เขาเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็พบว่าเซียนหยู่ช่ายเดินตามพวกเขามา
หลิงฮันหยุดนิ่งและถาม “เจ้าจะตามพวกข้ามาทำไม?”
“ใครบอกว่าข้าตามเจ้า?” เซียนหยู่ช่ายกล่าวโดยทำหน้าไร้เดียวสา “ข้าอยากเดินไปทางนี้ไม่ได้รึไง?”
“โอ้ งั้นก็เชิญ!” หลิงฮันเปิดทางให้นางเดิน
เซียนหยู่ช่ายกลายเป็นเกรี้ยวกราดและเดินนำไปอย่างฉุนเฉียว
หลังจากร่างของนางเดินหายไปจากสายตา พวกหลิงฮันสามคนก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง
“หืม นางเป็นสตรีที่งดงามขนาดนั้น ทำไมเจ้าไม่รับนางเอาไว้ล่ะ?” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกล่าวด้วยท่าทีไม่ค่อยพึงพอใจ
หลิงฮันหัวเราะ “เจ้าหึงงั้นรึ?”
“หลงตัวเอง!” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนไม่ยอมรับ
“แต่หนิวหึงนะ!” ฮูหนิวไม่ซ่อนความรู้สึกของตนแม้แต่น้อย นางเดินไปหาหลิงฮันและกระโดดกอดคอ “หลิงฮันเป็นของหนิว ไม่ว่าใครก็ห้ามแย่ง!”
เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนมีท่าทีไม่ถือสาเพราะฮูหนิวเป็นเพียงเด็กอายุห้าหรือหกปีเท่านั้น
“นี่คือชั้นแรกของถ้ำมังกรผีไม่ใช่รึ? ทำไมถึงไม่เห็นมีสมุนไพรสักต้น?” หลิงฮันกล่าวโดยมองไปยังรอบๆ
“เจ้าคิดว่าสมุนไพรเป็นผักหญ้าหรืออย่างไร ถึงจะได้งอกอยู่ทุกที่?” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกรอกตา
หลิงฮันพยักหน้าและกล่าว “ไม่ใช่แบบนั้นรึ?”
เมื่อลองคิดว่าหลิงฮันเป็นผู้ครอบครองหอคอยทมิฬที่มีสมุนไพรเต็มไปทั่วพื้นที่ เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนก็กลายเป็นนิ่งเงียบ