ทุกคนร่วมมือกันต่อสู้
แน่นอนว่าหลิงฮันเป็นกำลังหลัก ไม่มีใครนอกจากเขาที่สามารถต้านทานการโจมตีของเจ้าสัตว์อสูรร้ายตัวนี้ได้ หลังจากที่เขาป้องกันการโจมตีหนวดของมัน ฮูหนิวจึงใช้โอกาสโจมตีออกไปเพื่อตัดหนวดของเจ้าสัตว์อสูรร้ายตัวนี้
แต่ทว่าพลังป้องกันของเจ้าสัตว์อสูรตัวใหญ่ยักษ์นั้นน่าตกตะลึงมาก ดาบและกระบี่ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง บนผิวของมันลื่นราวกับมีชั้นน้ำมันอยู่ และมีความยืดหยุ่นที่น่าทึ่ง
ดังนั้นจึงมีแค่สองคนเท่านั้นที่สามารถคุกคามมันได้ นั่นคือหลิงฮันและฮูหนิว
หลิงฮันมีดาบกำเนิดมารที่มีความแหลมคมมาก ในขณะที่ฮูหนิวมีกรงเล็บที่แหลมคม ซึ่งสามารถฉีกกระชากหนวดของมันให้หลุดออกมาได้
หนูทองคำซุกอยู่ในอ้อมแขนของจูเสวี่ยนเอ๋อ มันกำลังใช้อุ้งเท้าเล็กๆทั้งสองข้างปิดตา ราวกับมันไม่กล้ามอง เด็กสาวตัวน้อยคนนี้โหดเหี้ยมเกินไป และไม่ลืมที่จะกินเนื้อของมัน ดังนั้นเมื่อมันคิดถึงเรื่องนั้น ทำให้มันหวาดกลัวมาก
เจ้าสัตว์อสูรยักษ์เริ่มโกรธ หนวดของมันเคลื่อนไหวเร็วขึ้นและระดมโจมตีไปที่หลิงฮัน อย่างไรก็ตาม หนวดของมันมีแค่แปดเส้นเท่านั้น เมื่อมันสะบัดไปมาทำให้เกิดคลื่นยักษ์สูงหลายสิบฟุต
เจ้าสัตว์อสูรตัวนี้มีขนาดใหญ่มากจริงๆ แค่หนวดของมันที่โผล่ออกมาจากทะเลก็มีความยาวมากกว่าหนึ่งร้อยฟุตแล้ว ส่วนที่อยู่ในน้ำนั้นจะต้องใหญ่กว่ามากอย่างแน่นอน
หลิงฮันอยากจะดำลงไปในทะเลเพื่อฆ่ามัน แต่เขาพบว่าทะเลมีบางอย่างผิดปกติ แรงกดดันใต้น้ำนั้นรุนแรงมากจนกระดูกของเขาส่งเสียงแตกหักออกมา ถ้าเขาดำลงไปทั้งตัวกระดูกทั้งร่างของเขาคงจะถูกบดขยี้จนไม่เหลือ
หลังจากต่อสู้กันได้ครึ่งวัน หนวดของมันถูกตัดออกไปหลายเส้น มันถูกตัดโดยหลิงฮันและฮูหนิวด้วยดาบและกรงเล็บ
ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น เจ้าสัตว์อสูรนี่คงไม่หลบหนีไป
หลิงฮันเก็บหนวดเข้าไปในหอคอยทมิฬ เมื่อเห็นเข้าเก็บหนวดเข้าไปทำให้หลี่เฟิงหยู่และน้องของเขา เหยียนเฮิงเหอรู้สึกประหลาดใจ แหวนมิติของเขามีขนาดใหญ่แค่ไหนกัน? ใหญ่ถึงขั้นสามารถเก็บหนวดของมันเข้าไปได้?
