“ข้าต้องขอเสียมารยาทกับท่านด้วย หรือว่าท่านจะเป็นคนแซ่ฮัน?” สาวใช้ถาม
“ใช่แล้ว ข้าคือฮันหลิง” หลิงฮันพยักหน้า เขาได้ทำการนัดหมายกับหยินหงและจะมาในนามของฮันหลิง
“นายน้อยฮันนี่เอง!” สาวใช้เผยสีหน้าตกใจออกมา “คุณหนูกำลังรอคอยท่านอยู่! โปรดเดินตามข้ามา คุณหนูได้สั่งไว้ว่าเมื่อท่านมาถึงให้รีบพาไปพบทันที”
หลิงฮันพยักหน้าและให้สาวใช้นำทาง
ด้วยการนำทางของสาวใช้ ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงที่ที่หยินหงอาศัยอยู่และสาวใช้ก็ปลีกตัวจากไป
“นายน้อยฮันในที่สุดท่านก็มา!” หยินหงปรากฏตัวออกมา นางจ้องมองไปที่เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนและสีหน้าเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจและพูดว่า “ปรมาจารย์ฮันท่านช่างร้ายกาจยิ่งนัก แค่จูเสวี่ยนเอ๋อยังไม่พอ ท่านก็เปลี่ยนคนใหม่แล้ว?”
“ตกลงเจ้าจะเรียกข้าว่าปรมาจารย์ฮันหรือนายน้อยฮันกันแน่?” หลิงฮันไม่สนใจปัญหาส่วนตัวและพูดถามออกมาแทน
“ข้าอยากรู้ว่าท่านจะอธิบายเรื่องนี้ให้กับน้องเสวี่ยนเอ๋อยังไง?” หยินหงยังไม่เลิกรา และแสยะยิ้มออกมา
“ผู้หญิงดื้อรั้น!” หลิงฮันคิดอยู่ในใจ
“ตามข้ามา น้องเสวี่ยนเอ๋อรอคอยท่านมาหลายวันแล้ว” หยินหงหันหลังกลับไปและแอบชำเลืองมองเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนเล็กน้อย
นางนำทางพวกเขาทั้งสามคนเข้าไปในบ้านและให้ใครบางคนไปแจ้งข่าวจูเสวี่ยนเอ๋อทราบ
หลังจากนั้นชั่วครู่ จูเสวี่ยนเอ๋อก็ปรากฏตัวออกมา ใบหน้าของนางปกคลุมด้วยผ้าคลุมสีขาว ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของนางได้ แต่ก็ยังสามารถมองเห็นดวงตาที่เผยให้เห็นถึงความประหลาดใจของนาง
ผู้หญิงที่งดงามอย่างนางเพียงแค่จ้องมองก็สามารถทำให้ผู้ชายหลงใหลแล้ว
“พี่ฮัน!” นางกรีดร้องออกมาพร้อมกับพุ่งกระโจนออกไปเพื่อเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของหลิงฮัน
หยุด!
นางยังไม่ทันได้พุ่งเข้าหาหลิงฮัน แต่ก็ถูกฮูหนิวและเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนขวางเอาไว้
“หลิงฮัน หนิวหนิวไม่อนุญาตให้แตะต้องผู้หญิงคนนี้!” ฮูหนิวพูดออกมา
“เจ้าคือใคร?” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนจ้องมองไปที่จูเสวี่ยนเอ๋อ ใบหน้าของนางดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก ก่อนที่จะมาที่นี่หลิวอู๋ตงและหลีซื่อฉางปลูกฝังความคิดให้นางมากมาย อย่างเช่นห้ามผู้หญิงคนอื่นเข้าใกล้หลิงฮัน มิฉะนั้นหลิงฮันจะถูกแย่ง!
