ในระหว่างทางไปที่ดาววินด์โซน หานเซิ่นได้ทำการส่งรหัสข้อความ
 
หานเซิ่นสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนที่จะเริ่มกดหมายเลขที่ต้องการส่งข้อความไปหา มันเป็นหมายเลขที่กุนซือไวท์มอบให้กับเขา
 
กุนซือไวท์บอกเขาว่าถ้ามีเหตุฉุกเฉิน เขาสามารถส่งรหัสข้อความไปที่หมายเลขนั้นได้ หลังจากนั้นกุนซือไวท์ก็จะหาทางติดต่อกลับมาหาเขา
 
รหัสข้อความที่หานเซิ่นส่งเป็นอะไรง่ายๆ แทนที่จะบอกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หานเซิ่นบอกแค่ว่ามีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้น
 
หลังจากที่ทำการส่งข้อความ หานเซิ่นก็รอชอย่างอดทน หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เครื่องมือสื่อสารของเขาก็ดังขึ้น มีหมายเลขที่ไม่รู้จักส่งข้อความมาหาเขา
 
หานเซิ่นเปิดอ่าน ข้อความที่ถูกส่งกลับมาถูกเขียนเป็นรหัสเช่นกัน หานเซิ่นอ่านมันและเข้าใจว่าอะไรที่ถูกบอก
 
“ไหลไปตามกระแสน้ำ ข้อมูลที่เจ้าจำเป็นต้องรู้อยู่ในบ้านของเขา เจ้าต้องไปที่นั่นในคืนนี้”
หานเซิ่นอ่านและอ้าปากค้าง กุนซือไวท์รู้ว่าเขาฆ่าไป๋อี้  นอกจากนั้นเขายังรู้ว่าตอนนี้หานเซิ่นกำลังปลอมตัวเป็นไป๋อี้ เมื่อข้อความพูดถึง ‘บ้านของเขา’ มันก็ต้องหมายถึงบ้านของไป๋อี้
 
ถึงแม้รหัสข้อความนี้จะถูกคนอื่นถอดออกมาได้ มันก็ไม่มีใครรู้ว่าข้อความนี้พูดถึงเรื่องอะไร
 
ถึงแม้หานเซิ่นจะไม่รู้ว่ากุนซือไวท์รู้ความจริงได้ยังไง ถ้ากุนซือไวท์ต้องการให้เขาแกล้งทำตัวเป็นองค์ชายต่อไป นั่นก็หมายความว่าเขาอาจจะหลอกคนอื่นได้สำเร็จ
 
รหัสข้อความของกุนซือไวท์บอกว่ามีข้อมูลเกี่ยวกับไป๋อี้อยู่ในบ้านของเขา ถ้าหานเซิ่นเข้าถึงข้อมูลนั้น เขาก็อาจจะรู้เกี่ยวกับไป๋อี้มากขึ้นและนั่นจะทำให้การปลอมตัวเป็นไป๋อี้นั้นง่ายขึ้นมาก
 
ปัญหาใหญ่ที่สุดในตอนนี้ก็คือเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับไป๋อี้เลย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายคนนั้นอาศัยอยู่ที่ไหน และหานเซิ่นก็ไม่รู้ว่ามีใครคนอื่นอาศัยอยู่ในบ้านของไป๋อี้หรือเปล่า ถ้าไปที่นั่นสุ่มสี่สุ่มห้า หานเซิ่นกลัวว่าตัวตนจะถูกเปิดโปง
 
และสำหรับข้อมูลที่กุนซือไวท์พูดถึง หานเซิ่นก็ไม่รู้ว่าจะหามันได้ที่ไหน
 
เมื่อหานเซิ่นกลับไปถึงดาววินด์โซน กุนซือไวท์ก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาเพิ่ม เขาได้ช่วยเหลือหานเซิ่นเท่าที่ทำได้แล้ว
 
