น่าทึ่งเกินไป… ปรมาจารย์นักปรุงยาระดับเก้าอายุต่ำกว่าห้าน้อยปี!
อย่ามองว่าหลินชูหยิงที่อายุเพียงสองร้อยปี เพราะตราบใดที่นางทะลวงผ่านระดับดาราไม่ได้ในอีกสามร้อยปีข้างหน้า นางก็ไม่สามารถเป็นนักปรุงยาระดับเก้าได้ซึ่งไม่อาจเทียบกับหลิงฮัน
นี่ยังไม่มีใครรู้ว่าอายุที่แท้จริงของหลิงฮัน หากทุกคนรู้ว่าอายุของเขานั้นยังไม่ถึงแม้แต่ห้าสิบปี ทุกคนคงจะตกตะลึงจนหมดสติแน่นอน
“อันดับหนึ่ง… หลิงฮัน!” หลินซินประกาศ
ไม่มีใครโต้แย้งแม้แต่คนเดียว ผู้เข้าแข่งขันคนไหนจะเถียงล่ะว่าเม็ดยาที่ตนเองหลอมเหนือกว่าเม็ดยาปราณโลหิตคลั่ง?
เพียงแต่ว่าเนื่องจากหลินชูหยิงได้อันดับหนึ่งสามการทดสอบติดและการทดสอบที่สี่ได้อันดับสอง แม้การปรุงยาจะเป็นการทดสอบที่มีแต้มสูงสุด นางก็ยังได้อันดับหนึ่งโดยรวมและหลิงฮันเป็นอันดับสอง
แต่ไม่มีใครคิดว่าหลิงฮันด้อยกว่าหลินชูหยิง เพราะอย่างไรหลิงฮันก็ยังเยาว์วัยมากนักและไม่มีความทรงจำของบรรพบุรุษนักปรุงยา
แต่ผลลัพธ์เช่นนี้แม้หลินอวีฉีจะผิดหวังบ้างเล็กน้อยแต่ก็ยังพึงพอใจ
อันดับสองก็เพียงพอแล้วที่สาขาอังหยวนจะได้สิทธิ์เข้าร่วมเขตแดนลี้ลับโบราณเก้าสิบเก้าสิทธิ์
เมื่อกลับไปยังที่พัก หลินอวีฉีตื่นเต้นจนแทบจะพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดของหลิงฮัน “พ่อรูปหล่อ เจ้าทำได้ดีมาก อยากได้จูบพี่สาวเป็นรางวัลไหม?” นางจูบปากสีแดงสดไปยังหลิงฮัน
“พี่สาว!” หานซินเหยียนรู้สึกอับอายและรีบรั้งตัวหลินอวีฉีเอาไว้
หลิงฮันกลับไปยังห้องของตนเองและเข้าสู่หอคอยทมิฬ เขาตั้งใจจะนำความคิดฟุ้งซ่านที่เกิดจากหลินอวีฉีไปลงกับสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งนกอมตะสวรรค์
หลังจากพักผ่านไปสามวัน หลินอวีฉีก็รีบเร่งออกจากที่นี่
เนื่องจากมีคนมากมายยื่นข้อเสนออันเย้ายวนให้หลิงฮันเข้าร่วมกับสาขาพวกเขา ขอแค่หลิงฮันสัญญาว่าจะเข้าร่วม ไม่ว่าข้อเสนอจะเป็นอะไรพวกเขาก็คงตอบตกลง
อย่างเช่นสาขาหลัก พวกเขาถึงขนาดยอมยกหลินชูหยิงให้กับหลิงฮัน หากหลิงฮันเข้าตกลงเข้าร่วมกับพวกเขา
ถึงแม้หลินอวีฉีจะเชื่อในจิตใจอันเด็ดเดี่ยวของหลิงฮัน แต่ก็ยังกังวลอยู่เล็กๆว่าหลิงฮันอาจจะทนความเย้ายวนไม่ไหวเข้าสักวัน เพราะต่อให้สตรีงดงามเพียงคนสองจะไม่สามารถเทียบกับเสน่ห์ของนางได้ แต่หากเป็นสิบคนหรือร้อยคนล่ะ?
