‘อ้า มันก็แค่การเปิดใช้ร่างกายแห่งราชันเพื่อดึงดูดคิงอีซนี่เอง ฉันก็คิดว่ามันจะเป็นอะไรที่พิเศษกว่านี้ซะอีก’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง
 
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด จู่ๆใบไม้ใบหนึ่งก็โดดเด่นขึ้นในหมู่ของคิงอีซนี่ที่เรืองแสงระยับระยับ คิงอีซนี่บนใบไม้ใบเรืองแสงสว่างไสวยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ หลังจากนั้นคิงอีซนี่ก็ออกจากใบไม้และตรงเข้าไปหาไป๋ชิงเสีย
 
ในหมู่คนที่มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นจากระยะไกล ใครคนหนึ่งก็เริ่มตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
“มันเคลื่อนไหว! คิงอีซนี่เคลื่อนไหว! มันคือตัวอักษรอะไรกัน?”
 
“ฝาน(璠)!” ไป๋หลิงซวงอ่านตัวอักษรนั้นออกมาดังๆ
 
“ฝานหรืออัญมณีที่งดงาม… ต้นไม้กษัตริย์เองก็คิดว่าองค์ชายสิบเจ็ดงดงามราวกับอัญมณี เขาเปล่งประกายดังอัญมณีและนั่นเป็นเหตุผลที่ตัวอักษรฝานลงมาหาเขา” ไป๋ชางลังพูด
 
ตัวอักษรฝานร่วงลงมาบนหน้าผากของไป๋ชิงเสีย มันละลายเข้าไปในเนื้อหนังของเขาราวกับเกล็ดหิมะสัมผัสกับน้ำ
 
เมื่อสัญลักษณ์คิงอีซนี่นั้นผสมเข้าไปในตัวไป๋ชิงเสีย ร่างกายที่น่าดึงดูดของเขาก็ดูงดงามขึ้นไปอีก ผิวของเขาเหมือนกับผิวของหยกที่งดงามไร้จุดด่างพร้อย เขาดูหนุ่มและหล่อเหลายิ่งกว่าเดิม
 
องค์หญิงหลายคนรู้สึกอิจฉาถึงขนาดที่ทำให้พวกเธอเกือบจะเป็นบ้า พวกเธอเองก็ต้องการตัวอักษรฝานเช่นกัน พวกเธอต้องการตัวอักษรนั้นมากกว่าอักษรคิงอีซนี่ไหนๆ
 
“เขาก็แค่หนุ่มรูปงามเท่านั้น” องค์ชายสิบเก้าเย้ยหยัน แต่ทว่าดวงตาของเขานั้นทรยศต่อความรู้สึกที่แท้จริง
 
“เขารูปงาม เขามีทุกสิ่งทุกอย่าง” องครักษ์หญิงถอนหายใจกับภาพที่เห็น เธอไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าของไป๋ชิงเสียได้
 
เมื่อตัวอักษรฝานรวมเข้ากับร่างกายของไป๋ชิงเสียเรียบร้อยแล้ว ใบไม้อีกใบก็ปะทุด้วยแสงสว่าง สัญลักษณ์ที่ 2 บินลงมาบนหน้าผากของไป๋ชิงเสียอีกครั้ง
 
หานเซิ่นมองคิงอีซนี่ที่ร่วงลงมา คิงอีซนี่นั้นส่องสว่าง แต่มันไม่ได้สว่างไสวอย่างเจิดจ้า มันดูเล็กมากๆและมันคงจะนำความสบายใจมาสู่ผู้คนที่ติดอยู่ท่างกลางมรสุม
 
“อิ่น(隐)!” หานเซิ่นไม่เคยเห็นสัญลักษณ์นั้นมาก่อน แต่เขาสามารถเข้าใจถึงความหมายของมันได้
 
ไป๋ชิงเสียเห็นอักษรอิ่นผสานเข้าไปในร่างกายของเขา แสงที่เหมือนกับหยกของเขาดับลงไป เขาดูเหมือนกับบุคคลจากสรวงสวรรค์ที่ตกลงมายังผืนดินและกลายเป็นเพียงสามัญชนธรรมดาคนหนึ่ง
 
