เมื่อคอร์แมลงปีศาจระดับครึ่งเทพถูกฆ่า แมลงตัวอื่นก็ตกอยู่ในความโกลาหล บางส่วนบินหนีไปได้ แต่ส่วนใหญ่ถูกหานเซิ่นและเหล่าดราก้อนฆ่าตาย
 
พวกเขานับยีนซีโน่เจเนอิคทั้งหมดที่ล่ามาได้และพบว่ามีคอร์ยีนระดับครึ่งเทพ 2 ยีนและระดับราชัน 86 ยีน
 
ดราก้อนวันรักษาสัญญาที่ให้ไว้ เขามอบคอร์ยีนระดับครึ่งเทพหนึ่งยีนและคอร์ยีนระดับราชัน 43 ยีนให้กับหานเซิ่น
 
ดราก้อนวันยิ้มให้กับหานเซิ่น “เจ้าสนใจจะร่วมมือกันล่าคอร์ซีโน่เจเนอิคต่อไหม? เจ้าจะได้รับคอร์ยีนครึ่งหนึ่งของทั้งหมดที่ล่ามาได้”
 
“ใช่แล้ว ดอลลาร์! นี่เป็นไปได้สวยมากๆ พวกเราควรจะร่วมมือกันต่อ” ดราก้อนเอทรีบพูด
 
จากสิ่งที่พวกเขามองเห็น หานเซิ่นเป็นโล่เนื้อชั้นดี ด้วยการที่มีหานเซิ่นอยู่แนวหน้า พวกเขาสามารถฆ่าซีโน่เจเนอิคที่น่ากลัวหรือทำลายฝูงซีโน่เจเนอิคที่ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่กล้ายุ่งได้
 
“เอาสิ” หานเซิ่นพยักหน้า เขาคิดว่าการร่วมมือกับพวกเขาไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้ายอะไร และดราก้อนพวกนี้ก็ดูจะพึ่งพาได้
 
ถ้าเขาตัวคนเดียวการใช้อาณาเขตภูเขาจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก การมีพลังป้องกันที่สุดยอดเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ถ้าไม่มีใครบางคนคอยฆ่าเหล่าซีโน่เจเนอิค การร่วมมือกันถือว่าเป็นอะไรที่มีประโยชน์ต่อทั้ง 2 ฝ่าย ดังนั้นมันจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่หานเซิ่นต้องปฏิเสธข้อเสนอของพวกเขา
 
ดราก้อนวันและหานเซิ่นเซ็นสัญญาอีกฉบับ พวกเขาพึ่งพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้อย่างมาก ดังนั้นพวกเขาจึงอยากจะพาหานเซิ่นไปล่าซีโน่เจเนอิคด้วย
 
ตอนนี้เมื่อพวกเขาร่วมมือกับหานเซิ่น พวกเขาก็ไม่คิดจะล่าคอร์ซีโน่เจเนอิคธรรมดาๆอีก พวกเขาตรงไปหาซีโน่เจเนอิคที่พวกเขาไม่สามารถล้มได้แทน
 
ดราก้อนเอทอธิบายเรื่องนั้นกับหานเซิ่นตรงๆ แต่หานเซิ่นโอเคกับมัน
 
มันมียอดฝีมือระดับราชันมากมายที่อยากจะล่าคอร์ซีโน่เจเนอิค หานเซิ่นโชคดีมากแล้วที่มีโอกาสแบบนี้
 
หานเซิ่นเล่นกับคอร์ยีนขณะที่เดินทางไปกับเหล่าดราก้อน คอร์ยีนมีขนาดเล็กกว่ากำปั้น พวกมันโปร่งใสเหมือนกับอัญมณีสีฟ้าที่เปล่งประกาย
 
ดราก้อนเอทสังเกตเห็นว่าหานเซิ่นกำลังเล่นกับคอร์ยีนอยู่ ดังนั้นเขาจึงบินเข้ามาใกล้ๆและพูด
“พวกมันไม่ได้พิเศษอะไรที่จะมองดู และมันก็ไม่มีหนทางที่จะดูดซับพวกมันเข้าไปตรงๆ แต่เจ้าใช้พวกมันเพื่อทำเป็นจีโนฟลูอิดได้ ถ้าเจ้าอาบในนั้นและฝึกฝนวิชาจีโน อาณาเขตของเจ้าก็จะพัฒนาขึ้น”
 
