ฮูหนิวจับมันไว้อยู่ในมือ มันเป็นสัตว์ที่มีขนปุยตัวเล็กคล้ายกับหนูอ้น แต่แตกต่างกันที่สี ขนาดร่างกาย แขนขาและหางที่ยาวของมัน
ถ้าตัวของมันมีสีดำคงจะดูน่ากลัว แต่ด้วยขนสีขาวบริสุทธิ์ อุ้งเท้าสีชมพูและดวงตาที่ใหญ่โตเลยทำให้มันดูน่ารักเป็นอย่างมาก
ร่างของมันกำลังดิ้นไปมาและต้องการที่จะหลุดไปให้พ้นจากมือของฮูหนิว แต่น่าเศร้าที่แขนและขาของมันนั้นสั้นเกินไป จึงทำได้แค่กรีดร้องออกมาอย่างไร้ประโยชน์
ฮูหนิวน้ำลายหยดไหลและพูดว่า “จะย่างหรือต้มมันกินดี จริงสิมันมีแค่ตัวเดียวเองเช่นนั้นควรทำเช่นไรดี? ถ้างั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่หนิวเอง!”
“กินไม่ได้!” จูเสวี่ยนเอ๋อ เหวินเหรินเชียนเชียน หลี่ซือเซียน หญิงสาวทั้งสามคนตะโกนออกมาพร้อมกัน สิ่งมีชีวิตที่น่ารักแบบนี้ใครจะปล่อยให้มันถูกกิน!
“ทำไม?” ฮูหนิวรู้สึกแปลกใจและมองทุกคนด้วยสายตาระแวง “หรือว่าพวกเจ้าจะแย่งชิงมันไปจากหนิว? ถ้างั้นมาสู้กันเลย!”
หลิงฮันรู้สึกสงสัยและพูดว่า “เจ้าตัวน้อยนี่คือหัวขโมยเมื่อกี้?”
“ใช่แล้ว เจ้าทำให้ข้าต้องถูกใส่ร้าย ฆ่าและกินมันเลย!” กระต่ายกรีดร้อง
“เจ้ากระต่าย ถ้าเจ้าพูดจาไร้สาระอีกครั้ง เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าเจ้าจะเป็นฝ่ายที่ตายเป็นคนแรก!” เหวินเหรินเชียนเชียนพูดข่มขู่
“ดีเลย หนิวอยากกินเนื้อกระต่าย!” ฮูหนิวรีบหันสายตาจ้องมองไปที่เจ้ากระต่ายทันที
หลิงฮันกวักมือเรียกและขอให้ฮูหนิวส่งสัตว์ตัวน้อยนี่มาให้เขา เขาพลิกตัวของมันไปมาและทำให้เจ้าตัวน้อยเขินอายและใช้อุ้งเท้าเล็กๆของมันปิดของสงวน
จากนั้น มันได้คลายโลหะชิ้นเล็กๆออกมา ซึ่งมีสีฟ้าและสีเขียวสดใส และจ้องมองหลิงฮันราวกับว่าทำให้เขาพอใจ
“หึ่ม ทั้งหมดมันก็แค่น้ำลายของเจ้าเท่านั้น ทำไมพวกข้าต้องสนใจด้วย!” หลิงฮันยิ้ม แต่แล้วสีหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนไปทันที “นี่มันแร่เหล็กระดับแปด ทองคำทะเลคราม!”
ทุกคนรู้สึกตกตะลึง ที่แท้เจ้าหนูอ้วนนี่คลายแร่เหล็กระดับแปดออกมา ซึ่งเป็นอะไรที่น่าตกตะลึงมาก
“เดี๋ยวก่อน หรือว่าเจ้าหนูนี่จะเป็นหนูทองคำ” เจ้ากระต่ายรู้สึกแปลกใจและพูดว่า “มีการกล่าวไว้ว่าสิ่งมีชีวิตอย่างมันมีประสาทสัมผัสที่ไว้ต่อแร่เหล็กล้ำค่าที่ฝังอยู่ใต้ดิน”
หนูทองคำ!