แต่ทว่าเมื่อมองดูเขาดีๆแล้ว มันจะนำไปสู่บทสรุปที่ต่างออกไป มันเหมือนกับว่าเขาเป็นหยกที่ซ่อนอยู่ในเม็ดทรายที่รอถูกขุดขึ้นมา เมื่อถูกขุดขึ้นมาแล้ว เขาก็ดูงดงามอย่างไร้ที่ติ
 
“อักษรอิ่นเหมาะสมกับเขา ไป๋ชิงเสียนั้นซ่อนความสามารถที่แท้จริงของตัวเองมานานหลายปี และในวันนี้เขาก็เริ่มจะประทับใจผู้คน เขาคู่ควรต่อตัวอักษรอิ่น”
ไป๋หลิงซวงถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีคู่แข่งเพิ่มอีกคน”
 
เมื่ออักษรนั้นหายไปแล้ว สัญลักษณ์คิงอีซนี่ต่อไปก็ร่วงลงมาจากใบไม้ของต้นไม้กษัตริย์ สัญลักษณ์นี้เป็นเหมือนกับไฟ และมันเคลื่อนไหวอย่างดุร้ายมาตามทาง ดูเหมือนกับว่ามันสามารถเมินเฉยต่อทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้
 
“อาว(傲)” หานเซิ่นอ่านตัวอักษรนั้น
 
องค์ชายสิบเก้าหัวเราะออกมา “Sick Beautyซ่อนความสามารถที่แท้จริงมาหลายปี ถึงแม้ผู้คนจะดูหมิ่นและเย้ยหยันเขา เขาก็ไม่เคยพูดอะไรสักคำ แบบนั้นเขาคู่ควรกับอักษรอาวจริงๆอย่างนั้นหรอ? ข้าเริ่มจะสงสัยความสามารถในการสัมผัสความเป็นจริงของต้นไม้กษัตริย์ขึ้นมาแล้ว”
 
“อักษรอาวไม่ได้หมายความว่าบ้า บ้าเป็นบางสิ่งที่อยู่ภายนอก ขณะที่อักษรอาวเป็นสิ่งที่อยู่ภายใน อักษรอาวนี้อยู่ในกระดูกและหัวใจ ไป๋ชิงเสียถูกดูหมิ่นมาหลายปี แต่เขาก็ไม่เคยละทิ้งความต้องการจะชนะไป เขาเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาคู่ควรกับอักษรอาวอย่างไม่ต้องสงสัย” ไป๋ชางลังพูดพร้อมกับส่ายหัว
 
องค์ชายสิบเก้าเย้นหยัน “ฝาน อิ่นและอาว นั่นถือว่าไม่เลว แต่อักษรทั้ง 3 นั้นไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณสมบัติของกษัตริย์ มันไม่เหมือนกับอักษรจวิน(君) ฮว๋าง(皇)หรือซือ(师) อักษรทั้ง 3 ไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก ข้าไม่คิดว่าท่านพ่อจะเห็นชอบกับพวกมัน”
 
ไป๋ชางลังมองไปที่องค์ชายสิบเก้า เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ใบหน้าของเขาแสดงความไม่เห็นด้วยอย่างเงียบๆ
 
อักษรอาวหล่นลงบนหน้าผากของไป๋ชิงเสียและรวมเข้ากับร่างกายของเขา มันเปลี่ยนแปลงร่างกายของเขา
 
หานเซิ่นมองดูด้วยความสนใจและคิดกับตัวเอง ‘สัญลักษณ์คิงอีซนี่พวกนี้ค่อนข้างทรงพลัง พวกมันเปลี่ยนแปลงยีน ร่างกายและสัมผัสของคนนั้นๆ พวกมันส่งผลแม้แต่จิตใจของคนๆนั้น นั่นเป็นอะไรที่มหัศจรรย์จริงๆ ถ้าเราได้รับสัญลักษณ์ที่เกี่ยวข้องกับไฟ ความเชี่ยวชาญในธาตุไฟของเราก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ทุกตัวอักษรเป็นอะไรที่มีประโยชน์และยิ่งได้รับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี’
 
