“น่าสนใจดีนิ!” หลิงฮันพยักหน้า
ด้วยการรวมเป็นหนึ่งระหว่างร่างกายกับดาบ ทำให้พลังโจมตีของเหยียนเฮิงเหอเพิ่มขึ้นอย่างมาก
เดิมทีการสะบั้นดาบใช้แค่ข้อมือ แต่นี่ใช้ทั้งร่างกายเลยลดภาระข้อมือไปได้มาก และทำให้สะบั้นดาบได้รวดเร็วขึ้น
“หนิวไม่เล่นกับเจ้าหรอก!” ฮูหนิวกลายเป็นสายฟ้าและความเร็วของนางนั้นรวดเร็วมากจนดาบไม่สามารถตามนางได้ทัน
เหยียนเฮิงเหอทำอะไรไม่ได้ แม้ว่าทักษะดาบนี่จะทรงพลังมากแต่เมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีความรวดเร็วอย่างฮูหนิว มันกลายเป็นไร้ประโยชน์ไปเลย
เขาจ้องมองไปที่หลิงฮันและคิดว่าเจ้าหมอนี่คงไม่ได้เร็วเหมือนเด็กสาวตัวน้อยหรอกใช่ไหม?
“ต่อสู้กับข้า!” เขาโจมตีใส่หลิงฮันแทน เพราะก้อนหินแปลกประหลาดทั้งหมดอยู่กับหลิงฮัน
“หนิวกับมาแล้ว!” ฮูหนิวตะโกนและปล่อยหมัดใส่หลังของเหยียนเฮิงเหอ
เหยียนเฮิงเหอต้องหันไปตอบโต้ ดังนั้นเขายังคงโจมตีหลิงฮันไม่ได้
ทันทีที่เขาจะตอบโต้ ฮูหนิวก็จะวิ่งหนีจากไป แต่เมื่อเขาจะโจมตีใส่หลิงฮัน เด็กสาวตัวน้อยจะวิ่งกลับมาทันทีและโจมตีใส่เขา และนี่ทำให้เหยียนเฮิงเหอรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
“เด็กน้อย ถ้าเจ้าแน่จริงอย่าได้วิ่งหนี!”เหยียนเฮิงเหอรู้สึกโกรธมาก ช่วยไม่ได้ที่เขาจะพูดยั่วยุฮูหนิว
“ถึงแม้หนิวจะไม่วิ่งหนี เจ้าคิดว่าหนิวจะกลัวเจ้างั้นหรือ?” ฮูหนิววางมือเท้าเอวขณะพูด “หนิวหยุดวิ่งแล้ว แน่จริงก็โจมตีหนิวให้โดนสิ!”
เหยียนเฮิงเหอสะบั้นดาบออกไปเพื่อโจมตีฮูหนิว
“หนิวไปแล้ว!” ฮูหนิววิ่งหนีไปอีกครั้ง
เหยียนเฮิงเหอโจมตีพลาดอีกครั้งทำให้เขารู้สึกโกรธจัดและตะโกนออกไปว่า “ข้าจะไม่เชื่อคำพูดของเจ้าแล้ว”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าช่างโง่เขลาจริงๆ หนิวแค่ยั่วยุเจ้าเท่านั้น!” ฮูหนิวหัวเราะ นางดึงแขนเสื้อของตัวเองและพูดว่า “เอาล่ะ ครั้งนี้หนิวจะแสดงพลังที่แท้จริงออกมา!”
เหยียนเฮิงเหอจะถูกหลอกอีกครั้งได้อย่างไร เขาเป็นอัจฉริยะไม่ใช่คนโง่เขลาเสียหน่อย
“กลยุทธ์ที่ไม่เหมือนใครของหนิวนั้นไร้ที่ติอย่างแน่นอน ผู้คนต้องหวาดกลัว ภูติผีต้องตกใจด้วยกรงเล็บมังกรของหนิว!” ฮูหนิวย่อตัวลงและมือของนางกลายเป็นกรงเล็บมังกรที่มุ่งหน้าไปที่หน้าอกของเหยียนเฮิงเหอ
เหยียนเฮิงเหอรู้สึกตกตะลึงและกระโจนออกไปพร้อมกับดาบที่อยู่ในมือและสะบั้นดาบใส่ฮูหนิว พลังอันไร้ที่สิ้นสุดระเบิดออกมาพร้อมกับปราณดาบมากกว่ายี่สิบเล่นเต็มไปด้วยความผันผวน
ตู้ม!
เกิดการปะทะที่รุนแรงขึ้นก่อให้เกิดเมฆรูปเห็ดขนาดเล็กบนท้องฟ้า และเมื่อฝุ่นควันกระจายหายไปจนหมดสิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงแค่พื้นดินอันว่างเปล่า โชคดีที่หุบเขานั้นแห้งแล้ง มิฉะนั้นคงจะมีต้นไม้หลายต้นที่ถูกทำลายไป
“มาเล่นกันต่อเถอะ!” ในฝุ่นควัน ฮูหนิวพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น
เมื่อฝุ่นควันฝุ้งกระจายจนหมดไป มีเพียงแค่ฮูหนิวคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงยืนอย่างสง่า
ส่วนเหยียนเฮิงเหอนั้นใบหน้าของเขาดูเหมือนจะบิดเบี้ยวจนผิดรูปเหมือนหัวหมู และมีรอยซ้ำม่วงฟ้าอยู่บนใบหน้า
ทุกคนถึงกับอุทานออกมา ฮูหนิวเป็นคนที่ดุร้ายยิ่งนัก แม้แต่เหยียนเฮิงเหอยังต้องฝ่ายแพ้ให้กับเด็กสาวตัวน้อย
ปัง!