ทางที่ดีควรรีบไปจากที่นี่ดีกว่า
ทั้งสามคนออกเดินทาง หลินอวีฉีกับหานซินเหยียนจำเป็นต้องกลับไปยังสาขาอังหยวน แม้ยังเหลือเวลาอีกครึ่งปีที่เขตแดนลี้ลับจะเปิด แต่นั่นก็ไม่ใช่เวลาที่ยาวนานสำหรับพวกเขา พวกเขาต้องคัดเลือกคนเก้าสิบเก้าคนที่เหมาะสมจะเข้าไปยังเขตแดนลี้ลับ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็คือหลิงฮัน
หลิงฮันนัดวันและสถานที่กับหญิงสาวทั้งสองเอาไว้ หลังจากกลับมาถึงแล้วเขารีบเข้าไปในหอคอยทมิฬอย่างรวดเร็วเพื่อทำการจดจำชนิดของสมุนไพรเพิ่มเติม
วันเวลาค่อยๆผ่านไปจนในที่สุดครึ่งปีก็มาถึง
หลิงฮันออกจากหอคอยทมิฬด้วยสีหน้าพึงพอใจ เขาจดจำสมุนไพรทั้งแปดแสนหนึ่งหมื่นชนิดได้อย่างสมบูรณ์เรียบร้อย
หากลงแข่งขันอีกครั้งเขาจะได้อันดับหนึ่งโดยไร้ผู้ใดต่อกรแน่นอน
สามวันต่อมา หลินอวีฉีก็ปรากฏตัว
ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่นางกับหานซินเหยียนสองคน แต่ยังมีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่หากรวมหลิงฮันเข้าไปด้วยแล้วก็จะเป็นเก้าสิบเก้าคน
หรือก็คือพวกเขาเป็นผู้ถูกตัดเลือกให้เข้าร่วมเขตแดยลี้ลับถ้ำจ้าวสมุนไพร
ในการเดินทางครั้งนี้ นอกจากหลินอวีฉีก็ยังมีปรมาจารย์ระดับดาราคนอื่นอยู่อีก รูปลักษณ์ของเขาดูเหมือนอยู่ในช่วงอายุสามสิบปี เขามีท่าทางอวดดีราวกับว่าตนเองเป็นบุตรแห่งสวรรค์
“เจ้าคือหลิงฮัน?” ชายคนนั้นจ้องมองหลิงฮันด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม “อย่าคิดว่าเจ้าชนะการแข่งขันให้กับสาขาอังหยวนแล้วเจ้าจะเป็นวีรบุรุษ!”
ให้ตายเถอะ สมองเจ้าได้รับความเสียหายรึเปล่า?
