หลิวจวินเทียนจำได้ทันทีว่าคนคนนี้คือผู้ติดตามของเขา เขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากอะไรทำให้ผู้ติดตามของเขาผลีผลามขึ้นเขามาอย่างไม่คิดชีวิตเช่นนี้
เขาเดินเข้าไปช่วยพยุงจางชิง
หลิงฮันไม่แม้แต่จะหันมองทั้งสองคน เขาเอ่ยชื่อของเขาและตามด้วยจักรพรรดิพิรุณสวีเหลิน เซียนหวู่เซียง แน่นอนว่าเซียนหวู่เซียงไม่ได้กล่าวว่าตนเองเป็นเซียนอีกต่อไป ไม่เช่นนั้นเขาคงถูกรุมทุบตีเพราะดันไปแสร้งว่าตนเองเป็นเซียน

จักรพรรดินีหล่วนซิงกับสตรีนกอมตะไม่กล่าวอะไร พวกนางนำเก้าอี้ออกมาจากอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์และนั่งลงอย่างสง่างาม
“น้องชายหลิง พวกเจ้ามาจากเขตดวงดาวไหนรึ?” ใครบางคนถาม
ทุกคนที่นี่จะถามกันก่อนว่าใครมาจากเขตดวงดาวใด ซึ่งหากเป็นราชาที่มาจากเขตดวงดาวเดียวกันพวกเขาก็จะสนิทกันง่ายยิ่งขึ้น
พวกหลิงฮันมองหน้ากันก่อนจะกล่าว “เขตดวงดาวบูรพาจรัสแสง”
ดวงเหอหนิงตั้งอยู่ในเขตดวงดาวบูรพาจรัสแสง
ในเมื่อทวีปฮงเทียนตั้งถิ่นฐานอยู่บนดาวเหอหนิงพวกเขาจึงเป็นคนของเขตดวงดาวบูรพาจรัสแสงไปโดยปริยาย
“เขตดวงดาวบูรพาจรัสแสง?” ราชาทุกคนแสดงสีหน้าสับสนเนื่องจากพวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อเขตดวงดาวแห่งนี้มาก่อน เขตดวงดาวแห่งนี้ต้องเป็นเขตดวงดาวที่ยิ่งใหญ่เป็นแน่ถึงได้ให้กำเนิดราชาได้ถึงหกคน
“บูรพาจรัสแสง… บูรพาจรัสแสง อ้า ข้านึกออกแล้ว!” ราชาคนหนึ่งปรบมือและแสดงสีหน้าตกตะลึง
“เป็นเขตดวงดาวใหญ่แห่งไหน?” ทุกคนเอ่ยถาม
ราชาคนนั้นแสดงสีหน้าแปลกประหลาดพร้อมกับส่ายหัว
“หรือเป็นเขตดวงดาวมหึมา?”
บนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขตดวงดาวที่มีตัวตนระดับวารีนิรันดร์อย่างน้อยสิบคนขึ้นไปถึงจะสามารถเรียกได้ว่าเป็นเขตดวงใหญ่ โดยที่ตัวตนระดับวารีนิรันดร์หนึ่งในสิบคนนั้นจำเป็นต้องบรรลุขั้นสูงสุดหนึ่งคน และหากเขตดวงดาวใดที่มีตัวตนระดับเซียน เขตดวงดาวนั้นจะถูกเรียกว่าเขตดวงดาวมหึมา เซียนที่ว่านั้นไม่มีข้อจำกัดว่าต้องเป็นเซียนระดับใด
“ไม่ใช่ทั้งสอง!” ราชาคนนั้นยังคงส่ายหัว “เขตดวงดาวบูรพาจรัสแสงเป็นเพียงเขตดวงดาวเล็ก”
เขตดวงดาวเล็ก?
ไม่ใช่เขตดวงดาวใหญ่แต่เป็นเพียงเขตดวงดาวเล็ก?