คนแรกที่นางเห็นคือหลิงฮัน นางเป็นเหมือนสัตว์ที่เพิ่งเกิดและนับถือคนที่เห็นคนแรกเป็นพ่อแม่ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะติดหลิงฮันและไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นขโมยหลิงฮันไป
จูเสวี่ยนเอ๋อรู้สึกประหลาดใจ นางไม่ได้ลืมอาการอิจฉาอย่างรุนแรงของฮูหนิว แต่หญิงสาวคนนี้เป็นใครกัน? ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมนางถึงมีดวงตาสีฟ้า แม้จะดูแปลก แต่มันก็ดูมีเสน่ห์มาก
“นางคือจูเสวี่ยนเอ๋อ สหายของข้าเอง” หลิงฮันพูดกับเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยน
“อืม” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนวางมือ แต่ฮูหนิวยังคงยืนคั้นระหว่างจูเสวี่ยนเอ๋อและหลิงฮัน ในลักษณะที่ไม่ต้องการให้นางเข้ามาใกล้หลิงฮัน
จูเสวี่ยนเอ๋อจึงล้มเลิกความคิดที่อยู่ในใจ และส่งสายตาให้หลิงฮันแทน
“เดี๋ยวก่อนน้องเสวี่ยนเอ๋อมันไม่เร็วเกินไปหรือที่จะเรียกเขาว่าพี่ฮัน?” หยินหงพูดออกมาจากด้านข้าง
“เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ ไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็นไบ้หรอก” หลิงฮันยิ้ม
“ทำไม ข้าจะพูดคุยเรื่องของผู้หญิงมิได้เลยหรือ?” หยินหงเค้นเสียงออกมาไม่พอใจ
“เอาล่ะ เอาล่ะ พวกเราจะออกเดินทางกันได้แล้วหรือยัง?”
“ข้ารอคอยเจ้ามานานแล้ว ในเมื่อเจ้ามาถึงแล้วก็รีบออกเดินทางกันเถอะ”
แม้ว่านางจะพูดว่ารีบออกเดินทาง แต่ก็ยังต้องใช้เวลาเตรียมการหลายชั่วโมง ซึ่งการประลองจะเริ่มขึ้นที่ภูมิภาคกลาง และพวกเขาจะเข้าร่วมในฐานะตัวแทนตำหนักสมบัติวิญญาณแห่งภูมิภาคเหนือ
รถม้าของพวกเขาเป็นรถม้าที่หรูหรามาก มันไม่ได้มีเพียงแค่เก้าอี้และเตียงนอนเท่านั้น แต่ยังแบ่งออกเป็นสามส่วน ในตอนกลางวันจะสามารถพูดคุยกับคนขับรถม้าที่อยู่ด้านหน้าได้ ส่วนในตอนกลางคืนเหล่าหญิงสาวจะหลับนอนอยู่ในห้องที่สอง ส่วนหลิงฮันจะอยู่ส่วนที่สามของรถม้า
ภูมิภาคเหนือนั้นกว้างใหญ่ไพศาล มันต้องใช้เวลาหลายสิบวันกว่าจะไปถึงทางแยกระหว่างภูมิภาคเหนือและภูมิภาคกลาง และภูมิภาคกลางนั้นกว้างใหญ่ไพศาลกว่า ซึ่งกว่าพวกเขาจะไปถึงจุดหมายคงต้องใช้เวลาอีกยี่สิบวัน
อย่างน้อยภายในหนึ่งเดือนพวกเขาก็ไปถึงจุดหมาย นั่นเป็นเพราะความเร็วของรถม้านั้นรวดเร็วมาก หากเป็นคนธรรมดาคงต้องใช้เวลาแปดปีหรือสิบปีกว่าจะเดินทางมาถึง
อย่างไรก็ตาม พวกเขาเพิ่งจะออกมาจากตำหนักสมบัติวิญญาณ แต่แล้วก็เผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่ขวางทางพวกเขาอยู่
หยินหงรู้สึกประหลาดใจ ตรงประตูของตำหนักสมบัติวิญญาณมีกลุ่มคนกำลังขวางทางอยู่ นี่มันหมายความว่ายังไง?
