หลิงฮันหันไปเหลือบมองและพูดว่า “พวกเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ชื่อของข้า!”
“หัวหน้า เลิกพูดไร้สาระกับมันและรีบฆ่าเจ้าเด็กนี่จะดีกว่า!” โจรคนหนึ่งตะโกนด้วยความหยิ่งยโส
หลังจากลังเลเล็กน้อย หัวหน้าโจรก็หยิบขวดหยกสีแดงออกมา แต่เขาไม่เปิดขวดหยกทันทีกลับพูดว่า “เจ้าหนู ตอนนี้เจ้ายังมีโอกาสที่จะออกไปจากที่นี่ แต่หญิงสาวที่มากับเจ้าสองคนต้องอยู่ที่นี่!” เขาชี้ไปที่สุ่ยเยี่ยนยวี่และหูเฟยหยิน
เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากหลิงฮัน เขารีบกล่าวต่อทันทีว่า “หึ่ม เจ้ารู้หรือไม่ในขวดหยกนี้มีอะไรอยู่? มันคือเม็ดยาภูผาวารีม่วงที่สามารถเพิ่มพลังต่อสู้ให้กับข้าได้สามดาว!”
“เดิมทีข้าเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูง หากพลังต่อสู้ของข้าเพิ่มขึ้นสามดาว เจ้าคิดหรือว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้กับข้าได้?”
เขาซื้อเม็ดยาภูผาวารีม่วงมาแพงมาก และมีเพียงแค่สองเม็ดเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่อยากใช้มันเว้นแต่สถานการณ์การจะบังคับ
หลิงฮันหัวเราะเล็กน้อย ช่วยไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกขบขัน
เขาส่ายหัวและพูดว่า “เจ้ามันก็แค่กบก้นบ่อ ถึงพลังต่อสู้ของเจ้าจะเพิ่มขึ้นสามดาว เจ้าคิดหรือว่าจะสามารถกำจัดใครก็ได้ที่เป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีอย่างนั้นรึ?”
“นี่เจ้ากำลังดูถูกข้าอย่างนั้นรึ?” หัวหน้าโจรกล่าวด้วยความโกรธ
พรึบ!
หลิงฮันเคลื่อนที่ออกไปด้วยความรวดเร็ว  เขาคว้าขวดหยกและพูดว่า “เม็ดยาคงไร้ค่าหากตกอยู่ในมือของเจ้า มันคงจะดีกว่าถ้าขายมันเพื่อแลกกับแร่เหล็กระดับสี่”
แม้หัวหน้าโจรจะเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูง แต่อีกฝ่ายเป็นแค่จอมยุทธธรรมดาไม่ได้เป็นอัจฉริยะ
โจรทุกคนตกอยู่ในอาการตกตะลึง หัวหน้าของพวกเขาถูกชิงขวดหยกไปก่อนที่จะรู้สึกตัวซะอีก ทำให้พวกเขาทุกคนตกอยู่ในกลัวและร่างกายสั่นเทาไปมาโดยสัญชาตญาต
“นายน้อยได้โปรดไว้ชีวิตพวกข้าด้วย!” หัวหน้าโจรทิ้งศักด์ศรีของตัวเองอย่างรดวเร็วและร้องขอความเมตตาจากหลิงฮัน
เขาเปลี่ยนสีไวมาก
หลิงฮันเผยจิตสังหารของเขาและพูดว่า “มิใช่ว่าเจ้าต้องการให้ข้าจากไปโดยทิ้งสตรีไว้ด้านหลังหรอกหรือ?”