ทุกคนตกตะลึง ต้องเป็นเขตดวงดาวเล็กแบบใดกันถึงสามารถให้กำเนิดราชาได้ถึงหกคน เรื่องแบบนี้มันน่าเหลือเชื่อเกินไป ต้องรู้ก่อนว่าต่อให้เป็นเขตดวงดาวใหญ่ก็ยังให้กำเนิดราชาในยุคสมัยเดียวกันได้เพียงสองถึงสามคนเท่านั้น
แล้วเขตดวงดาวเล็กล่ะ? เขตดวงดาวที่ว่าไม่เคยมีราชาแม้แต่คนเดียว
“แล้วก็…” ราชาคนนั้นแสร้งทำเป็นเอ่ยช้าๆเพื่อเรียกความสนใจจากเหล่าฝูงชน “ที่เขตดวงดาวบูรพาจรัสแสงมีตัวตนระดับวารีนิรันดร์เพียงหนึ่งคนเท่านั้น แถมยังเป็นเพียงขั้นต้นอีกด้วย”
พรวด! ราชาหลายคนสำลักออกมาอย่างไม่ยอมรับได้
ที่จริง เขตดวงดาวบูรพาจรัสแสงก็ไม่ได้มีตัวตนระดับวารีนิรันดร์อยู่มาตั้งแต่เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนหน้า เขตดวงดาวที่อยู่ต่ำสุดของเขตดวงดาวเล็กกลับสามารถให้กำเนิดราชาได้ถึงหกคน… แบบนี้จะให้เหล่าราชาที่มาจากเขตดวงดาวใหญ่ยอมรับได้อย่างไร?
“เรื่องจริงหรือเปล่า?”
“เป็นไปได้งั้นรึ?”
“พี่ชายเหอ ท่านจำผิดรึเปล่า?”
เหล่าราชาทุกคนไม่อาจยอมรับเรื่องที่ดูเกินจริงเช่นนี้ได้
ราชาคนนั้นยิ้มและเอ่ย “พวกเจ้าถามน้องชายหลิงเองจะดีกว่า”
หลิงฮันไม่ปฏิเสธว่าพวกเขามาจากเขตดวงดาวบูรพาจรัสแสงและตัวตนระดับวารินีรันดร์หนึ่งคนที่เคยมีได้ตกตายไปแล้ว
เหล่าราชาเริ่มสนทนาถกเถียงกันด้วยเสียงดัง
“ฮึ่ม!” แต่ทันใดนั้นเอง ออร่าอันเย็นชาก็กวาดผ่านไปทั่วบริเวณพร้อมกับร่างของหลิวจวินเทียนได้เดินเข้ามา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอารมณ์ต้องการเข่นฆ่า เขาจ้องมองมายังหลิงฮันและคำราม “หลิงฮัน!”
ถึงแม้จางชิงจะไม่รู้ชื่อของหลิงฮันแต่เมื่อครู่เป็นหลิงฮันเองก็เพิ่งแนะนำตัวไป
“ทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วย หูข้าไม่ได้หนวกเสียหน่อย” หลิงฮันทำท่าแขะหู
“เจ้าสังหารน้องชายข้า!” หลิวจวินเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม ใบหน้าของเขาปรากฏร่องรอยของความเศร้าโศกเนื่องจากบิดาของเขาเสียชีวิตไปแต่ยังอายุไม่มากทำให้เขาเหลือน้องชายอยู่เพียงคนเดียว ด้วยเหตุนั้นแล้วต่อให้หลิวซื่อเหวียนจะเป็นคนที่ไม่ได้ความแค่ไหนเขาก็ยังรักน้องชายของเขาอยู่ดี
แต่น้องชายเพียงคนเดียวของเขากลับถูกหลิงฮันสังหาร!
“ใช่แล้ว” หลิงฮันกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
“เจ้า!” หลิวจวินเทียนเกรี้ยวกราด หลังจากสังหารน้องชายของเขาไปแล้วอีกฝ่ายยังมีหน้ามีแสดงท่าทีเช่นนั้นอยู่อีก?
