หลิงฮันกล่าวว่าจะไม่อภัยฮูอิงมู่!
ละ… ล้อเล่นรึเปล่า
จริงอยู่ที่หลิงฮันแข็งแกร่งมากจนถึงระดับที่ว่าฝืนสวรรค์ เขาสามารถรับการโจมตีของเซียนได้ถึงสองครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่เชื่อว่าหลิงฮันจะทรงพลังถึงกับต่อกรกับเซียนได้จริงๆ
มันเหนือความเป็นจริงเกินไป
ไม่เช่นนั้นหากหลิงฮันมีพลังขนาดนั้นเขาจะเข้าร่วมสำนักละอองดาราทำไม?
ในตอนที่หลิงฮันมายังสำนักย่อยที่ปาก หากเริ่นเฟยอวิ๋นไม่เข้ามาช่วยเหลือเกรงว่าเขาคงจะถูกบังคับให้คลานผ่านช่องลอดสุนัขไปแล้ว
ทุกคนส่ายหัวและคิดว่าหลิงฮันได้ใจเกินไปหน่อย
“ศิษย์พี่หลิง ลืมเรื่องนั้นไปเถอะ ในเมื่อเจ้าบัดซบนั่นยอมจากไปแล้วก็ยอมๆให้เขามีชีวิตต่อไปเถอะ”
“ใช่แล้วศิษย์พี่หลิง ไม่เห็นจำเป็นต้องไปสนใจคนอย่างนั้นเลย”
“คำพูดของเขาไม่ต่างอะไรจากการผายลมหรอก”
เหล่าศิษย์พยายามลดค่าฮูอิงมู่เพื่อทำให้หลิงฮันใจเย็น
ฮูอิงมู่เกรี้ยวกราด พวกมดปลวกไร้ค่ากล้าล้อเล่นกับเขา? คนเหล่านี้คงไม่รู้สินะว่าเขาได้ส่งข่าวกลับไปแล้วและปรมาจารย์จากตระกูลเขาจะที่นี่ในอีกไม่กี่วัน เมื่อถึงตอนนั้นต่อให้เป็นเซียนระดับสูงก็ต้องถูกกำราบด้วยมือเดียว
เขาหันหลังกลับ “เจ้าหนู เจ้าต้องการสู้กับข้าคนนี้จริงๆ?”
เขาไม่รังเกียจอยู่แล้วที่จะจัดการหลิงฮันเสียแต่ตอนนี้ หากทำอย่างนั้นทักษะบ่มเพาะของหลิงฮันก็จะตกเป็นของเขา ซึ่งเขามั่นใจเป็นอย่างมากว่าทักษะบ่มเพาะของหลิงฮันจะต้องเป็นทักษะระดับราชานิรันดร์แน่นอน ไม่เช่นนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้มีพลังป้องกันที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนั้น
“เซียนเฒ่า เจ้าจะไร้ยางอายเกินไปแล้ว!”
“ใช่แล้ว เป็นถึงเซียนแต่กลับลดตัวลงมาสู้กับระดับวารีนิรันดร์ ทำไมเจ้าไม่อมขี้เถ้าตายไปเลยล่ะ?”
ทุกคนกล่าวเยาะเย้ยเนื่องจากไม่ต้องการให้หลิงฮันสู้
“หลิงฮัน พอได้แล้ว” เซียนซิงฉาเองก็กล่าวห้าม ตอนนี้เขาตระหนักได้ถึงพรสวรรค์ของหลิงฮันแล้ว ไม่ว่าจะต้องทำวิธีใดเขาก็ต้องทำให้หลิงฮันมีชีวิตรอดให้ได้ ตราบใดที่รุ่นเยาว์ผู้นี้บรรลุเป็นเซียน ความแข็งแกร่งของเขาจะสามารถเหยียบย่ำทุกสรรพสิ่งบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
หลิงฮันไม่กล่าวอะไรแต่เลือกที่จะโคจรหยดโลหิตราชาเซียน
ฮูอิงมู่กล้าคิดที่จะครอบครองรจักพรรรดินี เขาไม่อาจปล่อยเรื่องนี้ไปเฉยๆได้!
