เจี่ยหมิงสรุปอยู่ในใจ นี่เป็นเพียงแค่ความแข็งแกร่งที่เป็นไปได้ของหลิงฮันในอนาคต ใช่ว่าความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาจะด้อยกว่าหลิงฮันเสียหน่อย
ในทางตรงข้าม เขาทะลวงผ่านระดับก้าวสู่เทวาแล้ว และตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาเพียงพอที่จะบดขยี้หลิงฮัน
ตราบใดที่เขามีโอกาส เขาจะต้องฆ่าอีกฝ่ายอย่างแน่นอน!
“หนิวอยากลองด้วย!”  ฮูหนิววิ่งไปข้างหน้าด้วยความสนุกสนาม ราวกับว่านี่เป็นเรื่องสนุกของนาง
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” บางคนส่งเสียงหัวเราะออกมาทันที เด็กสาวตัวน้อยอย่างนางจะไปทำอะไรได้?
“อย่าได้ดูถูกนางเชียว นางสามารถเข้าสำนักสวรรค์ได้ด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง และสามารถโค่นล้มอัจฉริยะได้หลายคน” บางคนที่รู้จักฮูหนิวกล่าว
พรวด หลายคนสำลักออกมาทันที
นางน่ะหรือ? เด็กสาวตัวน้อยอายุเจ็ดขวบนี่นะ? มันเป็นไปได้ด้วย?
“เดี๋ยวก่อนเด็กน้อย ถ้าจะเล่นไปที่อื่นต่อไปคือตาของข้า!” ชายชราคนหนึ่งไม่พอใจ เขาต่อแถวอยู่ แต่มีเด็กสาวตัวน้อยแทรกคิวแล้วเขาจะทนได้อย่างไร?
“เจ้ากล้าขวางทางหนิว!” ฮูหนิวรู้สึกโกรธและปล่อยกำปั้นเล็กๆของนางไปในอากาศ “กระเด็นไปซะ!”
“เด็กน้อย เจ้ากล้ามากที่ท้าทายข้าคนนี้!” ชายชรากระโจนออกไปเพื่อที่จะคว้าคอของฮูหนิวและโยนออกไป
แต่ทว่าร่างของฮูหนิวกระพริบหายไปจากเอื้อมมือของเขาภายในพริบตา เมื่อนางปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง นางก็อยู่ด้านหลังของเขาแล้ว และเตะไปที่ชายชรา ตู้ม ชายชราถูกเตะกระเด็นออกไปและปลิวไปทางฝูงชนก่อนที่จะร่อนลงบนพื้นทรายอย่างงดงาม
“เป็นไปไม่ได้!” สีหน้าของชายชราไม่อาจปกปิดความตกตะลึงไว้ได้ นี่เขาถูกเด็กสาวตัวน้อยเตะกระเด็นในที่สาธารณะแบบนี้ แล้วเขาจะมีหน้าไปพบกับคนอื่นในอนาคตได้อย่างไร?
จิตสังหารของเขาปะทุออกมาทันที แต่ก่อนที่เขาจะกระโจนออกมา เขาถูกหุ่นเชิดเหล็กจับเอาไว้เหมือนกับนกอินทรีที่จับลูกไก่ และเขาไม่มีพลังที่จะดิ้นรนให้หลุดพ้นจากเอื้อมมือของมัน เขาจึงตะโกนถามออกไปว่า “ทำไมเจ้าถึงจับข้าแค่คนเดียว?”
ใช่แล้ว ทุกคนอยากจะถาม ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ห้ามต่อสู้กัน ใครก็ตามที่ฝ่าฝืนจะถูกจับทันที แต่ตอนนี้ทำไมหุ่นเชิดเหล็กถึงจับแค่คนเดียว? เห็นได้ชัดว่าฮูหนิวเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่ทำไมมันถึงไม่หยุดนาง?
ฮูหนิวเหลือบมองไปที่มันและพูดว่า “หุ่นเชิดน่าเกลียด เจ้ากล้าที่จะจับหนิว?”
หุ่นเชิดเหล็กเดินถอยหลังราวกับว่ามันกำลังหวาดกลัว
ทุกคนอยากจะส่งเสียงตะโกนออกไป นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน! หุ่นเชิดเหล็กไม่ควรที่จะมีความรู้สึก พวกเขาไม่รู้ว่ามันหวาดกลัวอะไร ทำไมมันถึงกลัวฮูหนิว?
ฮูหนิวหัวเราะและเดินไปที่แผ่นหิน ในขณะที่นางกำลังจะวางมือลงบนแผ่นหิน สีหน้าของนางก็ดูหงุดหงิดมากและพูดว่า “ทำไมมันถึงอยู่สูงขนาดนี้!” นางต้องเขย่งขาและเหยียดแขนออกไปเพื่อที่จะวางมือลงบนแผ่นหิน
ช่วยไม่ได้ที่ทุกคนจะส่งเสียงหัวเราะออกมา เด็กสาวตัวน้อยคนนี้เป็นคนตลกยิ่งนัก
ฮูหนิวกระโดดขึ้นไปบนแผ่นหิน ซึ่งเป็นการกระทำไม่สุภาพต่อทุกคน เพราะมีชื่อของอัจฉริยะจากทุกยุคสมัยถูกสลักอยู่บนแผ่นหิน!
แต่ทว่าแม้แต่หุ่นเชิดเหล็กยังไม่ตอบสนอง แล้วพวกเขาจะไปทำอะไรได้?