ฮูหนิวเตะอีกฝ่ายอีกครั้งทำให้เหยียนเฮิงเหอกระเด็นออกไปและไปหยุดอยู่ที่เท้าของหลิงฮัน
หลิงฮันนั่งลง เขายิ้มออกมาแล้วถามว่า “เจ้าจะยอมรับหรือไม่?”
“ไม่!” เหยียนเฮิงเหอเป็นคนทนงตัว แน่นอนว่าเขาไม่มีทางยอมรับความฝ่ายแพ้ให้กับเด็กสาวตัวน้อย
“ถ้างั้นข้าจะทำให้เจ้าต้องอับอายต่อไป” หลิงฮันเตะเหยียนเฮิงเหอเช่นกัน
เหยียนเฮิงเหอยกมือขึ้นมาป้องกันใบหน้าที่กลายเป็นหัวหมูแล้วอย่างรวดเร็ว ปัง เขาถูกหลิงฮันเตะกระเด็นไปด้านหลังและฮูหนิวก็เตะส่งกลับมาให้เขา
“เจ้าจะยอมรับได้แล้วหรือยัง” หลิงฮันยิ้ม
“ไม่!” เหยียนเฮิงเหอค่อนข้างเป็นคนที่ดื้อรั้นทีเดียว
“ถ้างั้นคงต้องทำให้เจ้าอับอายอีก” หลิงฮันเตะเหยียนเฮิงเหออีกครั้ง
เหยียนเฮิงเหอกลิ้งไปมาเหมือนกับลูกบอล เขาถูกเตะส่งไปมาระหว่างหลิงฮันกับฮูหนิว
ฉินหยีเย่วและคนอื่นต่างอ้าปากค้าง เหยียนเฮิงเหอเป็นคนที่รู้จักกันว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถต่อกรกับย่าวหุยเยว่ ราชันกระบี่น้อยและคนอื่นๆ แต่ตอนนี้เขากลับดูเตะไปมาอย่างน่าอับอาย
นี่มันน่าตกตะลึงมาก
พวกเขาไม่รู้ว่าเหยียนเฮิงเหอถูกหลิงฮันเตะไปมากี่ครั้ง แต่ครั้งนี้หลิงฮันขี้เกียจถาม เขาเตะอีกฝ่ายไปมารอจนกว่าอีกฝ่ายจะพูดออกมาเอง และทันใดนั้นเหยียนเฮิงเหอกรีดร้องออกมาว่า “ข้ายอมแล้ว!”
ปัง เขายังคงถูกเตะส่งไปอีกฝั่ง
“โทษทีข้าลืมไป!” หลิงฮันยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว
ครั้งนี้หลิงฮันไม่ได้เตะเหยียนเฮิงเหออีกต่อไป แต่ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เจ้าอยากจะคำนับพี่ใหญ่ของเจ้าไหม?”
เหยียนเฮิงเหอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆแล้วพูดว่า “เด็กสาวตัวน้อยต่างหากที่จัดการข้า เว้นแต่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งพอที่จะโน้มน้าวข้า มิฉะนั้นข้าขอยอมตายดีกว่าที่จะยอมจำนน!”
“เจ้ายังไม่ยอม?” หลิงฮันยิ้ม “ถ้างั้นคงจะต้องทุบตีเจ้าอีกครั้ง”
“ฮิฮิฮิ” ฮูหนิวดึงแขนเสื้อขึ้นและดูตื่นเต้น
เหยียนเฮิงเหอดูสงบ เขาพูดออกมาว่า “ตราบใดที่เจ้าสามารถเอาชนะข้าได้ ข้ายินดีที่จะนับถือเจ้าในฐานะเจ้านาย”
หลิงฮันคิดอยู่ชั่วครู่ เขาพาดมือซ้ายไว้ด้านหลังแล้วพูดว่า “ก็ได้ ข้าจะจัดการเจ้าด้วยมือข้างเดียว เพราะเกรงว่ามันจะเป็นการรังแกเจ้า”
บ้าไปแล้ว!
เหยียนเฮิงเหอเค้นเสียงดูถูก ถ้าหลิงฮันสามารถจัดการเขาได้ด้วยมือข้างเดียว เขายินก็จะยินดีที่จะนับถืออีกฝ่ายในฐานะเจ้านาย เขายกดาบขึ้นมาตั้งท่าและพูดว่า “เช่นนั้นจงรับการโจมตีจากทักษะเจ็ดดาบแห่งเซี่ยหยินชานของข้า”
หลิงฮันไม่รีบร้อน ถ้าเขาต้องการตัวอีกฝ่าย เขาต้องทำให้อีกฝ่ายเชื่อมั่น
“เจ็ดดาบแห่งเซี่ยหยินซาน!” เหยียนเฮิงเหอ “ดาบแรก ภูเขาไร้วารี!”
แสงดาบส่องสว่างไปทั่วทุกทิศทาง และเข้าล้อมรอบหลิงฮัน ถ้าเขาถูกดาบพวกนั้นล้อมรอบ เขาจะต้องถูกจัดการอย่างแน่นอน
หลิงฮันยกแขนขึ้นมา เขาใช้แขนเป็นดาบและแทงใส่อีกฝ่าย เจตจำนงแห่งดาบแพร่กระจายไปทั่ว ทำให้ผู้คนรู้สึกว่านี่เป็นดาบที่ไร้ที่ติ
“โอหัง!” เมื่อเห็นหลิงฮันจะใช้มือป้องกันดาบของเขา ช่วยไม่ได้ที่เหยียนเฮิงเหอจะอุทานออกมา นี่เขากำลังรนหาที่ตายอย่างนั้นรึ?