หลิงฮันยังไม่ทันได้กล่าวอะไร หลินอวีฉีก็ดึงตัวเขาไปด้านข้างทันทีที่เห็นเหตุการณ์ ใบหน้าของชายคนนั้นเผยถึงความเหยียดหยามอย่างไม่ปกปิด
“ตัวโง่งามนั่นคือใคร?” หลิงฮันถาม
“ไม่ต้องไปใส่ใจ” หลินอวีฉีรีบกล่าว “ชื่อของเขาคือหลินจื่อหง บุตรชายคนเดียวของผู้นำตำหนักสาขาอังหยวน แม้พรสวรรค์ในศาสตร์ปรุงยาจะไม่โดดเด่นแต่เขาก็เป็นจอมยุทธอัจฉริยะ อายุเพียงหกแสนกว่าปีก็บรรลุระดับดาราขั้นกลางแล้ว”
หลิงฮันไม่เก็บมาคิดมาก ระดับดาราขั้นกลางนั้นเขาสามารถบดขยี้ได้ด้วยมือเดียว
“ข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหน!” หลินอวีฉียิ้มหวาน “ไม่ต้องไปยุ่งกับหมอนั่น เขาแค่ได้ยินว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะในศาสตร์ปรุงยาจึงอิจฉาก็แค่นั้น”
หลิงฮันเค้นเสียงกล่าว “เจ้าแน่ใจว่าเขาอิจฉาความสำเร็จของข้า?” เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ชื่นชอบใน
“เอาเป็นว่าไม่ต้องไปยุ่งกับเขา!” หลินอวีฉีทำท่าทางอ่อนหวาน “คิดซะว่า พี่สาวสุดที่รักขอร้องแล้วกัน”
หลิงฮันทนดูหลินอวีฉีและเข้าไปยังเกวียนโดยทำเป็นไม่เห็นหลินอวีฉี
หลินอวีฉียิ้ม ถึงแม้หลิงฮันจะดูรังเกียจนาง แต่ที่จริงแล้วเขานับว่านางเป็นสหายของเขา ไม่เช่นนั้นด้วยพลังของเขา หลินจื่อหงคงถูกทุบตีจนเละไปแล้ว
ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้นั่งเกวียนส่วนตัวแต่เป็นเกวียนลากขนาดใหญ่สำหรับคนเก้าสิบเก้าคน พวกเขาออกเดินทางมาจนถึงเมืองหยาดฝนครามในอาณาเขตตระกูลหลินอีกครั้ง
คนของแต่ละสาขามาถึงแทบจะพร้อมๆกัน บางสาขาส่งตัวแทนเข้าร่วมมาเพียงหนึ่งคนเท่านั้น ไม่ใช่พวกเขาหาคนไม่ได้แต่เพราะสิทธิ์ที่ได้รับมีเพียงหนึ่งสิทธิ์
การที่สาขาอังหยวนได้สิทธิ์เข้าร่วมถึงเก้าสิบเก้าสิทธิ์นั้นทำให้ผู้คนมากมายตกตะลึง ซึ่งหลินจื่อหงได้ทำท่าทีภาคภูมิใจราวกับว่าที่เป็นเช่นนี้เป็นเพราะตัวเขาเอง
แต่ฝ่ายที่มีคนเข้าหาอย่างอย่างไม่ขาดสายกลับไม่ใช่เขาแต่เป็นหลิงฮัน ดังนั้นหลินจื่อหงจึงจ้องมองหลิงฮันด้วยสายตาโกรธแค้น
“ก็แค่นักปรุงยาอ่อนหัด จะอะไรกันหนักหนา!” หลินจื่อหงกล่าวอย่างไม่ยินยอม
“ท่านลุงเจ็ด ปล่อยให้เจ้าหนูนั่นเหิมเกริมไปก่อน รอให้เข้าไปในถ้ำจ้าวสมุนไพรแล้วค่อยหาโอกาสลอบสังหารเขา” ลิ่วล้อคนหนึ่งของหลินจื่อหงกล่าวเสนอแนะ
แววตาของหลินจื่อหงส่องประกายและกล่าว “ก็ดี ข้าจะแบ่งกลุ่มของสาขาอังหยวนออกเป็นสองกลุ่มโดยให้เจ้าหนูนั่นอยู่ในกลุ่มของข้า เมื่อทำแบบนี้โอกาสสังหารก็จะมีมากขึ้น!”
“ใช่แล้ว ท่านเป็นถึงจอมยุทธระดับดาราขั้นกลางส่วนหมอนั่นเป็นเพียงขั้นต้นเท่านั้น เขาไม่ควรค่าที่จะเอ่ยถึงด้วยซ้ำ!” ลิ่วล้อกล่าวด้วยน้ำเสียงประจบประแจง
“แม้แต่สตรีที่ข้าเล็งเอาไว้ก็กล้ายังคิดจะกล้าแย่งชิง เจ้าแส่หาที่ตายแล้ว!” หลินจื่อหงกล่าวอย่างโหดเหี้ยม