มูนชาโดว์ก็อตโกรธจนตัวสั่น เธอตะโกนขึ้นว่า  “หุบปาก!”
 
ไนน์เทาซันด์คิงหัวเราะและปล่อยฉีเกอลงไป เขาสัมผัสใบหน้าของฉีเกอและหัวเราะ “ดีมาก! เจ้าเป็นลูกชายที่ดีมาก”
 
ฉีเกอรีบพูด “ข้าคงจะต้องทำความดีมาหลายชาติ ถึงได้มีพ่อที่แข็งแกร่งอย่างท่าน ข้าไม่จำเป็นต้องเป็นลูกของท่านเช่นกัน ถ้าท่านต้องการให้ข้าเป็นทาสรับใช้ ข้าก็จะเป็นด้วยความยินดี ข้าไม่เคยคาดฝันมาก่อนเลยว่าข้าจะได้มีพ่อที่มหัศจรรย์และไร้เทียมทานอย่างท่าน”
 
หานเซิ่นและคนอื่นๆไม่สามารถทนดูต่อได้ ยังไงซะนี่ก็เป็นถึงลูกชายของหนึ่งในสิบขุนพลของเซเคร็ด พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะทำตัวแบบนี้
 
ในตอนที่ไนน์เทาซันด์คิงได้ยินที่ฉีเกอพูด เขาก็ยิ้มออก เขาหลี่ตาลงและวางมือลงบนหัวของฉีเกอ เขามองไปที่มูนชาโดว์ก็อตด้วยสีหน้าอวดดี
“มูนชาโดว์ ตอนนี้ลูกชายของเจ้ายอมตกลงแล้ว เจ้าเองก็ควรจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”
 
มูนชาโดว์ก็อตโกรธอย่างมาก เธอรู้ว่าถึงแม้ฉีเกอจะยอมเชื่อฟังไนน์เทาซันด์คิงทุกอย่าง แต่ถ้าเธอไม่ยอม ไนน์เทาซันด์คิงก็จะบดขยี้หัวของฉีเกอ
 
ถึงแม้เธอจะไม่ต้องการมากสักแค่ไหน แต่ฉีเกอก็ยังคงเป็นลูกของเธอ เธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอไม่อยากจะเห็นลูกของเธอต้องตายต่อหน้า
 
ขณะที่ไนน์เทาซันด์คิง มูนชาโดว์ก็อตและลูกชายของเธอกำลังยุ่งกับเรื่องของพวกเขากันอยู่ หานเซิ่นก็เข้าไปถามราชครูกู่เยวียน
“ไนน์เทาซันด์คิงคือใครอย่างนั้นหรอ? ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อนเลย”
 
ราชครูกู่เยวียนไม่ได้พูดอะไร แต่มีเสียงดังขึ้นในหัวของหานเซิ่น
“ถึงแม้ไนน์เทาซันด์คิงจะไม่ใช่หนึ่งในสิบขุนพล แต่เขาก็เป็นคนของเซเคร็ดคนหนึ่ง ถึงเขาจะไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังเหมือนอย่างสิบขุนพล แต่เขาก็ไม่ใช่คนธรรมดาๆ หลังจากที่เซเคร็ดล่มสลาย ผู้คนคิดไปว่าเขาคงจะตายไปแล้ว แม้แต่ข้าเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ ในตอนนี้ที่พลังของระบบจักรวาลร้างอ่อนแอที่สุด เขาคงจะมาที่ซากปรักหักพังของเซเคร็ดเพื่อค้นหาสิ่งที่ผู้นำเซเคร็ดทิ้งเอาไว้”
 
หานเซิ่นพยักหน้า เขารู้ว่าในครั้งนี้มีผู้คนที่น่ากลัวมากมายมาที่ระบบจักรวาลร้าง เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเป็นแค่เรื่องบังเอิญไปได้
 
แต่หานเซิ่นไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมัน เขามาที่นี่ด้วยความบังเอิญ แต่ถ้าเขาพูดมากไป คนอื่นก็อาจจะรู้ได้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไร ด้วยเหตุนั้นเขาจึงเลือกจะไม่พูด
 
“มูนชาโดว์ เจ้าคิดได้หรือยัง? มันมีเวลาไม่มากนัก ดังนั้นหยุดพยายามถ่วงเวลา” ไนน์เทาซันด์คิงดูชั่วร้ายขณะที่เขาลูบหัวของฉีเกอ
 