‘ครืนน’ ร่างของหลิงฮันเอ่อล้นไปด้วยอำนาจแห่งเซียน หยดโลหิตราชาเซียนนี้เป็นสิ่งที่ราชันวารีสวรรค์จงใจเหลือทิ้งเอาไว้ทำให้อำนาจของมันไม่เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา เมื่อหลิงฮันโคจรใช้งานมัน พลังของเขาจะทัดเทียมได้แม้กระทั่งเซียนระดับสูง
เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะสังหารเซียนระดับต้น
“อะไรกัน!” ทุกคนตกตะลึง ออร่าที่สัมผัสได้จากหลิงฮันเป็นอำนาจของเซียนไม่ผิดแน่
ร่างของหลิงฮันโอบล้อมไปด้วยแสงสว่างสีทองแห่งเต๋า ออร่าของเขาในตอนนี้ยิ่งใหญ่ราวกับเป็นตัวตนที่ทัดเทียมสวรรค์
‘ตุบ ตุบ ตุบ’ จอมยุทธแทบทุกคนล้มคุกเข่าลงกับพื้นทันที ไม่ว่าจะเป็นเทียนเซี่ยตี้เอ้อ ซื่อเฉินเฟิงหรือราชาระดับสามคนอื่นๆก็ไม่มีข้อยกเว้น ออร่าของราชาเซียนคืออำนาจที่อยู่เหนือสรรพสิ่ง
คนที่ยังยืนอยู่ได้มีเพียงเหล่าเซียน จักรพรรดินี สตรีนกอมตะสวรรค์… และสุนัขตัวดำ!
“เจ้าครอบครองหยดโลหิตราชาเซียน แถมยังเป็นหยดโลหิตที่สมบูรณ์อีกด้วย!” ฮูอิงมู่ตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหวั่นไหวและรู้สึกได้ถึงภัยคุกคาม
แววตาของหลิงฮันมืดมนและไม่กล่าวคำพูดใดๆออกราวกับเป็นคนตาย
“คิดจะสังหารข้ารึ? ฝันไปเถอะ!” ฮูอิงมู่กล่าว “ดินแดนต้องห้ามแปดศิลาเป็นขุมอำนาจที่ทรงพลังที่สุด ต่อให้เจ้าหลบหนีไปสุดของจักรวาล โชคชะตาของเจ้าก็มีเพียงความตาย”
“หลิงฮัน คิดให้ดีก่อนที่จะตัดสินใจลงมือ” เซียนซิงฉาไม่ได้ห้ามแต่กล่าวเตือน ตอนนี้หลิงฮันมีพลังที่แข็งแกร่งทัดเทียมกับตัวเขา
หลิงฮันพยักหน้าและกล่าว “ที่ข้าจะทำคือให้ทุกคนได้รับรู้คือมดปลวกตรงหน้าต้องถูกเหยียบย่ำจนตาย!”
ฮึ่ม!
ฮูอิงมู่เค้นเสียงในใจก่อนจะหันหลังและเผ่นหนี
อีกฝ่ายใช้หยดโลหิตราชาเซียนทำให้พลังในตอนนี้เพียงพอที่จะเอาชนะเซียนระดับสูงได้! เสื้อคลุมของเขาสามารถรับการโจมตีได้ร้อยกระบวนท่าก็จริง แต่หากถึงขีดจำกัดแล้วอำนาจของมันย่อมสลายไป
“คิดหนี?” หลิงฮันแสยะยิ้ม ในเมื่อเขายอมสิ้นเปลืองใช้หยดโลหิตเซียนแล้ว คิดว่าเขาจะยอมปล่อยไปง่ายๆ?
