หยางเซวียนรีบล่าถอยทันที อีกฝ่ายเป็นคนแปลกหน้าที่เขาไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยคนแบบนั้น
นอกจากนั้น ตระกูลหยางไม่ได้เกลียดพวกเจ้าโจรสลัดอะไรขนาดนั้น
ใช่แล้ว ตระกูลหยางและโจรสลัดเป็นศัตรูกันมานานแสนนาน ไม่มีใครรู้ว่ามีกี่คนต้องตายไปในช่วงล้านปีที่ผ่านมา แต่ถ้าไม่มีโจรสลัด แล้วจอมยุทธจะยังต้องการรับการคุ้มครองจากตระกูลหยางอีกหรือไม่? ถ้าไม่มีโจรสลัด แล้วตระกูลหยางจะทำอะไรกิน?
มันเป็นความจริงที่แม้แต่คนธรรมดาก็ยังรู้ แล้วตระกูลหยางจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?
ดังนั้น ตระกูลหยางจึงเอาแต่ปกป้องเรือของพวกเขาอยู่ตลอด และพวกเขาไม่กระตือรือร้นที่จะกำจัดโจรสลัดเลย เพราะถ้าพวกเขากระตือรือร้น พวกเขาก็จะไม่มีอะไรกิน
แต่ในตอนที่เผชิญหน้ากับโจรสลัด หยางเซวียนไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ ดังนั้นเขาจึงพยายามเล่นละครให้แนบเนียนและปล่อยให้ซีเฉิงไปลงมือไป
แน่นอนว่าหลิงฮันมองเรื่องพวกนั้นออก เขาแสยะยิ้มอยู่ในใจและพูดว่า “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่านมาก ภรรยาข้า พวกเราถอนตัวกันได้แล้ว!”
หลิงฮันไม่รอคำตอบของหยางเซวียน เขาดึงแขนของสุ่ยเยี่ยนยวี่เข้ามาและใช้อุปกรณ์บินแหวกเมฆา พรึบ แล้วบินตรงหายไปในอากาศ
“หึ่ม ครั้งต่อไปข้าจะฆ่าเจ้าให้จงได้!” หลิงฮันไม่ลืมที่จะหยอกล้อซีเฉิงก่อนออกเดินทาง
ซีเฉิงโมโหและกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาต้องการที่จะขึ้นไปบนอุปกรณ์มิติแหวกเมฆาและโจมตีใส่หลิงฮํน แต่เมื่อมันเริ่มทำงาน ความเร็วของมันคือสี่เท่าของจอมยุทธระดับสุริยันจันทราทั่วไป แม้ซีเฉิงจะโกรธ แต่เขาจะไล่ตามทันได้อย่างไร?
ปัง!
ซีเฉิงตกลงมาจากท้องฟ้าและลงไปในทะเล
“บัดซบ! บัดซบ!” เขาส่งเสียงสาปแช่งดังไปทั่วและจ้องมองไปที่หยางเซวียน ถ้าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้เข้าไปหยุดหยางเซวียน อีกฝ่ายจะมีเวลาเตรียมอุปกรณ์เคลื่อนที่และหลบหนีได้อย่างไร?
“หึ่ม!” หยางเซวียนเองก็ไม่พอใจหลิงฮัน มันเห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดของเจ้าเด็กนั่น ทำไมเขาถึงต้องเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย? แม้ว่าเขาจะเคยต่อสู้กับซีเฉิงมาก่อน แต่ทั้งสองคนก็แค่ปะมือกันเท่านั้นไม่ได้ถึงขั้นเอาชีวิตกัน
“ชายคนนั้นเป็นคนที่ไร้ยางอายมาก!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ชี้นิ้วไปที่หยางเซวียน และนางรู้สึกโกรธเป็นพิเศษ
ทั้งที่พวกเขาช่วยตระกูลหยางฆ่าโจรสลัด แต่ตระกูลหยางกลับปล่อยให้ซีเฉิงโจมตีหลิงฮัน แล้วนางจะไม่โกรธได้อย่างไร?
“ฮ่าฮ่าฮ่า เรื่องนั้นช่างมันเถอะ” หลิงฮันไม่สนใจ คนส่วนใหญ่มักจะจัดการปัญหาที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น แล้วพวกเขาจะทำงานหนักเพื่อคนแปลกหน้าได้อย่างไร? นอกจากนี้ภารกิจหลักของเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยตระกูลหยาง แต่มาเพื่อฆ่าโจรสลัดต่างหาก
สุ่ยเยี่ยนยวี่ยังคงโกรธไปอีกสักพัก นางอาศัยอยู่ในเมืองจักรพรรดิมาก่อน หากพูดการเก็บอารมณ์แล้ว นางเทียบกับหลิงฮันไม่ได้เลย
หลังจากนั้นไม่นาน นางก็พูดขึ้นมาว่า “หลับตาลง”
“ทำไม?” หลิงฮันหันไปมองนาง
“ข้าบอกให้เจ้าหลับตา!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ตะโกน
“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะขับไปชนอะไรเลยหรือไง?” หลิงฮันยิ้ม
“เจ้าจะหลับตาหรือไม่หลับตา?”