หานเซิ่นพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับไป๋อี้เท่าที่จะหาได้ แต่สิ่งที่เขาพบไม่ได้ละเอียดอะไรมากนัก ไป๋อี้เป็นบุตรชายคนที่สิบหกของราชาไป๋ เขาเชี่ยวชาญการควบคุมน้ำและเขาเป็นคนที่หยิ่งยโสอย่างมาก แม่ของเขาเป็นเผ่าไซเรน และเธอก็ได้เสียชีวิตมาหลายปีแล้ว
 
หานเซิ่นรู้สึกโล่งใจ ถ้าแม่ของไป๋อี้ยังอยู่ เธอก็คงจะเปิดเผยตัวตนของหานเซิ่นในทันทีที่พบกัน
 
ส่วนทางด้านราชาไป๋ หานเซิ่นไม่ได้กังวลอะไร ราชาไป๋มีบุตรธิดามากมาย และนอกจากคนที่เขาใส่ใจจริงๆแล้ว น้อยคนนักที่จะได้พบกับเขา
 
ไป๋อี้ไม่ได้เป็นหนึ่งในคนที่ราชาไป๋โปรด อารยธรรมของเผ่าไซเรนนั้นถูกทำลาย ทำให้แม่ของไป๋อี้ต้องหนีมาที่ดินแดนเอ็กซ์ตรีมคิง ราชาไป๋รับเธอเป็นหนึ่งในสนม ไป๋อี้ไม่ได้มีใครคอยสนับสนุน ดังนั้นเขาจึงเป็นแค่องค์ชายที่ด้อยอำนาจคนหนึ่ง
 
พรสวรรค์ของไป๋อี้ไม่ถือว่าแย่อะไร แต่เขาก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรในหมู่องค์ชาย นอกจากที่เขาเป็นคนที่หยิ่งยโสอย่างมาก เขายังโลภมากอีกด้วย เขาไม่ได้มีอำนาจอะไร และเขาก็ไม่ค่อยโปรดพ่อของตัวเองเช่นกัน เพราะอย่างนั้นพัฒนาการของเขาจึงติดขัด
 
ถึงแม้ไป๋อี้จะแก่กว่าไป๋เวย แต่เขาก็ไม่ได้ไปไกลกว่าไป๋เวยมากนัก ดวงดาวของเขาช่วยให้เขากลายเป็นระดับราชันได้สำเร็จ แต่มันก็แค่นั้น มันไม่ได้มีทรัพยากรมากพอที่จะทำให้เขาพัฒนาต่อไปได้
 
นั่นคือทั้งหมดที่หานเซิ่นรู้ ส่วนใครอยู่บนดาวของไป๋อี้และเขามีเพื่อนคนไหนบ้างนั้นเป็นข้อมูลที่หานเซิ่นไม่สามารถหาได้บนอินเตอร์เน็ต
 
เมื่อหานเซิ่นไปถึงดาววินด์โซน หานเซิ่นก็รีบไปหากิเลนโลหิต ตอนนี้ไป๋เวยยังคงฝึกอยู่ในสวนของกษัตริย์ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้อยู่บนดาววินด์โซน หานเซิ่นพาเป่าเอ๋อ กิเลนโลหิตและนกแดงน้อยออกไปจากดวงดาวและไปที่ดาววอเทอร์โซนของไป๋อี้
 
ดาววอเทอร์โซนนั้นพื้นที่ส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยน้ำ มันมีไม่กี่เกาะให้เห็นและพวกมันก็ง่ายที่จะถูกมองข้าม
 
มันมีสิ่งมีชีวิตมากมายอาศัยอยู่ในทะเล และร่างกายธาตุน้ำของไป๋อี้ก็เป็นอะไรที่เหมาะสมสำหรับที่แห่งนี้ โดยรวมแล้วมันจึงเป็นดวงดาวที่ดี
 
แต่หานเซิ่นมองไม่เห็นเมืองอยู่บนผิวของดวงดาว เขาจึงสันนิษฐานว่ามันต้องอยู่ใต้น้ำ
 
หานเซิ่นรู้สึกกังวลขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าจะหาเมืองใต้น้ำของไป๋อี้ได้ยังไง และถ้าเขาค้นหาไปมั่วๆ เขาก็จะดูเป็นคนที่น่าสงสัย
 