“ข้าจะกินมันได้หรือเปล่านะ” หานเซิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม
 
“ฮ่าๆ! เจ้าอยากกินคอร์ยีนอย่างนั้นหรอ? สิ่งนี้ไม่ใช่เนื้อ แบบนั้นเจ้าจะกินมันได้ยังไง?” ดราก้อนเอทหัวเราะ
 
หานเซิ่นใส่คอร์ยีนเข้าไปในปากและกลืนมันลงไป ดราก้อนเอทหยุดยิ้มและตะโกน “โอ้ไม่นะ! เจ้ากินมันเข้าไปจริงๆหรอเนี่ย”
 
หานเซิ่นเลียริมฝีปากและพูด “มันรสชาติไม่ดี มันห่วยแตก”
 
“เจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนกัน? เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคอนซูมมิ่งแอนท์อย่างนั้นหรอ?”
ดราก้อนเอทจ้องมองหานเซิ่นอย่างขยะแขยง ราวกับว่าเขากำลังมองดูสัตว์ประหลาดที่น่ารังเกียจ
 
“ไม่ พวกเราไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน” หานเซิ่นหัวเราะ แต่เขาไม่ได้อธิบายไปมากกว่านั้น
 
หลังจากที่รออยู่ครึ่งวัน หานเซิ่นก็ย่อยคอร์ยีนได้สำเร็จและเสียงประกาศก็ดังขึ้นในหัวของเขา
 
“ยีนระดับราชัน”
 
ดราก้อนวันและคนอื่นๆมองหานเซิ่นอย่างแปลกๆ หานเซิ่นกินคอร์ยีนเข้าไปอยู่เป็นระยะๆและความกังวลของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นๆ
 
เนื่องจากมันดูเหมือนว่าดอลลาร์จะกินคอร์ยีนได้ พวกเขาจึงกังวลว่าถ้าดอลลาร์หิว พวกเขาก็อาจจะตกเป็นอาหารของดอลลาร์
 
โชคดีที่มันไม่เป็นความจริงขึ้นมา ทำให้พวกเขารู้สึกโล่งใจอย่างมาก
 
“วิญญาณอสูรคอร์แมลงปีศาจระดับราชันกลายพันธุ์ : ปืน”
 
ประเภทของวิญญาณอสูรทำให้หานเซิ่นประหลาดใจ มันเป็นอาวุธวิญญาณอสูรและมันก็ยังเป็นประเภทปืนอีก นี่ดูจะไม่เข้ากับกันแมลงพวกนั้น
 
แต่ทว่าเมื่อหานเซิ่นเรียกวิญญาณอสูรออกมา เขาก็รู้สึกตัวว่าปืนนี้แตกต่างไปจากภาพที่นึกเอาไว้
 
มันเป็นปืนพกเลเซอร์ที่ทำขึ้นมาจากโลหะสีม่วงแดง มันมีความยาวหนึ่งฟุตและดูล้ำยุดอย่างมาก มันหนักและมีสัญลักษณ์มากมายถูกวาดอยู่บนตัวปืน มันทั้งดูประหลาดและสวยงาม
 
เมื่อหานเซิ่นใส่พลังเข้าไปในปืน มันก็เปลี่ยนพลังเป็นเลเซอร์สีม่วงแดง แต่หานเซิ่นไม่มีโอกาสได้เห็นว่าเลเซอร์ทำอะไรได้
 
ดราก้อนวันพาพวกเขามาถึงดาวที่ถูกเรียกว่าดาร์คโซน
 
บนดวงดาวมีคอร์ซีโน่เจเนอิคอยู่มากมาย แต่ซีโน่เจเนอิคที่อยู่ที่นี่ดูน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก ถ้าไม่ระวังตัวให้ดี พวกเขาอาจจะถูกฆ่าตายได้ง่ายๆ และแม้แต่ยอดฝีมือระดับครึ่งเทพก็ยังสิ้นชีพบนดาวดวงนี้ โดยปกติแล้วยอดฝีมือระดับราชันทั่วๆไปจะไม่มาเยือนสถานที่ที่อันตรายแบบนี้
 