“ก็ได้ ในเมื่อภรรยาของข้าบอกให้หลับตา ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไร!” หลิงฮันหลับตาและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีเงาดำอยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นริมฝีปากที่อ่อนโยนก็สัมผัสกับริมฝีปากของเขา
หืม?
หลิงฮันรู้สึกประหลาดใจ สุ่ยเยี่ยนยวี่เป็นฝ่ายจูบเขาก่อน?
เขาลืมตาขึ้นและเห็นสุ่ยเยี่ยนยวี่กำลังหลับตาอยู่ ใบหน้าที่งดงามของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกับแอปเปิ้ลและจูบเขาอย่างงุ่มง่าม
“ภรรยาข้า ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจที่จะมีลูกกับข้าแล้วใช่ไหม?” หลิงฮันถาม
สุ่ยเยี่ยนยวี่ทำตาขาวใส่ นางรู้สึกเร่าร้อนเพราะเมื่อนางนึกถึงตอนที่หลิงฮันตบหน้าซีเฉิง มันจะมีจอมยุทธระดับภูผาวารีคนใดบ้างที่สามารถตบหน้าจอมยุทธระดับสุริยันจันทราได้?
เพียงแค่คิดถึงฉากนั้นก็ทำให้นางเกิดความรู้สึกแปลกๆที่หลั่งออกมาจากร่างกาย แล้วทำให้นางอยากจะกอดหลิงฮันให้แน่นเพื่อเอาชนะชายคนนี้
แต่เจ้ากลับทำให้เสียบรรยากาศเนี่ยนะ?
“ภรรยาข้า ข้าจะสอนวิธีการจูบให้กับเจ้าเอง” หลิงฮันเริ่มเป็นฝ่ายรุก
“อ๊า!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ส่งเสียงครางและวางมือลงบนหน้าอกของหลิงฮัน หากนางจะผลักเขาออกไปนางก็สามารถทำได้ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้นางจะสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมดไป แล้วจากนั้นมือของนางก็พันคอหลิงฮันแน่นราวกับอสรพิษ
ชายคนนี้สามารถทำให้นางเร่าร้อนได้ง่าย
“เจ้าคนอันธพาล!” นางบ่น “ข้าเกลียดเจ้า!”
“ทำไมเจ้าถึงเกลียดข้า?” หลิงฮันกัดหูของนางและมือทั้งสองข้างของเขาก็ลูบคล้ำเนินอกที่สูงชันทั้งสองลูกอย่างมีความสุข
“ข้าเกลียดเจ้า เพราะเจ้าทำให้ข้าต้องเป็นห่วงอยู่เสมอ!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กัดไหล่ของหลิงฮัน แต่ผิวของหลิงฮันนั้นหนาและแกร่งเกินไป มันไม่ใช่อะไรที่นางจะกัดเข้า
หัวใจของหลิงฮันรู้สึกหวั่นไหว นี่นางกำลังบอกความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองออกมา? เขาใช้มือจับไปที่ใบหน้าของสุ่ยเยี่ยนยวี่และพูดจาอ่อนโยนว่า “ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิตของข้า!”
“หึ่ม ไม่ใช่ว่าเจ้ามีสตรีที่อยู่ข้างกายสองคนแล้วหรอกรึ!” สุ่ยเยี่ยนยวี่รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
“ฮ่าฮ่าฮ่า” หลิงฮันหัวเราะกลบเกลื่อน
เขารีบหยุดพูดถึงเรื่องนั้นทันทีและตอบกลับอย่างชาญฉลาดว่า “พวกเราไปฆ่าพวกโจรสลัดต่อกันเถอะ”
สุ่ยเยี่ยนยวี่รู้สึกประหลาดใจ นี่เขาเปลี่ยนเรื่องพูดง่ายดายขนาดนี้เชียว? นี่นางตกหลุมรักคนแบบนี้จริงๆงั้นรึ?
ทั้งสองคนขี่อุปกรณ์เคลื่อนที่แหวกเมฆาและเดินทางไปรอบๆมหาสมุทรดารา เมื่อพวกเขาพบเจอโจรสลัดกลุ่มเล็กๆ พวกเขาก็ตรงดิ่งเข้าไปฆ่าพวกมันทันที และเมื่อพวกเขาพบกลุ่มโจรสลัดกลุ่มใหญ่ที่มีจอมยุทธระดับสุริยันจันทรา พวกเขาก็จะเลี่ยงการปะทะและหลบหนีไป ซึ่งทำให้พวกโจรสลัดรู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก
ในช่วงสิบวันที่ผ่านมามีโจรสลัดที่ถูกทั้งสองคนฆ่าตายมากกว่าร้อยศพ
ระหว่างการต่อสู้ในที่สุดสุ่ยเยี่ยนยวี่ก็ทะลวงผ่านระดับภูผาวารีขั้นกลาง!
แน่นอนว่าที่นางทะลวงผ่านได้เป็นเพราะนางได้รับผลึกภูผาวารีหลายก้อน ทำให้นางสามารถสะสมพลังปราณได้อย่างรวดเร็ว บวกกับหลิงฮันยังให้เม็ดยาแก่นางอยู่เสมอ จึงทำให้นางทะลวงผ่านได้ในเวลาอันสั้น