“หมึกย่าง!” ฮูหนิวยิ้มอย่างมีความสุข
แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ไม่ได้พักกินอาหารกันที่นี่ พวกเขาออกเดินทางกันต่อ มันไม่เหมาะที่จะพักกินอาหารที่นี่ ค่อยถึงพื้นดินก่อนค่อยกิน
แต่ในวันถัดไป พวกเขาก็ถูกหนวดโจมตีทีเผลอ มันเป็นตัวเดียวกับตัวเมื่อวานที่หลบหนีไป หนวดที่งอกมาใหม่นั้นสั้นกว่าและมีสีที่อ่อนกว่าส่วนอื่น
ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น หลิงฮันคงจะคิดว่ามันเป็นสัตว์อสูรตัวอื่น
ผลของการต่อสู้ หนวดของมันถูกตัดอีกครั้ง และหลิงฮันก็เก็บรวบรวมมันเข้าไปในหอคอยทมิฬ
ในวันที่สาม มันปรากฏตัวออกมาอีกครั้งและหลบหนีไปพร้อมกับหนวดที่ถูกตัด
ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก นี่มันมาเพื่อตามล้างแค้นหรือมาให้ของขวัญพวกเขากันแน่?
ในวันที่สี่ เจ้าสัตว์อสูรตัวนั้นก็ปรากฏตัวออกมาอย่างที่ทุกคนคิดเอาไว้
ครั้งนี้ หลิงฮันคิดแผนกำจัดมันไว้ล่วงหน้าแล้ว หลังจากที่มันปรากฏตัวออกมา เขาใช้ทักษะศรฆ่ามังกรทะลวงดารา อสูรศิลา และฮูหนิวร่วมมือกันเพื่อลากมันขึ้นมาจากก้นทะเล
อย่างที่คิดมันมีขนาดใหญ่มาก มากกว่าห้าร้อยฟุตเสียอีก
ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ พวกเขาคิดว่าเป็นปลาหมึกยักษ์ แต่ที่ไหนได้ร่างของมันหดตัวอยู่ในเปลืองหอย เปลืองหอยนี่มีขนาดใหญ่ไม่แพ้กันราวกับวังใต้ทะเล
มันถูกลากขึ้นมาในอากาศและหนวดของมันก็หดตัวลงอย่างมาก พวกมันถูกล้อมรอบด้วยฝูงชน ในท้ายที่สุดหนวดทั้งแปดเส้นของมันก็ถูกตัดจนหมดและสายเกินไปที่จะงอกขึ้นมาใหม่ จากนั้นเปลือกหอยก็แตกเป็นเศษเล็กเศษน้อย
“หืม?” ทุกคนอุทาน มันมีไข่มุกขนาดใหญ่อยู่ภายในเปลือกหอย แม้ว่าจะอยู่ห่างไกล แต่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังปราณที่ออกมาจากไข่มุกมันทำให้ทุกคนรู้สึกสดชื่นและดูเหมือนจะเข้าใจความจริงของวิถียุทธ
“มันต้องใช้เวลาอย่างน้อยพันปีถึงจะล่อเลี้ยงให้ไข่มุกมีขนาดใหญ่แบบนั้นได้” หลี่เฟิงหยู่คาดเดา
เหวินเหรินเชียนเชียนส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ใช่แค่นั้น แน่นอนว่าข้าเคยเห็นไข่มุกพันปีมาก่อน แต่มันมีขนาดเท่ากำปั้นเท่านั้น แต่ไข่มุกนี่…มันมีขนาดใหญ่เกินไป”
หลิงฮันพยักหน้า ในชีวิตที่แล้วเขาก็เคยเห็นไข่มุกพันปีเหมือนกัน อย่างมากมันมีขนาดเท่ากับปั้น ซึ่งยังเล็กกว่าไข่มุกที่ตรงเขาอย่างมาก
“ยิ่งมีชีวิตอยู่ยาวนานเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งหายากขึ้นเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่ามันมีอายุกี่ปี บางทีอาจมีอายุนับพันพันปี” เขากล่าว “จากการคาดเดาของข้า เจ้าไข่มุกนี่น่าจะถูกหมึกยักษ์จับ และมันกำลังค่อยๆดูดซับพลังของไข่มุก”
“เหตุผลที่ทำไมมันถึงงอกหนวดได้อย่างรวดเร็ว อย่างแรกน่าคือคุณสมบัติของตัวมันเอง และประโยชน์ของไข่มุกนี่”
จูเสวี่ยนเอ๋อรู้สึกประหลาดใจ “ถ้างั้นก่อนหน้านี้มันมีขนาดใหญ่กว่านี้หรือ?”