“เจ้าหนู เตรียมตัวตายซะ!” เมื่อเห็นหลิงฮันปรากฏตัวออกมา ปราณกระบี่ห้าเล่มพุ่งเข้าหาเขาพร้อมกันทันที
“สามห้าว!” เมื่อทหารยามของตำหนักสมบัติวิญญาณเห็นเช่นนั้น พวกเขาต่างกระโจนออกไปพร้อมกับดาบที่อยู่ในมือ ปัง ปราณกระบี่ห้าเล่มพังทลายอย่างรวดเร็ว
เมื่อผู้คนตระกูลชางเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น พวกมันรู้สึกไม่พอใจทันที “เจ้าเด็กนี่ฆ่านายน้อยของพวกข้า และเข้าไปหลบซ่อนอยู่ในตำหนักสมบัติวิญญาณ พวกเราจึงไว้หน้าพวกเจ้าเลยไม่ได้บุกเข้าไป แต่ตอนนี้เจ้าเด็กนี่ออกมาแล้ว แต่พวกเจ้าก็ยังปกป้องมัน?”
ทหารยามของตำหนักสมบัติวิญญาณแสยะยิ้ม กลุ่มคนพวกนี้ช่างโง่เขลายิ่งนักที่กล้าโจมตีคุณหนูของพวกเขา ดูเหมือนพวกมันจะเบื่อชีวิตแล้ว! ตระกูลชางที่มีแค่จอมยุทธระดับห้วงจิตวิญญาณกลับกล้าที่จะต่อกรกับตำหนักสมบัติวิญญาณ?
“ไสหัวไปให้พ้น!” ทหารยามคนหนึ่งพูดออกมาอย่างเย็นชาพร้อมกับจิตสังหาร “ข้าจะเตือนพวกเจ้าอีกครั้ง มิฉะนั้นพวกเจ้าทุกคนจะต้องตาย!”
แน่นอนว่าผู้คนตระกูลชางไม่สนใจและตะโกนเรียกร้อง
“ตำหนักสมบัติวิญญาณขี้ขลาดตาขาวยิ่งนัก!”
“พวกเจ้าสังหารนายน้อยของพวกข้า และยังต้องการหลบหนีออกจากเมืองจักรพรรดิอีกงั้นรึ?”
“ส่งตัวคนที่สังหารนายน้อยมาให้พวกข้า!”
ทหารยามแสยะยิ้มและกวัดแกว่งดาบที่อยู่ในมือพร้อมกับพูดว่า “พวกเจ้ามันก็แค่กลุ่มคนโง่เขลาที่ไม่รู้จักวิธีใช้ชีวิต!” หลังจากที่จัดการพวกมันหลายคน คนที่เหลืออยู่ต่างหวาดกลัว พวกมันจึงหันหลังกลับและวิ่งหลบหนีไป
หลิงฮันไม่ได้สนใจการต่อสู้นี้เลยแม้แต่น้อย การต่อสู้ระดับนี้มันเป็นเหมือนเด็กเล่นกันในสายตาของเขา
จากนั้น รถม้าเริ่มออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ภูมิภาคกลาง
หลิงฮันนั่งอยู่ในรถม้าอย่างสบายใจ ฮูหนิวนั่งอยู่บนตักของเขาและกอดเขาแน่นเพื่อไม่ปล่อยโอกาสให้กับจูเสวี่ยนเอ๋อ
“ข้ากังวลว่าเจ้าจะถูกไล่ล่าโดยคนหลายพันคนและไม่สามารถเข้าร่วมการปรุงยาให้ข้าได้ ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะมีความสามารถเช่นนี้” หยินหงจ้องมองหลิงฮัน นางรู้สึกกังวลมาก
หลิงฮันยิ้มและถามว่า “แล้วปัจจุบันมีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นบ้างไหม?”
“แน่นอน ทำไมจะไม่มี!” หยินหงรีบพูดออกมาทันที