แต่ทว่าความคิดต่อไปของหานเซิ่นก็ทำให้เขารู้สึกหดหู่ อักษรบนต้นไม้กษัตริย์ตอบสนองต่อร่างกายแห่งราชันของพวกเขา หานเซิ่นขโมยร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ของไป๋อี้มา ดังนั้นถ้าเขาจะใช้ร่างกายนั้นเพื่อรับคิงอีซนี่ เขาก็คงจะได้รับอักษรธาตุน้ำ แต่ตัวหานเซิ่นไม่ได้สนใจในธาตุน้ำ เขาคิดว่าแบบนั้นการได้รับอักษรฝานที่ทำให้เขาหล่อเหลาขึ้นยังจะดีซะกว่า
 
หลังจากอักษรอาว อีกสัญลักษณ์หนึ่งก็หล่งลงมา อักษรนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ซึ่งหานเซิ่นสามารถบอกได้ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะเห็นมันชัดๆซะอีก เพียงแค่ความรู้สึกเกลียดชังรอบๆ มันก็เพียงพอที่จะทำให้หานเซิ่นรู้ว่านั่นคือตัวอักษรเฮิ่น(恨)
 
เมื่อเห็นตัวอักษรนั้น คนอื่นๆก็ดูค่อนข้างสนใจ
 
“น่าสนใจ ไป๋ชิงเสียมีความเกลียดชังอยู่เต็มหัวใจ ใครกันที่เขาเกลียดชัง? นี่เขาเกลียดชังความไม่ยุติธรรมอย่างนั้นหรอ? หรือบางทีเขาอาจจะเกลียดชังคนที่เคยรังแกเขา?”
คุณหญิงมิร์เรอร์เห็นอักษรเฮิ่นและยิ้มออกมา เธอดูสนใจในตัวอักษรนั้นเป็นอย่างมาก
 
หลังจากอักษรเฮิ่น ตัวอักษรอีกตัวก็ร่วงลงมา มันอ่านได้ว่าซาน(山) นั่นเป็นอะไรที่น่าประหลาดใจ ไม่ว่าพลังแบบไหนที่ไป๋ชิงเสียซ่อนเอาไว้ เขาก็ดูไม่เหมือนขุนเขาที่แข็งแกร่ง
 
สัญลักษณ์คิงอีซนี่ยังคงร่วงหล่นลงมาเรื่อยๆ และตอนนี้ไป๋ชิงเสียก็ได้รับไปถึง 8 ตัวอักษรแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นต้นไม้กษัตริย์ก็ยังคงไม่หยุดและสัญลักษณ์คิงอีซนี่ก็ร่วงออกมาจากใบไม้เพิ่มอีก
 
นี่เป็นอักษรตัวที่ 9 ไป๋ชิงเสียกำลังทำให้ทุกคนตกตะลึง องค์ชายและองค์หญิงทุกคนมองดูด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ไม่ว่าตัวอักษรที่ 9 จะคืออะไร มันก็พิสูจน์ให้เห็นว่าไป๋ชิงเสียนั้นเป็นคนที่มีพรสวรรค์
 
ถ้าอักษรตัวที่ก้าวเป็นแค่อักษรคิงอีซ  อย่างนั้นมันก็จะพิสูจน์ว่าเขาเป็นบุคคลที่ชั่วร้าย อย่างนั้นเขาก็จะไม่สามารถเป็นผู้นำของเอ็กซ์ตรีมคิงได้
 
หลังจากอักษรตัวที่เก้ารวมเข้ากับไป๋ชิงเสีย ใบไม้ของต้นไม้กษัตริย์อีกใบก็ส่องสว่างขึ้นราวกับดวงอาทิตย์
 
“อักษรตัวที่สิบ… มันคืออักษรตัวที่สิบ!” ทุกคนตกตะลึงไป การได้รับการยอมรับจากต้นไม้กษัตริย์ 9 ครั้งถือเป็นอะไรที่สุดยอดแล้ว แต่ตอนนี้ไป๋ชิงเสียกำลังจะได้รับอักษรตัวที่ 10 นี่ถือว่าหาได้ยากมากๆ และตอนนี้ทุกคนก็มองไป๋ชิงเสียต่างไปจากเดิม