ฮูหนิววางมือเล็กๆของนางลงบนแผ่นหิน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างว่าแต่แสงสีดำเลย แม้แต่แสงสีม่วงยังไม่เปล่งออกมาให้เห็น นางรู้สึกโกรธมากและพูดว่า “หินนี่พังแล้ว!”
หลิงฮันหัวเราะและพูดว่า “เจ้าลองคิดว่าหินก้อนนี้เป็นศัตรูดูสิ และอยากจะทำลายมันอยู่ในใจ!”
“อย่างนี้นี่เอง!” ฮูหนิวยิ้ม นางปิดตาลง ปากของนางกระตุกราวกับกัด พรึบ แผ่นหินเปล่งแสงออกมาทันที และแสงสีดำพุ่งขึ้นมากลายเป็นคำสองคำ : ทิ้งชื่อ!
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ถึงมีคนที่มีพรสวรรค์น่าสะพรึงกลัวปรากฏตัวออกมาพร้อมกันถึงสองคน คนหนึ่งกลายเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่ง และตอนนี้เองเด็กสาวตัวน้อยอายุเจ็ดขวบก็สามารถทิ้งชื่อของตัวเองได้ด้วย!
ช่วยไม่ได้ที่คนพวกนี้จะเรียกนางว่าอัจฉริยะ แม้จะเป็นเด็กที่อายุน้อยกว่ามากก็ตาม
ฮูหนิวเขียนชื่อลงบนแผ่นหินว่า “หลิงฮันเป็นของหนิว” นางยิ้มอย่างมีความสุขและเดินกลับไปอย่างพึ่งพอใจกับผลงานชิ้นเอกของตัวเองและพูดว่า “หลิงฮัน หนิวลายมือสวยไหม?”
“สวย” หลิงฮันพูดด้วยรอยยิ้ม
จากนั้น แสงสีดำได้จางหายไปและทุกคนจับจ้องไปที่มันทันทีว่า “หลิงฮันเป็นของหนิว” จะอยู่อันดับที่เท่าไหร่
พวกเขาเริ่มมองจากอันดับสูงสุดก่อน แต่อันดับเก้าสิบขึ้นไปก็ไม่พบชื่อของนาง! แปดสิบขึ้นไปก็ไม่มี! เจ็ดสิบขึ้นไปก็ไม่พบ! ไม่ ไม่ ไม่มีทาง แม้แต่อันดับห้าสิบกว่าก็ยังไม่เจอชื่อของนาง
“ดูแถวแรก!” ใครบางคนกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน
ทุกคนมองไปที่รายชื่อแถวแรกของแผ่นหินและเห็นคำว่า “หลิงฮันเป็นของหนิว” อยู่อันดับหนึ่ง อันดับของนางทำให้อันดับของหลิงฮันตกลงไปอยู่ที่สอง ส่วนอันดับหนึ่งในตอนแรกที่สลักชื่อของตัวเองว่า “อันดับแรก” ตอนนี้ไปอยู่ที่สามแล้ว ซึ่งดูเป็นเรื่องที่น่าอับอายเล็กน้อย
ทุกคนหันไปมองฮูหนิวและชื่อบนแผ่นหินไปมา มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่อัจฉริยะอันดับหนึ่งจะเป็นเด็กสาวตัวน้อยคนนี้
พวกเขายังคงตกตะลึงกับเรื่องของหลิงฮันที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ นี่ทำให้พวกเขาทั้งรู้สึกตกใจและมึนงงเล็กน้อย มันเป็นเหมือนกับความฝัน
“ยอดเยี่ยม หนิวได้อันดับหนึ่ง!” ฮูหนิวตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
สีหน้าของเจี่ยหมิงกลายเป็นสีเขียว แค่หลิงฮันก็เหนือกว่าเขาแล้ว แต่ตอนนี้แม้กระทั่งเด็กสาวตัวน้อยยังมีความแข็งแกร่งในอนาคตเหนือกว่าเขา แล้วเขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้ยังไง? ความมั่นใจของเขาพังทลายย่อยยับและแทบจะบ้าคลั่ง
หลิงฮันไม่รู้สึกแปลกใจ ภายในตันเถียนของฮูหนิวมีบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ แล้วจะไม่เหนือกว่าอัจฉริยะสมัยก่อนได้อย่างไร?
เขายิ้มให้กับฮูหนิวและพูดว่า “พวกเราเข้าไปดูข้างในกันเถอะว่ามีอะไรให้เก็บเกี่ยวบ้าง”
“อืม!” ฮูหนิวจับมือของหลิงฮันและทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในตำหนัก หุ่นเชิดเหล็กหลีกทางให้และโค้งตัวเหมือนแสดงความเคารพ
นี่ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกใจ เพราะมันไม่ปฏิบัติกับผู้ที่ผ่านการทดสอบก่อนหน้านี้เหมือนกับที่ปฏิบัติกับหลิงฮันและฮูหนิว หรือว่านี่จะเป็นการดูแลเป็นพิเศษสำหรับผู้ที่มีรายชื่ออันดับแรก?
“พี่ชายหลิง!” เหวินเหรินเซียนเซียนรีบวิ่งไล่ตามเขาด้วยความสดใส ครั้งนี้นางต้องการสร้างความสนิทสนมกับหลิงฮันให้แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้น
เจี่ยหมิงเค้นเสียงและเดินไปที่ประตูตำหนัก เขาเองก็อยากจะเข้าไปในตำหนักเหมือนกัน แต่มีหุ่นเชิดขวางอยู่ มันไม่ปล่อยให้เขาเข้าไปข้างใน นี่ทำให้เจี่ยหมิงรู้สึกโกรธมาก