“ข้าสังหารเขาไม่ได้รึไง?” หลิงฮันยิ้ม “น้องชายของเขามีนิสัยเช่นไร? ข้าว่าเจ้าน่าจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุด หากปล่อยไว้เขาก็มีแต่จะไปสร้างความลำบากให้คนอื่น นับว่าดีแล้วที่ข้าสังหารเขาให้เจ้า”
“ดี! ดีมาก! ดีจริงๆ!” หลิวจวินเทียนกล่าวย้ำคำเดิมถึงสามครั้ง ทุกครั้งที่กล่าวบนศีรษะได้มีเปลวเพลิงปะทุออกมาและเปลี่ยนรูปร่างเป็นมังกรเพลิง เขาคำรามปลดปล่อยสัมผัสสวรรค์ออกไปจนราชาทุกคนจิตใจสั่นสะท้าน
แข็งแกร่ง!
สัมผัสสวรรค์ของหลิวจวินเทียนอัดแน่นไว้ด้วยแรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัว เหล่าราชาเกิดวคามคิดว่าหากไม่จำเป็นจะไม่มีทางเป็นศัตรูกับหลิวจวินเทียนเด็ดขาด
แข็งแกร่งสมกับเป็นราชาระดับสอง
“ไม่ต้องพล่ามอะไรแล้ว ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต” หลิวจวินเทียนกล่าวอย่างเย็นชา เขาจ้องมองหลิงฮัยและเตรียมพร้อมจะลงมือ
หลิงฮันยิ้ม ที่จริงแล้วเขารังเกียจที่จะลงมือกับคนเช่นหลิวซื่อเหวียนอย่างมาก แต่เขาจำเป็นต้องทำเพื่อขจัดความสกปรกให้หายไปจากโลก หากหลิวจวินเทียนเข้าใจในเรื่องนี้อีกฝ่ายจะไม่ปล่อยให้หลิวซื่อเหวียนทำตัวไร้กฎเกณฑ์เช่นนี้
ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันแล้ว และตัดสินกับด้วยการต่อสู้
“ฮ่าๆ พวกเขาจะสู้กันแล้ว”
“เจ้าคิดว่าใครจะชนะ?”
“แน่นอนว่าต้องเป็นราชาระดับสองอย่างหลิวจวินเทียน ข้ายอมรับก็จริงว่าครั้งนี้เขตดวงดาวบูรพาจรัสแสงถือว่าฝืนสวรรค์อย่างแท้จริงที่ให้กำเนิดราชาได้ถึงหกคน แต่หากจะบอกว่าในหกคนนี้มีราชาระดับสองอยู่ล่ะก็ ข้ายอมกินหินเลย”
“ฮ่าๆ ข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”
เหล่าราชาส่ายหัว ไม่มีใครเลยที่คิดว่าหลิงฮันจะเป็นฝ่ายชนะ
ล้อเล่นรึเปล่า เขตดวงดาวเล็กที่ไม่มีแม้แต่ตัวตนระดับวารีนิรันดร์จะมีราชาระดับสองปรากฏตัวขึ้นได้อย่างไร?
จักรพรรดินีลุกขึ้นยืนและกล่าว “หากสามีข้าชนะ พวกเจ้าจะยอมกินก้อนหิน?” เสน่ห์ของนางน่าพรึงกลัวจนผ้าที่คลุมเอาไว้ไม่สามารถปกปิดความงามของนางเอาไว้ได้
ต่อให้เหล่ารุ่นเยาว์ที่อยู่ที่นี่จะเป็นราชา แต่ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจลึกและมีสีหน้าชะงัก
แม้จะไม่เผยโฉมหน้าออกมาก็ยังทำให้เหล่าราชาแทบจะบ้าคลั่ง นี่คือเสน่ห์อันหาผู้ใดเปรียบของจักพรรดินี!