เขาลงมือจู่โจมไปยังฮูอิงมู่
ณ เวลานี้หลิงฮันคือเซียนระดับสูง!
การโจมตีของเซียนระดับสูงนั้น เซียนระดับต้นไม่มีทางหลบหลีกพ้น
‘ตูม’ รูปแบบอาคมศักดิ์สิทธิ์ของเสื้อคลุมส่องประกายและป้องกันการโจมตีของหลิงฮันเอาไว้
หลิงฮันไม่สนใจ ถึงแม้โลหิตราชาเซียนจะมีระยะเวลาใช้งานที่จำกัด แต่นั่นก็เพียงพอให้เขาโจมตีได้เกินร้อยกระบวนท่าแน่นอน
หรือก็คือ ไม่ว่าอย่างไรฮูอิงมู่ก็ต้องตาย
‘ตูม! ตูม! ตูม!’
หลิงฮันกระหน่ำโจมตีใส่ฮูอิงมู่อย่างบ้าคลั่งจนอีกฝ่ายไม่อาจทำอะไรได้เลย
ที่จริงหลิงฮันไม่จำเป็นต้องรับหนึ่งกระบวนท่าของฮูอิงมู่และสังหารอีกฝ่ายทิ้งเลยก็ได้ แต่ทำไมเขาถึงต้องทำอะไรให้ซับซ้อนแบบนั้นน่ะรึ?
นั่นเพราะหลิงฮันต้องหากให้ฮูอิงมู่กล่าวขอโทษ!
ไม่เช่นนั้นแล้วคนหยิ่งทะนงอย่างฮูอิงมู่ ต่อให้ถูกหลิงฮันสังหารเขาก็ไม่มีวันยอมรับผิดและกล่าวขอโทษ
“ศิษย์พี่หลิงแข็งแกร่งที่สุด!”
“ศิษย์พี่หลิงไร้เทียมทาน!”
“ศิษย์พี่หลิง ข้าอยากมีบุตรกับท่าน!”
ศิษย์ทุกคนโห่ร้อง ยิ่งศิษย์สตรียิ่งแล้วใหญ่ แม้แต่หลงเซียงเยว่ก็เกือบจะโห่ตะโกนออกมาแล้ว
หลิงฮันปล่อยหมัดอย่างต่อเนื่อง ด้วยอำนาจจากโลหิตราชาเซียน พลังต่อสู้ของเขาในตอนนี้บรรลุระดับที่เรียกว่าไร้เทียมทาน
ทางด้านของฮูอิงมู่เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เสื้อคลุมสมบัติของเขาถูกเผาผลาญพลังอย่างต่อเนื่องไม่หยุด รูปแบบอาศักดิ์สิทธิ์อักขระหนึ่งพังทลาย ทันใดนั้นบนเสื้อคลุมมีรอยขาดปรากฏให้เห็น
ฮูอิงมู่กัดฟัน ที่อีกฝ่ายถึงกับยอมใช้หยดโลหิตราชาเซียนนั้นย่อมหมายความว่าไม่ต้องการไว้ชีวิตเขา ต่อให้ร้องขอความเมตตาไปก็เปล่าประโยชน์ ยิ่งกว่าเขาด้วยนิสัยยิ่งทะนงจนเข้ากระดูกของเขา ไม่มีเด็ดขาดที่จะยอมร้องขอชีวิตจากมดปลวก
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยินยอม เขาเป็นถึงเซียนที่มาจากดินแดนต้องห้ามแต่ตอนนี้กลับกำลังถูกรุ่นเยาว์ระดับวารีนิรันดร์ทุบตีอย่างไม่มีทางตอบโต้ ความตายครั้งนี้จะก่อเกิดเป็นความอัปยศที่หมื่นแสนปีก็ไม่มีวันเลือนหาย
เขาดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้ตนเองหนีรอด