มูนชาโดว์ก็อตตอบ “ไนน์เทาซันด์คิง ปล่อยลูกชายของข้าไป และข้าจะยอมติดตามเจ้า”
ถึงแม้เธอต้องการจะฆ่าเขามากๆ แต่เธอจำเป็นต้องนึกถึงลูกชายกับโครว์สกายด็อก ในตอนนี้ลูกชายของเธอเป็นสายสัมพันธ์เดียวที่ยังเหลืออยู่ และเธอไม่อยากจะเห็นมันถูกตัดขาด
 
“ฮ่า! ฮ่า!” ไนน์เทาซันด์คิงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและหัวเราะ
“มูนชาโดว์ เจ้าอย่าได้กังวล ข้าจะทำร้ายลูกชายของพวกเราได้ยังไง? เขาเป็นลูกชายที่ดีถึงขนาดนี้ ข้ายินดีจะรับเขาเอาไว้ ข้าจะให้รางวัลกับเขาและไม่ทำร้ายเขา”
 
ฉีเกอดูดีใจอย่างมาก เขาก้มกราบขณะที่พูดขึ้นว่า “ขอบคุณท่านพ่อ”
 
ไนน์เทาซันด์คิงยังคงทำตัวอวดดี เขาลูกหัวของฉีเกอและยิ้ม
“ดีมาก ลูกชายของข้า! ดีมากๆ ข้าควรจะมอบรางวัลให้กับเจ้า”
 
ฉีเกอมองไปที่หานเซิ่นและพูด “การได้เป็นลูกชายของท่านถือเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ลูกไม่กล้าขอรางวัลอะไรอีก แต่คริสตัลไลเซอร์คนนั้นไม่เคารพท่านพ่อ เขาสมควรตาย ลูกไม่แข็งแกร่งพอจะต่อสู้กับเขา ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ลูกก็คงจะถลกหนังเขาทั้งเป็นเพื่อแก้แค้นที่เขาไม่เคารพท่านพ่อ ส่วนธนูด็อกโครว์นั้น ลูกต้องการเอามันกลับคืนมาเพื่อจะมอบให้กับท่านพ่อเป็นของขวัญแทนคำขอบคุณ”
 
หานเซิ่นและราชครูกู่เยวียนมองหน้ากัน พวกเขาคิดว่าฉีเกอเป็นคนที่หาได้ยากอย่างที่สุด เขาเลวร้ายยิ่งกว่าเดรัจฉาน แม้แต่ในเวลาแบบนี้เขายังต้องการจะกัดหานเซิ่น
 
“นั่นไม่ใช่เรื่องยากอะไร” ไนน์เทาซันด์คิงมองไปที่หานเซิ่นและถามขึ้นมา
“เจ้าได้ยินที่ลูกชายของข้าพูดแล้วใช่ไหม? คืนธนูด็อกโครว์ให้กับลูกชายของข้า”
 
ฉีเกอพูด “ท่านพ่อไม่ต้องมัวเสียเวลาพูดกับเขา แค่ฆ่าเขาก็พอ!”
 
หานเซิ่นมองไปที่ฉีเกอและยกธนูด็อกโครว์ขึ้นอีกครั้ง
“ข้าบอกว่าชีวิตเหยื่อของข้า ข้าเป็นคนตัดสิน”
 
ฉีเกอตกใจที่ลูกธนูเขี้ยวถูกเล็งมาที่เขา แต่เมื่อเขาเห็นว่าไนน์เทาซันด์คิงยังคงยืนอยู่ข้างๆเขา เขาก็รวบรวมความกล้าที่จะเย้นหยันหานเซิ่น
“เจ้ากล้าดียังไงมาทำแบบนี้ต่อหน้าพ่อของข้า เจ้าคงอยากตายมากสินะ!”
 