ทุกคนส่ายหัวของตัวเอง พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
“เจ้ากระต่าย เจ้าไม่ได้พูดจาไร้สาระใช่ไหม?” จูเสวี่ยนเอ๋อถามด้วยรอยยิ้ม
“ฮึ่ม แม้เจ้าจะงดงามกว่านี้ก็ไม่อาจสงสัยในตัวกระต่ายอย่างข้าได้!” เจ้ากระต่ายกระโดด “เจ้าไม่เคยได้ยินมัน นั่นเป็นเพราะหนูทองคำนั้นมีจำนวนน้อยจนน่าสงสาร แม้มันจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก จำนวนของมันก็มีน้อยกว่ามังกรและวิหคเพลิงที่แท้จริงเสียอีก”
“อาจกล่าวได้ว่านี่เป็นสมบัติของดินแดนศักดิ์สิทธิ์!”
ทุกคนรู้สึกแปลกใจที่ได้เห็นความน่าทึ่งของเจ้าหนูทองคำนี่
หนูทองคำจ้องมองไปที่หลิงฮันด้วยท่าทางประจบสอพลอ มันรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมากเมื่ออยู่กับฮูหนิว เหมือนกับหนูที่เผชิญหน้ากับแมว ยิ่งไปกว่านั้นมันยังมีความเร็วที่น่าทึ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถจับมันได้ทัน
แต่ทว่ามันกลับถูกฮูหนิวจับตัวได้ แน่นอนว่ามันจะต้องหาหนทางให้มีชีวิตรอด ไม่เช่นนั้นชะตากรรมของมันคงจะถูกนำไปย่างกิน ดังนั้นมันจึงมองหลิงฮันด้วยสายตาอ้อนวอน
มันถือแร่เหล็กสีฟ้าและสีทองด้วยอุ้งมือทั้งสองข้าง ราวกับโค้งคำนับมอบของขวัญให้กับหลิงฮัน
ช่วยไม่ได้ที่หลิงฮันจะส่งเสียงหัวเราะออกมา เขาวางหนูทองคำลง และมองไปที่ทองคำทะเลคราม
เจ้าหนูวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
แม้มันจะมีรูปร่างอ้วนกลม แต่ความเร็วของมันรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ มันหายตัวไปเร็วมาก
ทุกคนรู้สึกตกตะลึงไปอยู่สักพัก และรู้ว่าพวกเขาถูกเจ้าหนูนั่นหลอกเข้าให้แล้ว
“เป็นเจ้าอ้วนที่รวดเร็วยิ่งนัก!” หลิงฮันนึกถึงหม่าตั๋วเป้า แม้จะอ้วนท้วม แต่กลับรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
“เนื้อย่างของหนิว!” ฮูหนิวกรีดร้อง นางเพิ่งจะตัดสินใจได้ว่าจะกินมันแบบไหนดี แต่ทว่าอาหารของนางกลับวิ่งหนีไปซะแล้ว
หลิงฮันหัวเราะและพูดว่า “เจ้าหนูตัวใหญ่ตัวนี้มีประโยชน์มาก พวกเราค่อยจับมันใหม่ก็ได้”
ฮูหนิวส่งเสียงพึมพัม นางอยากกินมันมาก แต่ตอนนี้นางจะไปทำอะไรได้? สายตาของนางจับจ้องไปที่ร่างของเจ้ากระต่ายและดวงตาที่กลมของนางก็เปล่งประกาย
เจ้ากระต่ายรีบใช้อุ้งมือปิดก้นของมันและอุทานออกมาว่า “เด็กน้อย เจ้ามองข้าต้องการอะไรงั้นรึ? ข้าขอเตือนเจ้าไว้อย่าง ถ้าเจ้าก – อ๊าก!” มันส่งเสียงกรีดร้องออกมาเมื่อถูกฮูหนิวกัดก้น
หลังจากนั้นทุกคนก็กินอาหารกันต่อ แต่ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน ฮูหนิวก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา นางยกมือขึ้นพร้อมกับเจ้าหนูอ้วน
หรือว่าจะเป็นหนูทองคำอีกแล้ว?