ถ้าเขาเป็นไป๋อี้จริงๆ มันไม่มีทางที่เขาจะลืมทางกลับบ้านของตัวเองได้ เขาไม่ควรจะดำลงในทะเลและว่ายไปรอบๆอย่างไร้จุดหมาย
 
หานเซิ่นเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของดาววอเทอร์โซน ขณะที่พยายามครุ่นคิดสิ่งที่เขาควรจะทำต่อไป ทันใดนั้นก็มีใครบางคนกระโดดออกมาจากน้ำ
 
“เจ้าเป็นใครกัน? ทำไมถึงได้มาที่ดาววอเทอร์โซน?” คนๆนั้นตะโกนใส่หานเซิ่น
 
หานเซิ่นมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นและสังเกตเห็นเส้นผมสีฟ้ากับร่างกายที่ไม่ปกติของเธอ ผู้หญิงคนนั้นดูไม่เหมือนกับคนของเอ็กซ์ตรีมคิง หูของเธอเหมือนกับเหงือกสีฟ้าของปลา เธอไม่มีขาเช่นกัน ร่างกายท่อนล่างของเธอเป็นหางของปลา เธอดูเหมือนกับกาน่าเพียงแค่แตกต่างไปนิดหน่อยเท่านั้น
 
‘เธอคงจะเป็นคนเผ่าไซเรน’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง
 
“เจ้าจำองค์ชายของเจ้าไม่ได้อย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นตะโกนอย่างเยือกเย็น เขาใช้ร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์และปลดปล่อยแสงแห่งเทพออกมา
 
“องค์ชาย นั่นคือท่านจริงๆอย่างนั้นหรอ?” ดวงตาของหญิงเผ่าไซเรนเบิกกว้าง เธอมองไปที่หานเซิ่นด้วยความตกใจ
“องค์ชาย! นี่ท่านใช้รีเทิร์นทูออริจินงั้นหรอ?”
 
“ถ้าเจ้ารู้แล้ว แบบนั้นก็อย่าทำให้ข้าต้องเสียเวลาอีก รีบกลับลงไปเก็บกวาดให้เรียบร้อย ข้าจำเป็นต้องใช้เวลาส่วนตัวสักพักขณะที่ยึดครองร่างกายนี้” หานเซิ่นพูด หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยหญิงเผ่าไซเรนไป
 
หญิงเผ่าไซเรนดูหวาดกลัว “ลิลลี่ทราบแล้ว ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
 
หลังจากนั้นเธอก็ว่ายกลับลงไปในส่วนลึกของทะเล
 
หานเซิ่นตามเธอไปอย่างเงียบๆ เขาว่ายลงไปในมหาสมุทร และไม่นานเขาก็ได้เห็นเมืองใต้น้ำ มันดูเหมือนกับสิ่งที่ออกมาจากเทพนิยาย
 
ทั้งตัวเมืองห่อหุ้มด้วยแสงสีฟ้าศักดิ์สิทธิ์ที่แยกมันออกจากน้ำ มันดูมหัศจรรย์มากๆ
 
‘สภาพแวดล้อมของที่นี่ดีกว่าสภาพแวดล้อมของดาววินด์โซนมากจริงๆ’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง เขาติดตามหญิงสาวไปที่เมืองใต้น้ำ
 
น่าประหลาดใจที่เมื่อเข้าไปข้างใน เขาก็พบว่าเมืองใต้น้ำนั้นจริงๆแล้วสกปรกและเต็มไปด้วยขยะ สิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่นั้นทรุดโทรม
 
ผู้คนเป็นล้านคนสามารถอาศัยอยู่ในเมืองใต้น้ำนี้ แต่เมื่อเขาเข้าไปข้างใน เขาก็พบว่ามันไม่มีใครอาศัยอยู่ภายในเมืองนอกจากหญิงเผ่าไซเรนที่ชื่อลิลลี่
 
‘ดูเหมือนว่าองค์ชายสิบหกก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีเช่นกัน’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง