เมื่อการโจมตีถูกปล่อยออกไป คลื่นกระแทกที่เย็นยะเยือกก็ระเบิดออก
ปากของเจียหมิงยิ้มอย่างโหดเหี้ยมในขณะที่จูเสวียนเอ๋อและคนอื่นๆอุทานออกมาด้วยความกังวล
‘ฟุบ’ แต่ทันใดนั้นเองพวกเขาก็เห็นร่างของหลิงฮันที่กระโดดออกมาจากฝุ่นควันที่เกิดจากแรงระเบิด
เป็นไปได้อย่างไร!
รอยยิ้มของเจียหมิงแข็งค้างทันที แต่ยังไม่ทันทีเขาจะเรียกสติกลับมาได้ทัน รัศมีดาบที่เย็นชาก็กระแทกเข้าในหน้าอกของเขา
เจียหมิงไม่เคยคิดว่าหลิงฮันจะรอดชีวิตจากกระบวนท่าสุดยอดของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ระวังตัวเอาไว้ก่อนและไม่สามารถหลบดาบที่พุ่งเข้ามาได้พ้น
‘ฉัวะ!’
หน้าอกของเขาถูกดาบทิ่มแทงใส่ภายในพริบตา ร่างของเขากระเด็นถอยหลังพร้อมกับโลหิตตรงหน้าอกที่สาดกระจายไปทั่ว
“ทำไมวิญญาณของเจ้าถึงไม่แหลกสลาย!” เจียหมิงนำมือมากุมหน้าอกตนเองและเอ่ยถาม สิ่งที่เขาเป็นกังวลมากกว่าบาดแผลของตัวเองก็คือทำไหลิงฮันถึงยังรอดชีวิตอยู่
หลิงฮันยิ้มและกล่าว “ทำไมข้าต้องบอกเจ้า?”
ก่อนหน้านี้ตอนที่มังกรพุ่งเข้าใส่เขา วิญญาณของเขาได้รับผลกระทบจริงๆ แต่เมื่อหอคอยทมิฬสั่นไหว ผลกระทบที่เกิดขึ้นจากมังกรปฐพีก็ถูกทำให้สลายไปหมดสิ้น
เจียหมิงเกรี้ยวกราดจนอยากจะกลืนกินหลิงฮัน แต่ทักษะที่เขาใช้ออกไปเมื่อครู่ก็คือทักษะที่เขาให้เขาติดรายชื่ออันดับที่ห้าสิบเอ็ดบนแผ่นหินประเมินยุทธ แต่ทักษะนั่นก็ทำอะไรหลิงฮันไม่ได้ซึ่งทันทำให้เขาแทบจะบ้าคลั่ง
นี่นะหรือความแตกต่างของอันดับหนึ่งกับห้าสิบเอ็ด?
“อั่ก!” เจียหมิงกระอักเลือด สาเหตุหนึ่งคือเนื่องมาจากผลกระทบจากการใช้กระบวนท่า ส่วนอีกสาเหตุหรือพลังอันรุนแรงของดาบที่โจมตีใส่หน้าอก พลังที่ดาบปลดปล่อยออกมาได้เปลี่ยนเป็นปราณดาบขนาดเล็กเจาะเข้าไปในร่างกายของเขา ทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนและมีโลหิตไหลออกมาจากดวงตา
เขาเชื่อว่าถ้าไม่ใช่เพราะผลกระทบจากการใช้ทักษะเมื่อครู่ เขาคงไม่ถูกหลิงฮันทำให้บาดเจ็บได้ง่ายๆ เพราะในแง่ของพลังต่อสู้ เขาเชื่อว่าเขาไม่ได้อ่อนแอไปกว่าหลิงฮัน จะอย่างไรเขาก็เป็นถึงอัจฉริยะไร้พ่ายคนหนึ่ง แถมยังพลังบ่มเพาะที่สูงกว่า
แต่ตอนนี้เขาต้องมาถูกทำให้พ่ายแพ้ต่อหน้าคนอื่น จะให้เขาไม่โกรธแค้นได้อย่างไร?