หานเซิ่นไม่ได้สนใจที่อีกฝ่ายพูด เขาคิดว่าฉีเกอเป็นแค่หมาบ้าที่โง่เขลา ไนน์เทาซันด์คิงคงจะกังวลเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะเข้ามาโจมตีเรียบร้อยแล้ว เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นเพราะไนน์เทาซันด์คิงไม่กล้าจะบุ่มบ่ามโจมตีเข้ามา เขาเป็นจิ้งจอกที่พยายามจะแสดงตัวให้คนอื่นเห็นว่าเขาเป็นเสือ
 
หานเซิ่นปล่อยมือจากลูกธนู และลูกธนูเขี้ยวก็หายวับไป เห็นได้ชัดว่าลูกธนูนั้นถูกยิงออกไปใส่ฉีเกอ สีหน้าของฉีเกอเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นแบบนั้น แต่มันกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นว่าไนน์เทาซันด์คิงยกมือขึ้นมา เขาก็คิดว่าไนน์เทาซันด์คิงจะจับลูกธนูเขี้ยวเอาไว้ได้เหมือนกับก่อนหน้านี้
 
แต่ทันใดนั้นลูกธนูก็ทะลุผ่านหัวของฉีเกอไปออกอีกด้านหนึ่ง ดวงตาของฉีเกอเบิกกว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะตายไปทั้งๆอย่างนั้น
 
“พลังกาลเวลา!” สีหน้าของไนน์เทาซันด์คิงเปลี่ยนไปเช่นกัน เขาพยายามยื่นมือออกไปรับลูกธนูแล้ว แต่เขาเอื้อมไปไม่ถึง
 
มูนชาโดว์ก็อตตะตกลึง เธอวิ่งไปรับหาร่างของฉีเกอ เธอกัดฟันและมองไปที่หานเซิ่น “ข้าจะฆ่าเจ้า!”
 
หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนเป็นเงาและหายตัวไปในความมืดมิด
 
ไนน์เทาซันด์คิงจ้องมองไปที่หานเซิ่น ร่างกายของเขาปล่อยจิตสังหารออกมาเหมือนกับว่าเขาพร้อมจะฆ่าหานเซิ่นได้ทุกเมื่อ แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับยังไม่ลงมือ
 
ราชครูกู่เยวียนว่าพูดขึ้นว่า “ถ้าพวกเราต่อสู้กันตั้งแต่ก่อนที่จะเข้าไปในเซเคร็ด นั่นจะไม่เป็นประโยชน์ต่อยอดฝีมือคนอื่นหรอกหรอ?”
 
“ข้าจะให้เจ้าได้มีชีวิตต่อไปอีกหน่อย” ไนน์เทาซันด์คิงพูด เขาหันกลับและเดินผ่านประตูหายเข้าไปในความมืดมิด
 
ราชครูกู่เยวียนหันมาหาหานเซิ่นและพูด “น้องหาน เจ้าไม่ควรไปฆ่าฉีเกอ ตอนนี้พวกเราไปล่วงละเมิดยอดฝีมือที่น่ากลัวถึงสองคน”
 
“หมาบ้านั่นเลวร้ายยิ่งเดรัจฉาน เขาจะกัดใครก็ตามที่เขาเห็น มันจะการดีกว่าถ้าฆ่าเขาซะตั้งแต่ตอนนี้”
หานเซิ่นไม่สนใจ เขาจะไปที่เซเคร็ดเพื่อช่วยเสี่ยวฮวา ถึงแม้สิบขุนพลและสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ของเซเคร็ดจะรอคอยหานเซิ่นอยู่ที่นั่น พวกเขาก็ไม่สามารถหยุดหานเซิ่นได้ แถมฉีเกอก็เป็นแค่สุนัขลูกผสมที่ดีแต่เห่า
 
“ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ พวกเรารีบเข้าไปข้างในกัน ไม่อย่างนั้นคนอื่นอาจจะตัดหน้าพวกเราไปก่อน”
ราชครูกู่เยวียนหยุดไปชั่วครู่ เขายิ้มให้กับหานเซิ่นและพูด “ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ทำไมเจ้าไม่มากับพวกเราล่ะ แบบนั้นพวกเราจะได้คอยหนุนหลังกันและกัน”
 
“แน่นอนว่าพวกเราไม่รังเกียจที่จะไปกับราชครู” หานเซิ่นเรียกเป่าเอ๋อที่กำลังนั่งอยู่บนหลังปลาทองตัวใหญ่มา พวกเขาผ่านประตูเข้าไปพร้อมกับราชครูกู่เยวียน
 
ส่วนร่างของฉีเกอ หานเซิ่นไม่แม้แต่จะชายตามอง มันมีแค่เสียงประกาศดังขึ้นในหัวของเขาและมันไม่มีการพูดถึงวิญญาณอสูร เขาไม่ได้รับยีนซีโน่เจเนอิคด้วยซ้ำ ร่างของฉีเกอจึงเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์