หานเซิ่นยกมือขึ้นในทิศทางของอวี้หมิงเอ๋อ และร่างกายของอวี้หมิงเอ๋อก็ถูกยกลอยเข้ามาหาเขาในทันที
 
ราชินีชูร่ารู้สึกกังวล แต่เธอเป็นกษัตริย์ของชูร่า ดังนั้นเธอต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้
“นี่เจ้ามาที่นี่เพียงเพื่อจะหาเรื่องหญิงสาวคนหนึ่งอย่างนั้นหรอ?”
 
หานเซิ่นเมินเฉยต่อราชินีชูร่าและสังเกตอวี้หมิงเอ๋อ เธอกับซีโร่ดูเหมือนกันจริงๆ แต่ทว่าตัวตนของเธอให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป ด้วยออร่าศาสตร์ตงเสวียน เขาสามารถบอกได้ว่าเธอนั้นแตกต่างจากซีโร่
 
เมื่อเห็นหานเซิ่นเมินเฉยต่อและสังเกตอวี้หมิงเอ๋ออย่างละเอียด มันก็ทำให้ราชินีชูร่ากังวลยิ่งกว่าเดิม แต่เธอรู้ว่าถ้าพูดอะไรไปมากกว่านั้น มันก็จะดูเหมือนว่าเธอห่วงใยอวี้หมิงเอ๋อ และเขาจะรู้ถึงจุดอ่อนที่ใหญ่หลวงที่สุดของเธอ
 
ราชินีชูร่าจึงยืนอยู่นิ่งๆและไม่เร่งรีบอะไร เธอไม่แสดงความกังวลหรือพูดอะไรออกมา
 
หลังจากผ่านไปสักพัก ราชินีชูร่าก็พูดขึ้นมา
“เจ้าจะบอกพวกเราได้ไหมว่าเจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”
 
หานเซิ่นยังคงไม่ปล่อยอวี้หมิงเอ๋อไป เขาหันมามองราชินีชูร่าด้วยความนับถือและพูด “ท่านราชินี ฉันจะให้เวลาเธอ 5 วัน เธอควรจะรีบจัดการธุระให้เสร็จ หลังจากนั้นไปพบฉันที่ดาวสกายคลาวด์ใน 5 วัน”
 
“เจ้าบอกข้ามาได้เลยว่าเจ้าต้องการอะไร แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่ข้าทำไม่ได้ มันก็ไม่สำคัญว่าพวกเราจะพบกันอีกเมื่อไหร่” ราชินีชูร่าพูด
 
“นี่เป็นคำสั่ง นี่ไม่ใช่คำขอ” หานเซิ่นพูด
 
“ชูร่าจะไม่ยอมอ่อนข้อต่อมนุษย์คนไหนๆ และนั่นรวมถึงเจ้าด้วย” ราชินีชูร่าหัวแข็งอย่างมาก
 
“จำมีดกระดูกหน้าสระชูร่าได้ไหม?” หานเซิ่นถาม
 
“เจ้าคือ” สีหน้าของราชินีชูร่าเต็มไปด้วยความแปลกใจ
 
“ใน 5 วัน เธอต้องมาที่ดาวสกายคลาวด์ ถ้าเธอไม่มา ชูร่าทุกคนจะถูกฆ่า” หานเซิ่นพูดก่อนที่จะหายตัวไป ซึ่งอวี้หมิงเอ๋อก็หายไปพร้อมกับเขาด้วย
 
ดาวสกายคลาวด์เป็นดวงดาวที่มีทั้งมนุษย์และชูร่าอาศัยอยู่ มันเป็นสถานที่ที่ไร้ซึ่งกฎหมาย ผู้คนฆ่าฟันกันบนถนนกลางวันแสกๆ แต่ก็ไม่มีใครมาสนใจ มันจึงเป็นดวงดาวที่รู้จักกันว่าเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยอันตราย
 
หานเซิ่นอุ้มเป่าเอ๋อขณะที่เดินไปบนถนน อวี้หมิงเอ๋อไม่ได้พูดอะไรออกมา สีหน้าของเธอดูเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
 
“พ่อ หนูหิว” เป่าเอ๋อพูดขณะที่มองไปทางร้านอาหารที่หรูหราที่สุด
 
“โอเค พวกเราจะกินอาหารกันที่นี่” หานเซิ่นพยักหน้าและหันไปทางร้านอาหาร
 
อวี้หมิงเอ๋อเพียงแค่ตามพวกเขาเข้าไปข้างในโดยไม่พูดอะไร เมื่อทั้ง 3 คนเดินเข้าไป พวกเขาก็เห็นชูร่ามายมายนั่งอยู่ภายใน
 
ภาพของมนุษย์ 2 คนเดินเข้ามานั้นทำให้ทุกคนหันมามองทางพวกเขา ชูร่าทุกคนมองพวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ยิ้มออกมา
 