ครั้งนี้เป็นหนูตัวอ้วนอีกแล้ว มันถือชิ้นเนื้ออยู่ในอุ้มมือของมัน ปากข้างหนึ่งของมันดูป่องกว่าอีกครั้งง ดูเหมือนว่ามันจะยัดอาหารมากเกินไป มันจ้องมองทุกคนด้วยสายตาไร้เดียงสาและดูน่ารักน่าชัง
ช่วยไม่ได้ที่ทุกคนจะยิ้มออกมา
“ข้าเคยเห็นคนโง่เขลามาก่อน แต่คนโง่เขลาที่จะทำแบบนี้ได้นั้นคงมีแค่เจ้าหนูทองคำนี่ตัวเดียว”
“คนตายเพราะความร่ำรวย นกตายเพราะความตระกระ เหมาะสมที่จะใช้กับมันจริงๆ”
“มันจะต้องเป็นเจ้าหนูตะกละมากอย่างแน่นอน แม้จะถูกจับได้ครั้งหนึ่ง แต่มันก็ยังคงวิ่งมาที่เดิมอีก”
เมื่อมันได้ยินคนพูด เจ้าหนูตัวขาวเงยหน้าขึ้นมายกอุ้งเท้าทั้งสองข้างปิดตา
หลิงฮันหัวเราะและจับคว้ามันมาจากฮูหนิวอีกครั้ง เขาพูดว่า “เจ้าหนูอ้วน ถ้าเจ้าติดตามข้า ข้าจะให้อาหารแก่เจ้าแลกกับใช้ความสามารถในการค้นหาแร่เหล็กล้ำค่าของเจ้าหามันให้ข้า”
เจ้าหนูขาวกรีดร้องและกระโดดโลดเต้นราวกับไม่เอาด้วย
“เจ้ากล้าปฏิเสธอย่างนั้นหรือ?” ฮูหนิวแสดงสีหน้าดุร้ายใส่มัน
เจ้าหนูสะดุ้งทันที หางและแขนขาของมันเหยียดตรงราวกับตัวมันกลายเป็นแข็งทื่อและล้มตัวลงเหมือนแกล้งตาย
ฮ่าฮ่าฮ่า ทุกคนส่งเสียงหัวเราะออกมา เจ้าหนูตัวนี้ชักจะตลกเกินไปแล้ว
มันขี้ขลาดสมกับเป็นหนูจริงๆ ทั้งที่มันกล้ากลับมาขโมยอาหารถึงสองครั้ง แต่กลับหวาดกลัวฮูหนิวจนหมดสติ
แต่หลังจากนั้น เจ้าหนูขาวมันจ้องมองไปที่หลิงฮันและก็วิ่งหนีไป
อีกแล้ว!
รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนหายไปทันที พวกเขาถูกเจ้าหนูตัวนี้หลอกอีกแล้ว
หลิงฮันนำอาหารจำนวนมากออกมาและพูดว่า “ข้าไม่เชื่อหรอก เจ้าหนูตะกละนั่นจะต้องกลับมาอีกแน่นอน!”
ทุกคนส่ายหน้า เจ้าหนูตัวนั้นคงไม่ตะกละถึงขนาดกลับมาให้ถูกจับเป็นครั้งที่สามหรอกมั้ง?
ใช่แล้ว เจ้าหนูขาวไม่ปรากฏออกมาให้พวกเขาเห็นอีก เมื่อรุ่งเช้ามาถึง เวลาเช้าและเวลากลางคืนเปลี่ยนไปทันที ดวงดาวและดวงจันทร์บนท้องฟ้าหายไปในเวลาเดียวกันและมีลูกบอลเพลิงขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนท้องฟ้าแทน
แม้ว่าหลิงฮันจะไม่อยากปล่อยเจ้าหนูขาวไป แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาให้เสีย ดังนั้นเขาพร้อมกับทุกคนจึงออกเดินทางมุ่งไปข้างหน้ากันต่อ