หานเซิ่นไม่รู้ว่าเด็กในชุดคลุมสีแดงนั้นเป็นใคร เขาเห็นร่างกายของเด็กคนนั้นกระพริบแสงสีแดงเหมือนกับไซเรนรถตำรวจ เขาหยุดเดินไปข้างหน้าและจ้องมองไปที่เด็กในชุดคลุมสีแดง เขาอยากจะเห็นว่าเด็กคนนั้นมีพลังแบบไหนกันแน่
 
มันต้องเป็นอะไรที่ไม่ธรรมดาถึงสามารถควบคุมเหล่าพืชซีโน่เจเนอิคได้ สเปชการ์เด้นนั้นไม่ได้เต็มไปด้วยพืชซีโน่เจเนอิคระดับสูง แต่ถึงอย่างนั้นพืชซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าขั้นพริมิทีฟทั้งหมดต่างก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่
 
หลังจากที่มองไปที่หานเซิ่น จู่ๆเด็กในชุดคลุมสีแดงก็ยิ้มออกมาอย่างแปลกๆ หลังจากนั้นหานเซิ่นก็เห็นพืชซีโน่เจเนอิคทั้งหมดที่อยู่รอบๆเริ่มรวบรวมพลังของพวกมัน แต่พวกมันไม่ได้เข้ามาหาหานเซิ่น พวกมันเข้าไปหาเด็กในชุดคลุมสีแดงแทน
 
มันมีต้นไม้ต้นหนึ่งที่เต็มไปด้วยดาบเก่า ดาบเก่าทั้งหมดกลายเป็นดาบแสงที่น่ากลัวและถูกปล่อยออกไปใส่เด็กในชุดคลุมสีแดงราวกับสายฝน ดอกไม้เถาวัลย์ที่ดูเหมือนกับแม่มดก็ฟาดใส่เด็กในชุดคลุมสีแดงเช่นกัน พลังที่น่ากลัวต่างๆถูกปลดปล่อยออกมา ซึ่งพวกมันทั้งหมดจู่โจมไปที่เด็กในชุดคลุมสีแดงอย่างไม่มีการออมมือ
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพืชซีโน่เจเนอิคถึงได้โจมตีเขา”
หานเซิ่นไม่ใช่คนเดียวที่สับสนกับเรื่องนี้ เซี่ยชิงและคนอื่นๆเองก็เช่นกัน
 
มันยากที่จะเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมจู่ๆพืชซีโน่เจเนอิคถึงได้โจมตีเด็กในชุดคลุมสีแดง
 
หานเซิ่นขมวดคิ้วและมองไปที่เด็กในชุดคลุมสีแดง เด็กในชุดคลุมสีแดงมองกลับมาที่หานเซิ่น เขามีรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้า เขาดูไม่เหมือนกับคนที่กำลังตกอยู่ภายใต้การโจมตีของพืชซีโน่เจเนอิคที่น่ากลัว
 
แต่ในจังหวะที่เด็กในชุดคลุมสีแดงกำลังจะถูกพลังของเหล่าพืชซีโน่เจเนอิค ร่างกายของเขาก็ระเบิดด้วยแสงสีแดง และในจังหวะต่อมามีบางสิ่งที่แปลกมากๆเกิดขึ้น หานเซิ่นรู้สึกว่าตัวเองถูกพลังบางอย่างเข้า เขาไม่มีเวลาที่จะตอบสนองได้ทัน หลังจากนั้นร่างกายของเขาก็ถูกเทเลพอร์ตไป เขาไปปรากฏตัวในจุดที่เด็กในชุดคลุมสีแดงเคยอยู่และเด็กในชุดคลุมสีแดงก็ไปอยู่ในตำแหน่งที่หานเซิ่นเคยยืนอยู่ มันเหมือนกับว่าพวกเขาทั้งคู่สลับที่กัน
 
การสลับที่กันนั้นไม่เป็นไร แต่ตอนนี้หานเซิ่นถูกล้อมด้วยพลังที่น่ากลัวมากมาย และพลังเหล่านั้นก็ใกล้จะมาถึงตัวเขาแล้ว มันจึงสายเกินไปแล้วที่เขาจะใช้อาณาเขตตงเสวียนได้ทันเวลา
 
ตูม!
“โอ้ ไม่นะ…” ใบหน้าของผู้นำเผ่าฟลาวเวอร์ก็อตและคนอื่นๆเปลี่ยนไป ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กในชุดคลุมสีแดงจะมีพลังแบบนั้น มันสามารถสลับที่กับศัตรูได้ตามต้องการ หานเซิ่นไม่มีเวลาที่จะหนีได้ทัน
 