“มิกล้า!” หัวหน้าโจรส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“โอ้ว นั่นเป็นเพราะข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า ถ้าข้าอ่อนแอกว่าเจ้า ข้าคงต้องหนีเอาตัวรอดโดยทิ้งผู้หญิงของข้าไว้ด้านหลังเหมือนที่เจ้าบอกให้ข้าทำสินะ” หลิงฮันกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“หลิงฮัน ข้าไม่ใช่ผู้หญิงของเจ้า!” หูเฟยหยินรีบพูดชี้แจ้ง
หลิงฮันถอนหายใจและพูดว่า “ท่านอ่านสถานการณ์ไม่ออกหรือว่าเป็นเช่นไร แล้วยังมาทำลายบรรยากาศของข้าอีก”
“โอ้ว แบบนั้นนี่เอง” หูเฟยหยินพยักหน้าและทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แม้ข้าจะไม่ใช่นักฆ่า แต่โชคร้ายที่ข้าคิดหาเหตุผลที่จะไว้ชีวิตเจ้าไม่ออก” หลิงฮันยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้นและดาบอสูรนิรันดร์ก็เคลื่อนไหวตามคำสั่งของเขาเพื่อสังหารกลุ่มโจรทุกคน
“ฆ่ามัน!” เมื่อเห็นว่าหลิงฮันไม่คิดว่าไว้ชีวิตพวกเขา กลุ่มโจรทุกคนจึงบุกเข้าไปโจมตีใส่หลิงฮันทีละคน แต่น่าเสียดายไม่ว่าพวกมันจะโชคดีแค่ไหนก็ไม่รอดพ้นจากความตาย
พวกเขาเลิกสดใส่สตรีผมแดงและพรรคพวกของนาง แล้วหันไปโจมตีใส่หลิงฮัน ถ้าหลิงฮันไม่ตาย พวกเขาทุกคนก็จะตายกันหมด
หลิงฮันแสยะยิ้มและมีลำแสงทั้งหมดยี่สิบสี่สายพุ่งเข้าหากลุ่มโจรทั้งยี่สิบสี่คน
ฉัวะ!
กลุ่มโจรทั้งยี่สิบสี่คนหัวหลุดออกจากบ่าทันที แม้จะเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารี แต่เมื่อถูกตัดหัวก็จะตายทันที
กลุ่มของสตรีผมแดงทั้งเจ็ดคนจ้องมองหลิงฮันด้วยสายตาที่ตกตะลึง นี่เขาแข็งแกร่งแค่ไหนกัน?
มิใช่ว่าจอมยุทธระดับสุริยันจันทราไม่สามารถเข้าสู่เขตแดนลี้ลับนี้ได้หรอกหรือ? หรือว่าพลังต่อสู้ของเขาจะไม่ใช่ระดับสุริยันจันทรา?
เขาสามารถฆ่ากลุ่มโจรที่เป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูงยี่สิบสี่คนได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว หากคนอื่นได้ยินใครจะเชื่อ?
หลิงฮํนยิ้มและพูดว่า “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”
หลังจากพูดจบ เขาก็คว้าตัวสุ่ยเยี่ยนยวี่เพื่อจากไป
“รอข้าด้วย!” หลังจากที่หูเฟยหยินหายตกตะลึง นางก็รีบตามหลิงฮัน
“เดี๋ยวก่อน!” สตรีผมแดงหายตกตะลึงและรีบไล่ตามหลิงฮันไป “เจ้าหนุ่มรูปหล่อ ทำไมเจ้าต้องรีบจากไปด้วย? เจ้ากลัวถูกข้าจับกินหรือ?” นางขยิบตาให้กับหลิงฮัน
หลิงฮันรู้สึกประหลาดใจ นางเองก็เปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วยิ่งนัก เมื่อครู่นางเกือบถูกฆ่าตายอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับอยู่ในอารมณ์ที่เจ้าชู้