“น่าจะเป็นแบบนั้น” หลิงฮันพยักหน้า
“ล…แล้วไข่มุกที่มีขนาดใหญ่ขนาดนี้ มันจะขายเป็นผลึกก่อเกิดได้เท่าไหร่!” ดวงตาของหลี่เฟิงหยู่เริ่มเปล่งประกาย
“เจ้าจะใช้สมบัติอย่างมันแลกเปลี่ยนกับผลึกก่อเกิดงั้นรึ?” เหยียนเฮิงเหอเค้นเสียงดูถูก
หลิงฮันหัวเราะและพูดว่า “พวกเราควรจะขอบคุณเจ้าสัตว์อสูรตัวนี้ ไม่เพียงแต่จะมอบเนื้อของมันให้กับพวกเราจำนวนมากแล้วเท่านั้น แต่ยังมอบไข่มุกหมื่นปีนี่ให้อีก”
หลิงฮันกระโจนเข้าไปเก็บไข่มุก ไข่มุกนี่มีค่ามากเกินไป ถ้ามันแตกหัก พลังของมันจะสูญหายไปอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง
เมื่อหลิงฮันเก็บไข่มุกได้แล้ว เขามอบหยดวิญญาณให้กับหลี่เฟิงหยู่และน้องสาวของเขาเป็นการชดเชย ทำให้พวกเขารู้สึกมีความสุขมาก อย่างไรก็ตามคนที่ฆ่าเจ้าปลาหมึกนั้นส่วนใหญ่เป็นฝีมือของหลิงฮันและฮูหนิว
หยวนเฉินเหอไม่ได้รับส่วนแบ่งอะไรเลย แต่เขาก็ไม่ได้ไม่พอใจ นี่เป็นเพราะหลิงฮันมองว่าเขาเป็นคนของตัวเองและเขาให้บางอย่างแก่เขาแล้วก่อนที่จะถูกเรียก
ความคิดของเขาเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน จากตอนแรกที่ต่อต้านตอนนี้จะเห็นว่าช่องว่างระหว่างเขากับหลิงฮันเริ่มหดแคบลง
ในขณะนั้น พวกเขาเห็นคนสามคนกำลังบินตรงมาจากระยะไกลเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้ามาที่พวกเขาอยู่
ทั้งสามคนเป็นชายชราสองคนและชายหนุ่มหนึ่งคน ชายชราสองคนนั้นเป็นจอมยุทธระดับก้าวสู่เทวา ส่วนชายหนุ่มเป็นจอมยุทธระดับบุปผาผลิบาน แต่เขากลับบินนำหน้า ซึ่งจอมยุทธส่วนใหญ่นั้นจะให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีมากที่สุด
“ส่งไข่มุกนั่นมาให้ข้า และข้าจะปล่อยเจ้าไป!” ชายหนุ่มพูดออกคำสั่ง แต่เมื่อเขากวาดสายตาไปมองและเห็นจูเสวี่ยนเอ๋อ ช่วนไม่ได้ที่เขาจะจ้องมองไปที่นางและพูดว่า “ส่วนนางต้องอยู่ที่นี่!”
“ยอดเยี่ยมเลย หนิวจะปล่อยนางไว้กับเจ้า!” ฮูหนิวปรบมืออย่างมีความสุขและเห็นด้วย