การถูกโจมตีด้วยพลังที่น่ากลัวมากขนาดนั้นพร้อมๆกัน แม้แต่ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าขั้นทรานส์มิวเทชั่นก็ยากจะรอดไปได้
 
“ไม่ต้องกังวล เขาไม่ใช่คนที่จะถูกตายได้ง่ายๆ” เซี่ยชิงไม่ได้กังวลเลยแม้แต่นิดเดียว
 
เด็กในชุดคลุมสีแดงยิ้มอย่างพอใจในตัวเอง ในตอนที่แรงระเบิดเริ่มจะหายไปแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กในชุดคลุมสีแดงก็หายไป หานเซิ่นนั้นเดินออกมาจากการระเบิดด้วยชุดเกราะที่สะอาดเหมือนของใหม่ มันกำลังลุกโชติช่วงด้วยเพลิงฟีนิกซ์สีขาว ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่นิดเดียว
 
“เจ้าน่ะอ่อนแอมากๆ” หานเซิ่นพูดขณะที่หลี่ตามองไปยังเด็กในชุดคลุมสีแดง ก่อนที่เด็กในชุดคลุมสีแดงจะตอบ ร่างกายของหานเซิ่นก็แว็บราวกับลูกสายฟ้า เขาเทเลพอร์ตไปตรงหน้าเด็กในชุดคลุมสีแดง หานเซิ่นจับที่คอเสื้อของเด็กในชุดคลุมสีแดงและยกเขาขึ้น
 
เด็กในชุดคลุมสีแดงเริ่มจะส่งเสียงร้องและแกว่งแขนขาไปมาเพื่อจะหนีจากการจับกุมของหานเซิ่น แสงสีแดงบนร่างกายของเขาระเบิดออกอีกครั้ง ทันใดนั้นเด็กในชุดคลุมสีแดงก็สลับตำแหน่งกับหานเซิ่น
 
เด็กในชุดคลุมสีแดงดูอวดดีขึ้นมา เขาออกแรงที่มือและคิดจะโยนหานเซิ่นไปหากลุ่มของพืชซีโน่เจเนอิค
 
แต่ก่อนที่เขาจะมีโอกาส หานเซิ่นก็เอื้อมมือมาจับและโยนเด็กในชุดคลุมลงกับพื้น หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ตีไปที่ก้นของเด็กในชุดคลุมสีแดง
 
เด็กในชุดคลุมสีแดงเริ่มมีดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา และแสงสีแดงก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาอีกครั้ง
 
แต่ครั้งนี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาณาเขตตงเสวียนของหานเซิ่นได้หยุดฟันเฟืองจักรวาลที่มีผลในการสลับที่ไปเรียบร้อยแล้ว แสงสีแดงจึงแค่แว็บขึ้นมาจากร่างกายของเด็กในชุดคลุมสีแดง ก่อนที่จะจางหายไป
 
หลังจากการถูกสลับที่สองครั้ง หานเซิ่นก็รู้ถึงวิธีการต่อสู้ของเด็กในชุดคลุมสีแดง พลังของเขานั้นด้อยกว่าหานเซิ่นมากเมื่อเทียบกันแล้ว ดังนั้นอาณาเขตตงเสวียนของหานเซิ่นจึงทำให้พลังประหลาดของเขาใช้งานไม่ได้
 
หานเซิ่นใช้มือตบใส่ก้นของเด็กในชุดคลุมสีแดงหลายครั้ง และเด็กในชุดคลุมสีแดงก็ร้องไห้ออกมา
 
เด็กในชุดคลุมสีแดงแค่มีพลังในการควบคุมพืชซีโน่เจเนอิคและสลับตำแหน่งเท่านั้น ร่างกายของเขาไม่ได้แข็งแกร่งอะไร และเขาก็ไม่สามารถตอบโต้อะไรหานเซิ่นได้
 
หานเซิ่นไม่ได้ลงมือฆ่าเด็กในชุดคลุมสีแดงเผื่อในกรณีที่เขาเป็นเมล็ดพันธุ์ดอกไม้เหมือนอย่างที่ผู้นำเผ่าฟลาวเวอร์ก็อตพูดถึง บางทีหานเซิ่นอาจจะจำเป็นต้องใช้เด็กคนนี้เพื่อควบคุมสเปชการ์เด้น หานเซิ่นไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเด็กคนนี้ถูกฆ่าตายไป
 
แถมหานเซิ่นยังรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับพลังของเด็กในชุดคลุมสีแดง เขาคิดว่าพลังของเด็กในชุดคลุมสีแดงเป็นธาตุอวกาศ และนั่นคือเหตุผลที่เขาสลับตำแหน่งกับคนอื่นได้ ในครั้งที่สองที่เด็กในชุดคลุมสีแดงใช้พลังนั้น หานเซิ่นหยุดฟันเฟืองจักรวาลธาตุอวกาศรอบตัว แต่ถึงอย่างนั้นเด็กในชุดคลุมสีแดงก็ยังสามารถสลับที่กับเขาได้
 