อวี้หมิงเอ๋อนั้นสวมหมวกและหน้ากาก แต่ถึงใบหน้าของเธอจะปิดอยู่ แต่มันก็ช่องสำหรับเขาบนหมวกของเธอ มันแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นชาวชูร่า
 
เป่าเอ๋อเมินเฉยต่อสายตาของเหล่าชูร่าและกระโดดขึ้นไปเคาน์เตอร์ จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่เมนูและพูด “นี่ นี่และก็นี่อย่างละหนึ่ง”
 
ชูร่าวัยกลางคนด้านหลังเคาน์เตอร์หัวเราะและพูด
“เด็กน้อย อาหารที่นี่ขายให้แต่คนที่มีเขาเท่านั้น ส่วนคนที่ไม่มีเขานั้นเป็นอาหาร”
 
“ฮ่าๆ!” ชูร่าทั่วร้านอาหารหัวเราะ
 
เป่าเอ๋อหันไปมองชายวัยกลางคนและถาม “ถ้าอย่างนั้นหนูจะเป็นอาหารแบบไหนกัน?”
 
ชูร่าวัยกลางคนแปลกใจ เขาไม่ได้คาดคิดว่าเป่าเอ๋อจะไม่หวาดกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย ชูร่าคนอื่นๆก็ประหลาดใจเช่นกัน พวกเขามองเป่าเอ๋ออย่างแปลกๆ
 
ชูร่าวัยกลางคนหัวเราะและมองไปที่เป่าเอ๋อราวกับว่าเธอเป็นเนื้อชนิดหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา
“เจ้าน่ะตัวเล็ก และเนื้อของเจ้าก็ยังเด็ก มันจะดีที่สุดถ้านำไปทำเนื้อแผ่น ข้าจะหั่นเนื้อของเจ้าเป็นชิ้นๆและเสิร์ฟพร้อมกับซอสถั่วเหลือง นั่นคงจะเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม เจ้าต้องการจะทำแบบนั้นเพื่อพวกเราไหม?”
 
หลังจากนั้นชายวัยกลางคนก็แสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา
 
“แน่นอน! หนูอยากจะเห็นว่ามันจะมีรสชาติแบบไหน?”
เป่าเอ๋อยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้นและพูดต่อ “ลุง ส่วนไหนของหนูจะอร่อยที่สุด?”
 
ชูร่าวัยกลางคนและคนอื่นๆมองเป่าเอ๋อด้วยความแปลกใจ นั่นเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นมนุษย์เด็กที่กล้าหาญแบบนี้
 
อวี้หมิงเอ๋อเองก็มองเป่าเอ๋อด้วยความแปลกใจเช่นกัน มันยากที่จินตนาการได้ว่าเด็กตัวน้อยจะมีความกล้าแบบนั้น
 
ชูร่าวัยกลางคนหัวเราะ เขาลูบหัวของเธอและพูด
“นั่งรอสักเดี๋ยว อาหารที่หนูสั่งจะมาเสิร์ฟแบบฟรีๆ หลิงเอ๋อ เจ้ารีบมาพาแขกของพวกเราและเพื่อนๆไปที่โต๊ะเร็วเข้า”
 
ชูร่าหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอยิ้มให้กับเป่าเอ๋อ “คุณลูกค้าตัวน้อย เจ้าเป็นมนุษย์คนแรกที่พวกเราจะเสิร์ฟอาหารให้ในรอบสิบปี”
 
“เชิญลูกค้าทุกท่านทางนี้” ชูร่าหญิงพาเป่าเอ๋อและหานเซิ่นไปที่โต๊ะ
 
ร้านค้านี้ถือว่าดีกว่าร้านค้าอื่นๆบนดวงดาวแห่งนี้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้หรูหราอะไรมาก
 
อีกไม่กี่นาทีต่อมา อาหารที่เป่าเอ๋อสั่งก็มาเสริฟ ชูร่าวัยกลางคนๆนำขวดที่บรรจุเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาให้กับเป่าเอ๋อ เขาหัวเราะและพูด
“คุณลูกค้าตัวน้อย พวกเรามีแค่เครื่องดื่มแบบนี้ พวกเราไม่มีน้ำผลไม้ขาย นี่เป็นของหนู”
 
“พ่อ หนูดื่มมันได้ไหม?” เป่าเอ๋อถามหานเซิ่น
 
“แน่นอน” หานเซิ่นยักไหล่ของเขา
 
“งั้นหนูขอแก้วใหญ่ๆ” เป่าเอ๋อดูตื่นเต้น
 
“ได้แน่นอน” ชูร่าวัยกลางคนเปิดขวดและเทเครื่องดื่มให้กับเป่าเอ๋อ หลังจากนั้นเขาก็วางขวดให้กับหานเซิ่นกับอวี้หมิงเอ๋อ
 
อวี้หมิงเอ๋อขมวดคิ้วและไม่แตะต้องมัน แต่หานเซิ่นหยิบขึ้นมาและเทให้กับตัวเองหนึ่งแก้ว