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” สุ่ยเยี่ยนยวี่ถาม
“เฮ้อ!” สตรีผมแดงถอนหายใจ “ครั้งนี้พวกเราสูญเสียไปมาก”
โดยที่นางไม่สนใจว่าหลิงฮันจะรับฟังหรือไม่ นางเริ่มพูดเรื่องของตัวเองทันที
มันกลับกลายเป็นว่าพวกนางคือกลุ่มทหารรับจ้างที่ทำงานเพื่อเงิน
แต่ครั้งนี้พวกนางไม่ได้ถูกว่าจ้างทำภารกิจ แต่พวกนางใช้เงินไปจำนวนมากเพื่อพาตัวเองเข้ามาในเขตแดนลี้ลับครั้งนี้ โดยมีเป้าหมายคือเพื่อกลับมาเอาสมบัติกลับไป ในอดีตพวกนางเคยได้รับการว่าจ้างให้คุ้มครองบุคคลผู้หนึ่งเมื่อร้อยปีก่อน ทำให้พวกนางค้นพบตำแหน่งที่ตั้งสมบัติในเวลานั้น แต่ก็มีสหายของนางหลายคนล้มตายและบาดเจ็บสาหัส แม้แต่นายจ้างก็ยังถูกฆ่าตาย
แต่พวกนางยังจำได้ว่าสมบัติอยู่ตรงไหนจึงมาที่นี่อีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม พวกนางก็พบดอกบัวเก้าเทวะโดยบังเอิญ แต่นั่นทำให้สหายของนางสี่คนต้องตายไปภายใต้กรงเล็บของสัตว์อสูรที่ปกป้องดอกบัวเก้าเทวะ แล้วหลังจากนั้นพวกนางก็ถูกกลุ่มโจรตลบหลัง
“พ่อหนุ่มรูปหล่อ เจ้าเป็นคนที่แข็งแกร่งมากทำไมเจ้าไม่มาร่วมมือกับพวกเราล่ะ!” สตรีผมแดงกล่าวเชิญ “จริงสิ ข้าเป็นคนแซ่เมิ่ง เมิ่งเหว่ย”
หลิงฮันคิดอยู่ในใจ ร่วมมือกับกันเพื่อสมบัติ? แต่ดูเหมือนเจ้าจะจ้องจะกินข้ามากกว่า
“คนละครึ่งทางเป็นไง?” เมิ่งเหว่ยกล่าวด้วยความกระตือรืนร้น “ในขณะที่เจ้าแข็งแกร่ง แต่พวกข้ารู้ตำแหน่งที่ตั้งสมบัติ ดังนั้นพวกเราจะแบ่งคนละครึ่ง เจ้าตกลงหรือไม่?”
หลิงฮันถอนหายใจและพูดว่า “ข้าขอคิดดูก่อน”
“ไม่จำเป็นต้องรีบ ยังไงเจ้าก็ต้องตอบตกลง” เมิ่งเหว่ยหัวเราะ โดยที่ไม่สนใจเลยว่าหน้าอกอันใหญ่โตของนางจะกระเพื่อมหรือไม่ และดูเหมือนจะหลุดออกมาจากชุดเกราะได้ทุกเมื่อ
หลิงฮันถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “มันเป็นสมบัติแบบไหนกัน อธิบายให้ข้าฟังหน่อย”
เมิ่งเหว่ยแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า “มันเป็นสมบัติของนักปรุงยา ดังนั้นสมบัตินั่นน่าจะเป็นเม็ดยาจำนวนมาก และบางทีอาจมีสูตรปรุงยาด้วย พวกเราจะทำการคัดลอกแล้วนำไปขายเพื่อผลกำไรก้อนโต”
หลิงฮันรู้สึกสนใจทันที เมื่อได้ยินว่าเป็นสมบัติของนักปรุงยา
เขาพยักหน้าและพูดว่า “ก็ได้ ข้าจะร่วมมือกับพวกเจ้า เม็ดยาจะแบ่งกันอย่างเท่าเทียม ส่วนสูตรปรุงยาก็คัดลอก”
“ตกลง!” เมิ่งเหว่ยยืนมือออกไป
หลิงฮันและนางจับมือกัน แล้วพวกเขาทั้งสองก็กลายเป็นพันธมิตรกัน
พวกเขาออกเดินทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งของสมบัติ แต่ในตอนกลางคืนพวกเขาตัดสินใจที่จะหยุดพักและฟื้นฟูพลัง นั่นเป็นเพราะพวกเขาต่อสู้มาอย่างหนักหน่วงในช่วงเวลากลางวัน