แต่ด้วยการมีหานเซิ่นเป็นโล่เนื้อ ดราก้อนวันตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงกับมัน
 
กลุ่มของพวกเขามุ่งหน้าไปที่ดาวดาร์คโซน แต่ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในชั้นบรรยากาศ กลุ่มของสิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งก็บินออกมาจากดวงดาว
 
ในตอนแรกหานเซิ่นคิดว่าเป็นพวกซีโน่เจเนอิค แต่เมื่อเขามองดูดีๆแล้ว เขาก็สังเกตเห็นว่ามันเป็นกลุ่มของเดสทรอยเยอร์ หานเซิ่นจดจำ 2 คนในหมู่พวกเขาได้
 
คนหนึ่งคือบาร์และอีกคนคือเดียร็อบเบอร์ พวกเขาทั้งคู่เป็นระดับราชันเรียบร้อยแล้ว
 
เมื่อได้เห็นบาร์ หานเซิ่นก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมา บาร์เป็นคนคลั่งที่มีร่างกายที่เป็นอมตะ เขาแข็งแกร่งถึงขนาดที่การต่อสู้กับเขาเป็นเหมือนกับฝันร้าย
 
โชคดีที่บาร์และเดียร็อบเบอร์จำหานเซิ่นในชุดเกราะตงเสวียนไม่ได้ พวกเขาเพียงแค่เข้ามาหยุดกลุ่มของหานเซิ่นจากการเดินหน้าต่อไป
 
“ขออภัยด้วย แต่ดาวดาร์คโซนถูกพวกเราเดสทรอยเยอร์ยึดครองเรียบร้อยแล้ว ได้โปรดกลับไป” เดียร็อบเบอร์พูดเมื่อบินมาอยู่ตรงหน้าดราก้อนวัน
 
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ดาวดาร์คโซนเป็นดาวของเดสทรอยเยอร์น่ะ?”
ดราก้อนวันถามด้วยเสียงที่แข็งกร้าว เขาไม่ได้หวาดกลัวเดียร็อบเบอร์
 
เดียร็อบเบอร์ยิ้มและพูด “ทุกอย่างจะกลับเป็นปกติในเร็วๆนี้ พวกเจ้าเข้าไปได้ แต่พวกเจ้าต้องรอจนกระทั่งพวกเราเสร็จธุระที่นี่”
 
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเราต้องการเข้าไปในตอนนี้?” ดราก้อนวันจ้องไปที่เดียร็อบเบอร์
 
“เลิกพูดจาไร้สาระ!” บาร์หยิบมีดกระดูกออกมาจากด้านหลัง ดวงตาของเขาลุกโชติช่วงด้วยจิตสังหาร มันเห็นได้ชัดว่าเขาพร้อมที่จะต่อสู้กับดราก้อนวัน
 
เดียร็อบเบอร์ยกมือขึ้นมาเพื่อหยุดบาร์เอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็พูดอย่างใจเย็น
“ดราก้อนวัน พวกเราเดสทรอยเยอร์ไม่เคยล่วงละเมิดอะไรเผ่าดราก้อน คอร์แอเรียมีสถานที่มากมายสำหรับล่าคอร์ซีโน่เจเนอิค พวกเจ้าไม่มีความจำเป็นต้องมาสร้างปัญหาให้กับพวกเราเพื่อดาวดาร์คโซนนี้”
 
ดราก้อนวันขมวดคิ้วและกำลังจะตอบกลับไป แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงบูมดังขึ้นมา ควันรูปเห็ดขนาดยักษ์ลอยขึ้นจากผิวดาวดาร์คโซน และคลื่นกระแทกก็ซัดผ่านชั้นบรรยากาศออกมา
 
สีหน้าของเดียร็อบเบอร์เปลี่ยนไป เหล่าเดสทรอยเยอร์ดูเหมือนจะลืมเหล่าดราก้อนไปสนิท ขณะที่พวกเขาหันกลับและบินลงไปบนดาวดาร์คโซนด้วยความเร็วสูงสุด
 
ดราก้อนวันและคนอื่นๆหันมามองกันด้วยความสับสน