หลิงฮันโจมตีอีกครั้ง เขาคิดจะกำจัดชายตรงหน้านี้ให้สิ้นซากไปเสียที
เจียหมิงล่าถอย เขาไม่ต้องการตกตายด้วยน้ำมือของหลิงฮัน ตราบใดที่เขารักษาบาดแผลจนหายเขาก็ยังมีโอกาสที่จะล้างแค้นได้!
แต่ถึงอย่างไรตอนนี้ร่างกายของเขาก็บาดเจ็บสาหัสมาก แต่การเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆก็ทำให้เขากระอักเลือดออกมาจนเกือบจะลงไปนอนหมดแรกอยู่ที่พื้น ใบหน้าของเขาค่อยๆซีดขาวลงเรื่อยๆ
หลิงฮันไม่ลังเล เขาสะบั้นดาบเข้าใส่ลำคอของอีกฝ่ายเพื่อที่จะจบศึกครั้งนี้
ดวงตาของเจียหมิงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขามั่นใจในตนเองมากเกินไปจึงไม่ได้สวมใส่สมบัติสำหรับช่วยชีวิตในยามคับขันเอาไว้ นั่นเพราะเพราะเขาเชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีใครกล้าลงมือหรือสามารถสังหารเขาได้ และหากเขาพึ่งพาอำนาจของสมบัติเช่นนั้นมากเกินไป มันก็จะเป็นการถ่วงศักยะภาพในการเติบโตของเขา
แต่ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง
เขายังไม่อยากจะตาย เขาต้องการมีชีวิตอยู่! เขาต้องการมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นหลิงฮัน!
ใบดาบฟันลงมาอย่างไร้ความลังเล
‘ฉึบ’ มืออันผอมบางข้างหนึ่งยื่นออกมา สองนิ้วหนีบเข้าด้วยกับและคว้าปลายดาบเอาไว้ ทำให้ดาบไม่สัมผัสโดนกับคอของเจียหมิง
ชายชราชุดคลุมดำคนหนึ่งปรากฏตัว ออร่าของเขารุนแรงราวกับภูเขาไฟที่สามารถระเบิดออกและเผาปฐพีได้ทุกเมื่อ เขามองมายังหลิงฮันด้วยรอยยิ้มและกล่าว “ช่างเป็นรุ่นเยาว์ที่อำมหิตยิ่งนัก!”
หลิงฮันชักดาบกลับมา ชายชราคนนั้นก็ไม่ลีลอที่จะดึงมือกลับและคว้าร่างของเจียหมิงเอาไว้
“อาวุโสผู้ทรงเกียรติตง!” เจียหมิงแสดงสีหน้าตกตะลึง นี่คือโอกาสรอดชีวิตของเขา เพราะงั้นหัวใจของเขาจึงอดที่จะเต้นแรงไม่ได้
ชายชราผู้นี้แซ่ตง นามว่าหยางเหวิน เขาคือตัวตนระดับสูงของนิกายมังกรปฐพี… จอมยุทธระดับสวรรค์!
“คราวหลังก็อย่าลืมสวมใส่สมบัติที่ผู้นำนิกายมอบกับเจ้าล่ะ จงอย่าคิดมั่นใจในตนเองเกินไปและไม่มีที่จะวันล่วงหล่น!” ตงหยางเหวินยิ้ม
“อืม!” เจียหมิงรีบพยักหน้า ด้วยการที่ถูกอีกฝ่ายช่วยชีวิตไว้ เขาจึงไม่มีความอวดดีใดๆหลงเหลืออยู่
ตงหยางเหวินมองไปยังหลิงฮัน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง “พี่น้องสำนักสวรรค์ด้วยแต่กลับไม่ลังเลที่จะสังหารพี่น้องของตนเอง จิตใจของเจ้าช่างเลือดเย็นนัก!”
“แต่จะอย่างไรสำนักก็มีหน้าที่ในการอบรมสั่งสอนนิสัยของลูกศิษย์ ดังนั้นอย่างแรก ข้าจะเป็นคนรักษาความอวดดีของเจ้าเอง!”