ถึงแม้หานเซิ่นจะเห็นฟันเฟืองจักรวาลที่เด็กในชุดคลุมสีแดงใช้ เขาก็ไม่รู้ว่าฟันเฟืองจักรวาเหล่านั้นมีธาตุอะไร ด้วยเหตุนั้นเขายังไม่รู้ว่าพลังของเด็กในชุดคลุมสีแดงคืออะไรกันแน่
 
“ถ้าเจ้าเป็นเด็กดีและยอมเชื่อฟังข้า ข้าจะปล่อยเจ้าไป”
หานเซิ่นหยุดตีก้นและจับเด็กในชุดคลุมสีแดงลุกขึ้นมา ใบหน้าของเด็กในชุดคลุมสีแดงเต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่มองมาที่หานเซิ่น
 
เด็กในชุดคลุมสีแดงได้ยินสิ่งที่หานเซิ่นบอกกับเขา เขารู้สึกแย่ แต่เขาก็พยักหน้าอยู่ดี มันดูเหมือนว่าเขาจะหวาดกลัว
 
หานเซิ่นคิดว่าดวงตาของเด็กในชุดคลุมสีแดงนั้นดูชั่วร้ายหน่อยๆ แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร เขาปล่อยเด็กในชุดคลุมสีแดงไป
 
ทันทีที่เด็กในชุดคลุมสีแดงเป็นอิสระ แสงสีแดงก็แว็บขึ้นจากร่างกายของเขาอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าหานเซิ่นเปลี่ยนไปในทันที เด็กในชุดคลุมสีแดงเปลี่ยนไปเป็นเซี่ยชิง และเขาไปยืนอยู่ในจุดที่เซี่ยชิงยืนอยู่ก่อนหน้านี้
 
เด็กในชุดคลุมสีแดงแลบลิ้นให้กับหานเซิ่นก่อนที่จะพยายามจะหนีไป แต่เขาถูกจับตัวเอาไว้ซะก่อนโดยไผ่เดียวดาย
 
หลังจากนั้นร่างกายของเด็กในชุดคลุมสีแดงก็ระเบิดด้วยแสงสีแดงอีกครั้ง และคนที่ไผ่เดียวดายจับเอาไว้ก็กลายเป็นผู้นำเผ่าฟลาวเวอร์ก็อต เด็กในชุดคลุมสีแดงไปปรากฏในตำแหน่งที่ผู้นำเผ่าฟลาวเวอร์ก็อตเคยอยู่
 
พลังของเด็กคนนี้เป็นอะไรที่ยากจะรับมือ ถึงแม้ความสามารถในการต่อสู้ของเขาจะดูแย่มากๆ แต่ผู้คนก็ไม่กล้าจะโจมตีใส่เด็กในชุดคลุมสีแดง เพราะพวกเขากลัวจะโจมตีไปถูกพวกพ้องของตัวเองในวินาทีถัดไป
 
ขณะที่ผู้คนถูกสลับที่ไปมา ทุกคนก็ทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายเด็กในชุดคลุมสีแดงก็หนีไปได้สำเร็จ เมื่อเขาหนีออกไปได้ไกลพอสมควร เขาก็หันกลับมายิ้มเยาะเย้ยให้กับหานเซิ่น แต่เมื่อเขาหันกลับไป เขาก็เห็นเงาของคนๆหนึ่งปรากฏตรงหน้าของเขา
 
คนๆนั้นมาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ซึ่งทำให้เด็กในชุดคลุมสีแดงหยุดเดินไม่ทัน เขาชนกเข้ากับคนๆนั้นจนล้มลงไป หลังจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองและสังเกตเห็นว่ามันคือหานเซิ่น
 
“เจ้าจะหนีไปไหน?” หานเซิ่นหลี่ตาและมองลงไปที่เด็กในชุดคลุมสีแดง มันทำให้เด็กในชุดคลุมสีแดงรู้สึกหนาวขึ้นมา แสงสีแดงระเบิดขึ้นมาจากร่างกายของเขาอีกครั้ง เขาต้องการจะหนีไปโดยการสลับตำแหน่งกับคนอื่น แต่ครั้งนี้มันไม่ได้ผล มือขนาดใหญ่ของหานเซิ่นยกเด็กในชุดคลุมสีแดงขึ้นมาและนำตัวของเขากลับไปราวกับว่าเขาเป็นลูกสุนัขที่ซุกซน