ชายชราลงมือ ‘ตูม’ ปราณก่อเกิดควบแน่นกลายเป็นมือขนาดยักษ์สีดำที่แฝงไปด้วยอำนาจทุบลงมาใส่หลิงฮัน
หลิงฮันกลายสภาพเป็นสายฟ้าและพุ่งหลับไปด้านหลัง “อสูรเฒ่า เจ้ายังมีความละอายใจอยู่รึไม่? นี่เป็นการประลองระหว่างรุ่นเยาว์ ในเมื่อตัดสินใจสู้เป็นตายแล้ว การเสียชีวิตก็เป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้! ก่อนหน้านี้ที่ข้าอยู่ในอันตราย ทำไมเจ้าไม่ปรากฏตัวออกมาช่วย? เหอะ ช่างน่ารังเกียจ!”
ตงหยางเหวินเกรี้ยวกราดทันที มดปลวกระดับตัวอ่อนวิญญาณกล้าสบประมาทเขา? เขาคือตัวตนระดับสวรรค์ขั้นสูงสุดที่อีกก้าวเดียวก็บรรลุระดับทลายมิติได้แล้ว ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็มีแต่คนเคารพ แต่ตอนนี้เขากลับถูกรุ่นเยาว์ตรงหน้าพูดจาเหยียดหยาม นั่นจึงไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกโกรธ
“เจ้าหนู บังอาจมากที่กล้าสบประมาทข้าคนนี้!” ตงหยางเหวินคำราม ดวงตาของเขาอัดแน่นไปด้วยจิตสังหาร
ที่ตอนแรกเขาไม่คิดจะสังหารหลิงฮันก็เพราะหลิงฮันคือรุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์ และเหมาะที่จะเป็นทาสชั้นยอดที่จะส่งไปให้กับดินแดนสวรรค์ แต่ในเมื่อหลิงฮันกล้าพูดจาดูถูกเขา แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ปรานี
หลิงฮันยิ้มและกล่าว “อสูรเฒ่า เจ้าคิดจะสังหารข้างั้นรึ? ข้าคือนักปรุงยาระดับสวรรค์ สถานะของข้าทัดเทียมกับเจ้า!”
ตงหยางเหวินแสยะยิ้ม ถ้าเป็นเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนเขาอาจจะไม่กล้าล่วงเกินนักปรุงยาระดับสวรรค์ เพราะไม่อยากจะมีเรื่องยุ่งยากกับสมาคมนักปรุงยาและจอมยุทธทั่วทวีปฮงเทียน
แต่ตอนนี้ล่ะ? การเปลี่ยนโลกนี้ให้กลายเป็นเม็ดยากำลังเริ่มขึ้นแล้ว นักปรุงยาระดับสวรรค์งั้นรึ? อย่างมากเมื่อเจ้าไปอยู่บนสวรรค์ ไม่ว่าจะฝึกฝนอย่างไรเจ้าก็ยังคงเป็นทาส
“เจ้าช่างแส่หาความตาย!” จิตสังหารของตงหยางเหวินระเบิดออก “เจ้าบังอาจล่วงเกินผู้อาวุโสของสำนัก! ข้าจะเป็นคนลงโทษเจ้าในฐานะตัวแทนของสำนักสวรรค์!”
หลิงฮันแสยะยิ้มและกล่าว “คิดจะใช้ความอาวุโสกับข้างั้นรึ? เจ้าช่างไร้ยางอายจริงๆอสูรเฒ่า! ข้าล่ะนับถือในความไร้ยางอายของเจ้าจริงๆ!”
“บัดซบ!” ตงหยางเหวินทนไม่ไหวอีกต่อไปและปล่อยฝ่ามือโจมตี ครั้งนี้เขาโจมตีออกไปโดยหวังที่จะสังหารเอาชีวิต ฝ่ามือจึงแฝงไปด้วยพลังอำนาจที่น่าสะพรึงกลัว มันคือฝ่ามือที่สามารถบดขยี้จอมยุทธระดับตัวอ่อนวิญญาณได้อย่างง่ายดาย
หลิงฮันกระโดดไปคว้าตัวจูเสวียนเอ๋อและตะโกนลั่น “ฮูหนิว เจ้ากระต่าย เผ่นเร็ว!”
จะให้สู้กับตัวตนระดับสวรรค์ซึ่งๆหน้า? มีแต่คนบ้าเท่านั่นล่ะที่จะทำ